Het Vruchtbaarheidsritueel

Mijn vriendin Sanne en ik hadden altijd al de droom een wereld reis te maken. En toen we uiteindelijk ook besloten te trouwen vroegen we aan al onze vrienden en kennissen een enveloppe met inhoud zodat we onze droom in vervulling konden laten gaan. En daarmee werd tevens een stiekeme droom van mij werkelijkheid.

Ons trouwen werd een prachtige dag voor ons allebei. Ten eerste zag mijn Sanne er prachtig uit. Haar half lange blonde haar droeg ze los, de witte jurk was kunstig versierd met allerlei pareltjes en naaiwerk, en was strapless, zodat haar mooie schouderpartij goed uitkwam. Haar borsten hielden de jurk zonder moeite op zijn plaats. Maar ik kan je wel vertellen dat ik het moeilijk had. Ik zou haar het liefst van het altaar hebben weggedragen, meteen naar onze hotelkamer, en ons privé feestje gebouwd terwijl onze gasten zichzelf zouden hebben moeten vermaken.

Maar goed, beschaafd gedrag voor alles, en ik was gedwongen het feest uit te zitten, wat trouwens helemaal niet zo'n straf was. Onze familie, vrienden en kennissen waren in grote getale aanwezig, en door hun aanwezigheid was de mooiste dag van ons leven een echte beleving. En hun inzamelingsactie voor ons was eveneens een groot succes. We kregen een aardig bedrag binnen en aangezien wel zelf zowel geld als vakantie hadden opgespaard konden we eigenlijk rechtreeks van onze huwelijksreis in Egypte doorgaan naar waar we maar wilden. Fantastisch!

Onze huwelijksnacht hou ik privé, maar ik kan verklappen dat die ook goddelijk was. Voor de eerste keer bedreef ging ik naar bed met mijn vrouw, in plaats van met mijn vriendin. De huwelijksnacht zelf werd gevolgd door nog een aantal nachten in een Egyptisch hotel. De piramides en de sfinxen waren indrukwekkend, maar we besloten ook om de wat minder bekendere plekken in Afrika te bezoeken. We keken op een aantal websites en lieten ons doorlinken naar weer ander websites om de cliché spots te vermijden. En zo kwamen we op de website van de plaats die Tusamehe heette.

"Tusamehe", zo zei de website "is prachtige gelegen in de regionen onder de Sahara. Het is relatief makkelijk bereikbaar, maar desalniettemin niet aangeraakt door het massatoerisme van deze tijd. De plaatselijke bevolking is vriendelijk en gastvrij. Het plaatselijke geloof schrijft hen voor om vreemdelingen te behandelen alsof zij leden van de eigen stam zijn, waardoor het voor kan komen dat je aan tafel wordt uitgenodigd bij het stamhoofd. Ook is het gebruikelijk dat buitenstaanders deelnemen aan de vruchtbaarheidsrituelen."

Dat laatste woord stond onderstreept, zodat duidelijk was dat we hem konden aanklikken. We probeerden dat en werden doorverwezen naar een website in een een taal die we niet kenden, waar waarschijnlijk het ritueel werd uitgelegd. Maar goed, Sanne en ik konden ons niet voorstellen dat hun vruchtbaarheidsrituelen zo verschrikkelijk worden. En aangezien het ook ons plan was een gezin te stichten leek het Sanne wel leuk om naar Tusamehe te af te reizen en mogelijk zelf mee te doen in het ritueel. Niet dat we er serieus zoveel van verwachten, maar de natuur in de buurt van Tusamehe was zo mooi dat we er toch heen wilden.

Het was een paar uur vliegen, en daarna werden we minstens net zo lang door een bus over een hobbelig weggetje vervoerd. Tusamehe was een prachtig gebied. Het oerwoud was dik en ontgonnen, en de enige tekenen van menselijk leven waren de weg waarop we reden en af en toe een dorpje. We wisten niet precies waar we moesten zijn, maar de chauffeur, een grote neger, een goedlachse kerel die gebrekkig engels sprak, had ons beloofd eruit te zetten op een plek die ons wel zou bevallen. Maar ik was bijna bang dat hij ons zou vergeten.

Na drie uur rijden reedt hij een dropje in, in plaats van voorbij. De bevolking zelf keek wel op, maar ze waren niet extreem verbaasd, dit zogenaamde ongerepte gebied was niet achterlijk te noemen, ze herkenden een bus waneer ze die zagen. De chauffeer draaide zich om en lachte naar ons. "This Waliotukosea. Your village." Ik tikte Sanne aan, die tegen de raam aan wat was weggedommeld. "Sanne, we zijn er." "Hmmm." Zei Sanne. Sanne is niet op d'r best als ze net heeft geslapen.

We pakten onze spullen, en stapten de bus uit. De chauffeur lachte zijn witte tanden bloot en zwaaide enthousiast naar ons. Daarna reed hij weg, tot aan de rand van het dorp, alsof hij ergens op wachtte. En daar stonden we dan. Opeens leken we goed stom. In een klein Afrikaanse dorpje, drie uur van de dichts bij zijnde stad, en zonder enige voorbereiding. Ze konden ons hier wel alles aandoen, en niemand zou het ooit weten.

We stonden op een pleintje. De huizen om ons heen waren uit takken en stro opgetrokken, maar de mensen die we zagen waren goed gekleed in gewaden. Niks bamboe-rokjes, kokosnoten en bizarre peniskokers, dat was gelukkig wat geruststellender. Maar waar zouden we slapen....Langzaam stroomde het pleintje wat vol. De kinderen gaapten ons aan, maar de volwassenen keken alleen maar. Er was geen enkele emotie op hun gezicht te lezen. Ik voelde hoe Sanne's hand de mijne beetpakte. Ze trilde een beetje. Ik wist ook niet zo goed wat nu te doen.

De verzamelde menigte week opeens uiteen. Er kwam een oudere man aanlopen. Hij was de zestig waarschijnlijk al gepasseerd maar liep met een waardigheid die aangeboren was. Zijn houding was kaarsrecht en de plukken wit haar op zijn schedel leken wel een kroon. Zijn donkere ogen glommen en keken ons aan. Net zo uitdrukkingloos als die van zijn dorpsgenoten. Ik keek terug. Sanne ook. Hij leek te luisteren. En opeens barstte zijn uitdrukkingloze masker weer open in een brede lach en hij riep iets wat ik niet verstond. Maar meteen na zijn uitroep lachten ook al zijn dorpsgenoten. Het was alsof de drukkende hitte van Afrika wegviel en een aangename warme gloed zich over iedereen verspreidde.

Achter de man doemde twee gestalten op. De ene viel onmiddellijk op. Hij was bijna twee meter lang en breed. Zijn armen waren zo breed als mijn bovenbenen en hij droeg een grote oorbel in zijn rechteroor. Hoewel hij indrukwekkend was, was hij absoluut niet dreigend aanwezig. Zijn aanwezigheid was eerder geruststellend te noemen. De andere gestalte viel bijna in het niets bij hem. Het was een vrouw. Ze had kort zwart kroeshaar, en een tengere gestalte. Haar lichaam werd geheel bedekt door een aardebruin gewaad, hoewel ze blote voeten had. Aan één teen zat een ring. Haar huid was donkerder dan die van de oude man en de grote man naast haar, maar er was overeenkomst in hun trekken, alsof ze familie waren. Tot mijn verbazing was zij degene die sprak, in engels, verstaanbaar maar met een zwaar accent: "Welcome. This is my father Bakeyemba. He asked the Spirits if you are true of heart, and you are. So this means we bid you welcome. My name is Yumi, and this is my brother Makangele. It would honor us if you would be our guests."

Dat was een warm welkom. Deze mensen kenden ons nauwelijks, maar binnen enkele ogenblikken waren we helemaal deel van hen. En zo zouden de komende dagen blijven. Overdag kwamen de kinderen naar ons toe met zelf gemaakte geschenkjes, of mooie bloemen uit het bos. De jongeren lieten ons de mooie plekken van het oerwoud in de buurt zien, de ouderen mannen namen ons mee het bos in om dieren te zien, en de vrouwen lieten ons het dorpsleven zien. Iedere avond werden we door een ander gezin uitgenodigd aan tafel, en deelden wij hun eten. Het waren vreemde exotische gerechten, maar zeer smakelijk. En Yumi was voortdurend bij ons. Yumi was namelijk de enige in het gehele dorp die Engels sprak. Hoewel ze dus hele dagen in ons gezelschap door moest brengen leek ze dat absoluut niet als een belemmering te ervaren. Om te slapen hadden we een hut gekregen, met een houten bed erin. Het kraakte nogal, en er was niet echt een mogelijkheid om de deuren goed af te sluiten dus ons liefdesleven stond even op een laag pitje.

Het enige wat we maar niet tegenkwamen was dat zogenaamde vruchtbaarheidsritueel. Toen we Yumi ernaar vroegen zei ze ons alleen geduld te hebben. We snapten niet precies waarom, maar Yumi vertelde ons dat het te maken had met de Geesten, en dat ze wachtte op goedkeuring van haar vader. We drongen verder niet aan. Het gehele gebeuren van dat ritueel namen we toch niet zo serieus. Er was genoeg te doen en te zien rondom Waliotukosea, zonder dat ritueel.

Er kwam op een gegeven moment een wat koelere dag. De zon scheen net zo hard als normaal, maar er was een wind opgestoken, die wat voor verkoeling zorgde. Bakeyemba wachtte ons op op het dorpsplein, met zijn gezin. Hij mompelde iets terwijl hij zijn vinger nat maakte met speeksel en de wind leek te voelen. Daarna knikte hij. Yumi richtte zich tot ons: "It is time."

Sanne en ik keken haar verbaasd aan. We snapten niet precies wat er aan de hand was. Moesten we weg? De lachende gezichten van de drie tegenover ons leken ons niet weg te jagen. Yumi sprak weer: "First we go to waterfall."

De waterval hadden we al gezien. In buurt van het dorp liep een rivier, die een kilometer of wat verderop in het oerwoud. We hadden hem al een keer bezocht met de kinderen, dus eigenlijk kenden we hem al. Maar we wilden de gastvrije mensen niet beledigen door te weigeren, dus we gingen gedwee mee.

Het was een heerlijke dag. De hitte die normaal op ons neerbeukte was wat verminderd omdat er een warme, maar aangename wind was opgestoken. Het pad naar de waterval was goed begaanbaar, maar niet te min ging Yumi voorop, om te zorgen dat we niet tegen één of ander giftig beest op zouden lopen. Niet dat dat nodig was, want we kwamen er geen tegen.

De waterval raasde met donderend geweld naar beneden. De fijne waterdruppeltjes die in de lucht werden gelanceerd zorgden ervoor dat het hier zelf koeler was in het oerwoud, waar de hitte tussen de bomen bleef hangen. Het water rook fris en schoon, maar eerder had Yumi ons afgeraden om erin te baden. We namen aan dat het kwam omdat er een parasiet of ziekte in leefde, maar Yumi had het verder niet toegelicht.

Het vallende water maakte een hels kabaal, dus communiceren was vrij lastig, zeker in Yumi's gebrekkige engels, maar even waren we tevreden met je simpelweg vergapen aan de schoonheid van de wereld. Ik greep Sanne hand beet, terwijl k de schoonheid van de omgeving indronk. Sanne leunde rustig tegen mijn borst. Ze had weinig kleren aan, en het gevoel van haar lichaam tegen het mijne bezorgde me een stijve. Ik droeg zelf een kniebroek, en vond het een beetje gênant tegenover Yumi, dus ging ik helemaal achter Sanne staan, zodat ik niet zo zou opvallen.

Yumi zelf was wat vooruit gelopen. Ze knielde neer bij het bassin wat het woeste water in de grond had geslagen. Haar hand kabbelde wat door het water, alsof ze wilde voelen hoe warm het was. Ze wist kennelijk wat ze wilde weten want met een mysterieuze blik in haar ogen liep ze terug op ons af. "We go swim.", riep ze boven het lawaai uit. Sanne keek me even snel aan, om te controleren of ze het wel goed had begrepen. Ik wist ook even niet wat te zeggen, en vooral wat te doen, met nog steeds die stijve die zich in mijn broek aftekende.

Yumi wenkte ons haar te volgen. Terwijl ze naar het wat liep trok ze in één beweging haar wijde gewaad over haar hoofd. Ik had me al vaak afgevraagd wat de vrouwen in het dorp droegen onder hun wijde omslagdoeken. Ik hoopte er altijd stiekem op dat ze helemaal niets eronder droegen, maar Yumi had een strak lijfje aan wat haar borsten geheel bedekte, en zelfs wat leek in te snoeren en een broekje wat haar geslacht en billen gewoon verborgen. Ik betrapte me erop dat ik het eigenlijk jammer vond dat ze niet naakt was, maar niet te min bekeek ik haar ranke figuurtje met waardering. Ik kreeg ook onmiddellijk een por in mijn ribben van Sanne. Ik keek haar ietwat schuldbewust aan, maar Sanne schoot ook even in de lach.

Sanne volgde het voorbeeld van Yumi en stapte uit haar korte broek en deed haar T-shirt uit. Zijn droeg een bikini die heel wat mee vlees bloot liet dan Yumi. Toen ze voorover bukte om haar schoenen los te gespen zag ik haar schaamlippen zich heel even aftekenen tegen haar broekje. Het begon nu zelfs pijn te doen in mijn broek.

Yumi was al in het water gesprongen en las lekker in het water te spartelen. Sanne ging achter haar aan. Ze probeerde wat te zwemmen, maar Yumi greep haar beet en probeerde haar onder te duwen. Sanne liet dat niet op zich zitten en probeerde onmiddellijk hetzelfde bij haar. Ik kon aan hun gezichten zien dat ze lachten, maar kon niks zien. Ik lachte zelf ook en keek naar hen. Ondertussen hoopte ik dat mijn pik wat zou krimpen zodat ik niet zo voor...eh..lul zou staan als ik moest gaan zwemmen. Maar zoals elke man weet heeft je pik een eigen wil en leven, en hij doet zelden op het goede moment precies wat jij wilt.

Yumi, die wat beweeglijker en behendiger was dan Sanne, won uiteindelijk en Sanne verdween onder wat. Yumi slaakte een triomfantelijke kreet. Sanne kwam proestend boven. Haar blik gleed naar de rivier oever waar ik nog steeds stond. Ze zwaaide naar me en wenkte. Yumi viel haar bij en ik werd min of meer het bassin ingelokt. Ik had weinig keus.

Ik kleedde me snel uit, maar hield mijn boxershort aan. Mijn stijve paste er nauwelijks in, maar ik bukte me voorover, zogenaamd om een knoop uit mijn veter te halen, maar in werkelijkheid om mijn opwinding te verbergen. Ondertussen smokkelde ik wat stapjes in de richting van het water. Met allelei omzichtige pogingen, die allemaal inhielden dat ik wat gebukt stond legde ik het laatste stukje naar het water af en sprong met een grote boog het water in.

Het koude water deed me in eerste instantie goed. Mijn pik kromp weer tot zijn kleinere formaat, hetgeen ik wel prettig was. Stel je voor dat Yumi zich geschonden voelde...stel je voor dat haar reusachtige broer Makangele besloot voor haar op te komen. Ik wilde deze gastvrije mensen niet beledigen, en al helemaal niet met Makangele op de vuist.

Maar Yumi en Sanne hadden blijkbaar een verbond gesloten met elkaar en ik was ditmaal degene die onder water moest. Met zijn tweeën deden ze verwoede pogingen. Sanne dook onder en probeerde mijn benen te pakken om me onderuit te halen, en tegelijkertijd sprong Yumi uit het water omhoog om me om mijn nek te pakken, en met haar volle gewicht (htegeen nog niet veel was) uit balans te brengen. Helaas voor de beide dames wist ik Sanne te ontwijken, omdat ze haar ogen onder water niet open durft te houden. Yumi's greep op mijn nek was ook niet stevig, maar haar lichaam tegen het mijne was een ontzettende afleiding. Ze hing met haar halve bovenlijf boven water, en de witte stof van haar lijfje was inmiddels doorzichtig geworden. Ik keek zo tegen haar borsten aan, en haar koolzwarte tepels. Ze waren duidelijk te zien, stijf door het koude water. Ze waren zo afleidend, dat ik twee handen om mijn kuiten voelde en voor ik het wist werden mijn voeten onder me vandaan getrokken. Ik ging kopje onder, met Yumi nog om mijn nek. Onder water was het een wirwar van lijven. Ik voelde borsten langs me heen strijken, en ik wist zo niet of ze van Sanne of Yumi waren. Iemand kneep even zachtjes in mijn pik, die alweer aardig hard begon te worden. Ik had het sterke vermoeden dat het echter niet Sanne was.

Toen ik weer bovenkwam kwam ook het kopje van mijn vrouw weer boven. Haar halflange blonde haar viel in natte strengen langs haar gezicht en haar gezichtje was rood van de inspanning en ze wreef verwoed in haar ogen. Ze zag er absoluut om op te vreten uit, en ik kon me niet bedwingen. Ik zwom naar haar toe en kuste haar vol op de bek. Ze schrok er een beetje van want ze zag me niet aankomen. Maar ze liet zich al snel kussen. Haar handen sloeg ze om mijn nek en haar benen haakte om mijn onderbenen. Het water maakte haar nagenoeg gewichtloos en met het grootste gemak kon ik haar tegen me aanhouden. Als Yumi niet daar was geweest had ik haar ter plekke genomen, en ze had er geen bezwaar tegen gehad, dat voelde ik wel aan de manier waarop ze haar onderlichaam tegen mijn stijve pik aandrukte. Ik greep haar billen in mijn beide handen, en voelde hoe lekker ze in mijn handen lagen.

Toevallig zag ik uit een ooghoek Yumi. Yumi keek naar ons, toen naar de hemel, en leek iets te mompelen terwijl ze met haar handen iets op het water tekende. Ik vroeg me af wat ze deed, maar toen ze weer naar boven keek viel mij opeens iets op. De zonovergoten dag was niet langer zonovergoten. Ik wist dat de dag snel kon eindigen hier in de tropen, maar dit was wel heel snel.

Een bliksemschicht doorkliefde de lucht. Onweer? Hier? In eerste instantie dacht ik even na over deze meteorologische onwaarschijnlijkheid, maar al snel raakte ik wat in paniek. In het water zijn als het onweerde was niet zo'n goed idee. Ik liet Sanne los, en gebaarde naar de dames dat we terugmoesten naar de kant. Sanne keek even op naar de lucht en zag wat ik bedoelde. Yumi echter schudde haar hoofd. Ze gebaarde achter ons, naar de waterval. Daarna draaide ze zich om en zwom die kant op.

Ik begreep even niet wat ze bedoelde, en ook Sanne keek niet begrijpen. We bleven twijfelend even midden in het water staan. Yumi klom op de rotsen, vlak naast het donderende water en wenkte ons opnieuw. Daarna verdween ze tussen de rotsen. Even was ik bang dat ze gevallen was, dus ik begon achter haar aan te zwemmen, en Sanne zwom naar haar toe.

De rotsen waren ruw en glibberig en ik begon al helemaal voor Yumi te vrezen. Wat als ze gevallen was. Maar dat bleek niet het geval. Yumi stond voor de ingang van een grote grot. Ze had duidelijk op ons gewacht, want zodra ze ons zag liep ze de grot in. Zelf haasten we ons om haar te volgen, want een felle bliksemschicht werd gevolgd door een knallende donderdagslag en bijna tegelijkertijd stroomde de regen met bakken uit de hemel. We waren al drijfnat, maar zo stil in de regen blijven staan leek ons ook vrij dwaas.

We volgden Yumi dieper de grot in. Ik was normaal wat claustrofobisch, maar de grot was wijd, en daglicht begeleidde ons tot diep in de grot. Toen het donkerder werd stopte Yumi bij de wand van de grot. Ik hoorde het geluid van stenen die tegen elkaar sloegen en er vonkte iets. Even later baadde de grot in het licht van een fakkel. Yumi leidde ons dieper de grot in. Het was duidelijk dat hier vaker mensen kwamen. Vreemde tekens stonden op de muur getekend. Ik hoorde Sanne naast me giechelen. Ik volgde haar blik. Ze keek naar een gestyleerde tekening van een vrouw die tussen twee mannen zat, die beide een erectie hadden die tot aan hun kin kwam. Toen ik beter keek zag ik diverse vormen van erotische kunst hangen.

We kwamen aan in een grotere kamer. In een hoek lagen een aantal dierenhuiden opgestapeld. Yumi liep naar de muren en stak met haar fakkel diverse andere fakkels aan, voordat ze een grote vuurkuil in het midden aanstak. Een behaaglijke warmte verspreidde zich door de grot. De rook krinkelde omhoog en verwaaide, kennelijk waren er luchtsluizen, want de lucht bleef fris. Het gehele tafereel baadde in een spiritueel licht. "This is beautiful, Yumi," Hoorde ik Sanne naast me zeggen: "What is this, place." "Sembagare....", antwoordde Yumi. "Spirit's house." Ze draaide zich om, mompelde weer iets in een taal die we niet verstonden, en tekende wat gebaren in de lucht. Daarna kruiste ze haar armen voor haar lijf en trok haar bovenstuk uit. Helaas voor mij stond ze met de rug naar me toe, maar de glimp die ik opving van haar borsten leerde me dat ze mooi gevormd waren. Lang hoefde ik echter niet te wachten. Yumi draaide zich om en legde haar bovenstuk te drogen bij het vuur. Ik kon mezelf niet beheersen en keek naar haar prachtige borsten. Sanne's borsten waren groter, met roze tepels. Bij Yumi zag je nauwelijks waar de donkere huid van haar borsten overging in die van haar tepelhof.

"Let's not get cold." zei Yumi. Ze liep op ons af. Ik wist niet zo goed wat te doen. Nou ja, eigenlijk wist ik dat juist wel. Ik wilde graag Yumi's borsten bewonderen, maar met Sanne naast me. Sanne keek ook naar Yumi's borsten. Ik zag haar ogen glinsteren, maar ik wist niet of dat van schaamte of van iets anders. Yumi liep tussen ons door en greep onze handen met haar handen.