Met Jou Koffie Dinken

In een koffiebar heb ik met je afgesproken. Dat is niet de eerste afspraak, maar wel de eerste in deze zaak. Gewoon bij praten, van je aanwezigheid genieten, of, na afloop en voor ik naar huis ga, dingen doen die ik niet met mijn man doe.

Met hem heb ik een open relatie; allebei spreken we solo af. Voor ons is één persoon niet genoeg en daar zijn we gelukkig mee.

Wanneer ik arriveer, zie ik aan je auto dat je er al bent. Ik zie plezieroogjes als je me spot, maar ik kan nu niet meer ongezien door jou het toilet in glippen. De begroeting is warm. Je helpt me uit mijn jas en brengt die weg. Ik kijk de zaak rond om er zeker van te worden dat er geen bekenden zijn, totdat je terug bent en zegt dat ik mag gaan zitten.

Je bent al bezig met een espressso en even later komt mijn cappu die ongetwijfeld gebracht moest worden zodra ik er was.

Langzaam drinken we onze koffie op, ondertussen kletsend over van alles. Je geeft me geld voor de volgende ronde, ik haal die en mag gelijk gaan zitten wanneer ik terug ben. Wat over is, geef ik terug.

Zo als altijd komt het gesprek op seks. Wat onze verlangens en grenzen zijn. In hoeverre onze echtgenotes daarin meegaan of juist niet. Waar we open voor staan. Ik voel me week en mijn tepels gevoelig onder mijn kanten beha. Je grijns vertelt me dat je dat door hebt.

"Welke kleur?" Je vingers strelen mijn onderarm en je complimenteert me met mijn armband.

"Dank u. Donker roze, met bijpassende slip."

Je fronst en je verplaatst de vingers naar de rug van mijn hand. Daarna til je die op, en kust hem. "Mag je wel een slip dragen?" Je kijkt me indringend aan.

Ik ril. "Ik mag die aan tijdens het werk maar moet die er na uit. Helemaal vergeten." Ik voel me kleuren. In gedachten geef ik de drukke dag de schuld en overweeg vergeving te vragen, maar besluit na overleg met mezelf dat niet te doen. Ik moet de straf die je uitkiest ondergaan omdat ik nu wel geacht wordt te weten wat de regels zijn. Als ik om vergeving zou vragen, zou je dat geven maar zou ik het idee hebben dat ik niet eens een eenvoudige opdracht uit kan voeren.

Een paar minuten gaan voorbij zonder dat iemand iets zegt. Dan schuif je opnieuw geld naar me toe, en vraag je me twee lattes te halen.

Verward kijk ik je aan. "Moet ik niet gelijk naar het toilet gaan om iets uit te trekken?"

Je schudt het hoofd. "Nee, meisje, laat het zo als het is."

Ik vind het fijn zo genoemd te worden omdat het me herinnert aan de tijd dat ik geen verantwoordelijkheden had. Ik sta op om het te gaan halen. Ik strijk mijn rok goed en ben verbaasd over je reactie en over je verzoek om nog meer te halen. Ik had al twee koppen op en had, nu ik niet naar het toilet had kunnen gaan, nauwelijks ruimte voor een derde.

Wanneer ik terug ben, kijk je me indringend aan. Als ik vraag of ik mag zitten, wijs je naar mijn benen. "Niet dat het belangrijk is, maar zijn dat kousen of panties?"

Mijn hart maakt een vreugdedansje omdat ik het antwoord kan geven wat je verwacht: "kousen met kanten randen die door jarretels opgehouden worden."

Door je goedkeurende glimlach springt mijn hart op. Ik ben blij je blij gemaakt te hebben.

We kletsen verder over de essentie van het leven, het huwelijk, voortplanting, en het feit dat daar plezier aan verbonden is. Ik begin mijn blaas te voelen en onrustig op mijn stoel te schuiven. Je grijns laat me weten dat je het door hebt. Je zal niet uit je zelf zeggen dat ik naar het toilet mag gaan en de regels vereisen dat ik het vraag. Altijd al heb ik moeite daarmee gehad. Als je kopje leeg is, ben ik nog niet eens halverwege.

"Vergeet je koffie niet, schat."

Ik neem slokjes van de inmiddels koude latte en dwing me met neergeslagen ogen te vragen of ik naar het toilet mag.

"Drink het eerst maar op. Waarom eigenlijk?"

Hier heb ik zo'n hekel aan. Ik voel me een klein meisje op school die twee vingers moet opsteken. Zacht: "Ik moet plassen."

"Kijk me aan. Moet je pissen?" Je fluistert het maar op mij komt het over dat ieder in de tent het kan horen. Ik voel me weer kleuren als ik knik.

"Hoe zeg je dat?"

"Ik.. moet.. pissen... ," komt er nauwelijks hoorbaar uit mijn keel.

"Luider. Ik hoor je niet."

"Ik moet pissen." Weer lijkt het of iedereen hier het hoort.

"Ik dacht het al. We bespreken dat terwijl je de rest opdrinkt. Ondertussen niet weer vragen."

Lul, gaat er door mijn hoofd wanneer ik instemmend knik. Het gesprek komt terug op het onderwerp waar we het over hadden. We? Eigenlijk je want het is een monoloog omdat ik me met mijn blaas en de latte bezig houd.

"Heb je wel geluisterd?" klinkt wanneer het op is. Ik verwacht het verlossende woord, maar in plaats daarvan schuif je me een tientje toe en draagt me op opnieuw voor ons te halen, maar nu grote glazen fris. Het wisselgeld mag ik houden. Fijn, maar niet heus.

Met wat moeite loop ik naar de bar. Ik ben er zeker van dat degeen bij wie ik de bestelling plaats zich afvraagt waarom ik zoveel drink. Wachtend op de bestelling overweeg ik er tussenuit te glippen, naar het toilet te gaan, en als smoes zeggen dat het druk was, maar dan zou ik het gevoel hebben gefaald te hebben. Terug bij de tafel zet ik de kwartliterglazen, de kleinste grote die ze hadden, neer. Me bewust van de macht die je over me hebt en die ik je laat hebben vraag ik toestemming te gaan zitten.

We gaan door met praten hoewel ik er mijn aandacht niet bij heb. Willekeurige antwoorden gevend knijp ik de benen samen en schuif heen en weer. Op een gegeven moment gaat er een pijnscheut door mijn buik en kijk ik je in paniek aan.

Je schudt het hoofd, zo van meisje toch. Dan glimlach je. Ik zie er aanmoediging in en haal er kracht uit.

Het gaat weer over seks en dat haalt mijn aandacht van m'n blaas af. Het lukt me om mijn glas leeg te drinken. Hoopvol kijk ik je aan.

Je kijkt op je horloge, en zegt dat het nog vroeg is.

Godver. Mijn bloed kookt in me. Ik kan alleen maar aan toiletten en wc's denken. Emmers. De gracht...

Je knikt naar me en zegt dat ik kan gaan.

Verlossing! Zo geconcenteerd en voorzichtig mogelijk sta ik op. Je gebaart me naar je toe te buigen. Nou dat weer.

"Kusje."

Bijna in mijn broek pissend, geef ik die. Je schuift mijn haar opzij en fluistert in een oor dat ik naar de dames mag maar onder één voorwaarde: ik mag m'n slip niet uit of opzij trekken. Omdat ik niet echt opgelet heb maar vooral omdat ik het broekje tegen de regels in aan had toen ik hier kwam, moet ik die totdat ik de volgende ochtend opsta aanhouden.

"Oh nee, alstublieft, meneer." Ik houd de handen in bidhouding voor je, in de hoop dat dat helpt.

"Je kan ook gaan zitten en langer wachten."

Tranen springen in mijn ogen. Beide wil ik niet doen, maar het ziet er naar uit dat ik er niet aan ontkom. Mijn wangen voelen vurig en mijn blaas klopt. In mijn nood kus je me vol op de mond. Je stelt voor om naar buiten te gaan voor een rokertje, en ik, overdonderd, stem er mee in.

Ik laat me tegen je aan hangend naar een plekje in een steeg leiden. Daar laat ik me in een kakafonie van pijn en opwinding tussen de benen betasten. Met de duim op mijn clit spreiden je vingers mijn lipjes. Ik kreun en schreeuw tegen je mond. Je legt de hand er op om het geluid te smoren. Je vingers zijn vochtig van mijn sappen en ik proef mijn opwinding en nood.

"Je gaat nu naar de dames om te pisssen, houdt dat slipje aan als je dat doet, en houdt dat aan totdat je morgenochtend opstaat."

"Maar..."

"Geen gemaar. Ik kan je ook naar het herentoleit sturen."

"Nee!" Duizend tegenwerpingen flitsen door mijn hoofd. Snel geef ik mijn verzet op omdat ik inzie dat het de enige manier is om op korte termijn van de druk af te komen. "Dank u," fluister ik en ben weg.

De wandeling naar het damestoilet duurt een eeuwigheid. Ik bid tot god of iedereen die het maar wil horen dat er geen rij staat. Mijn gebed blijkt verhoord: er is niemand. Ik snel een hokje in, til mijn rok op en maak aanstalten om jarretels los te maken als ik bedenk dat mijn slip niet omlaag mag. Wat ben ik ook een trut. Ik kan niet geloven dat ik het ga doen. Ik kan het niet. Ik moet.

Niet langer kan ik het ophouden. Ik ontspan, het komt op gang, en een heerlijk gevoel valt als een warme deken over me. De stof van mijn broekje werkt als filter en er ontstaat niet een sterke straal maar een breed uitwaaierende waterval. Kletterend valt die neer.

Van genot geef ik een gilletje. Door de stof heen - je had niet gezegd dat het niet mocht - betast ik mijn clit. Alleen de druk brengt me in hogere sferen. Iets wat absoluut niet seksueel is, plassen, is dat opeens geworden. Het voelt alsof ik klaarkom. Opluchting stroomt door mijn lijf.

Ik pak een paar stukjes toiletpapier, realiseer me dat ik die niet nodig heb, en gooi ze ongebruikt weg. Een tijdje zit ik daar na te denken over wat ik gedaan heb. Geleidelijk wordt het natte broekje koeler, totdat het een lagere dan mijn lichaamstemp heeft. Het voelt koud en ik ruik pis. Druppeltjes lopen langs mijn benen en mijn kousen worden vochtig.

Al een tijdje sta ik tegen een wand van mijn hokje, wanneer het tot me door dringt dat ik naar je terug moet. Ik ontgrendel de deur, en staar nadat ik mijn handen gewassen heb, je had niet gezegd dat ik dat niet mocht, naar mijn spiegelbeeld. Ik kan niet geloven dat ik dat ben.

De deur van het damestoilet open maken met een door pis doordrengt broekje is het meest extreme wat ik voor je gedaan heb. Maar het meest erge moet nog komen: zo naar huis gaan en naast mijn man in bed kruipen. Ik moet een smoes verzinnen. Wanneer ik er over nadenk ben ik verbaasd over hoe onderdanig ik als vrouw met een leidingevende baan ben.

Me gewaar van de geur van pis en het kil opdrogende kledingstuk onder mijn rok, loop ik de zaak in. Je staat op zodra je mij gespot heb en ik loop naar de tafel waar je zit.

Je hebt mijn jas al gepakt, en helpt me er in. Nieuwsgierig naar wat je voor me in petto hebt, zie ik je jouw jas aantrekken.

"Kom je?" zeg je mijn wangen strelend. Samen lopen we de koffiebar uit. Als we buiten zijn vraag ik of ons spel nu afgelopen is. Je lacht en antwoord dat ik niet met vochtig en riekend broekje naar bed hoef. Bij hem thuis mag ik het uittrekken en douchen, maar ik moet me realiseren dat ik zonder slip naar huis moet.

Ik vlieg hem om de nek en zeg "dank u," blij dat ik geen smoes meer hoef te verzinnen. Dat ik zonder slipje thuis kom, is vaker gebeurd en misschien merkt hij het niet eens.