De envelop 07

Nee!

'En noem me Meester! Hou op met protesteren en doe het. Doe het nu. Vind een stil plekje in de Albert Heijn en trek je slipje uit.'

Verdwaasd liep Esther door de grote supermarkt. Het was nog niet zo druk, dat was ook de reden waarom ze altijd zo vroeg boodschappen deed. Achterin was de drankafdeling met een kunstig gebouwd koffiehoekje ernaast. De gratis koffie van Appie!

Terwijl ze nerveus om zich heen speurde, liep Esther een beetje zigzaggend door de winkel, tot ze zich in haar eentje terugvond bij de rode en witte wijn. Ze droeg een dun hemdje en een rokje dat tot halverwege haar knieën reikte. Door haar rok heen voelde ze het elastiek van haar slipje. Het moest mogelijk zijn om het uit te trekken zonder dat...

Ze trok haar rok iets omhoog, greep door de stof heen de rand van het slipje en duwde de rok weer naar beneden. Het onderbroekje was al bijna uit! Ze herhaalde deze handeling en het slipje zat om haar dijen geklemd. Ze ontspande haar dijen en wiebelde even, en daar gleed het kledingstuk naar de grond. Razendsnel stapte ze eruit en pakte ze het minimale stukje textiel op. Zo, was dat nu zo erg?

Ze hield het slipje in haar vuist. Het was een klein beetje vochtig, oh god nee toch! Snel frommelde ze het in haar tasje, waarna ze verder liep of er niets aan de hand was.

Ze deed haar boodschappen met een kloppend hart, en hier en daar keek ze om zich heen of er iemand was die een beetje vreemd naar haar gluurde. Eigenlijk speet het haar dat ze niet haar korte jurkje had aangetrokken, dan zou ze hier en daar per ongeluk nog wat vlees hebben kunnen laten zien. Dat lukte met deze langere rok veel minder. Zou ze hem gewoon uittrekken?

Een gevoel van triomf maakte zich van haar meester. Kijk nou toch! Ze had het zo maar gedaan, ze had de weddenschap gewonnen. Zie je nu wel?

Toen sloeg plotseling als een bom het besef in dat ze helemaal niets gewonnen had, waar had ze het over? Wat voor weddenschap?

Waar ben je mee bezig, Esthertje? Oh Esthertje.

Ze analyseerde haar gevoelens en kwam tot de schokkende conclusie dat ze dus wel degelijk opgewonden geworden was door het exhibitionisme! Ze had een kick gekregen van het uittrekken van haar slipje in een supermarkt! Dat had ze nooit gedacht. Dit was belangrijk, want tot dan toe had ze geredeneerd dat het de onderwerping was waar haar lichaam op geilde, maar niet het exhibitionistische. Nu was alles anders. Donatien liet haar niet dingen doen die haar vreemd waren, nee, hij had haar eigen lusten aan de oppervlakte gebracht. Waar ze de kick van kreeg, dat werd haar nu steeds duidelijker, was de combinatie van onderworpen zijn aan de wil van iemand anders en het zich blootgeven. Ze was een slaaf, ze kickte op de onderwerping, maar even veel op het exhibitionisme zelf. Vervloekte Donatien, hij dwong haar niets vreemds te doen: hij dwong haar diep bij zichzelf te rade te gaan en te erkennen dat ze een seksslaaf was, en het leuk vond! Niks geen overwinning. De tranen welden in haar op. Een nederlaag was dit, een vernedering. Ze was een perverse seksslaaf en niets anders.