De envelop 04

Het hele weekend was een lome, geile roes geworden. Esther had al begrepen dat Donatien niet de bedoeling had haar te storen als ze met Tom was en had volledig geprofiteerd van haar kortstondige vrijheid. Ze waren uiteindelijk toch maar niet naar het naaktstrand gegaan, daar was Tom nog te bedeesd voor, maar wel hadden ze het uitgebreid over elkaars seksuele fantasieën gepraat, en Tom had een paar persoonlijke zwakheden durven toegeven die hij tot dan toe voor haar geheim gehouden had. Zo had hij met haar toestemming Esther geblinddoekt en aan de vier poten van hun bed vastgebonden. Daarna had hij naaktfoto's van haar gemaakt, sommige wel heel erg expliciet. Ook had hij toegekeken hoe Esther zich bevredigde en werden daarna de rollen omgedraaid. Gefascineerd had Esther haar man zien spuiten. Ze vond het prachtig hoe die lieve, maar o zo gespannen controlefreak zich eindelijk leerde over te geven. 'Die laten we erin!' riep ze enthousiast. Tom grijnsde schaapachtig, maar moest bekennen dat hij het allemaal ook vreselijk spannend gevonden had. Ook haar nieuwe kaalheid wond hem bovenmate op, en wanneer het maar kon, streek hij erlangs met zijn volle hand, een douche van kriebeltjes in Esthers buik veroorzakend.

Zelfs had Esther nog een poosje op het balkon liggen zonnen en tot haar verbazing was er geen spoor overgebleven van haar eerdere gêne. Zij was immers nu de sterke partij die de spelregels bepaalde. Het beviel haar beter dan ze ooit gedacht had en met Tom in de buurt durfden de andere balkonbewoners geen geluid te maken. Ze voelde hoe haar volle borsten en kale schaamstreek bewonderd werden door vreemde mannen en misschien ook wel vrouwen, maar eigenlijk maalde ze er niet meer om. Zolang Tom er maar bij was, kon er niets gebeuren. Ze was als het ware door en genoot van haar macht en de hervonden seksuele chemie tussen hun beiden.

Dat Donatien een stokje zou steken voor haar nieuwverworven zelfverzekerdheid stond wel vast, daar maakte Esther zich geen enkele illusie over, ook al wilde ze er voorlopig nog even niet aan denken.

De volgende maandagochtend, nadat Tom vertrokken was, haalde ze alle foto's tevoorschijn en gewapend met een passer, een driehoek, potloden en wat vellen tekenpapier ging ze aan de slag. Vooral de recentste foto's, die waarop ze op het zonnebed lag, kregen haar volledige aandacht. Ze tekende, met de deuren en het bed op de juiste schaal, schetsmatig een plattegrond van haar balkon en zo probeerde ze de hoek te berekenen waarmee de foto's genomen waren. Ze was geen landmeter, noch had ze zelfs maar een wiskundige achtergrond en haar berekeningen vervielen al gauw tot schattingen, maar toch dacht ze met enige zekerheid een paar van de tegenoverliggende appartementen als mogelijk hoofdkwartier van haar stalker door te kunnen strepen. Na een klein uurtje rekenen en experimenteren, had ze haar lijst van verdachte woningen teruggebracht tot acht. Met haar verrekijker kon ze met gemak de huisnummers onderscheiden, die ze netjes in een rijtje onder elkaar noteerde.

Ze borg alles weer op en maakte zich juist klaar voor haar fietstocht naar supermarkt en postbus, toen er gebeurde wat ze de hele ochtend al met angst had verwacht: de telefoon ging. Het was Donatien, natuurlijk. Wie anders? De lichtbruine, androgyne rookstem klonk zeer met zichzelf ingenomen. 'Lekker weekend gehad?' Esther gromde iets bevestigends terug.

'Ik verheug me zo op de komende week, jij niet?'

Esther wist precies waar Donatien op doelde: vanaf donderdag zou Tom weer een paar dagen op reis gaan. Hij zou pas woensdag in de namiddag weer terugkomen. Tijd genoeg voor Donatien om heel veel vervelende grappen met haar uit te kunnen halen. Nee, daar verheugde ze zich bepaald niet op. De stem vervolgde zuigend: 'Ik zie dat je je weer veel te dik hebt aangekleed. Volgens mij moet jij je rode jurkje weer aan. En trek deze keer helemaal niets anders daarbij aan. Geen slipje, geen bh, niets. Ik wil je lekker naturel hebben. Slippers mogen, maar dat is alles. Daar staat dan wel tegenover dat je niet hoeft te fietsen, je mag naar de winkel lopen. Is dat niet fideel van me?'

Esther was al die tijd bang geweest dat het hierop uit zou draaien. In haar nachten had ze zich al voorgesteld hoe het zou zijn om met maar één enkel kledingstuk rond te lopen door de Albert Heijn. Een kledingstuk dat eigenlijk een maatje te klein was, en dat nauwelijks iets bedekte voor wie goed om zich heen keek. In de badkamer trok ze haar spijkerbroek en T-shirt uit. Daarna volgden ook de bh en het slipje. Helemaal naakt draaide ze zich in het rond, waarna ze naar de slaapkamer liep om het jurkje uit te kiezen. Dat de gordijnen open stonden hinderde haar al helemaal niet meer. Ze vond het ondertussen wel grappig, zelfs. Vreemd, hoe snel zulke dingen wennen. Welke andere dingen zou ze voor haar kiezen krijgen om aan te wennen? Was ze waarachtig benieuwd aan het worden? Zou ze uiteindelijk aan alles kunnen wennen? Vragen, vragen.

Met het piepkleine jurkje aan liep ze weer terug naar de menshoge spiegel in de badkamer. Ze zag duidelijk haar tepels uitsteken door de dunne stof. Als ze bukte, kon je zien dat ze geen broekje aan had, maar het was nog niet eens zo makkelijk om haar gladde venusheuvel te zien, of de opgewonden kriebelende spleet waar ze, in weerwil van haar beste voornemens, alweer behoorlijk nat aan het worden was. Van opzij zag ze hoe haar stevige borsten zich prima wisten te redden tegen de zwaartekracht. Er was nog geen spoor van verval ingetreden en de potloodproef zou ze met glans doorstaan, natuurlijk ook omdat ze iedere week twee keer naar de sportschool ging en braaf iedere ochtend haar borstspieroefeningen deed.

Veel meer kon ze niet doen, dus stapte Esther in haar teenslippers, greep de boodschappentas en ging naar buiten.

In plaats van direct naar de winkel, liep ze eerst even om de flat heen en razendsnel noteerde ze de namen die bij de acht overgebleven huisnummers hoorden. Daarna zette ze er de pas in richting winkelcentrum.

Het waaide iets meer dan de dagen ervoor en haar jurkje fladderde een beetje. Ze hield de boodschappentas angstvallig voor zich. Vlak voordat ze de winkel in wilde gaan, ging de telefoon. Zonder omhaal zei de stem: 'Goed. Ik wil dat je bij de supermarkt in ieder geval koopt: een bosje stevige penen en een mooie, forse komkommer, een waarvan je denkt dat je die nog net in je kunt hebben.' Allejezus!

'Lekker weertje, vind je niet? Een verkwikkend windje, vooral. Ik heb liever niet dat je die tas zo strak tegen je kruis geduwd houdt. Gewoon in één hand en opzij houden. Dat is meer dan voldoende.'

Esther keek om zich heen of ze iemand op straat zag telefoneren, maar dat was een vrij zinloze actie: er waren natuurlijk tientallen mensen bezig met hun eeuwige mobieltje. Losers!

Gehaast kocht ze alles: haar eigen boodschappen en de griezelige groenten die Donatien had verlangd. Buitengekomen ging de telefoon weer. 'Nu wil ik dat je de grootste van de penen neemt, het topje en puntje ervan afbijt, en hem, met het dikste stuk eerst, bij jezelf naar binnen schuift.' Even had Esther het gevoel dat ze om zou vallen.

'Je bent gek! Hier, op straat?'

'Ja natuurlijk, waar anders?'

'Je bent gestoord!' Ongeduldig reageerde Donatien: 'Dat is best mogelijk. Maar ik ben ook je eigenaar. En ik heb hier een heel pak foto's liggen dat zegt dat jij zult doen wat ik zeg.'

En zo was het ook, hoe Esther ook trilde en hoezeer ze ook haar ogen stijf dicht deed om alles maar te laten verdwijnen. Donatien bleef gewoon in haar oor doorpraten. 'Het heeft ook helemaal geen zin om te talmen, want de timer begint pas te lopen als de wortel er helemaal in zit.'

'Timer?'

'Ik wil dat je twintig minuten rond blijft lopen met dat ding in je, zodat hij lekker mals wordt.' IJskoud metaal in Donatiens stem: 'Ik wacht.'

Zonder te kijken rommelde Esther in haar boodschappentas en op de tast trok ze de grootste wortel uit de bos. Ze beet het kroontje ervan af en een flink stuk van het puntje. Met tranen in haar ogen verborg ze hem in haar rechterhand, tegen haar pols. Terwijl ze nerveus om zich heen loerde, gleed haar hand langzaam richting lies. Ze draaide zich naar een donker stukje van een etalage en terwijl ze naast de theemutsen en strijkijzers een weerspiegeling van zichzelf bekeek, schoof ze het ding razendsnel in haar drijfnatte kut. Ze schrok er zelf van hoe gemakkelijk dat ging. Ze moest alle aandacht erbij houden om te voorkomen dat hij er direct weer uit zou glijden, maar het lukte. Zo liep ze voorzichtig, voetje voor voetje, door de drukke winkelstraat. Vergeleken bij deze nieuwe ervaring was alles wat ze tot dan toe had moeten doen kinderspel geweest. Dit was niet in de relatieve veiligheid van haar eigen huis, waar ze zelf de baas was. Dit was de openbare weg. Ze kon gearresteerd worden voor wat ze nu aan het doen was. Ze liep door de drukste straat van haar wijk met een grote wortel in haar lijf, die bij iedere stap eruit zou kunnen schieten. Ze kon vriendinnen tegenkomen, ja verdomme, zelfs haar moeder!

En waar was Donatien? Achter haar, voor haar? Zat hij in de tearoom aan het begin van de straat? Stond hij in het bushokje verderop? Daar klonk hij weer.

'Daar ligt een Euro, lieverd. Raap hem op.'

'Er ligt helemaal geen Euro.'

'Doe maar alsof. Raap een Euro op, schat. Nu!' Esther ging voorzichtig door de knieën. Ze hield haar dijen tegen elkaar aangeklemd. Even raakte ze het trottoir aan, stond toen snel weer op. Met één vingertje duwde ze razendsnel de wortel weer terug, die een beetje naar buiten was komen glijden.

'Dapper hoor. Trouwens, wat zijn je tepels hard! Het doet je echt iets, niet? Bijna naakt over straat lopen met een dikke peen in je soppende kut, daar geniet je van, hè, exhibitionistische sloerie!' Het was waar, besefte Esther met het schaamrood op de kaken. Haar lichaam genoot hier veel en veel meer dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze realiseerde zich dat ze dat nooit aan Donatien mocht toegeven.

'Lazer op, je weet niet wat je zegt.'

Donatien verwaardigde zich niet daarop te reageren.

'Halverwege ben je. Nog tien minuten.'

Een man kwam een winkel en keek recht naar Esthers borsten met hun geprononceerde tepels die door de dunne stof van haar jurkje heen prikten. Hij stond stokstijf stil, tuitte goedkeurend de lippen, keek haar recht in het gezicht en knipoogde. Ook deed hij een duim omhoog. Esther dacht dat ze door de grond zou zakken, maar tegelijk draaiden haar hersens op volle toeren. Was dit misschien wel Donatien? Ook zou het zomaar haar bovenbuurman kunnen zijn, dat zwijn dat tot nu toe al haar naakte oefeningen op het balkon gevolgd had. Was het haar kweller erom te doen haar half paranoïde te maken?

'Ik zie alweer een Euro liggen. Raap hem op, maar deze keer wil ik niet dat je je knieën buigt. Gewoon vanuit je heupen bukken, asjeblieft.' Als in trance deed Esther meteen wat van haar verlangd werd. Achter zich hoorde ze een mannenstem 'Wow!' roepen.

Al lopende werd het steeds moeilijker om de wortel binnen te houden. Haar kutspieren duwden hem telkens naar buiten. Voor een tweede keer moest ze met een vingertje het ding terugduwen en deze keer zag iemand haar dat doen! Rood als een boei wilde Esther niets anders dan vluchten, maar de telefoon ging weer en de stem zei: 'Je mag hem eruit halen.' Esther zocht al om zich heen naar een rustig plekje om dat te doen, maar Donatien was nog niet klaar. 'Nu meteen. Neem een papieren zakdoekje, en pers hem daarin.'

Even dacht Esther dat ze haar bewustzijn zou verliezen. 'Nee!' fluisterde ze, 'ik ga toch niet midden op straat een wortel uit m'n kut staan persen? Wat denk je nou wel?'

Bits antwoordde Donatien: 'Ik denk dat dat precies is wat je gaat doen. Ik denk ook dat ik nu echt mijn geduld met je begin te verliezen. Tot nu toe ben ik veel te soepel met je geweest, merk ik, maar dat is afgelopen. Ik ben bang dat ik je morgen streng zal moeten gaan straffen. Strenger dan ik van plan was. Wees erg bevreesd!' Esther barstte in geluidloze tranen uit. Donatien vervolgde: 'En nu een zakdoek pakken en persen. Ik wil hem eruit zien glijden. Hup!'

Binnen een paar seconden had ze de wortel in de zakdoek gevangen. Een paar mensen hadden het haar zien doen en liepen hoofdschuddend door.

'Goed zo, was dat nu zo moeilijk? Nu moet je even links kijken. Zie je daar die automaat? Daarachter, tussen de automaat en de muur zit een soort holte. Ik wil dat je de wortel met zakdoek en al daar neerlegt en daarna gewoon doorloopt. Kijk niet om.'

Esther deed wat haar gevraagd was. Bij de hoek aangekomen, vroeg ze: 'En nu?'

'Linksaf, naar je postbus. Dan naar huis.' Esther sloeg de hoek om. Dat haar jurkje in de toenemende wind nu en dan gevaarlijk hoog opwaaide, merkte ze niet. Een jongen die op de grond in kleermakerszit gitaar speelde greep een handvol verkeerde snaren toen ze passeerde. Omdat Donatien niet had afgebroken, had Esther het telefoontje aan haar oor gehouden. Plotseling hoorde ze het onmiskenbare geluid van kauwen, en met een volle mond zei Donatien: 'Je ziet er niet alleen goddelijk uit, lieverd, je smaakt ook goddelijk. Heerlijk, zo'n door een vrouwenlijf mals gemaakte wortel.' En kchchch, daar beet hij weer een stuk af!

Het werd Esther teveel. Door de bominslag van deze nieuwe ongelofelijke absurditeit kon ze niet langer op haar benen staan en ze zou pardoes gevallen zijn als ze zich niet nog juist overeind had kunnen houden aan het siersmeedhek dat het door een beroemde Italiaanse landschapskunstenaar ontworpen moderne stadspark tegen de buitenwereld beschermde. Het vreselijke was dat ze de telefoon niet bij haar oor weg durfde te doen, omdat ze dan misschien een opdracht van Donatien zou kunnen missen. Dus bleef ze luisteren naar het geluid van een wildvreemde die een worteltje at dat zij twintig minuten lang in haar binnenste had meegedragen. 'Ik moet zeggen, lieverd, dat ik heel duidelijk de opwinding kan proeven die dit allemaal in je teweeg brengt. Ik ruik en proef je vagina, maar vooral ruik en proef ik je eindeloze opwinding. Ik denk, als ik het goed proef, dat je klaar bent voor iets spannenders.'

'Laat me toch met rust!'

'Je zult je rust moeten verdienen. Eerst moet ik een straf voor je bedenken. Ga nu maar naar de postbus en dan naar huis. De wortel is op. Dag lieverd.' En Donatien had opgehangen.

Esther haastte zich naar huis. De postbus had geen nieuwe pakjes of enveloppen van Donatien opgeleverd. Wel lag haar slipje van de vorige dag er natuurlijk nog.

Het liep tegen de middag, en ze had veel te doen. Het achterstallige werk had zich opgestapeld en er moest nu toch eindelijk weer eens geld verdiend worden. Maar het beeldscherm van haar laptop bleef een vaag spel van betekenisloze lettertjes. De Franse woordjes, die Esther in technisch Nederlands moest vertalen, bleven hun betekenis geheimhouden. De Nederlandse zinnetjes die ze ervan brouwde, leken op een mengsel van kindertaal en Bargoens, en geen enkele computergebruiker zou ooit een bruikbare handleiding in haar koeterwaals herkennen. Ze legde het werk maar weer terzijde. Misschien later die dag, als ze wat geconcentreerder zou zijn.

Ze surfte naar de foto-url van Donatien om te zien of hij misschien nog foto's van die ochtend had toegevoegd, maar nee.

Toen besloot ze eens wat research te gaan doen naar de acht namen die ze had opgeschreven, wie weet zou ze de ware identiteit van Donatien kunnen achterhalen. Maar voordat ze zover was ging de telefoon weer.

'Ik zie dat je je jurkje hebt aangehouden. Het staat je goed.'

'Zie je niet dat ik aan het werk ben? Je moet me zo nu en dan de kans geven om wat te werken. Ik heb deadlines, weet je.' Het was sarcastisch bedoeld, maar Esther betwijfelde of Donatien daar ook maar in het minst gevoelig voor was. Onverstoorbaar ging hij verder: 'Je moet even naar beneden. Ik heb iets in je brievenbus gestopt en voordat we verder praten wil ik dat je dat ophaalt.' En weg was hij.

Esther schoot in haar teenslippers en haastte zich naar beneden. Naast hun gewone correspondentie en wat ongeregeld reclamewerk, lag er een klein pakje in de bus. Ze nam alles mee en liep terug naar de lift. De telefoon ging: 'Waar ben je nu?'

'Beneden. Ik loop nu naar de lift.'

'Mooi. Als je in de lift bent wil ik dat je je jurkje binnenste buiten gaat dragen.'

'Nee! Nee!'

'Waarom roep je toch steeds eerst nee? Uiteindelijk doe je het altijd toch, dus wat voor zin heeft het om eerst nee te schreeuwen? Dacht je dat dat leuk was voor mij?'

'Waarom steek je je telefoon niet gewoon in je reet, Donatien?' Haar belager lachte, maar het was geen plezierige lach. 'Dat levert je een nieuwe straf op. Je bent aardig bezig, Esther. Nu vooruit, de lift in en je jurk binnenste buiten doen. Wees ervan verzekerd dat ik het kan controleren.'

Esther kon geen kant uit. Ze moest maar hopen dat er niemand anders mee naar boven wilde. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. Met een hart dat bijna hol weergalmde in de diepe liftschacht, drukte ze op de 10. Ze legde de post en het telefoontje naast zich op de vloer. Terwijl de lift begon te bewegen, trok ze razendsnel haar jurkje uit, haar handen kruiselings. Ze maakte de beweging af door de handen uit elkaar te doen en ze hield meteen het jurkje binnenste buiten voor zich. Terwijl de display een 4 liet zien, stond ze spiernaakt in de lift, en nog voordat de 7 verscheen had ze haar kledingstuk weer aan, nu met het labeltje naar buiten. Het bonken van haar hart zakte amper weg. Dit werd haar allemaal teveel. Hoever zou Donatien haar dwingen? Ze kreeg tranen en rillingen bij de gedachte aan de straf die haar te wachten stond. Haar clitoris begon te tintelen.

'Mooi zo. Ik zie dat het gelukt is. Geen gezicht, zo binnenste buiten. Trek maar helemaal uit, dat ding. Naakt ben je toch het mooiste, vind ik.'

Voor de zoveelste maal tuurde Esther door de wijd open staande balkondeuren om Donatien aan de overkant te kunnen zien, maar haar belager was veel te slim en toonde zich niet. Schouderophalend trok ze het kledingstuk uit. Zolang het in haar eigen huis was, kon het haar niet veel meer schelen, zover was ze al getraind door Donatien.

'Mooi zo. Laat dat pakje nog maar even zitten. Ik wil dat je eerst iets anders voor me doet.' Esther dacht meteen aan de boodschappen en moest slikken.

'Al dat halfnaakte gedartel door de stad heeft je natuurlijk buiten zinnen van geilheid gemaakt. Ik wed dat die handdoek die je op je stoel hebt gelegd -- ja hoor, ik heb het gezien! -- behoorlijk nat aan het worden is. Tijd om stoom af te blazen. Naar de slaapkamer, lieve kind.' Daarna, alsof Donatien er nu pas aan dacht: 'Oh, en neem de komkommer mee!'

Hoe stoppen we dit? Was Esthers mantra. Hoe stoppen we dit? Hoe stoppen we dit? Braaf liep ze in haar blootje naar de open keuken en greep de komkommer. Ze was blij dat ze hem uit voorzorg al niet in de koelkast had gelegd, zodat hij lekker op kamertemperatuur was gekomen. Met de telefoon aan het oor en de komkommer in een hand klom ze op haar bed. De vrucht leek haar nu wel erg groot en Esther vervloekte zichzelf dat ze in haar zenuwen niet even rustig een wat bescheidener exemplaar uitgezocht had, in plaats van snel de eerste de beste te pakken.

'Ik ben bang dat ik deze er niet in kan krijgen,' stamelde ze.

'Ja, hij leek mij ook al aan de dikke kant,' gaf de stem toe, 'toch maar proberen: je hebt hem ten slotte zelf uitgezocht. De vagina is uiterst flexibel en tot veel meer in staat dan je denkt. Even doorzetten maar.'

Voor de zoveelste maal bestudeerde Esther de tegenoverliggende ramen en deuren. Een oudere vrouw sleepte zonder op of om te kijken over de galerij met een klein tasje boodschappen. Verder leek het gebouw net zo uitgestorven te zijn als altijd.

'Als je lekker ligt -- ja zo is het goed! -- kun je beginnen.'

En weer lag Esther op haar eigen bed, in haar eigen slaapkamer met alle gordijnen open. De zon was aan de balkonkant van het gebouw verschenen, maar ze lag nog niet in de directe stralen. Wel was de kamer goed verlicht en ze had geen enkele illusie over haar mogelijkheden om ongezien te blijven. Iedereen met een verrekijker of een telelens kon meegenieten.