Truck

Verhaal Info
Vroem Vroem.
12.6k woorden
4.66
7k
1
0
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

03-12-2016

Geef alsjeblieft een score, ik heb anders echt geen idee wat echt in de smaak valt, ik bedoel, de verhalen die ik zelf mooi vond scoren lager dan de verhalen die meteen één grote bende worden, sommigen zijn zelfs direct hot (scheerzeep)

~~~~~~~~~~~~~~~~

Het zijn van die beslissingen die uit het niets komen, gewoon zomaar. Zo ook die donderdag, het was een saaie dag geweest op mijn werk. Op weg naar huis moest ik nog wat boodschappen doen. Ik parkeerde mijn auto vlak voor de Albert Heijn en gooide snel mijn mandje vol. Een kant&klaar maaltijd en wat blikjes bier.

Ja ik leid een roemloos bestaan, eenzaam, eentonig. Het spannendste deze week was dit uitstapje, een AH waar ik nooit kwam maar die toevallig op mijn route lag.

Ik sloot aan in de langste rij, dat komt, uit ervaring weet ik dat als ik bewust de kortste kies ik alsnog het langste moet wachten. Niet dat deze strategie werkt, maar goed, het geeft me een gevoel om invloed te hebben op het lot, alsof ik het bij voorbaat te slim af ben. Tja, je moet ergens je voldoening uit halen nietwaar? Ik keek nog even in mijn mandje en gooide nog snel een reep chocola erbij, een mens mag genieten.

Ik dacht aan de afgelopen dag, weer een dag, aaneengeregen tot een kralenketting van kleur,- en smaakloze dagen. Eindeloos.

Ik werd dit jaar 41, ik was eenzaam en mislukt, een kraandrijver bij de terminals op de Europoort, binnenkort vervangen door een robot. Ja ik zou een mooie afkoopsom krijgen, waarschijnlijk voldoende om het een 5 jaar uit te zingen en dan bijstand, nou ja, zoveel scheelde het niet met wat ik nu had.

De rij leek eindeloos, maar eindelijk was ik aan de beurt om mijn spullen op de band te zetten. Nog drie mensen voor me. Ik zette het bordje voor de volgende klant op de band en wachtte geduldig, iets dat ik wel had geleerd in mijn jaren, stress helpt je nergens, zeker niet in de rij in de supermarkt.

Eindelijk was de vrouw voor me aan de beurt, een zeekoei van een wijf. Zonder het meisje bij de kassa aan te kijken pakte ze haar boodschappen in.

"graag 50 euro extra pinnen" snauwde ze.

Het meisje keek de vrouw verlegen aan "sorry, maar dat mag ik niet doen, u kunt buiten pinnen."

Direct ontstak de vrouw in woede "wat een kutservice hier, ik kom hier nooit meer" brieste ze terwijl ze woedend haar boodschappen in haar tas gooide.

Het meisje keek omlaag, ze kleurde rood. Ik had medelijden met haar, ze doet ook maar haar werk. Ze keek even op en onze blikken kruisten elkaar, ik knipoogde en lachte geruststellend naar haar, ze lachte terug. Ze was knap, prachtige ogen en een stralende lach.

Ik was aan de beurt en ik keek haar even aan "laat je niet gek maken he" zei ik zacht.

Ze knikte en lachte vriendelijk naar me terwijl ze mijn spullen in scande. Of het zenuwen waren of niet weet ik niet maar de reep chocola die ik had uitgekozen schoot uit haar handen en stuiterde tussen mijn overige boodschappen.

Ik keek haar lachend aan "Ja, hallo, heel mijn reep geklutst, wat een kutservice hier, ik kom hier nooit meer" en ik lachte naar haar, ze giechelde.

"Pinnen of contant?" vroeg ze met een zachte stem.

"Pinnen" zei ik afwezig en zocht mijn pinpas op.

Ze keek me een tijdje aan. "herkent u me niet?"

Ik keek naar haar naamplaatje en haalde mijn schouders op "nee, Emma, volgens mij niet"

"ik ben de dochter van Moniek, ik ben uw nichtje" zei ze met een rood hoofd.

Ik keek langer naar haar, god ja, nu ze het zei, ik had haar voor het laatst gezien toen ze 9 was ofzo, maar inderdaad ze was het.

"hey Emma, hoe gaat het" zei ik terwijl ik mijn pincode in typte.

"goed hoor" giechelde ze

"doe de groeten aan je moeder" zei ik terwijl ik mijn spullen inpakte.

Moniek was mijn oudste zus, ik had geen goed contact met haar. Dat lag aan ons beide, er was niets tussen ons, geen klik, geen ruzie, gewoon niets. Als kind al niet en nu helemaal niet meer. Zonder er verder over na te denken reed ik naar huis en warmde mijn maaltijd op.

Die weken kwam ik vaker bij die AH en ik zorgde altijd dat als ze er zat ik haar had als cassiere, even een kort praatje en een soort van buffer vormend voor alle gestreste zelfvoldane mensen die er genoegen in scheppen een meisje van 16 overstuur te krijgen, je kent ze wel. Elke keer lachte ze breed naar me als ze me zag en ik kreeg spijt dat ik er niet meer was geweest in haar leven.

Tot mijn ontslag deed ik mijn boodschappen regelmatig bij die AH. Na mijn ontslag had ik geen reden meer om daar te komen en vergat haar, of nou goed, ik was er gewoon niet mee bezig, ze schoot wel eens door mijn hoofd, maar god ik had genoeg aan dat hoofd, een neus, oren, en sollicitaties.

***

Uiteindelijk vond ik weer werk, ik had een groot rijbewijs en een chauffeursdiploma en kon beginnen op de Trans-Europese route van een grote chemiereus, ik vond het prima, de wagen was luxe en heel eerlijk, het bed in de cabine sliep beter dan mijn eigen bed. Ik zag mijn eigen huis amper meer en ik vond het prima.

Ergens in mei het jaar erop belde mijn moeder me, ze was in tranen. Ik reed net door Polen en wist mijn truck te parkeren langs de route. Het was Moniek, ze was blijkbaar ernstig ziek geweest en was overleden. Waarom wist ik van niets? Ik wilde het vragen, maar bedacht me dat ik mijn eigen moeder al 4 jaar niet meer had gesproken, Moniek al langer niet, eigenlijk was Emma de enige met wie ik contact had gehad van mijn familie de afgelopen jaren, en dat was vluchtig geweest en inmiddels ook meer dan een jaar geleden.

Ach hemel, Emma, het was haar moeder. Ik zat na het telefoongesprek even voor me uit te staren, Moniek dood. Nu denk je dat ik spijt moest hebben dat ik nooit naar haar had omgekeken, maar ik zal eerlijk blijven dit verhaal, dat had ik niet. We hadden gewoon geen klik, echt ik vond het vervelend dat het zo met haar was gelopen, maar voor mij was het niet meer dan een verhaal in de krant, iets wat je hoort en ter kennisgeving aanneemt.

Eigenlijk had ik meer compassie voor Emma, die nu zonder moeder verder moest.

***

De begrafenis was klote, gewoon echt, kijk, er zijn geen leuke begrafenissen, tenminste, ik heb die van Hitler gemist, maar ik kan me niet voorstellen dat er leuke begrafenissen zijn. Deze was bijzonder deprimerend. Ik zat halverwege de zaal, mijn moeder zat vooraan.

Ik keek naar de predikant die wat vertelde over god en de hemel en dat alles zo veel zin had, liefde en jezus, het zal wel.

Maar toen stond Emma daar, ik herkende haar meteen. Een klein, tenger en gebroken meisje. Ze wilde een toespraak houden voor haar moeder, ze wilde vertellen hoe ze haar ging missen, maar nog voor ze drie woorden had gesproken brak ze en werd ze hartstochtelijk huilend van het podium afgeholpen door de predikant en mijn moeder.

Mijn maag kneep samen, wat een klotezooi. Ik kneep mijn ogen samen en slikte mijn tranen weg.

Na de begrafenis, tijdens de receptie, liep ik naar mijn moeder en kuste haar op haar wang, ik keek haar aan. Ze keek terug, leeg, "hoi Tom, tijd niet gezien" zei ze gebroken. Ik pakte haar hand "ik weet het ma, het spijt me... ik... gecondoleerd" ze keek naar mijn hand "jij ook Tom".

Ik hing nog even rond en zag Emma in een hoek, naast haar een vriendin denk ik, ze streelde haar schouders, Emma huilde onafgebroken. Ik had medelijden en wilde wat zeggen of doen, maar goed, ik was alleen maar die vent uit de supermarkt en besloot dat het beter was als ik gewoon weg zou gaan.

***

Drie dagen later viel er een brief in de bus, het was net voor ik een lange rit zou maken, over Duitsland naar Italië en weer terug. Ik opende hem, het was een uitnodiging van de notaris, de volgende dag, de erfenis van Moniek werd verdeeld. Ik belde mijn moeder en wilde haar machtigen maar ze drong aan dat ik er zou zijn, dat het belangrijk was, zeker voor mij.

Ik overlegde met mijn werkgever die meteen begreep dat het overlijden van je zus iets is waar je een aantal dagen voor nodig hebt en meteen werd ik opnieuw ingepland, ik had een week.

Die middag zat ik bij de notaris, mijn beste kleding, naast mij was alleen mijn moeder en Emma er, ik keek naar hen beide, twee gebroken vrouwen, twee generaties met een gat ertussen, het gat dat mijn zus had achtergelaten. Zachtjes groette ik hen en en ging tegenover ze zitten.

Het voorlezen van het testament was een schok, blijkbaar was Emma's vader al jaren geleden overleden en was ik de eerstvolgende die zeggenschap zou krijgen over Emma tot ze 21 was. Ik keek naar haar en naar mijn moeder. Ik kreeg tijd om te beslissen en nam beiden mee naar een café om even koffie te drinken. Zwijgend zat ik tegenover ze.

Mijn moeder sprak als eerste "Tom, ik snap dat dit allemaal veel is voor je, en dat het niet past in je leven, dus ik ben bereid om Emma op te nemen zolang ik dat kan, maar ik vraag je het zeggenschap wel op je te nemen, ik ben tenslotte ver in de zeventig en...".

Ik keek naar haar, een fragiele vrouw. Ik keek naar Emma, een gebroken meisje van net 18 jaar.

"Wat wil jij?"

Ze haalde haar schouders op "ik wil eigenlijk gewoon op mezelf wonen, maar zonder inkomen is dat wat lastig".

Ik keek haar aan en haalde diep adem "Ik heb wel een idee dan, kijk, ik heb een huis, maar ben er nooit, ik rij lange routes en meestal ben ik weg, als je wil kan je de sleutel krijgen en heb je een huis waar je af en toe mij moet dulden, het is in principe in de buurt van ma, dus je kan kijken wat je doet"

***

Ik aanvaardde de zeggenschap en ineens was ik een voogd, of nou ja, bewindvoerder, of oom, of eigenlijk iemand die ze vaag kende van de supermarkt. Het was vreemd, die dag ging ze eerst mee met ma, maar 's avonds belde ze al aan met een rugzak en vroeg of ze naar haar kamer mocht kijken.

Die week zou het huis van Moniek ontruimd en verkocht worden dus die week werd besteed aan het verhuizen van haar spullen naar mijn huis, plus een groot aantal zaken die ze wilde houden, voor als ze op zichzelf zou gaan. Uiteindelijk nam ze twee kamers en de zolder van mijn woning in beslag, ik vond het prima.

De laatste twee dagen van mijn verlof hadden we echt voor onszelf en leerde ik haar beter kennen. Ze was vriendelijk en een makkelijke prater, die avonden maakten we het laat, gewoon met praten over haar moeder, dingen die ik me herinnerde, ze wilde alles weten en ik vertelde zoveel mogelijk. Zij vertelde over haar leven en waar ze stond, ze zou dit jaar van school komen en wist niet wat ze moest gaan doen, iets met administratie leek haar wel leuk.

De laatste avond nam ik haar mee uit eten en maakten we er wat speciaals van, ik was blij met mijn nichtje om me heen, ondanks de omstandigheden vond ik het gezellig en ach, ik had geen fuck in mijn leven, eindelijk had ik een reden om met meer dan een kant en klaar maaltijd thuis te komen.

***

's Ochtends zou ik om 5 uur gaan rijden dus ik had niet verwacht haar nog te zien, maar toen ik de woonkamer in liep zat ze aan de ontbijttafel, alles stond al klaar en een klein pakketje voor onderweg, compleet met een Wicky met mijn naam erop geschreven, ze keek me triomfantelijk aan en ik schoot in de lach.

Samen aten we ons ontbijt. Ik had de dag ervoor gezorgd dat ze voldoende geld had om de anderhalve week door te komen en ze beloofde me dat ze het netjes zou houden, geen nucleaire experimenten in mijn slaapkamer, geen bommen voor terreurorganisaties in de keuken maken en meer van dat soort verboden die je moderne pubers gewoon moet meegeven, je kan gewoon niet alles goedvinden toch? Je moet een grens stellen.

Die dag was voor het eerst sinds ik reed dat ik het jammer vond om van huis te gaan, maar goed, het hoort bij het werk.

Eén keer per dag belde ik haar, zogenaamd om te kijken of alles nog in orde was, maar eigenlijk vond ik het gewoon prettig haar stem te horen, ik mocht haar, en aan de lengte van de gesprekken te merken was het wederzijds, ik was serieus blij met haar in mijn leven.

Die 9 dagen gingen voorbij, zoals alles voorbij gaat en op een donderdag stapte ik het huis weer binnen. Ik verwachtte overal pizzadozen, condooms en half afgebouwde brommers, maar niets van dat alles. Het huis was piekfijn in orde en toen ik de woonkamer in kwam rook ik eten.

Emma kwam de keuken uit stuiteren en vloog me om mijn hals "Hoi Tom, ik heb je gemist" en ze kuste me op mijn wangen.

Nu heb ik volgens mij nog niet verteld dat Emma oogverblindend mooi is, een slank klein meisje met rondingen op de juiste plekken, een fijn gezichtje met hoge jukbeenderen, blauwgroene ogen en schattige sproetjes op haar gezicht. Rood blonde krullen die meestal in een hoge staart zijn opgebonden. Nou goed, een prachtig meisje, nu zou dat onbelangrijk moeten zijn, maar ik kan je zeggen als dat stuiterend tegen je aanspringt en je kust, dan doet dat iets met je, of nou goed, met mij, ik weet het natuurlijk niet van jou, we kennen elkaar immers niet.

Enfin, ik sloeg mijn armen om haar middel en kuste haar op haar wangen "ik jou ook Emma, het ruikt lekker hier, heb je gekookt?"

Ze knikte lachend en stuiterde weer terug naar de keuken. Het was meteen gezellig, ze kon koken merkte ik, de biefstukjes waren mals en precies goed en de krieltjes in schil waren eveneens perfect. Het topstuk was een in witte wijn gekookte prei, gerold in beenham en overbakken met kaas. Het eten was werkelijk perfect, het gezelschap ook.

Die avond had ze een film uitgezocht en samen zaten we op de bank, ik was aan het andere uiteinde gaan zitten, maar nog voor de film was begonnen keek ze me aan.

"mag ik bij je komen zitten?"

Ik keek naar haar en knikte "natuurlijk"

Ik bedoel, ja ze was ook maar alleen en ik was zowat het enige levende familielid, op mijn moeder na. Ze kroop tegen me aan, haar hoofd op mijn borst, ik sloeg mijn arm om haar heen. Meteen had ik spijt, haar geur en haar warmte deed iets met me. Haar vrouwelijke vormen tegen mij aan deden ook niet veel goeds.

Wanhopig concentreerde ik me op de film en probeerde haar zoveel mogelijk te negeren, uiteindelijk kalmeerde ik iets en kon ik gewoon genieten van iemand die me graag mocht en gewoon bij me wilde zijn.

En ja ik baalde van mezelf, maar ter verdediging, ik was eenzaam, al jaren, en ineens had ik iemand om me heen, een knap meisje, ik bedoel ik ben ook niet van steen he.

"Wanneer moet je weer rijden?" ze keek omhoog vanaf mijn borst, haar hand rustend onder haar gezichtje.

Ik keek naar haar "ik heb 3 dagen en dan rij ik weer 6 dagen, zondagochtend vertrek ik weer"

Ze keek weer naar de tv "ik heb vakantie volgende week"

Zwijgend keek ik een tijdje naar de film "ga je wat leuks doen?"

Ze keek weer omhoog "nah... beetje hangen" en ze draaide zich weer naar de film.

***

De volgende ochtend zat ze weer klaar met het ontbijt, fris en fruitig keek ze me aan met een brede stralende lach "goedemorgen Tom" zei ze.

Ik ging tegenover haar zitten, ik keek haar aan en wenste haar ook een goedemorgen. We aten samen ons ontbijt terwijl Emma vertelde over vanalles en nogwat, dingen op school, dingen over artiesten die me niets zeiden. Het was een vrolijk gekwetter.

Ze had nog één dag school voor haar vakantie en ze vertrok dan ook meteen na het ontbijt, ze pakte een appel uit de fruitschaal, die ik blijkbaar had, of die van Moniek was geweest, in ieder geval had ik ineens een fruitschaal, met echt fruit erin.

Die dag besteedde ik aan weinig, ik hing een beetje rond, douchte uitgebreid in een douche die ineens vol stond met allemaal flesjes de prulletjes. Wat nog het meeste opviel was dat de badkamer schoon was, alles blonk. Het viel me eerst niet eens op, maar toen ik erop ging letten was het een verschil als dag en nacht.

Ik liep met mijn handdoek rond mijn middel naar mijn slaapkamer en daar zag ik het ook, mijn gordijnen waren gewassen, mijn bed schoon. De vloer was schoon, mijn kleding netjes in stapels.

Ik kleedde me aan en keek rond, ze had echt alles gehad, zelfs de lamp was gedaan, ik bedoel, wie maakt nou een lamp schoon?

In de woonkamer hetzelfde verhaal, echt alles was perfect, stofvrij en netjes. Alles stond nog op zijn plek maar alles blonk.

Ook de keuken, afgezien van de ontbijttafel dan. Die stond er nog net zo bij als toen ze naar school vertrok en ik wist wat ik moest doen. Snel begon ik met opruimen en afwassen, ik zette de bordjes in de fris ruikende kastjes en verbaasde me over de inrichting, alles stond weldoordacht.

Ik schoot in de lach, ik had een Martha Steward op steroïden in huis, of hoe heet dat mens.

Nu lijkt het allemaal fantastisch, zo'n schoon huis, en dat was het ook wel, maar geloof me, als je net terug bent van een lange rit wil je niet zenuwachtig terug naar boven rennen om de badkamer te controleren of je geen zooi hebt gemaakt, je slaapkamer scannen op dingen die je normaal altijd her en der neer flikkert, nee dan wil je de man zijn, je sokken door de kamer gooien terwijl je je boxershort richting de lamp mikt, tenminste ik wel, maar ok, mijn langste relatie had ook precies 7 dagen geduurd.

Nu is 7 dagen dat best lang, ik bedoel, de hele schepping nam minder tijd in beslag, maar toch...

Ik maakte een extra rondje door het huis om me te verzekeren dat ik nergens zooi had gemaakt en draaide toen mijn eerste was met de spullen van de rit.

***

Het liep tegen drie uur toen ik het tuinhekje hoorde, ik legde mijn krantje neer en keek uit het raam. Emma liep met haar fiets aan haar hand het tuinpad op, aan het stuur een tas met boodschappen, ze zag me. Ze lachte breed en zwaaide, ik zwaaide terug.

"Hoi Tom" lachte ze toen ze de keuken binnenliep en ze vloog me meteen weer om mijn hals, drie dikke zoenen op mijn wang en twee volle borsten tegen me aan.

"Hey Emma, ik merkte dat je je best hebt gedaan toen ik weg was" Zei ik terwijl ik haar voorzichtig van me af duwde.

Ze glimlachte en keek me aan "het minste wat ik kan doen voor kost en inwoning toch?"

Ik lachte naar haar "ja maar niet nodig hoor, als je wil huur ik wel een werkster in ofzo, je kan je beter bezighouden met school dan met dit soort werk."

Ze keek me lang en ernstig aan "ik heb tijd genoeg voor school hoor, en ik vind het niet vervelend."

Haar blik zei me dat ik er verder niet over moest doorgaan en ik haalde mijn schouders op.

Ze ruimde eerst de spullen weg die ze had gekocht en liep toen naar boven "even douchen" riep ze terwijl ze de trap op liep. Ik keek haar na, wat een figuur dacht ik en ik ging weer aan de keukentafel zitten met mijn krant.

Nu ben ik ouderwets, tenminste, oud. Maar even tussen ons, yogabroeken, die strakke spandex broeken, dat is toch wat he, ik bedoel... nou ja je snapt wat ik bedoel, mijn hemel.

Alsof ze niets aanhebben. Nou goed, je snapt hem, in precies zo'n broek en een onmogelijk kort shirtje kwam Emma met druipend haar uit de douche. De druppels die uit haar haar op haar shirt vielen maakten het half doorzichtig en tot overmaat van ramp begon ze recht voor mijn neus met de voorbereidingen voor het avondeten.

Nu heb ik ogen he, en echt, ik probeerde ze voor me te houden, maar elke keer als ze bukte kon ik me niet inhouden en keek ik, haar volle ronde kont, haar bolling van haar volle vulva tussen haar benen, alles gehuld in glimmend zwarte stof, dun genoeg om te bedekken maar te dun om iets aan de fantasie over te laten, wat een lijf. Haar zachte jonge borsten gehuld in een strak shirtje, deels doorzichtig door het water uit haar haar. Haar stralende glimlach en haar glimmende ogen als ze naar me keek.

Ik probeerde me te focussen op mijn krant, mijn lust uit te zetten, maar weet je, daar is geen knopje voor, het enige wat ik zag was een ongelofelijk mooi, maar heel jong meisje die me zoveel genegenheid gaf, ik kon die knop niet omzetten. Ik keek naar haar, echt, zonder te liegen moet ik toegeven dat ik keek, niet als ze het zag natuurlijk, kom, ik ben geen held, nee als ze niet keek keek ik, naar haar volle billen, haar deinende borsten, haar slanke benen, het strakke buikje dat soms net zichtbaar was als ze zich uitstrekte om iets uit het kastje te pakken, elke sierlijke beweging als een gecoördineerde dans, een choreografie bedacht om mij te breken, mijn lust te laten zegevieren over mijn verstand.