Het Verjaardagsgeschenk 11

Het prachtige lenteweer van juni was volledig omgeslagen. Juli begon met een herfststorm zonder weerga en een harde, koude wind joeg regenstriemen tegen de ramen, die ondoorzichtig werden. Wie niet per se naar buiten moest, bleef binnen en liet de bezorgservice van de supermarkten langskomen met hun koffie, boter en Zuid-Afrikaanse witte wijn. De meteorologen kwamen op het journaal alweer genietend aanzetten met hun recordverhalen. De koudste eerste juliweek sinds de Tweede Wereldoorlog, of de langste aaneengesloten regenperiode sinds ergens in de twintiger jaren of meer van dergelijke onplezierige wetenswaardigheden. Voor ons amusement moesten Paula en ik steeds vaker binnen blijven, wat in principe niet erg was, maar de spannende mogelijkheden van buiten bleven wel steeds lokken.

Ik was als de dood dat een van de meiden het in haar hoofd haalde om nu een voucher te willen gaan verzilveren. Ik hield niet zo van regen en had al half besloten domweg te weigeren als Mel of Chris me naakt in de regen zouden willen sturen. Deze zorg die me bezighield, had me wel op een ideetje gebracht. Zo kwam het ertoe dat we in die periode van storm en regen eenmaal wel optimaal van het roerige weer gebruik wisten te maken.

Paula en ik waren aan het genieten van een rijke, warme lunch van asperges met zalm en roereieren. Om te vieren dat ik een nieuwe, goedbetalende opdracht binnengehaald had, had ik een flesje Asti Spumante dolce geopend en op dit vroege middaguur waren we een heel klein beetje tipsy aan het worden.

'Ga eens op tafel liggen,' vroeg ik mijn beestje. Braaf deed Paula wit ik haar vroeg. Ze droeg een kniebroekje en een T-shirt.

'Trek je broek uit.' Terwijl ze haar billen ophief, schoof ze haar short naar beneden. Ik haakte twee vingers in de zoom van haar slipje en trok het stukje textiel erachteraan. Nu lag ze met haar kruis wijd geopend naast mijn feestbrunch.

Op mijn bevel liet Paula haar schaamhaar weer aangroeien en in drie weken had zich een leuk, doorzichtig, bijna lichtgevend stoppelvachtje gevormd dat voorlopig nog geen detail van haar kut aan het oog onttrok, maar waar het heerlijk langsraspen was met wang of neus, en dat deed ik nu uitgebreid. Ik streelde het zachte, warme schuurpapier van Paula's buik, wat ik een ongelofelijk geil gevoel vond.

'Blijf even liggen, zo. Ogen dicht.' Ik stond op en liep naar de koelkast waar ik een tweede fles Asti pakte. Gewillig deed Paula wat ik haar beval. Wat een aanblik daar op onze lunchtafel. Gekleed slechts in een bh en T-shirt lag mijn blonde speelgoed op haar rug. De hielen van haar voeten rustten op de rand van de tafel. Haar knieën staken wijd uit elkaar en de donkere diepte van haar vagina lokte glinsterend van het vocht. Tussen haar billen zette ik een platte kom neer. Met een geroutineerd gebaar ontkurkte ik de Asti, Als een bezetene schudde ik de fles, die ik met mijn duim dichthield. Toen de druk genoeg was opgelopen duwde ik de fles razendsnel in het geduldig wachtende kutje van Paula, waar de ijskoude, bruisende inhoud explodeerde en een ongelofelijke smeerboel aan vocht veroorzaakt. Met een schreeuw realiseerde zich Paula wat ik aan het doen was.

'Ah! Koud, koud, koud. Aaaaahh!'

De wijn spatte overal in het rond en huiverend rolde Paula met haar billen door de groeiende plas op tafel. De kom, die bedoeld was geweest om de drank op te vangen, raakte wel een beetje gevuld, maar het meeste druppelde van de tafelrand naar de grond.

'Kom nu maar rechtop zitten,' zei ik. Ik wist net twee fluitjes te vullen met de prikkelwijn uit de kom, gaf Paul een glas, nam er zelf ook een en zei: 'op je gezondheid.'

Grinnikend nam Paula een slokje en beet in het kopje van een asperge.

Ik heb het al eerder gezegd: eten hoeft niet saai te zijn.

Op dat moment, ogenschijnlijk in een impuls, maar in feite al een paar dagen van tevoren voorbereid, zei ik met een achteloze klank in mijn stem tegen Paula: 'Mijn lieve slaafje, ik heb nog eens nagedacht over die vouchers die je me afgeperst heb en ik heb besloten dat je ze allemaal aan mij moet teruggeven.'

Paula keek me over haar champagneglaasje aan met die mooie blauwe ogen van haar en vroeg verbaasd: 'Meester? Ik dacht dat u het allemaal zo leuk gevonden had?'

'Het principe kan werken,' gaf ik toe, 'maar de gedachte dat Rita er een in handen zou krijgen vind ik bepaald niet zo geweldig. Als je vorige week niet ook een exemplaar voor haar gereserveerd zou hebben, zou ik misschien niet tot deze maatregel overgegaan zijn, maar nu...' ik huiverde licht. 'Ze is een ongeleid projectiel, je moeder, totaal onberekenbaar en misschien zelfs gevaarlijk. Na wat wij haar allemaal hebben aangedaan vrees ik dat ik onder haar handen misschien niet ongeschonden zal blijven. Je hebt die voucher voor Rita nog in je bezit, neem ik aan?'

Dat moest haast wel, zo redeneerde ik, want anders zou Rita zonder een seconde te verliezen, bij de eerste de beste gelegenheid op me afgevlogen zijn en me opgeëist hebben. Weifelend kauwde Paula nu op een stukje toast met roomkaas.

'Rita weet nog van niks,' gaf ze toe. 'Ik was niet echt van plan om er haar een te geven. Zoals u zegt: zij zou wel eens echt gevaarlijk kunnen worden.'

'Ik heb zelf gezien hoe je een voucher in een envelop stopte met haar naam erop.'

'Ja Meester, ik weet dat u dat gezien hebt. Dat was ook de bedoeling. Maar ik heb heus nooit serieus overwogen om die aan Rita te geven. Het was meer...' een vaag glimlachje gleed over haar gezicht, 'een plagerijtje. Om u scherp te houden.'

Een plagerijtje! Ha, dat zou Paula nog gaan bezuren!

'Gelukkig maar,' antwoordde ik sarcastisch, 'ik ben scherp.'

Ik keek peinzend naar Paula's kletsnatte kruis. 'Goed, dan kun je ze mij nu allemaal teruggeven.' Paula keek me verbaasd aan.

'Maar ik heb er nog maar drie over. U hebt zelf gezien hoe ik er één aan Mel en één aan Chris gegeven heb. U kunt toch niet verwachten dat ik die zomaar terug ga vragen? Meester, dan gaan we af als een gieter. Allebei.'

Ik haalde mijn schouders op. Eerlijk gezegd was ik voor die meiden niet zo bang. Ik verheugde me eigenlijk wel op die twee. Vooral was ik geïnteresseerd in wat die geremde Melanie zou weten te bedenken.

Nee, zij waren het probleem niet, het ging me om de andere twee. De onvoorspelbare Rita boezemde me doodsangst in, maar ook mijn eigen Paula vertrouwde ik ondertussen niet helemaal meer. Zoals zij vorige week meteen met haar allereerste voucher in een hoge versnelling van start gegaan was, suggereerde dat ze bij een volgende gelegenheid nog wel eens veel zwaarder zou gaan inzetten. Zij was in alle opzichten mijn gelijke waar het ging om de mate van perversie, maar waarschijnlijk was ze, gezien haar jeugdige overmoed, verre mijn meerdere waar het om doldriestheid en risico's draaide. Zoals ze mij tartte om steeds verder te gaan en meer risico's te nemen, zo kon ook gaan denken dat ik haar op dezelfde manier aan het uitdagen was. Was dat ook zo? In een flits zag ik een paar scenario's langskomen en ik rilde. Nee, besloot ik, voorlopig wilde ik Paula even niet meer aan het roer hebben. En, hoewel ik meer dan bereid was om de twee vouchers van Mel en Chris te laten zitten, wilde ik mijn onderhandelingspositie zo sterk mogelijk houden om in ieder geval de drie andere terug te krijgen, dus voorlopig besloot ik het keihard te gaan spelen.

Toonloos zei ik: 'Ik wil ze alle vijf terug.' Paula keek me onbewogen aan.

'Meester. Ik vind het vreselijk om te weigeren, maar...'

'Ik wil nu die drie terughebben die je zelf gehouden hebt,' verduidelijkte ik, 'en uiterlijk morgenavond die andere twee.'

Nu schudde Paula resoluut haar hoofd. 'Ik kan het niet.'

'Kun je het niet omdat ze niet hier zijn? Of ... wil je niet?' Met een heel klein stemmetje zei ze: 'Ik wil het niet.'

Ik legde mijn vork naast mijn bord, stond op en zei met een harde toon in mijn stem: 'Trek je broek aan.'

'Mag ik me niet even schoonmaken?'

'Geen woord. Broek aan en daarna je jas! En vlug nu, want mijn geduld is ten einde.'

Het leven met Paula was een constante test. Waar ik telkens probeerde haar uit haar comfortzone te krijgen, had zij geprobeerd me tot telkens radicalere dingen te verleiden en mij, als een van nature vredelievend mens uit de mijne. Ik begreep heel goed dat haar weigering tegelijk weer een uitdaging had ingehouden: "laat me maar eens wat zien, Meester. En nu eens niet dat zachtmoedige, geef me er maar eens echt van langs!" Ik werd alweer boos omdat ik me, haast ongemerkt, steeds weer door haar liet manipuleren. Wie was hier nu eigenlijk de baas? Ik zou haar leren!

Met nieuwsgierige angst in haar ogen liep Paula langs me heen naar de hal, waar ze haar regenjas aantrok. Besluiteloos bleef ze op me wachten. Ik greep mijn tas die ik al de avond tevoren al had gevuld met een paar spullen die ik die middag nodig zou hebben, want ik ben nu eenmaal een planner en deze ontwikkeling kwam niet onverwacht. Ook ik trok mijn trenchcoat aan. Daarna opende ik de huisdeur, legde mijn linkerhand op Paula's rechterschouder, ontgrendelde vanuit het halletje de auto en zei zacht: 'Stap maar in.'

'Wat gaan we doen, Meester?'

'Mijn vouchers terugvinden,' antwoordde ik hol. Het klonk zo onheilspellend dat ik zelf een huivering langs mijn ruggengraat voelde glijden.

Terwijl de ruitenwissers volkomen tevergeefs tegen de regengordijnen aan het zwoegen waren, reden we vanuit onze wijk regelrecht de natuur in. Tijdens mijn zoektochten van een paar weken eerder naar geschikte locaties had ik een fijn, afgelegen plekje gevonden dat wel haast gemaakt leek te zijn voor mijn doeleinden van deze dag: een plaats die ideaal was voor de soort strafexpeditie die ik nu in gedachten had.

Terwijl we rustig naar het oosten reden zei ik vriendelijk: 'Trek je jas maar uit, die heb je niet meer nodig.' Paula stroopte de dure en elegante regenjas die ze van mij gekregen had over haar schouders naar beneden. Voorzichtig vouwde ze hem op en vervolgens legde ze hem netjes neer op de achterbank.

Na een kwartier draaide ik een totaal verlaten parkeerplaatsje op. In dit hondenweer was er binnen vijf kilometer geen sterveling te bekennen dus konden we rustig ons gang gaan. Op dit geïsoleerde terreintje, aan het eind van een onooglijk landweggetje, en misschien zelfs al voorbij de grens, ik had werkelijk geen idee, stond een eenvoudige picknicktafel van bielzen. Ernaast een prullenbak en verderop nog een paar bankjes. Erachter wat boompjes. Ertussendoor een glooiend uitzicht over verregende landerijen. Meer was er niet. Ik reed tot een meter of drie van de tafel en rommelde in mijn tas.

'Geef me je polsen, ongehoorzame slaaf.'

Paula strekte behoedzaam haar armen mijn richting uit, trok ze toen weer terug. Er was haar een lichtje gaan branden en nadrukkelijk schudde ze langzaam haar hoofd. Even nadrukkelijk knikte ik langzaam van ja. Uiteindelijk strekte ze haar armen.

Ik klikte de boeien vast, om elk van Paula's polsen één, en bekeek haar. Wat zag ze er aandoenlijk uit, met haar vrolijke blauwe short en roze T-shirt. Haar grote, blauwe Bambi-ogen keken vochtig naar haar Meester en ik genoot van de situatie.

'Trek je schoenen uit,' bromde ik. Binnen een seconde had Paula haar roze gympjes afgeschopt en zat ze blootsvoets naast me.

'En nu mijn auto uit,' snauwde ik.

'Maar Meester, het stortregent.'

'Nou en?'

Paula moest maar inzien dat het me ernst was. Het was nu een principezaak geworden. Ik wilde per se die drie vouchers hebben. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Ze zou ook niets anders van me verwacht hebben. Ik had zelfs het gevoel dat Paula teleurgesteld zou zijn als ik me nu ineens van mijn milde kant zou laten zien.

'Naar buiten, sloerie, en vlug een beetje. Mijn geduld kent grenzen.' Heel bedremmeld keek Paula me nu aan. Ze had weinig op met mijn plannen. Het was koud en nat.

'Naar buiten,' herhaalde ik, nu een beetje boos.

Schoorvoetend gleed Paula de koude regen in. Binnen een paar seconden was ze kletsnat.

Vanuit de auto bleef ik haar bewegingen nauwgezet volgen.

'Nu wil ik dat je je rechterpols vastketent aan de poot van dat bankje daar.' Ik wees. 'Nee, die andere poot, die het dichtst bij de prullenbak is.'

Met haar lange, blonde haar kletsnat over haar gezicht sliertend, zocht Paula in de regen naar de balk en weer keek ze me op haar zieligst aan.

Ik knikte onvermurwbaar en uiteindelijk deed ze wat haar gezegd was. Om bij die poot te kunnen moest Paula al half op haar knieën gaan zitten. Het terrein hier was een mengeling van gras en zanderige kale plekken vol verregende sigarettenpeuken. Met enige zorg koos ze een polletje groen uit, waarop ze in wankel evenwicht bleef neerknielen. Met haar linkerarm langs haar lichaam en de boei door het gras bungelend zat ze daar, door- en doornat bibberend in de koude regen. Weer keek ze me heel indringend aan en ik zei: 'De vouchers?'

Oplevend door een laatste restje zelfverzekerdheid, schudde mijn blonde sekspoppetje vastberaden haar hoofd en grijnsde een beetje scheef. Ik had niet anders verwacht. Het was zoals ik al gedacht had: ook dit vatte ze uiteindelijk op als een spelletje. En vermoedelijk terecht.

'Kijk eens links achter je.'

Paula draaide voorzichtig haar lichaam om en keek naar een jong berkje.

'Neem je andere handboei en keten je vast aan de stam van dat berkenboompje. Zo laag mogelijk.'

'Meester?' Vragend keek ze me aan. Ik wees ten overvloede naar het boompje en voelde me lichtelijk stupide.

'De vouchers?'

Traag nee schuddend draaide Paula zich weer naar het boompje en met de allergrootste tegenzin klikte ze haar handboei vast aan het stammetje. Nu zat ze in een uiterst ongemakkelijk onevenwicht. Afwisselend knielend en hurkend probeerde ze haar kleren zo schoon mogelijk te houden. Ik wedde dat haar dijspieren nu al aan het branden waren. Met haar hoofd gebogen tegen de regenflarden bleef ze zo zitten. Ik zag het een paar minuten aan.

Toen stak ik mijn paraplu uit de wagen en klapte hem uit, want het was tijd dat ikzelf in actie kwam. Met de plu in de linkerhand deed ik de paar stappen naar mijn vastgeketende nimfje. In mijn rechterhand hield ik de trots van mijn keuken: mijn Japanse vleesmes, dat ik vrolijk aan Paula liet zien. Ze werd diep bleek en begon als een wanhopige aan haar kettingen te rukken, maar dat hielp natuurlijk allemaal niets meer.

Een moment bleef ik zo, gewapend met mijn mes, boven haar uittorenen. Toen begon het leuke gedeelte van de strafexpeditie. Met één haal van het vlijmscherpe mes was de linkerpijp van Paula's kniebroekje opengesneden, van dij naar heup. Ratsj ging ook de tweede pijp en meteen trok ik het verwoeste stuk textiel tussen haar benen vandaan en wierp het ver weg. Nu zat Paula in haar slipje in het natte zand. Nauwelijks zichtbaar trok ik mijn kin omhoog in een vragend gebaar en nauwelijks zichtbaar schudde Paula haar hoofd. Ach lieve god, wat had ze stijl! Goed zo!

Ik klemde de steel van mijn paraplu onder mijn linkeroksel en greep het T-shirt van mijn meisje. Ik begon bij de linkermouw en sneed zonder enig probleem helemaal door tot aan de zoom op haar navel. Met een simpele beweging van het mes was de zoom van de hals door en daarna sneed ik de ander kant los. Ook dit hoopje vodden wierp ik buiten zicht. Paula droeg nu nog slechts haar roodgestreepte slipje en een eenvoudig bh-tje. Daar had het mes geen enkele moeite mee. Dat is het voordeel als je wat geld uitgeeft en voor topkwaliteit gaat.

Nu zat Paula geheel naakt te rillen in het gras. Haar ene voet ploegde onwillekeurig door een plek modderachtig zand en haar trotse borsten parelden van de hoosregen.

'De vouchers?'

Geen uitdrukking in Paula's ogen.

'Goed dan. Jij blijft net zolang in de regen zitten, hoertje, totdat je me de drie vouchers teruggeeft.' Onverwachts duwde ik haar achteruit, zodat ze haar precaire evenwicht verloor en met haar billen in de modder terecht kwam. Ik haastte me de auto weer in want het was bepaald onaangenaam buiten. Ik knipte een paar foto's en stak een lekker sigaartje op.

Paula was niet gelukkig. 'Het kriebelt, Meester!'

Ik haalde mijn schouders op.

'Echt, Meester. Het jeukt verschrikkelijk!' Dat was interessant. Ik klapte mijn paraplu weer open en boog me over mijn slaafje heen. Aha, dat was het!

'Dat is niets bijzonders, Paula. Dat zijn mieren. Je ligt half op een mierennest. Die worden aangetrokken door de zoete Asti Spumante, natuurlijk. Wat een interessant toeval.' Het zou te ver voeren om te beweren dat ik zelfs dit zo gepland had, toen ik de fles in Paula's kutje liet spuiten. Ik zou het graag zo claimen, maar helaas...

'MIEREN!' Paula begon hartverscheurend te grienen. Ik zei: 'Vouchers?'

'Ahh! AAAHH! Niet, niet, niet! Meester, laat me vrij!' Grinnikend ging ik weer in mijn autostoel zitten.

'Ik heb alle tijd, lieve kind, alle tijd van de wereld.'

Met die woorden sloot ik het portier, want het regende hinderlijk in.

Achteraf moet ik volmondig toegeven dat Paula's hardheid en doorzettingsvermogen me met een onvoorstelbaar warm gevoel vervulde. Ik borrelde over van bewondering en wist wel zeker dat ikzelf een dergelijke behandeling niet zo stoïcijns zou hebben ondergaan. Ik zou mijn seksslaafje die avond ongelofelijk belonen, maar dat wist ze natuurlijk nog niet.

Dat inzicht, namelijk dat Paula meer stamina had dan ik zou kunnen opbrengen, gecombineerd met de aanblik die ze nu bood, terwijl ze gelaten de striemende regen over haar naakte rug onderging, deed me een moment aan mezelf twijfelen. Moest ik niet eigenlijk, als de sterke man die ik nu eenmaal behoorde te zijn, Paula haar overwinning gunnen en haar de vouchers laten behouden? Wat kon er ten slotte mis gaan?

Weer speelde mijn fantasie met de mogelijkheden. Wat voor verschrikkelijks kon Rita werkelijk uitspoken met me? Ze zou toch niet zo gek zijn dat ze mijn gezondheid in gevaar zou brengen? Ik wilde wedden dat ze zich vooral zou concentreren op manieren om me zo diep mogelijk te vernederen. Daar kun je mee leven, toch? Was ik werkelijk benieuwd naar haar methoden?

Maar niet alleen Rita! Nu, meer dan ooit, was het Paula voor wie ik bang moest zijn! Na deze behandeling hier in de regen zou ze nog veel minder dan voorheen geneigd zijn om zich in te houden. Haar perverse fantasie kennende, kon ik me voorstellen dat ze heel wild met me om zou gaan. Wat zou ik doen als ik Paula was en boos op mijn Meester? Ondanks mezelf had ik bij de gedachte een lichte erectie ontwikkeld en geërgerd focuste ik me weer op het deerniswekkende hoopje bibberend naakt vlees. Ik draaide het portierraampje naar beneden en riep: 'Plat op de grond liggen, nu. Benen uit elkaar!'

Braaf deed Paula wat ik haar toebeet. Ze wiebelde ongemakkelijk van bil naar bil om de irritante mieren een beetje te ontlopen, maar dat had zo te zien weinig effect. Ik zag dat haar tepels als potloden overeind waren gaan staan, maar dat was natuurlijk vanwege de kou.

'Je ziet er prachtig uit.' Er klonk een beetje spot door in mijn stem. 'Zo liggen blijven.'

Ik maakte weer een paar foto's, startte de auto en reed langzaam weg.

'Hé!' Ik negeerde Paula en draaide het landweggetje op.

'Hé, Meester!' brulde ze nu. Ik remde en reed achteruit terug naar het picknickplaatsje.

'Wat moet je?'

'Laat me hier niet alleen, Meester. Ik zal alles doen, alles, maar laat me niet alleen.' Paula zag er ondertussen niet uit: doornat, met zwarte vegen overal, plukken gras tegen haar lijf geplakt, ogenschaduw doorgelopen, stro in haar natte, piekerige haar. Stokkerig bewoog ze als weer een mier langs de binnenkant van haar dij naar bogen kriebelde.

'Alles?'

Gebroken snikte ze: 'Ik zal vertellen waar de vouchers zijn.'

'Dat was het enige dat ik wilde,' zei ik mild. Het verbaasde me nogal dat Paula de strijd zo plotseling opgaf. De insecten moesten haar zwakke punt geweest zijn. Was ik teleurgesteld? Eerder opgelucht, besloot ik. We konden zo dadelijk naar huis. Ik had trek in een borrel.