The Flavii and Their Era

DISCLAIMER

The aim of the following verses is not to offend the religious feelings of anybody. I consider all religions equally absurd.
My aim is to comment on various historical events and various opinions on them.
All historical persons referred to are well documented in Wikipedia, but I do not say this in support of my opinions. I consider most of those Wikipedia articles more or less biased.
This poem was written in modern greek rhyme. This is a free translation of it.
I include the original in the end for those few that can read it in its original form.

LEMONIA => BRIEF CHRONICLES

IERAPETRA
WINTER 2010

FREE TRANSLATION

THE FLAVII AND THEIR ERA

PROLOGUE

All our griefs were established,
After the era of PAX ROMANA,
The just were never justified,
Their mothers only were raped.

THE FLAVII AND THEIR ERA

1 CONSTANTIUS I (CHLORUS)

Rome had lost its Greek based education,
The Tetrarchy declared a civil war,
A new necrolatry was expanding throughout the world,
And still today we remain faithful to its nausea.

From Constantius Chlorus to Constantius II,
The Flavii were all murderers and ruffians,
They seized the whole world with violence and weapons,
They founded Byzantium in blood and in falsity.

REFRAIN
And in putting very deep foundations,
So that the empire lasts through the times,
You can now admire ala Tourka tsifteteli,
And young damsels in beautiful dances!

Galerius and Diocletian destroyed us,
They did not know how to finish a job once they' ve started it,
They took good aim but in the end they missed,
The tawdry Christians turned their eyes on the state.

The same with Chlorus who was instigated by his concubine,
A god freak stable owner, snooped into "current affairs",
He did not move a finger to the other's decrees,
He cared only for his own good and his own arse.

REFRAIN
Fate favoring him with serendipity,
In the end he relegates Helena,
What a mess of an August that was!
But the church lauds praises to the madam.

His son who was a hostage he needed in Gaul,
Galerius released him and the game was sold,
We had it in the cage but the bird now had flown,
Together with his daddy they made preparations for England.

They gave a good whack to the Picts and stayed in York over winter,
In the end Chlorus died assigning him as his successor,
The army been Christian welcomed Constantine,
His Necrolatres and his Mithraists made peace finally.

2 CONSTANTINE I (The "Great")

REFRAIN

And he says to them, "I saw a dream,
with a cross, saying: In this you conquer",
The clique of the reptiles swaggered,
They did not have another hope but him.

Constantine the "great" prevailed with a bluff,
His necrolatres defeated Maxentius and Licinius,
From both his friends and his enemies, smiling in serenity,
He was taking out the intestines, no god restrained him.

A murderer by birth who was named an "Isapostle",
The Edict of Milan was signed,
Whatever was Greek in this world was destroyed,
A little before he died he was also baptized as a Christian.

REFRAIN
He made a preemptive move before he died,
By seting for us in Nicaea an absurd Credo,
He also had time to undo Crispus and Fausta,
How do all these things reconcile? But what am I asking!

Never such a bad dog was borne into this world,
Without qualms he annihilated his son and his wife,
How did he do it to a woman who adored him,
And to a son on whom the whole victory was depended.

And if their love affair was true, what was it introducing?
They were ordinary mortals, not blood relatives,
He was jealous of Crispus for the glory of his acclaim,
Maybe he could not get a stiff anymore and thus he was not fucking Fausta.

And if that was only a pretext for Crispus' extermination?
We don’t know if Fausta alone has all the responsibility,
Was his honour offended or he was just pretending?
He was well suited by the smear in Crispus' standing.

But Fausta also paid if that was only her tale,
A sizzling bath reaches its asphyxiation point,
Again the "Isapostle" shows his character value,
And his dark era its bloodthirsty ethics.

REFRAIN
I can make a thousand hypothesis,
Like the historians make them,
I criticize the dispositions from my angle,
In current century's morality.

3 CONSTANTIUS II

A little after he died the battle started again,
Three brothers Flavii divided the world between them,
Constantine (II) and Constans destroyed each other,
In the end Constantius alone dominated.

He had murdered much before his uncles and his cousins,
Julian was saved, very young in age,
Gallus was destroyed by his own stupidity,
He was torturing the Heathens in his perverted frolics.

Constantius proved himself a more devious pretender,
He was more moderate than his killer father,
He ruled as an authoritarian by his nonchalant threat,
But to the Christians he never showed himself as an opponent.

REFRAIN
The "Trinity" doctrine does not persuade him,
But he supports their beliefs,
He does not determine which is more correct,
The myths of Arius or those of Nicaea?

In the gospel according to John and in Paul's letter to the Colossians,
Arius, the Archeretic, appears to be more correct,
Nicaea's dogma favors the ignorant,
And Constantius shows himself a cunning politician.

He does not oppose them, he pushes them into darkness,
Basil and Gregory fanaticize the populace,
With nails and with teeth each one tries,
So that the Greeks accept the god of the Jews.

This is the lowdown of his times' proceedings,
He was completely indifferent to everyone's opinion,
But Christian pessimism was suiting him very well:
Darkness, source of power, and so, let's go to what follows.

Been afraid of the Germans, he appoints Gallus as a Cesar,
And he campaigns westwards, camping in Milan,
Gallus on his back was tormenting the Greeks,
That was another prick, a fiend walking on all fours.

From Constantius Chlorus to Constantius II,
Flavii considered crime as their duty,
A human being amongst them was only the last one of them,
But how could he save Byzantium from the lunatics?

4 TO EUSEBIA

No one knows anything about you,
But you saved Julian,
When Constantius had repressed emotions,
And he would like to have eaten him alive.

Were you playing Constantius game?
I have serious doubts,
And how much vinegar did you drink in your life,
In order to keep up with his steadfastness?

You are protecting an "idolater",
You send him away to Athens for studies,
Maybe secretly you believe to the same things,
And not to the farts of the theologians.

The lad was saved by a hair,
In the hatred of your wimp of a husband,
And we owe you one more favor,
That you never became pregnant.

You also must have wanted a pregnancy,
Since you were a woman to became a mother,
But you had enough intelligence:
Who would be the relatives of your offspring?

Unfucked or badly fucked,
Which is the worse, I wonder,
You were not at all in love,
I only depict my own surmise.

Just imagine if that animal had a successor,
One more Flavius in this world,
As an abortion of the "living dangerously",
Perpetuation of the killer species.

5 JULIAN

This world that belonged to no one,
And its contact is for ever lost,
Was inherited by Julian,
By means of his wisdom, but also of his sword.

In Paris the army raised him as an emperor,
And immediately Constantius moved against him,
But he died on the way and in the end he did not deny,
Succession of kinship that he did not manage to extinguish.

Human values and Hellenism came back,
He gives initiatives and local government,
He did not care to take revenge from the reptiles,
Greece, Logic and Ancient Light celebrated.

He fended for everything, he reinstated education,
By re-establishing temples, academies and institutions,
He spoiled their racket by dissolving their darkness,
And every wrong doing of his predecessors he corrected.

REFRAIN
The Galilees will not be teaching anymore,
Homer and other ancient writers,
In their teaching they contradict themselves,
Been fanatical and half learnt.

In vain this wise man tried with logic,
To show deity to the Christians under a different light,
Humanity had degenerated much before his time,
And thus their necrolatry was slowly stabilized.

Five-six months were enough for him to do more,
Than all the other Flavii in their six decades,
His was the last amongst so many of their campaigns,
It was for him fatal, and for us still worse.

Personally, I believe in what Libanius writes:
The Christians killed him in his carelessness,
Afterwards they slandered him and hid his value,
Because he was a Hellenist and rare amongst the kings.

A malicious posthumous fame was formulated,
An invention of the reptiles, ascribed to him,
But in his dying moment he was still dreaming of Greece,
"You have won, Galilean", such a phrase was never said.

6 LONG REFRAIN

This world that was so full of light,
And its wisdom is now silenced,
Was darkened by every Christian,
From Basil, and before him from Origenis,
Was defamed by Gregory of Nazianzus,
And in general was blinded by John the Chrysostom.

This world that was so enlightened,
Was explained to us differently by these "luminaries",
So that every Christian may consider it as his own,
And the Heathens should only be second class citizens,
It was bathed in blood by every fanaticism,
And the Flavii were leading history as juggernauts,
What could one single Julian do,
Faced with so many greedy, ignorant suitors?

A schizophrenic Hellenism-Christianity,
A marriage only for orphans and widows,
And a doubtful Neo-Platonism,
When you think what you lost or what you gained,
Which is taken always as a shield by every idealism,
When historical tides are swelling.

EPILOGUE

This is our very own history-schizophrenia,
And still we are seeking our lost identity,
Ancient, Medieval, and contemporary entity,
Which if taken as a total constitute an incurable disease.

This is our very own, outstanding amongst all schizophrenias,
New Rome's treacherous and dreary outset,
You can send it to your friends by email as a tiding,
The Flavii: What can we say? What a fucking family!

NOTES

Tsifteteli = Belly dance in Turkish style.

Necrolatry, Necrolatre = death worship, worshiper.

Isapostle = Equal to the apostles (in holiness, I suppose, but better ask a theologian).

Edict of Milan = 312 AD, Proclaiming Religious Tolerance and Equality throughout the Roman Empire, but in effect destroying and forbidding all other religions except Christianity.

ORIGINAL GREEK

ΠΡΟΟΙΜΙΟ
(απόσπασμα εισαγωγικό του PAX PUTTANA)

Τα βάσανά μας όλα εδραιώθηκαν,
Μετά την εποχή της PAX ROMANA ,
Οι δίκαιοι ποτέ δεν δικαιώθηκαν,
Μονάχα τους γαμήσανε τη μάνα.

ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ
ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2010

ΟΙ ΦΛΑΒΙΟΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ

1 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Α

Η Ρώμη είχε χάσει την ελληνική παιδεία της,
Η τετραρχία κήρυξε έναν πόλεμο εμφύλιο,
Νέα νεκρολατρεία ξαπλωνόταν στην υφήλιο,
Κι' ακόμα ζούμε σήμερα πιστοί στην αηδία της.

Απ’ τον Κωνστάντιο Χλωρό στον δεύτερο Κωνστάντιο,
Οι Φλάβιοι ήταν όλοι τους φονιάδες και καθάρματα,
Την οικουμένη άρπαξαν με βία και με τ' άρματα,
Θεμέλιωσαν στο αίμα και στο ψέμα το Βυζάντιο.
 
Και βάζοντας πολύ βαθειά θεμέλια,
Για να αντέξουν μέσα στους καιρούς,
Θαυμάστε ala Tourka τσιφτετέλια,
Και χανουμάκια σ’ όμορφους χορούς!

Γαλέριος και Διοκλητιανός μας καταστρέψανε,
Δεν ξέραν να τελειώσουν μιά δουλειά σαν την αρχίσανε,
Βάλαν καλό σημάδι μα στο τέλος αστοχήσανε,
Οι αχαμνοί οι χριστιανοί μάτι στο κράτος στρέψανε.

Τα ίδια κι' ο Χλωρός που τον κινούσε η παλλακίδα του,
Θεούσα και σταβλάρχησσα, χωμένη μες τα πράγματα,
Δεν κούνησε ένα δάχτυλο στων άλλων τα διατάγματα,
Φρόντιζε για την πάρτη του και την κωλοτρυπίδα του.

Χαρίζοντάς του εύνοια η τύχη,
Στο τέλος την Ελένη ξαποστέλνει,
Αύγουστος και αυτός να σου πετύχει!
Μα στη μαντάμ η εκκλησία ψέλνει.

Το γυιό του που ήταν όμηρος, στη Γαλατία χρειάστηκε,
Τον άφησε ο Γαλέριος να φύγει και μας έκαψε,
Το 'χαμε στο κλουβί, μα το πουλάκι πάει πέταξε,
Μαζί με τον μπαμπά του για Αγγλία ετοιμάστηκε.

Τους Πίκτους αφού έδειραν, Υόρκη ξεχειμωνιάσανε,
Πέθανε τέλος ο Χλωρός, διάδοχο τον όρισε,
Χριστιανικό το στράτευμα, τον Κώτσο καλωσόρισε,
Οι νεκρολάτρες κι' οι μιθραϊστές του πια μονιάσανε.

2 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Α

Κι' αυτός τους λέει, "Στ' όνειρό μου είδα,
Ένα σταυρό που γράφει ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ",
Κορδώθηκε των ερπετών η κλίκα,
Άλλη απ' αυτόν, δεν είχανε ελπίδα.

Ο "μέγας" Κωνσταντίνος με τη μπλόφα επεκράτησε,
Οι νεκρολάτρες νίκησαν Μαξέντιο και Λικίνιο,
Και φίλους και εχθρούς μ' ένα χαμόγελο γαλήνιο,
Τους έβγαζε τα άντερα, θεός δεν τον συγκράτησε.

Φονιάς εκ γενετής που "ισαπόστολος" εχρήσθηκε,
Η "ανεξιθρησκία" στο Μιλάνο υπογράφηκε,
Ότι είναι ελληνικό σ' αυτόν τον κόσμο καταστράφηκε,
Λιγάκι πριν πεθάνει χριστιανός κι' αυτός βαφτίσθηκε.

Πρόλαβε να μας θέσει πριν πεθάνει,
Στη Νίκαια παράλογο "πιστεύω",
Τον Κρίσπο και τη Φάουστα να ξεκάνει,
Πώς συμφωνούν αυτά? Μα τι γυρεύω!

Τέτοιο κακό σκυλί στον κόσμο δεν ξαναγεννήθηκε,
Το γυιό και τη γυναίκα δίχως δισταγμό ξεπάστρεψε,
Πώς το 'κανε αυτό σε μιά γυναίκα που τον λάτρεψε,
Και σ' ένα γυιό που πάνω του η νίκη όλη στηρίχτηκε?

Και αν ο έρωτάς τους είναι αλήθεια τί εισήγαγε?
Ήταν απλοί θνητοί, δεν ήταν συγγενείς εξ αίματος,
Τον ζήλευε τον Κρίσπο για τη δόξα του παινέματος,
Ίσως να του 'χε πέσει και τη Φάουστα δεν την πήδαγε.

Κι' αν ίσως για του Κρίσπου την εξόντωση ήταν πρόφαση?
Δεν ξέρουμε αν η Φάουστα μόνη γι' αυτό ευθύνεται,
Του θίχτηκε άραγε η τιμή ή μήπως υποκρίνεται?
Τον βόλευε η ρετσινιά στου Κρίσπου την υπόσταση.

Μα πλήρωσε κι' η Φάουστα αν ήταν παραμύθι της,
Ένα λουτρό ζεματιστό φτάνει στην ασφυξία του,
Δείχνει ο "ισαπόστολος" και πάλι την αξία του,
Κι' η σκοτεινή του εποχή τα αιμοβόρα ήθη της.

REFRAIN
Μπορώ να κάνω χίλιες υποθέσεις,
Όπως τις κάνουν οι ιστορικοί,
Απ' τη σκοπιά μου κρίνω τις διαθέσεις,
Σε τρέχοντος αιώνος ηθική.

3 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ Β

Λίγο αφ' ότου ψόφησε η μάχη πάλι άρχισε,
Τρία αδέρφια Φλάβιοι τον κόσμο μοιραστήκανε,
Ο Κωνσταντίνος και ο Κωνστάνς αλληλοφαγωθήκανε,
Στο τέλος ο Κωνστάντιος μόνος του κυριάρχησε.

Είχε ξεκάνει προ πολλού και θείους και ξαδέρφια του,
Σώθηκε ο Ιουλιανός, μικρός στην ηλικία του,
Το Γάλλο τον κατάστρεψε μόνο η μαλακία του,
Τους εθνικούς βασάνιζε στα διεστραμμένα κέφια του.

Κουμάσι πονηρότερο φάνηκε ο Κωνστάντιος,
Ήταν πιο μετριοπαθής απ' το φονιά πατέρα του,
Δεσποτικά κυβέρνησε με την ψυχρή φοβέρα του,
Στους χριστιανούς όμως ποτέ δεν δείχτηκε ενάντιος.

Το "τρισυπόστατο" δεν τόνε πείθει,
Μα τα πιστεύω τους υποστηρίζει,
Ποιο είναι πιο σωστό δεν καθορίζει,
Του Άρειου ή της Νίκαιας οι μύθοι?

Στο "Κατά Ιωάννη" και στην "Προς Κολλοσαείς",
Σωστός βγαίνει ο Άρειος, ο αρχιαιρετικός,
Της Νίκαιας το δόγμα ευνοεί τους αδαείς,
Και δείχνεται ο Κωνστάντιος πονηρός πολιτικός.

Δεν τους πηγαίνει κόντρα, στα σκοτάδια τους ωθεί,
Βασίλειος και Γρηγόριος αφιονίζουν το λαό,
Με νύχια και με δόντια ο καθένας προσπαθεί,
Οι Έλληνες να πάρουν των Εβραίων το θεό.

Αυτά είναι τα καθέκαστα, της εποχής του δρώμενα,
Ποσώς τον ενδιέφερε του καθενός η άποψη,
Αλλά πολύ τον βόλευε των χριστιανών η κάτοψη,
Σκότος, πηγή της δύναμης, και πάμε στα επόμενα.

Τους Γερμανούς φοβούμενος, χρήζει τον Γάλλο καίσαρα,
Και εκστρατεύει δυτικά, Μιλάνο στρατοπέδεψε,
Ο Γάλλος από πίσω του τους εθνικούς επαίδεψε,
Άλλο αρχίδι και αυτός, κτήνος που πάει στα τέσσερα.

Απ’ το Κωνστάντιο Χλωρό στο δεύτερο Κωνστάντιο,
Οι Φλάβιοι το έγκλημα το θεωρούσαν χρέος τους,
Άνθρωπος μόνος απ' αυτούς βγήκε ο τελευταίος τους,
Μα πώς απ' τους παράφρονες να σώσει το Βυζάντιο?

4 ΣΤΗΝ ΕΥΣΕΒΙΑ

Κανείς δεν ξέρει τίποτα για σένα,
Μα έσωσες τον Ιουλιανό,
Σαν ο Κωνστάντιος είχε απωθημένα,
Κι' ήθελε να τον φάει ζωντανό.

Έπαιζες του Κωνστάντιου το παιχνίδι?
Έχω αμφιβολίες σοβαρές,
Και πόσο στη ζωή να ήπιες ξύδι,
Για να κρατάς δικές του σταθερές?

Έναν "ειδωλολάτρη" προστατεύεις,
Αθήνα τόνε διώχνεις για σπουδές,
Κρυφά ίσως τα ίδια να πιστεύεις,
Κι' όχι των θεολόγων τις πορδές.

Εσώθηκε στο τσακ το παλληκάρι,
Στο μίσος του αντρός σου του κεφτέ,
Και σου χρωστούμε ακόμα μία χάρη,
Πως έγκυος δεν έμεινες ποτέ.

Λαχτάρησες κι' εσύ μιά εγκυμοσύνη,
Γυναίκα ήσουν, μάνα να γενείς,
Μα είχες αρκετή νοημοσύνη:
Το σπλάχνο σου ποιους θα 'χε συγγενείς?

Αγάμητη ή κακογαμημένη,
Ποιο είναι το χειρότερο, απορώ,
Δεν ήσουνα καθόλου ερωτευμένη,
Απλή μου εικασία ιστορώ.

Φαντάσου να 'χε διάδοχο το κτήνος,
Ακόμα ένας Φλάβιος στο ντουνιά,
Μιά έκτρωση του "Ζήν επικινδύνως",
Διαιώνιση στο είδος του φονιά.

5 ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

ΡΕΦΡΑΙΝ
Αυτόν τον κόσμο που δεν ήταν κανενός,
Κι΄είναι χαμένη πια για πάντα η επαφή του,
Τον κληρονόμησε ο Ιουλιανός,
Με τη σοφία του μα και με το σπαθί του.

Παρίσι, ο στρατός σαν αυτοκράτορα τον όρθωσε,
Κι' αμέσως ο Κωνστάντιος εναντίον του κινήθηκε,
Μα πέθανε στο δρόμο και στο τέλος δεν αρνήθηκε,
Διαδοχή συγγένειας που να σβήσει δεν κατόρθωσε.

Ανθρώπινες αξίες και ελληνισμός γυρίσανε,
Δίνει πρωτοβουλίες, τοπική αυτοδιοίκηση,
Δεν νοιάστηκε να πάρει απ' τα ερπετά εκδίκηση,
Ελλάδα, λογική κι' αρχαίο φως πανηγυρίσανε.

Μερίμνησε για όλα, την παιδία παλινόρθωσε,
Ναούς, ακαδημίες και θεσμούς επανιδρύοντας,
Τους χάλασε τη φτιάξη, τα σκοτάδια τους διαλύοντας,
Και όλα τα στραβά των προκατόχων του διόρθωσε.

Οι Γαλιλαίοι πια δεν θα διδάσκουν,
Όμηρο και αρχαίους συγγραφείς,
Στη διδαχή τους φάσκουν κι' αντιφάσκουν,
Όντες φανατικοί και ημιμαθείς.

Μάταια ο σοφός αυτός με λογική προσπάθησε,
Στους χριστιανούς να δείξει μ' άλλον τρόπο τη θεότητα,
Είχε εκφυλιστεί πολύ πιο πριν η ανθρωπότητα,
Κι’ έτσι η νεκρολατρεία τους με τον καιρό ευστάθησε.

Πεντ-έξη μήνες φτάσανε να κάνει αυτός περισσότερα,
Απ' όσα όλοι οι Φλάβιοι σ' έξη δεκαετίες τους,
Δική του η τελευταία απ' τις τόσες εκστρατείες τους,
Ήταν γι' αυτόν μοιραία και για μας είναι χειρότερα.

Προσωπικά, πιστεύω σ' ότι γράφει ο Λιβάνιος,
Οι χριστιανοί τον φάγανε στην απερισκεψία του,
Ύστερα τον δυσφήμισαν και κρύψαν την αξία του,
Γιατί ήτανε ελληνιστής, στους βασιλιάδες σπάνιος.

Σαν υστεροφημία ποταπή διατυπώθηκε,
Των ερπετών εφεύρεση που του αποδιδόταν,
Αυτός όμως πεθαίνοντας, Ελλάδα ονειρευόταν,
"Νενίκηκάς με, Γαλιλαίε", φράση δεν ειπώθηκε.

6 ΜΑΚΡΥ ΡΕΦΡΑΙΝ

Αυτόν τον κόσμο πού 'ταν τόσο φωτεινός,
Κι' είναι η σοφία του αποσιωπημένη,
Τον εσκοτίνιασε ο κάθε χριστιανός,
Απ' το Βασίλειο, κι' από πριν τον Ωριγένη,
Τον συκοφάντησε ο Ναζιανζηνός,
Και ο Χρυσόστομος τον στράβωσε εν γένει.
 
Αυτόν τον κόσμο πού 'ταν τόσο φωτεινός,
Μας τον εξήγησαν αλλιώς αυτοί οι "φωστήρες",
Να τον θεωρεί δικό του κάθε χριστιανός,
Και οι εθνικοί να 'ναι από δήμαρχοι κλητήρες,
Τον 'ματοκύλισε κάθε φανατισμός,
Κι' οι Φλάβιοι πήγαιναν μπροστά, οδοστρωτήρες,
Τί να σου κάνει ένας Ιουλιανός,
 Σε τόσους λαίμαργους, αμόρφωτους μνηστήρες?

Σχιζοφρενής Ελληνισμός-Χριστιανισμός,
Μιά παντρειά μόνο για ορφανά και χήρες,
Κι' ένας αμφίβολος Νεοπλατωνισμός,
Όταν σκεφτείς αυτά που έχασες ή πήρες,
Τον κάνει ασπίδα κάθε ιδεαλισμός,
Όταν φουσκώνουν οι ιστορικές πλημύρες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτή 'ναι η δική μας, ιστορία-σχιζοφρένεια,
Κι' ακόμα αναζητούμε τη χαμένη μας ταυτότητα,
Αρχαία, μεσαιωνική και νέα μας οντότητα,
Αν θα παρθούν σαν σύνολο, ανίατη ασθένεια.

Αυτή 'ναι η δική μας, διαλεχτή στις σχιζοφρένειες,
Της Νέας Ρώμης ύπουλο και σκοτεινό ξεκίνημα,
Σ' ένα email στείλτε την στους φίλους σας σαν μήνυμα,
Οι Φλάβιοι: Τί να λέμε? Και γαμώ τις οικογένειες!