Katja, SM-Secretaresse Ch. 02

En ze kleedde zich ook altijd heel ele­gant en bijna opzichtig. Haar half-lange zwarte haar goed gewas­sen en gekapt, en met een perfide soort parfum, dat niet opdrin­gerig rook, maar ieder­een wel lang in de neus bleef hangen.

Ze droeg niet altijd mini-rokjes, soms ook een strakke broek, die haar figuur heel nauw om­sloot en zo haar billen en zelfs haar buik-spleet­je accentu­eerde.

En nooit een BH, zelfs niet, als de bloes of de grofgebreide trui iets van haar tepeltjes zou kunnen laten zien. Daar zei nooit iemand iets over, maar zelf had ze het gevoel, dat de baas dan wat vaker bij haar kwam staan, of het er op aan legde, dat ze samen nableven.

Omdat hij vrijgezel was, liet hij haar ook de privé-afspraken bijhouden. Dat intrigeerde haar hevig. Vooral als er dames in de agenda ston­den. Of (altijd vrouwelijk) reisgezelschap voor de vele verre zaken­reizen moest worden ge­boekt.

Mysterieus was, dat elke donderdag-avond geblokkeerd moest blijven, voor wat genoteerd stond als "SM". Toen ze eens vroeg, wat dat betekende, had hij haar alleen recht aan geke­ken, zwijgend en een beetje glimlachend, alsof hij er over moest denken, of hij het haar zou uitleggen. Maar meer dan: "Laat maar", had hij haar niet geantwoord. Ze had hevig ge­bloosd, duidelijk verlegen met de impertinentie van haar nieuwsgierigheid. Maar hij had het haar schijnbaar niet kwa­lijk genomen, want even later was hij wel weer dicht bij haar komen staan, terwijl ze achter haar PC zat en had haar bijna vertrouwelijk toegesproken over de ach­tergronden van sommige van de bezoekers van de volgende dag.

Pas maanden later kwam hij er op terug.

Nadat ze op een donderdag weer tot bijna 6 uur hadden doorge­werkt en ze haar spulletjes had opgeruimd, riep hij haar vlak voor ze wilde vertrekken nog eens bij zich binnen.

Hij zat aan het grote donkere bureau, en direct toen ze bin­nenkwam, - de jas al aan - zag ze op het blad voor hem twee zwepen liggen en een set handboeien.

"Dit is SM", was het enige wat hij zei.

En hij keek haar diep in de ogen. Ze voelde zich voor het eerst echt ongemakkelijk bij hem. Zweeg en bleef staan met de deurknop nog in de hand. Maar ze moest wel naar hem kijken, hem in haar ogen naar binnen laten kijken. Weerloos en bang voor wat hij van haar zou denken.

"Ga zitten", zei hij vervol­gens, na een einde­loos lijkende stilte, waarbij ze zich geen hou­ding had weten te geven.

Routineus deed ze haar jas uit en gehoorzaam­de. Nog steeds zei hij niets.

Keek haar zwij­gend aan, terwijl ze tersluiks keek naar de attributen vlak voor haar.

De glimmende ver­nikkelde handboeien.

Nog nooit had ze die in het echt van dichtbij gezien. Wel eens bij een politie-agent aan de riem, maar dat was anders.

Ging haar niet aan.

En de zwepen waren ook opvallend.

Een ervan herkende ze wel, het was een rij­zweep, zoals ruiters gebruiken, maar dan van goud leer. De andere was zwart en had, aan een met leer om­kleed handvat, een aantal dunne riemen, waar glinsterende naalden in staken. Honderden, schatte ze.

Wat moest ze hier mee?

Ze wilde het liefste weglopen.

Maar dat durfde ze natuurlijk niet.

"Jij weet echt niet wat SM is, hè?"

Maar ze zweeg, bloosde zo mogelijk nog meer, en hield haar handen in haar schoot gedrukt. Alsof ze zich wilde beschermen.

Maar waar tegen? Wat wilde hij?

"Kijk!", zei hij, en nam de rijzweep op en speelde er mee, door met het driehoekige puntje ervan in zijn handpalm te slaan. Het kletste, maar het deed hem ogen­schijnlijk geen pijn.

Dan tikte hij met hetzelfde puntje tegen zijn lippen, zachtjes, meer alsof hij het kuste, en on­dertussen grommende "Mmmmmm"-gelui­den ma­kend. En steeds bleef hij haar aankijken, taxe­rend, intens aandachtig, koel ook, zodat ze er bang van werd. Zo had hij nog nooit naar haar gekeken. Niemand had zo ooit naar haar gekeken. Als een roofdier naar een prooi.

Plotseling stak hij de zweep in haar richting, duwde de punt onder haar kin omhoog en dwong haar achteruit tegen de leuning.

Hij oefende geen geweld uit, maar ze moest willoos ver achter­over met haar hoofd, wijkend voor de zachte druk en ze zakte nu ook wat onder­uit in de stoel.

Met eenzelfde lichte aanraking schoof hij haar armen één voor één opzij naast de stoel, en dan weer, op­staand nu, duwde hij haar hoofd naar achteren. Ze zuchtte, bijna kreunend, en voelde hoe haar borstjes zich spanden en hoe haar tepeltjes zich oprichtten.