Ongeluk

Verhaal Info
Tjemig...
6.1k woorden
4.66
9.6k
1
0
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

18-12-2016

Waarschuwing vooraf, dit verhaal is wat bizar, een meisje zonder benen. Die bestaan ook he :^P

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ons leven is slechts een kortstondig vonkje boven het vuur van de schepping, een kleine ontsnapping, zinloos, maar zo mooi.

Zaterdag 11 december 1993

Ik lag op mijn bed met mijn nieuwe walkman, we deden al bijna tien jaar niet meer aan sinterklaas maar ik had toch een nieuwe walkman gekregen, één met autoreverse, superhandig want dan hoefde ik het bandje niet om te draaien.

Ik bekeek het apparaatje, ik luisterde naar Nirvana's Bleach. Terwijl Kurt Cobain blerde dat hij een negatieve eikel was als hij stoned was kwam mijn moeder mijn kamer binnen.

Haar gezicht was betraand. Geschrokken deed ik mijn koptelefoon af. Ze ging naast me zitten.

"Wat is er mam?"

Mijn moeder zuchtte en pakte mijn hand "Henk en Gré..."

Ze huilde en kneep in mijn hand, ze keek me aan "ze... er was een ongeluk... ze hebben het niet overleefd en Moniek... ze... ik moet zo naar het ziekenhuis... het is niet goed"

Ik keek mijn moeder aan "jezus... wat... ik ga met je mee"

Snel schoot ik in wat kleren en samen met pa reden we naar het ziekenhuis.

Henk was de broer van mijn moeder, haar oudere broer. Moniek was mijn nichtje, ze was drie jaar jonger, ik mocht haar niet, een verwend kreng, maar dit... dit gun je niemand.

In het ziekenhuis werden we opgevangen door een arts die ons op de hoogte bracht van de toestand, het was slecht, haar beide benen moesten worden afgezet net boven haar knie. Ze werd in coma gehouden.

We mochten heel even bij haar, mijn moeder pakte haar hand en kuste haar, ik kon slechts kijken, ik weet niet wat ik voelde, het was allemaal zo onwerkelijk.

Op de weg naar huis volgde ik het gesprek tussen mijn ouders, blijkbaar zou Moniek bij ons komen wonen, logisch ook wel, we waren haar enige familie, maar voor mij kwam het als verrassing.

In mijn hoofd kwamen gedachten op gang die egoïstisch waren, ik was altijd enig kind en nu ineens iemand erbij, mijn irritante nichtje. Beschaamd stopte ik mijn gedachten weg, ze was zo beschadigd.

Ik baalde van mijn egoïsme.

donderdag 16 december 1993

Ik zat naast mijn moeder en hield haar hand vast. De dienst was sober, er waren veel bekenden. Iedereen was bezorgd om Moniek die nog steeds in coma werd gehouden.

Ze had de crematie van haar ouders gemist.

Mijn herinneringen gingen terug naar mijn oom en tante, het waren altijd lieve mensen geweest.

Een paar zomers hadden we met zijn allen een huisje gehuurd, de constante ruzie tussen Moniek en mij had ervoor gezorgd dat het geen traditie werd realiseerde ik me beschaamd.

Hoe zou dat moeten gaan met haar in huis?

Ik besloot mijn best te doen om het te laten werken.

maandag 20 december 1993

We stonden met zijn drieën bij het bed, Moniek was bij kennis.

Mijn moeder hield haar hand vast en huilde met haar mee toen haar werd verteld dat ze wees was.

Ik slikte en probeerde te glimlachen naar haar, haar het gevoel te geven dat ze welkom was, ondanks onze eeuwige strijd. Het was moeilijk, voor iedereen.

Gelukkig had Moniek geen hersenschade opgelopen maar het verlies van haar benen was een horror voor haar, begrijpelijk.

Alles sloeg in als een bom bij haar, ik zag haar mentaal breken.

Zonder na te denken liep ik naar haar bed en streelde haar gezicht.

Ze keek me aan, tranen liepen over haar wangen, tranen liepen over mijn wangen. Ik legde mijn gezicht naast haar op het kussen. Ik zei niets, het enig dat ik deed was haar gezicht strelen, ik wist niet wat te zeggen.

donderdag 27 januari 1994

Morgen zou Moniek naar huis komen, ons huis, haar thuis.

Ik was die weken vaak bij haar op bezoek geweest, soms zonder mijn ouders, gewoon met de bus en de metro. Haar brede glimlach als ik onverwachts langs kwam was het meer dan waard.

Ze had het zwaar, intensieve training en leren omgaan met haar handicap was zwaar voor haar. Er was weinig over van het verwende kreng dat ze ooit was.

Die weken leerde ik Moniek opnieuw kennen, als een lief mens.

's Avonds kwam mijn moeder naar mijn kamer en ging op het bed zitten. Ze keek me lang aan.

"Morgen komt Moniek"

Ik knikte en keek naar mijn moeder "ik weet het ma en weet je, ik kijk ernaar uit"

Mijn moeder glimlachte naar me "echt?"

Ik knikte "ja ma, ik ga er het beste van maken, ik weet dat het nooit werkte tussen ons, maar dit is een andere tijd, een andere situatie, ik zal mijn best doen om een goede broer te zijn voor haar."

Mijn moeder snikte en sloeg haar armen om me heen "dank je lieverd, het is heel belangrijk voor me dat dit werkt, ze heeft verder niemand"

Ik kuste haar zacht "ma ik beloof dat ik alles zal doen om haar gelukkig te maken"

vrijdag 28 januari 1994

Ik was vroeg wakker, ik had gewoon college die dag, maar vandaag zou Moniek komen. Ik keek ernaar uit. Ik had speciaal voor haar een teddybeer gekocht, ik zat aan mijn bureau en schreef een kort briefje.

Lieve Moniek,

Vanaf nu wordt alles beter.

Kus,

Huub

Voor ik naar de universiteit ging zette ik de beer en het briefje op haar bed.

Ik draaide me nog een keer om en keek naar haar kamer, ik had het behang uitgezocht, we hadden in die weken haar oude kamer leeggehaald en het meeste hier geplaatst. We hoopten dat ze er blij mee zou zijn.

Die dag was een eindeloos gebeuren en het laatste college sloeg ik over, ik moest naar huis. Ik wilde Moniek zien. Als door de duivel achterna gezeten fietste ik naar huis. Ik stalde mijn fiets gehaast in de nieuwe stalling in de tuin en haastte me naar binnen.

Toen ik de woonkamer inliep zag ik haar meteen en zonder mijn ouders te groeten liep ik naar haar toe "hey Moniek, welkom" ik kuste haar wangen en ging vlak bij haar op de bank zitten.

Ze lachte breed naar me "dank je voor je teddybeer, en je briefje Huub, ik vond het echt heel lief"

We praatten een tijdje mijn moeder kwam drinken brengen en keek naar ons, ze glimlachte naar me, het was nergens voor nodig, maar het gaf me een goed gevoel.

Tijdens het eten zat Moniek in haar rolstoel naast me en de gehele maaltijd praatten we over van alles en niets. Mijn ouders bekeken het en lieten ons.

's Avonds keken we een film. Moniek zat in haar rolstoel naast de bank, na een paar minuten keek ik naar haar "kun je op de bank zitten? Of gaat dat niet?"

Moniek keek naar me "ja, in principe wel, maar om op de bank te zitten moet ik er komen he, dus..."

Ik keek haar aan "je bedoelt dat iemand je moet helpen daarmee?"

Ze knikte

Ik keek haar aan "wil je op de bank zitten?"

"Ja heel graag Huub"

Ik stond op en keek haar aan "één afspraak, ik wil je helpen met alles Moniek, zulke dingen moet je voortaan vragen, het is geen moeite voor me"

Ze knikte en keek me onzeker aan "Huub, zou je me op de bank willen helpen?"

Ik grinnikte en ik tilde haar voorzichtig op, ze sloeg haar armen om me heen en legde haar hoofd tegen mijn borst. Ik hield haar wat langer tegen me aan dan strikt nodig en knuffelde haar.

Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen deels omdat ik het wilde en deels om haar houvast te geven. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder en legde haar hand op mijn borst "dank je Huub".

Zachtjes streelde ik haar zij.

Mijn moeder keek naar ons en glimlachte, ze knikte naar me.

dinsdag 1 februari 1994

Ik reed samen met Amanda naar huis, Amanda was mijn liefje, of tenminste, dat hoopte ik. Die dag zouden we aan een gezamenlijke opdracht werken. Onderweg was het gezellig en we kwebbelden aan één stuk door.

Thuis kuste ik Moniek op haar wangen en stelde Amanda voor. Ik zag aan beide dat het geen hartelijke ontmoeting was, Moniek keek fel naar Amanda en Amanda keek naar Monieks benen alsof ze een geest zag.

Toen Moniek naar de keuken was keek Amanda me aan, we zaten samen aan de keukentafel, onze spullen verspreid over tafel.

"Woont dat bij jou?" ze gebaarde naar de keuken met een afkeurend gezicht.

Ik keek Amanda aan "dat?"

Mijn bloed kookte "bedoel je mijn nichtje met 'dat'?"

Ik stond met een ruk op en pakte Amanda bij haar arm

"Auw Huub wat doe je? je doet me pijn" kermde Amanda geschrokken.

Ik moest me inhouden en keek haar woest aan

"ik denk dat je naar huis moet"

Woest griste ik haar spullen bij elkaar en propte alles in haar rugzak, met kracht duwde ik haar de voordeur uit en zonder wat te zeggen sloeg ik hem dicht.

Moniek kwam geschrokken uit de keuken rollen "wat was dat nou?".

Ik schudde mijn hoofd "blijkbaar was ze niet mijn type".

Moniek keek me aan "ik hoorde een deel van de discussie... het ging om mij he?".

Ik knikte en keek haar aan "niet meer over nadenken, die snol is het niet waard"

Moniek keek bedroefd "het spijt me Huub"

Zacht streelde ik Moniek over haar haar "moet je niet zijn Moon, mensen die zo dom zijn zijn het niet waard om over na te denken, kom"

Voorzichtig tilde ik haar uit haar rolstoel, ze sloeg haar armen om me heen en ik droeg haar naar de bank. Ik hield haar op mijn schoot en drukte haar tegen me aan en knuffelde met haar.

Moniek snikte "ik... ik verpest heel je leven Huub"

Ik keek haar aan "juist niet niet Moniek, door jou weet ik veel beter wat telt en wie ik ben, ik ben blij met je om me heen"

donderdag 3 februari 1994

Het was midden in de nacht toen ik het hoorde, het kwam van de kamer naast me, de kamer van Moniek. Het was zacht en het duurde een tijdje voor ik wist wat ik hoorde.

Ze huilde.

Ik trok snel mijn joggingbroek aan en liep naar haar kamer, ik klopte op haar deur.

"Moon, mag ik binnen komen?"

Het was even stil "Ja... ok"

Ik liep haar kamer binnen en ging op haar dekens bij haar liggen, ik streelde haar tranen van haar wangen en keek haar aan

"wat is er Moon?" fluisterde ik

Ze snikte "het doet zo'n pijn Huub"

Ik keek haar aan "wat?"

Moniek keek me aan "de plek waar... mijn benen.. het verband"

Ik nam haar in mijn armen en knuffelde haar "oh Moon... kan ik wat voor je doen?"

Ze schudde haar hoofd "nee, niet meer dan je nu doet, wil je me vasthouden? Ik voel me zo ellendig, zo alleen."

"Natuurlijk Moon, voor jou alles." Ik kroop bij haar onder haar deken en hield haar dicht tegen me aan, samen vielen we in slaap.

vrijdag 4 februari 1994

's Morgens werd ik wakker met Moniek in mijn armen.

Toen ik mijn ogen opendeed keek ik in haar stralende glimlach "mogge Huub" fluisterde ze.

Ik lachte naar haar "mogge Moon, voel je je beter?"

Ze knikte en nestelde haar hoofd tegen me aan "je bent lief voor me Huub"

Zachtjes streelde ik haar haar en keek naar haar. Die ochtend realiseerde ik me voor het eerst wat ik echt voelde, ik wilde elke dag de rest van mijn leven wakker worden naast haar glimlach.

Ik lag een tijdje na te denken over die openbaring, ik bedoel, ja het was een knappe meid, en lief, maar mijn nichtje.

Die dag was ik afwezig tijdens de colleges, ik voelde wat voor Moniek en wist niet wat te doen met die gevoelens, niet vanwege haar handicap, dat boeide me niets, maar het feit dat ze mijn nichtje was, dat was wel een puntje van zorg.

Die avond vroeg ik of ze zin had om met me uit te gaan, gewoon naar het café twee straten verderop.

Moniek straalde meteen "ja graag Huub, gezellig".

In het cafe zaten we aan een tafeltje en ik bestelde voor ons ieder een glas wijn. Het viel mij niet eens meteen op maar Moniek viel het wel op, ze keek naar haar glas.

"ik ben een attractie" een traan rolde over haar wangen.

Ik keek om me heen en zag inderdaad een aantal mensen geschrokken wegkijken toen onze blikken kruisten.

Ik pakte haar hand en keek naar haar "wil je gaan?".

Ze trok haar hand terug, ze schudde boos met haar hoofd en draaide met een ruk haar rolstoel richting de zaak.

"kijk, ik heb geen benen, hoe cool is dat he?... Nu allemaal even staren, dan hebben we dat ook gehad" zei ze hard genoeg om boven de muziek uit te komen.

De mensen die hadden gestaard keken allemaal gegeneerd weg en gingen verder met waar ze mee bezig waren voor we binnen waren gekomen.

Ik schoot in de lach "wat een figuur ben je ook he" ik pakte haar hand.

Ze grinnikte maar al snel keek ze weer somber "dit gaat mijn leven worden he? Ik zal altijd de freak zijn, ik zal altijd alleen blijven"

Ik slikte en keek haar aan "waarom denk je dat? Je bent een heel leuk en lief mens, ik weet zeker dat er mensen zijn die op je vallen om wie je bent."

Moniek lachte smalend "pfff.. Geloof je het zelf, zou jij op mij vallen?"

Ik keek weg en zei niets.

"Kijk, ik bedoel maar" zei ze boos.

Ik keek haar met een ruk aan en slikte "Ja Moniek, ik zou zo voor je vallen, als een blok"

Op de weg terug keek ze me ineens aan "meende je dat, dat je voor me zou vallen als een blok?"

We stopten even, ik knielde bij haar en keek haar aan

"ja Moniek, als je mijn nichtje niet was en ik zou je nu leren kennen zou ik voor je vallen, zonder twijfel"

Ze keek me een tijdje aan en een brede lach brak door "dank je Huub"

maandag 7 februari 1994

Vandaag zou het verband definitief van Moniek's benen gehaald worden. Ze zou met mijn moeder gaan. Ik kon de hele dag aan niets anders denken. Ik hoopte zo dat het geen pijn zou doen.

's Middags was ik snel thuis en ging meteen naar Moniek, ze lag op haar bed. Ze snikte zachtjes.

Ik kroop bij haar en trok haar tegen me aan "deed het pijn?"

Ze schudde haar hoofd "nee... maar... ik ben afzichtelijk Huub, ik ben een monster"

Ik trok haar nog dichter tegen me aan "niet waar Moniek, je bent een prachtig mens"

"Wil je het zien?" snikte ze zachtjes

Ik knikte, ik had verwacht dat ze haar pijpen op zou rollen maar ze duwde haar heupen omhoog en schoof de joggingbroek van haar lijf. Binnen momenten keek ik naar haar naakte onderlijf, slechts bedekt door een blauw slipje.

Het was vreemd, ze had volle dijen die ineens ophielden. Het waren mooie littekens, dat dan weer wel. Nog vuurrood, het zag er pijnlijk uit.

Ik keek naar haar "mag.. mag ik het aanraken?"

Ze knikte.

Voorzichtig streelde ik over haar littekens en keek haar aan.

Ze huilde zachtjes "afschuwelijk he?"

Ik keek naar haar en schudde mijn hoofd "het is vreemd, maar ik vind het niet afschuwelijk, ik vind jou niet afschuwelijk dus ook dat niet"

Ik keek weer naar het litteken "moet je het verzorgen?"

Ze knikte en wees naar een paar potjes zalf "ik moet het elke dag een paar keer insmeren".

Ik pakt een potje en opende het deksel, zonder wat te zeggen masseerde ik de zalf voorzichtig over haar tere huid.

Ze snikte zachtjes "oh god Huub... je bent zo lief voor me"

Toen ik klaar was nam ik haar in mijn armen en knuffelde haar "als je wil wil ik het voortaan voor je doen Moniek"

zaterdag 19 februari 1994

Die dagen deed ik wat ik had beloofd, elke ochtend en avond masseerde ik voorzichtig haar littekens in met zalf.

Meestal vielen we samen in slaap en werd ik wakker met haar in mijn armen. Op geen moment raakte ik haar verkeerd aan, ik durfde het niet, ze was mijn nichtje.

Maar god wat wilde ik haar.

Die ochtend was ik vroeg wakker, Moniek lag zoals gewoonlijk in mijn armen. Zacht streelde ik haar buik en begroef mijn neus in haar haar. Ik kreeg geen genoeg van haar geur.

Die dag wandelden we, of nou ja, ik wandelde en duwde haar rolstoel.

Vlak bij ons huis was een stadsbos en ondanks de kou was het een zonnige dag. Tijdens het lopen streelde ik af en toe haar nek en steeds keek ze achterom naar me en glimlachte naar me.

Na een tijdje stopte ik bij een bankje en ging naast haar zitten. We keken naar de vogels die op zoek waren naar voedsel, het was stil.

Ik keek naast me en zag dat ze huilde, ik pakte haar hand en ze keek naar me, ze glimlachte door haar tranen heen.

"Wat is er Moon?" vroeg ik zachtjes

"Niets Huub.. het is gewoon.. Ik ben zo blij met jou en ik... ik ben bang dat het ooit voorbij is, dat je iemand vindt en ik eenzaam achterblijf, ik bedoel... wie wil nou achter een rolstoel lopen"

Ik keek haar aan "ik beloof je dat je altijd onderdeel zal zijn van mijn leven Moon, hoe dan ook, als ik al iemand vind zal diegene moeten accepteren dat jij een heel belangrijk deel van mijn leven bent."

Moniek snikte zachtjes "ik hoop het"

zaterdag 26 maart 1994

Ik was vroeg wakker, ik had haar littekens gisteravond ingesmeerd met zalf en was naast haar in slaap gevallen. Ik werd wakker met haar dicht tegen me aan genesteld en begroef mijn neus, zoals elke ochtend, in haar haar, ik snoof haar geur in me.

Na een tijdje werd ze wakker en draaide op haar rug, ze straalde naar me "mogge Huub".

"Mogge Moon" voorzichtig streelde ik haar haar uit haar gezicht en keek naar haar.

Mijn hart sloeg als een razende, ik wilde haar kussen, haar liefhebben. Ik slikte en keek slechts naar haar.

"Wat?" vroeg ze zachtjes

"Niets..." zei ik en ik kuste zacht haar voorhoofd

Voorzichtig smeerde ik haar littekens weer in en genoot van haar zachte huid.

Mijn ogen gleden langs haar lijf, haar volle ronde borsten en haar slanke taille. Langer dan gebruikelijk masseerde ik de warme zachte huid van haar benen. Ik probeerde niet te kijken naar haar volle schaamlippen, slecht bedekt door de dunne stof van haar slipje. Hoe de stof de vormen van haar vrouwelijke plooien volgde.

Pas na momenten kon ik me losrukken van haar heerlijke lijf. Ik hielp haar om op gang te komen en toen ze me verzekerde dat ze het verder zelf kon liep ik naar de keuken om ontbijt te maken.

***

"Huub we willen even met je praten" mijn moeder keek ernstig.

Ik keek naar mijn ouders, beide keken mij aan, streng. Mijn moeder begon met praten.

"Wat is dat tussen jullie twee?" ze gebaarde naar de gang maar bedoelde Moniek natuurlijk.

"Hoe bedoel je?" ik keek haar aan voor ik een slok nam van mijn koffie

"Je bent altijd bij haar, je slaapt zelfs met haar. Je bed is al weken onbeslapen. Recht onder onze neus misbruik je je eigen nichtje. Ze is zo hulpeloos, we vinden het afschuwelijk. Huub, je bent 25 en we denken dat het beter is dat je uit huis gaat."

Ik schrok en keek naar mijn beide ouders "wat?"

Mijn vader verhief zijn stem "Je hebt gehoord wat je moeder zei, wat jij doet is niet goed"

"Wat ik doe is niet goed?" schreeuwde ik bijna

"ik heb haar met geen vinger aangeraakt, tenminste niet met die intentie. Ik slaap bij haar omdat ze pijn heeft, zich alleen voelt en verdriet heeft. Omdat ze het fijn vind om tegen me aan te liggen. De enige keren dat ik haar aanraak is als ik haar help met haar littekens. Hoe kunnen jullie zoiets van me denken?"

Mijn moeder keek me aan "is dat waar?"

Ik keek beide fel aan en stond op "ja dat is waar en ik zal jullie nog iets zeggen. Ik hou van haar, met heel mijn hart. Als er al iets zou gebeuren tussen ons zou het alleen met haar toestemming zijn. Het zou me de gelukkigste man maken op aarde en weet je? Wat jullie daarvan zouden vinden is futiel."

Ik stormde naar mijn kamer en begon met inpakken, twee sporttassen met kleding toen er een zachte klop klonk.

"Huub, mag ik binnen komen?"

Het was Moniek, ze keek naar de twee tassen "Huub wat ga je doen?"

Ik schudde mijn hoofd en keek naar haar "het spijt me Moon, maar mijn ouders zijn ervan overtuigd dat ik jou misbruik, ze willen dat ik wegga, en sterker, ik wil dat zelf nu ook"

Moniek rolde naar me toe en pakte mijn arm "ik hoorde de discussie, ik hoorde wat je zei" een traan rolde over haar wangen "meende je dat laatste echt?"

Ik keek naar haar en streek haar traan weg "ja dat meende ik" zacht kuste ik haar wang "je bent een perfecte vrouw en elke man die bij jou in de buurt mag komen is een gelukkig en rijk man"

Moniek rolde naar het raam en keek een tijdje naar buiten "Ik heb met je moeder gepraat en verteld dat wat jij zei klopt, dat je me nog nooit hebt aangeraakt en me alleen maar troost en helpt. Dat je superlief bent. Het beste dat me ooit is overkomen"

12