Hoofd Integriteit 01

de mail bereikte Ruud op zijn privé mailadres. de afzender was ook een privé mailaccount. Toch was de inhoud allerminst een persoonlijke zaak. De schrijfster Aimee (achternaam bij schrijver bekend) berichtte Ruud van een melding van seksueel grensoverschrijdend gedrag in haar grote ambtelijke organisatie waarbij Ruud een dubieuze rol had vervuld.

De toon van de brief was die van een aanklager, maar Ruud proefde ook iets van denigrerends. Het betrof een medewerkster van haar organisatie die seksuele excessen tentoongespreid had in zakelijke context. In gesprekken met betreffende medewerkster was Ruuds naam naar boven gekomen.

Ruud wist meteen over wie het ging. Danielle was de laatste maanden steeds uitgesprokener geworden en had in de gesprekken met Ruud verteld over hoe dat op haar werk tot bijzonder spannende ontmoetingen leidde. Ruud was bijzonder tevreden over Danielle's vooruitgang, of beter teneergang, en genoot van haar bekentenissen.

Aimee vervolgde haar mail met het onderzoek dat zij geadviseerd had aan de directie, dat inmuddels goedgekeurd was en dat Aimee persoonlijk zou leiden om de slopende patriarchale misogyne invloeden buiten hun organisatie ook aan te pakken in hun streven naar diversiteit en gelijkheid.

Ruud herkas de zin en liet zich een 'poeh, poeh' ontvallen. Hij las verder hoe Aimee zelf haar persoonlijke afgruwen van Ruuds handelen als moeder, als vrouw, als mens wilde uitspreken. Ze verwenste zijn handelen om een ambitieuze en verstandige vrouw zo in een poel des verderfs te brengen en een carrière kapot te maken.

Ze meldde dat dit een eerste aankondiging was om Ruud op de hoogte te brengen. Voor nu wilde ze van hem weten of ik meeging in de ervaringen die ze benoemde. Ze sloot af met een groet, geen vriendelijke, alleen een groet.

Ruud herlas de brief met aandacht. Natuurlijk herkende hij zich in het stimuleren van Danielle. Maar dat interesseerde hem niet. Hij bleef gissen naar het doel van Aimee hem hierover te berichten. En hij dacht na over de wijze van Aimee. Een onderzoek alleen? Via zijn persoonlijke mailadres dat hij enkel gebruikte in zijn rol van Dom.

Ruud bleef op de vlakte en antwoordde uiterst beleefd dat hij verrast was, zich niet herkende in geschetste. Hij vond het zelfs pijnlijk in de toon van haar mail al een beschuldigende vinger te lezen terwijl hij zich van geen enkel kwaad bewust was.

Ruud drong aan op een nadere uitleg. Dat had hij toch wel verdiend. Hij vroeg of Aimee een voorbeeld kon schetsen van het gedrag van de dame in kwestie (terwijl hij dondersgoed wist hoe hij Danielle aangespoord had met minimale loederige klediij op kantoor enkele malen per dag zichzelf tot een orgasme te brengen).

Het antwoord kwam enkele dagen later. In een mail die in toon nog dezelfde minachting uitsprak als de eerste mail. Aimee probeerde nog wel formeel haar weglaten van concrete bewijzen te verklaren. Ze hamerde er echter meteen op dat Ruud niet de vermoorde onschuld moest spelen. Hij zou echt wel weten waar dit over ging. En zij spuwde opnieuw haar gal over juist die typische mannelijke vermoorde onschuld.

Desondanks wilde zij, puur voor het dossier, deze formele vraag wel beantwoorden. Aimee beschreef hoe de vrouw in kwestie in een gesprek had opgemerkt hoe ze op aangeven van Ruud die ochtend enkel een zomerjurkje mocht dragen, geen bh, geen broekje, enkel een kort dun jurkje.

En, zo schreef Aimee expliciet, hoe Ruud haar gedurende de dag enkele malen benaderd had via chats om haar te vragen naar haar gemoedstoestand, of ze opgewonden was, of ze geen behoefte had zichzelf te betasten ondanks aanwezigheid van collega's. Hoe Ruud haar aanspoorde toe te geven, hoe de vrouw in kwestie aan die druk onderdoor ging.

Hoe de vrouw in kwestie tenslotte gedaan had wat Ruud had geëist en zichzelf te schande had gemaakt door zichzelf in de open kantoorruimte te betasten en tot een orgasme te brengen.

Ruud las de mail. En nog eens, en nog eens. Hij ontblootte zijn onderlijf en wreef zijn paal hard. Hij zocht Aimee op op linkedIn en bekeek de foto van de middelbare vrouw met haar blonde haar opgestoken, in een zwarte wijde broek en smetteloos wite blouse.

Ruud keek naar de foto, las de e-mailtekst, streelde zijn paal. Hij las, keek, streelde. Las, keek, streelde. En spoot vervolgens zijn lading tegen de handdoek die hij klaar had gelegd.

Enigszins bedaard dacht Ruud na over zijn antwoord. Hij herkende het verhaal, herkende de vrouw in kwestie en sprak een contact tussen beide, bijvoorbeeld op die genoemde dag ook zeker niet uit. Hij nam echter uitdrukkelijk afstand van enige dwang. De vrouw deed alles uit een vrije wil die haar in die gemoedstoestand bracht. Ruud legde niets op, dwong niet, dreigde niet. Ruud benoemde de gesprekken met de vrouw als diepgaand en onderzoekend naar de wensen van de vrouw zelf. Zij had een enorme behoefte, heel dierlijk lust genoemd, die Ruud onderzocht en waar hij zijn nieuwsgieirigheid naar uitgesproken had. De vrouw was zo vriendelijk om mee te gaan in zijn nieuwsgierigheid. En Ruud had die openheid gewaardeerd. Dit alles was dus nooit en te nimmer door hemzelf opgezet. Nooit had hij enige dwang toegepast. Hij vroeg Aimee daar een bevestiging van te sturen om zijn gemoedsrust nu te bedaren.

Hij vroeg Aimee ook om begrip. Hij vroeg haar of zij zich niet kon voorstellen voor een ultiem gevoel een gesprekspartner te zoeken om te kunnen delen wat anders altijd onderdrukt zou blijven.

De reactie was furieus. Aimee veroordeelde in felle bewoordingen deze groomingactiviteiten van Ruud. Dacht hij nou werkelijk dat hij een formeel onderzoek kon afdoen met een doorzichtige flirtpoging. Zijn opmerkingen over dwang waren echter genoteerd en zouden in vervolggesprekken met de vrouw in kwestie nader vastgesteld worden. Aimee was er echter van overtuigd dat er wel dwang in het spel moest zijn en verwees daarbij naar het voorbeeld van de eerdere mail. Dat het domweg niet mogelijk was dat een vrouw uit eigen wil zo beschamend voor de ogen van haar collega's had gemasturbeerd.

Ruud dankte haar voor haar professionaliteit om het onderzoek toch in gang te zetten en meldde nogmaals alle vertrouwen in de goede afloop te hebben. Hij vroeg ook nog in hoeverre onderzoekster, Aimee zelf dus, betrokken was geweest in dit voorbeeld. Was zij getuige geweest van het voorval in kwestie? Of had zij het opgetekend van een getuige? Of van de vrouw in kwestie zelf? Hij vroeg een verdere detaillering van het feitenrelaas. Masturberen in het openbaar is ongemakkelijk, zo zei Ruud, maar niet zo schandelijk als Aimee deed voorkomen. Waarom was het wel schandelijk dan? Hij meende recht te hebben op een beter feitenrelaas.

Het werd een paar dagen stil tot Aimee weer met een antwoord kwam. Ze had tijd nodig gehad om Ruuds verzoek te beoordelen. Ze schreef hoe ze dit met tegenzin deed. ze herhaalde dat ze Ruud verweet de vermoorde onschuld te spelen. Ze vermoedde zelfs een nieuw spel van Ruud om haar te bespelen. Desondanks stuurde ze het gevraagde feitenrelaas mee. Formeel gezien had Ruud daar recht op om zijn verdediging te kunnen organiseren.

Ruud las de bijlage. Natuurlijk las hij niets nieuws. Danielle had hem al in detail op de hoogte gebracht van de gebeurtenissen die dag. Ruud was veel meer geïnteresseerd in de wijze van registratie van Aimee.

Ruud las hoe die dag de kennismakingsdag van de studieverenigingen van de lokale universiteit met de organisatie was georganiseerd. Hoe groepen eerstejaarsstudenten rondleidingen kregen ter promotie van de organisatie.

Hij las hoe een groep van zeven geconfronteerd werd met werkneemster D.H. In detail werd beschreven dat de groep uit vier heren en drie dames bestond. Namen waren bekend en in de bijlage opgenomen, alleen in Ruuds versie deels weggelakt.

De groep trof DH in meeting room 6a. DH lag op de grond, haar benen wijd en omhooggetrokken. Een hand had haar linkerborst uit haar jurk getrokken en met de andere hand masturbeerde ze terwijl ze de groep aanspoorde haar dan toch te 'nemen' (inclusief aanhalingstekens). DH riep de dames op hun geslachtsdeel boven haar gezicht te laten zakken en de heren haar 'gaten te neuken'.

Aimee schreef in het begeleidend schrijven dat het niet enkel een op zichzelf gerichte actie van DH was, maar dat zij de jonge gasten belaagde en opriep tot onoirbare handelingen.

Ruud bladerde door de ambtelijke beschrijving van DH's masturbatie destijds. In de bijlage zag hij ook de weggelakte namenlijst. Tenminste, deels weggelakt. Hij liep de lijst nog eens door. Daarna controleerde hij nog eens de linkedIn van Aimee. En daar, in een van de commentaren bij haar posts vond hij wat hij vermoedde.

Ruud klikte door en keek in de mooie blauwe ogen van Iris, eerstejaarsstudent in precies die richting die geschikt zou zijn bij de organisatie van Aimee en Danielle. Ruud opende een van haar foto's, naast een van Aimee, haalde zijn pik uit zijn broek en las nogmaals het feitenrelaas. Hij wist al hoe Danielle druipend van haar kutgeil op de grond lag, maar kon nu ook voorstellen hoe Aimee als gids haar eigen dochter Iris naar deze scene had geleid en verschrikt moet hebben toegekeken hoe haar dochter naar de vingerende Danielle keek die haar medestudenten opriep haar natte spleet te neuken.

Ruud dankte Aimee opnieuw voor haar medewerking en gepaste reactie op zijn verzoek voor meer onderbouwing van de aanklacht. Meer niet. geen commentaar, geen vervolgvraag.

Het bleef vervolgens stil. Ruud liet de tijd verstrijken. Na een ruime week schreef Ruud een nieuwe mail. Geen reactie op eerdere formele mails van Aimee, maar een compleet nieuwe mail, ook in een andere toon.

"Ik begrijp dat je nieuwsgierig bent, enigszins beschaamd, terughoudend", zo begon Ruud. "Ik kan je helpen. Het start met openheid. Het start met begrijpen dat niemand dit leest behalve wij twee. Het start met snappen dat er geen belemmeringen zijn om de waarheid te spreken."

Om dat te accentueren vervolgde Ruud met zijn open bekentenis dat hij bij het lezen van de laatste mails van Aimee zichzelf betast had, zich ontkleed had en zijn geslacht had gestreeld. Daarbij had hij gekeken naar de foto's van haar en van Iris.

Hij vroeg zich af welke gevoelens Aimee had bij de interviews met Danielle. Had zij de studentengroep ook geïnterviewd? Had zij Iris ook geïnterviewd? Hij vroeg zich vervolgens af of hij ook een interview diende af te geven?

Aimee dankte op haar beurt Ruud weer voor zijn openheid. Het paste in het beeld dat zij van hem had, als misogyne perverse man. Zij waarschuwde hem dat zijn reacties onderdeel van het dossier zouden vormen, en dat de laatste bekentenis verzwarend was.

Uiteraard zou zij Ruud een kans geven in een interview zijn daden toe te lichten, alleen vroeg zij zich af of dat wel een fysieke confrontatie kon zijn nu Ruud de zaak verergerd had met zijn bekentenissen over zijn daden gericht op haar en haar dochter. Zij stelde een online interview voor.

Ruud reageerde meteen met een akkoord en stelde zelfs de praktische uitwerking voor. Het was Ruud opgevallen dat Aimee hem op een speciaal mailadres had gemaild. Ruud benoemde het als zijn mailaccount op een bdsmsite. Aimee had dus daar zijn profiel en gegevens, al dan niet via Danielle achterhaald.

Het leek Ruud een uitstekende oplossing om op een afgesproken tijdstip op de site in te loggen en het gesprek te voeren. Pro-actief gaf hij dag en tijdstip. Maar hij liet aan Aimee om zijn inlognaam op te geven voor die dag zodat zij hem zou herkennen. Als Aimee dan zijn naam zou opgeven zou hij onvoorwaardelijk voldoen, mits hij dan Aimee's naam mocht opgeven.

Aimees's eerste reactie was kort: "serieus? een bdsmsite?" Perv!

Ruud reageerde nog korter: "open terrein".

Niet veel later volgde het antwoord. "Ik zal er zijn op het afgesproken tijdstip. Ik verwacht dat je inlogt als 'schuldigeperv'".

"Zal ik doen", antwoordde Ruud. "Jouw inlognaam: clara17, kleine letters". Ruud sloot zijn laptop met een glimlach.