De envelop 15

Esther werd wakker met een vreemd gevoel in haar lijf. Ze was langzamerhand gewend geraakt aan dat ene gouden ringetje dat haar Meester Donatien door haar linkertepel geslagen had, waardoor die permanent rechtop stond en gestimuleerd werd door alles dat in de buurt kwam, of het nu een bh was, beddenlakens, een truitje, of zelfs maar de lauwe juniwind. Het was een constant offensief van prikkelingen die haar steeds opnieuw aan het bestaan van dat ringetje herinnerde.

Maar de nieuwe, veel grotere ring was een heel ander soort object. De felrode, anderhalve centimeter grote metalen ring, afgewerkt met een metalen sluitstuk dat opgesierd werd door een echt robijntje, was zonder verdere plichtplegingen door haar clitoriskapje gestoken en deed haar kittelaar overeind staan. Zo hield ze, naast een lichte irritatie op de plaats waar de dag ervoor nog snijdende pijn door haar onderlichaam gejaagd had, een voortdurend besef van haar intiemste anatomie en wat er door een onbekende Belgische tattoo-freak mee gedaan was.

Als vanzelf gleden haar handen naar de plek die de vorige dag zo centraal in haar leven gestaan had en, half in slaap nog, begon ze zich wakker te vingeren zoals haar man Tom dat vroeger zo graag en vakkundig placht te doen.

Tom! Hoe zou het met hem zijn? Morgenmiddag zou hij thuiskomen. Ze hadden twee dagen eerder met elkaar gebeld en uitgebreid verteld hoezeer ze van elkaar hielden en elkanders lijf en geest begeerden. Esther had haar kaken gehouden over alles wat Donatien haar had laten doen en Tom had niets anders gehoord dan zijn slimme, assertieve vrouw die, achtergebleven in hun yuppieappartement in het Amsterdamse havengebied, haar man hartstochtelijk miste. Terwijl ze over Tom bleef doorpeinzen, wreef ze over haar schaamlippen en de vreemde, nieuwe clitoris. Ze speelde met het ringetje, en aaide daar, hier, en weer daar. Haar vingers gleden haar vagina in en uit en op het moment dat ze met beide handen een ring bevoelde, kwam ze lief en zachtaardig kreunend klaar. Haar hand gleed over de stoppels van haar venusheuvel en ze herinnerde zich: vandaag zou ze zich gaan laten harsen.

Om de een of andere reden maakte Donatien van dat harsverhaal iets heel belangrijks en Esther vroeg zich af waarom. Weliswaar had ze zich nog nooit geharst, maar uit verhalen in de bladen en van vriendinnen wist ze genoeg. Het gaat snel en pijnlijk fel en is, mits goed gedaan, zeer efficiënt. De geharste delen blijven een maand lang glad en als je een gebied maar vaak genoeg harst, blijft het permanent kaal. Vandaar dat zoveel Amerikaanse filmsterren uit de vijftiger jaren met getekende of getatoeëerde wenkbrauwen rondliepen.

Donatien had nog niets van zich laten horen toen Esther haar ontbijt van een ovenbroodje, koffie en sap aan het afruimen was en ze vroeg zich af wat de dag zou brengen.

Naast de harssessie had hij een "vreselijke" straf in het vooruitzicht gesteld en als ze daaraan dacht begon haar verraderlijke hart te bonzen. Zeer zeker in de eerste plaats van angst, maar beslist niet uitsluitend daarom. Ze had ook een gevoel van opgewonden anticipatie. Steeds vaker zei haar lichaam tegen haar om niet zo zorgelijk te doen en lekker van alles te genieten. Ze bleef dat uiterst verwarrend vinden.

Ze had zich juist aangekleed en maakte zich op om haar dagelijkse routine te beginnen -- supermarkt, postbus, misschien wel of misschien juist niet een cappuccino in het hippe koffiehuis, toen de telefoon ging.

'Ik zie dat je het gehaald hebt, gisteren. Ik wist het wel: je bent een doorzetter.' Esther zweeg.

'Heb je de lift gepakt of de trap?'

Ze zweeg even, zei toen: 'De lift.' Het was even stil. Toen vroeg Donatien: 'En heb je, behalve het hondenmannetje, nog meer mensen ontmoet?'

'Niet dat het jou aangaat, maar inderdaad, in de lift. Een ouder echtpaar. Ze waren niet geamuseerd.' Gegniffel aan de andere kant van de lijn. Esther was verontwaardigd.

'Ik dacht dat we een soort afspraak hadden dat je me niet in gevaar zou brengen. Het had wel een verkrachter kunnen zijn in de lift.'

'Och, dat valt toch wel mee. Dit is een nette buurt. Het enige dat ik niet snap is...' Ondanks haar woede was Esther toch benieuwd.

'Nou?'

'Wat ik niet snap is waarom je niet naar je berghok op de begane grond gegaan bent. Daar heb je vast en zeker genoeg spullen om je op de een of andere manier te bedekken en dat zou je tocht naar de tiende verdieping een stuk minder riskant geweest zijn.' Esther sloeg zich denkbeeldig voor het hoofd. Deksels! Helemaal niet aan gedacht! Ze had nota bene een koffer vol met oude kleren in dat berghok liggen!

Haar kwelgeest nam een zakelijke toon aan: 'Aanvankelijk had ik je zelf naar het harsen willen laten rijden, maar omdat we nu toch kennis gemaakt hebben, kunnen we net zo goed samen gaan. Doe vanochtend je gewone dingen, wees vanaf half twaalf beschikbaar.' En weg was hij.

De gang naar supermarkt en postbus was totaal zonder incidenten. Esther bespeurde bij zichzelf bijna een lichte teleurstelling dat de telefoon stil bleef en ze niet tot een gewaagde dwaasheid gedwongen werd.

Thuisgekomen vond ze in haar brievenbus een dikke a4-envelop zonder opschrift, die ze vol spannende verwachting mee naar boven bracht. Het was kwart over elf, tijd voor koffie en een appelcakeje.

Ze scheurde de envelop open en schudde hem leeg. Er zaten alleen foto's in, geen begeleidend briefje. Dat was ook werkelijk niet nodig, de plaatjes spraken boekdelen.

Op iedere afbeelding herkende Esther zichzelf, steeds in de meest extreme seksuele houding. Ze zag wat de hotelbediende had gezien toen zij zichzelf klaar vibreerde op Donatiens hotelbed. Ze zag zichzelf in tweevoud, één keer op bed en ernaast ook op het scherm van Donatiens laptop, gedurende haar webcam-voorstelling.

Een paar foto's toonden Esther gehurkt, plassend op een obscuur parkeerplaatsje langs de A1, een zwarte vlek tussen haar voeten, het gouden tepelringetje glinsterend in de zon.

Vier grote foto's vormden een reportage van het in haar kont steken van de zwarte buttplug. Mijn god, wat zag hij er groot uit, vergeleken bij haar kleine, kwetsbare bruine roosje! Het langzaam uitrekken van haar kringspier onder de deskundige handen van de vrouw was goed te volgen op de fotoserie. Esther voelde de herinnering aan de gevuldheid, de druk en de trillingen en haar onbetrouwbare kut geeuwde loom om meer. Ze kreeg een wee gevoel in haar buik en besloot dat ze op den duur zelf ook zo'n ding zou moeten hebben.

Ze zag het moment terug dat er een priem door de tere huid van haar vulva gestoken werd door een getatoeëerde Belg en het deed weer vreselijk pijn. Onwillekeurig voelde ze door de stof van haar broekje aan de ring.

In ieder geval, Donatien was bezig geweest en zijn laserprinter had op volle toeren gedraaid.

De hoeveelheid materiaal die haar Meester ondertussen had opgestuurd was zo groot geworden dat het voor Esther een beetje moeilijk begon te worden om het allemaal nog verborgen te houden voor Tom. Zolang het de inhoud van een paar enveloppen was, lukte dat wel, maar zij had ondertussen een pak van zeven centimeter dik en waar laat je dat nog stiekem?

De telefoon ging.

'Ik wil dat je, zodra de zon op het balkon staat, gaat zonnen. Je mag werk meenemen, maar ik verwacht wel dat je zodanig gaat liggen dat je buren heel goed kunnen vaststellen dat je een nieuwe clitring hebt. Benen wijd, geen gêne. Als de erotische spanning je teveel wordt mag je wel masturberen, maar alleen met een van je vibrators.'

Ja dag!

'Om half drie ga je je douchen en aankleden en dan sta je om drie uur beneden bij de uitgang van mijn parkeergarage, daar pik ik je op.'

'Moet ik nog iets speciaals aan?' Donatien lachte goedkeurend. 'Je begint het te leren, lieverd. Nee hoor, trek maar aan wat je wilt.' En hij had alweer opgehangen.

Doof voor het geroezemoes (moet er dan echt niemand meer naar zijn werk?) had Esther een paar uur in een tuinstoel op het balkon doorgebracht. Ze was goed opgeschoten met een buitengewoon raar stukje tekst dat ze die week nog moest afleveren. Een check op de URL's van Donatien leerde dat de schokkende aanblik van haar kut die van alle kanten belaagd werd, zoals Esther die ochtend in haar brievenbus had aangetroffen, nu ook online was voor iedereen die de geheime code bezat. Hoeveel mensen waren dat eigenlijk? Ze hadden het er nooit over gehad en Esther had eigenlijk steeds aangenomen dat het iets was tussen Donatien en haarzelf, maar wie was, of beter gezegd, wie waren Donatien? Het aantal handlangers en kornuiten liep ondertussen al in de twintig. Haar ontblote en, zoals Donatien bevolen had, prominent met het rode sieraad pronkende schaamlippen gingen alweer tintelen.

Omdat het nu eenmaal routine was, keek Esther even op haar bankrekening en was aangenaam verrast toen ze zag dat Donatien 885 euro had overgemaakt met als mededeling: "Publiek orgasme webcam". Dat compenseerde een beetje de inkomstenerving van de laatste tijd.

Om drie uur stond Esther, gekleed in een T-shirt en een korte broek, bij de uitgang van de parkeergarage te wachten. Ze had haar telefoon en wat andere spulletjes in een klein tasje gestopt dat nu bestudeerd nonchalant aan haar schouder bungelde. Ze droeg haar favoriete roze gympjes zonder sokken en haar weelderige, rode haar was opgestoken in een wilde staart. Aan niets was te zien dat ze zich zorgen maakte. Ze leek op een zelfverzekerde, jonge vrouw die iets leuks ging doen.

Zorgen maakte ze zich wel degelijk. Ze had het gevoeld dat Donatien haar te zeer met rust gelaten had, die ochtend.

De Mercedes kwam uit de schemering van de oprit tevoorschijn en stopte vlak naast de mooie vrouw. Donatien stapte uit met een plastic tas in zijn hand. Hij haalde er het jurkje uit dat ze de vorige dag in België hadden gekocht en gaf het aan Esther.

'Hier, trek dit maar aan, dat staat je toch beter dan zo'n ordinair hemdje.'

'Niet hier, Meester. Laat me het dan in de auto doen.'

'En al dat gewapper van armen naast me? Nee hoor, geen sprake van. Dat doe je hier. Oh, en ik zie dat je een bh aan hebt getrokken. Met zulke mooie tieten? Dat wil ik absoluut niet hebben.'

'Ik ga me niet hier op de openbare weg, ten overstaan van alle tweehonderd gezinnen in mijn flat in mijn blote tieten vertonen! Wat denk je wel?'

'Ben je nu niet een klein beetje aan het overreageren? Gezien wat je allemaal al wel gedaan hebt?'

'Dat kan me niet schelen, ik doe het niet!'

Donatiens stem werd heel gevaarlijk.

'Ik heb voor vanavond al een vreselijke straf gearrangeerd, en realiseer je wel, Esther, dat dit in onze relatie de allerlaatste straf is waarbij je fysiek min of meer ongeschonden kunt blijven. Ik ga niet garanderen dat je de volgende straf zonder scheurtjes of gaatjes zult doorkomen. Sterker, ik weet wel bijna zeker dat je die voor het eerst ook echt als zodanig zult ervaren: als een echte straf, een lijfstraf! Als je nu niet meewerkt maak ik een eerste aantekening en bij de tiende geef ik je aan een paar kennissen van me die op zeer radicale manier baldadig kunnen zijn. Heb je me heel goed begrepen?'

Esther slikte diep en nam het te kleine jurkje aan.

'Mag ik in ieder geval mijn slipje aanhouden?' Donatien glimlachte mild. 'Vooruit dan maar.'

Terwijl haar hart alweer dubbel klopte en haar tepels pijnlijk tegen de binnenkant van haar bh duwden, trok Esther in de felle middagzon haar shirtje uit. Ze vouwde het op en legde het neer op het dak van de auto. Daarna maakte ze haar bh los en legde die naast het T-shirt. Haar volle borsten vingen een zacht windje. Ze had het gevoel alsof alle vijfhonderd bewoners van de flat hun fototoestellen tevoorschijn aan het halen waren.

Toen trok ze de jurk over haar hoofd en naar beneden. Ze sjorde een beetje aan de bovenkant om het kledingstuk mooi symmetrisch over haar borsten te krijgen.

Toen trok ze haar korte broekje uit en samen met haar andere kledingstukken deed ze het in de plastic tas van Donatien, die het resultaat met instemming keurde. 'Dit jurkje, juist omdat het een maat te klein is, laat niet alleen je tieten en je kont fantastisch goed uitkomen, maar vooral ook kun je nu heel goed zien hoe mooi slank en getraind je buik is. Dit zou eigenlijk je favoriete jurkje moeten worden, want het maakt je tot een schitterende vrouw, één waar mannen van twaalf tot tweeëntachtig een hartverzakking van krijgen kunnen. Je bent mijn sekspoppetje en ik wil je trots aan iedereen laten zien.'

Ze stapten in en reden weg. 'Waar gaan we heen?' vroeg Esther.

'Zul je wel zien,' was kortaf het antwoord.

Ze merkte het ook vrij snel. In een saaie groeigemeente net buiten Amsterdam reden ze een parkeerplaats op naast de lokale sporthal. Over de voorkant van het gebouw was een groot banier gespannen: "Eurotica Beurs 2011". Een vakbeurs voor mensen geïnteresseerd in seks.

Ze stapten uit en terwijl ze naar de ingang liepen, vertelde Donatien: 'Er is een heel goede harser die hier een demo geeft. Ik heb jou aangemeld. Je kunt je geen betere bedenken. Ik heb het volste vertrouwen in haar.'

Esthers hart sloeg een slag over. Een demo?? 'Bedoel je dat er mensen toekijken hoe ik geharst word?'

'Een paar, misschien,' gaf haar Meester toe. Het is een seksbeurs, zulke dingen kun je verwachten.

'Maar Meester, dat wil ik niet,' fluisterde Esther, dat kàn ik niet.'

'Tweede aantekening,' mompelde Donatien. 'Luister eens, slaaf. Ik vraag je niet het te doen, ik draag het je op. Je speelt met vuur door telkens alles wat ik opdraag in eerste instantie te weigeren. Wil je dat ik je een dag uitleen aan Jack the Whipper? Of, nog veel onplezieriger: het Speldengroepje?'

Esther had wel een idee dat Donatien deze dreigementen ter plaatse bedacht, maar moest toch slikken. De gedachte aan concreet fysiek geweld deed haar helemaal niet zenuwachtig en vol verwachting trillen, maar veroorzaakte slechts kil angstzweet in haar.

Ze stonden bij de kassa en Donatien liet een kaart zien. 'Gasten van stand 34,' zei hij met autoriteit in zijn stem. Twee badges werden door de gleuf geschoven. 'Gaat u maar verder.'

Esther was nog nooit eerder op een seksbeurs geweest. Tot dan toe had ze in haar liefdesleven absoluut niet het gevoel gehad iets dergelijks nodig te hebben. Je hebt een man, een vrouw, wat shawls om te binden en te blinddoeken, een fototoestel en wat heb je verder nog nodig?

Ondertussen had Esther geleerd dat er wel degelijk enorm veel hulpmiddelen te bedenken waren en ze vroeg zich af of ze ooit nog zonder haar vibrator zou willen.

Er waren tientallen stands. Elk aspect van de seks en erotiek was vertegenwoordigd, het werd bijna lachwekkend.

Een paar grote displays met dildo's en vibrators kleurden de paden roze en metallic, een collectie opblaaspoppen bevolkte een stand, er waren crèmes, eetbaar ondergoed, lichaamsverf. Er was lingerie van alle soorten en maten, met of zonder kruis, van leer, kant, satijn en latex. Een paar tatoeëershops hielden open dag en twee kraampjes hadden kolossale collecties dvd's in de aanbieding. 'Je wil niet weten wat ze hier onder de toonbank verkopen,' fluisterde Donatien.

Een grote stand stond volgebouwd met allerlei vreemde ophangconstructies, kettingen en boeien. Er werd een voetklem tentoongesteld zoals die waar Esther in België kennis mee gemaakt had en ook een ouderwets blok: gaten voor hoofd en armen, je kwetsbare onderlijf overgeleverd aan iedereen die ondeugende ideeën had.

Weer een andere kraam verkocht medische en gynaecologische instrumenten voor het doktertje spelen. Spatels, vogelbekken, enema's, katheters.

Licht opgewonden mannen en vrouwen liepen quasi-ontspannen door het warme geroezemoes rond. Er zaten opvallend veel middelbare types bij, de mannen goed verzorgd en gekleed in Lacoste en lichte zomerschoentjes, de vrouwen vaak net iets te dik opgemaakt, met net iets teveel bruinverbrande, rimpelige zonnebank-cleavage.

Een stand iets verder achterin toonde een paaldanseres die slechts gekleed was in een miniem niksje over haar kruis. Ze had grote, opgepompte borsten en vierkant afgeknipte, half witgelakte vinger- en teennagels. 'Pornonagels,' siste Donatien afkeurend, 'walgelijk. Moet jij nooit doen, Esther, beloof je dat? Ah, daar moeten we zijn.'

Als ze al tegen beter weten in gehoopt had dat de ontharing onder min of meer besloten omstandigheden zou plaatsvinden, werd ze meteen vreselijk teleurgesteld. In een niet al te grote ruimte, open aan drie kanten, stond een massagetafel opgesteld en aan de zijkanten, naast allerlei logo's en reclamemateriaal, stonden een paar lage kasten, waar overheen je in de belendende kramen kon kijken. De voorkant was met een rood casino-koord aan messing palen afgezet. Maar wie op de tafel een behandeling onderging, zou voor de gehele beurs te kijk liggen.

'Een paar toeschouwers?' Er kwam een klank van paniek in Esthers stem.

'Och,' antwoordde Donatien, 'het hangt natuurlijk wel een beetje af van de drukte in de hal. Maar ik zou me er maar niet al teveel zorgen over maken. Het zal allemaal wel meevallen. Dag mevrouw!'

Een Oosterse vrouw begroette het tweetal. Ze kon uit Thailand komen of misschien Vietnam.

'U komt voor het harsen van uw vrouw?'

Donatien knikte. 'Zo is het maar net. Ze heeft er zin in.'

De vrouw keek kritisch naar Esther, die roder en roder werd en het liefst zou willen wegkruipen in een donker gat in de grond.

'Meester...' Donatien hield een vinger voor zijn lippen en zei: 'Stil maar, mijn lief. Alles komt in orde, wees stil.'

'Heeft zij haar haren laten groeien, zoals ik gevraagd had?' Donatien keek vragend naar Esther, die vaagjes knikte. Donatien vertaalde: 'Een week, ongeveer. Wellicht een beetje kort, maar het moet voldoende zijn.' De vrouw was niet overtuigd. 'We zullen zien.'

Ze liep naar een kast en haalde wat spullen tevoorschijn. 'Zullen we meteen maar beginnen?'

Esther wilde niet. Ze maakt een beweging naar het koord maar Donatien greep haar vast. 'Nu niet op het laatste moment angstig worden. Je wilde het ten slotte zelf.'

Esther schreeuwde geluidloos 'nee' en 'klootzak', waarop Donatien al even geluidloos 'strafpunt' antwoordde. Hij maakte het internationale computergebaar: tien vingers in typ-houding. Esther begreep het. Meedoen of ze zou over het internet verspreid worden. Er was geen ontsnappen mogelijk. Zuchtend erkende ze haar zoveelste nederlaag. Weer overwoog ze moord om van Donatien verlost te zijn.

'Trek je slipje maar uit en doe je rok een beetje omhoog,' zei de vrouw. Esther draaide zich weg van de drukte van de beurs en gleed uit haar ondergoed. Juist wilde ze op het bed gaan zitten, toen Donatien, bijna als een a propos, zijn geprepareerde bommetje liet vallen.

'Je wilde je oksels toch ook?'

Oh god nee! Esther begreep de implicaties direct. De smeerlap was er weer in geslaagd haar een loer te draaien. Shit, shit, shit.

'Ik heb er nog eens over nagedacht, maar toch maar niet. Ik heb ze vanochtend geschoren,' probeerde ze nog.

Weer was er dat ijzig koude metaal in Donatiens stem gekropen, toen hij zachtjes zei: 'Je wilde je oksels ook laten doen, lieverd.'

Vragend keek Esther in het rond. De vrouw gaf behulpzaam advies: 'Dan moet je het bovenstukje even...' Toen had ook zij het door. 'Oh, één stuk. Dan ben je helemaal naakt.' Vragend keek zij op haar beurt naar Donatien. Die glimlachte minzaam en herhaalde: 'De okseltjes ook.'

Terwijl ze om zich heen spiedde trok ze, zo klein mogelijk, haar jurk uit en sloop het bed op. De vrouw zei iets in haar mobieltje en vrijwel meteen daverde door de hal: 'DAMES EN HEREN ATTENTIE. IN STAND 34 BEGINT ZODADELIJK EEN DEMONSTRATIE HARSEN DOOR TRUONG MY HOA."

Esther versteende op haar massagebed. Alle lust om te leven leek uit haar te stromen. Steeds minder had ze haar leven onder controle, en ze haatte het voor de volle honderd procent. Hoewel... Hoewel, hoewel...

Toen ze lag, schoof de vrouw haar benen uit elkaar en een bewonderend gefluit klonk uit het gangpad, waar zich achter het rode koord de eerste toeschouwers bij Donatien gevoegd hadden. Esther hoorde Donatien zeggen: 'Dat is een mooie ring, niet? Mijn verjaardagscadeau voor mijn droomprinses. Ik ben zo trots op haar.'