van vriendschap naar fwb

Dit is het waargebeurde verhaal van hoe ik je heb leren kennen, en hoe een eens zo stabiele situatie zo uit de hand kon lopen.

Nu was het zo dat jij er al een hele tijd werkte. Je had al een vriendin, Iris, en je dacht dat je heel gelukkig was. Nou ja, je wás ook heel gelukkig met haar. Je kende haar al vanaf de brugklas, en was toen al verliefd op haar. Iris is een leuke meid. Mooie grote bruine ogen met mooi krullerig bruin haar die ze meestal los draagt en weelderig op haar schouders laat rusten. Ze is erg extravert en expressief. Mooie ronde vormen met grote borsten. Je vond haar altijd al de meest sexy vrouw op aarde. De sex tussen jullie was ook echt super! Ze was gewoon geweldig! Al had ze soms wel eens haar onzekerheden, maar dat maakte haar juist ook wel weer schattig. Ondanks dat je al vanaf dag 1 verliefd op haar was, duurde het nog 4 jaar dat ze ook verliefd op jou werd. Sinds jullie samenzijn kregen jullie vele jaloerse blikken. Veel mensen vonden jullie het droomkoppel. Je had nooit gedacht dat je zo gelukkig met iemand kon zijn. Dat je zo'n gelukkig leven kon leiden. Je hebt een goede baan, een mooie auto, en een eigen huis waar je met haar samenwoonde. Je zag haar echt als de moeder van je kinderen, en zou haar zeker een keer ten huwelijk vragen! Dat was tenminste je plan.....

Dus, op een dag zei je collega, en tevens beste vriend Dave tegen je dat er nieuwe collega's zouden komen die ingewerkt moesten worden. Ok, dacht je, leuk nieuwe collega's om in te werken. Je hoopte al dat er iets leuks tussen zou zitten, want het team waarin je werkte was een leuk team, en dus zou je het wel leuk vinden als de nieuwe collega's daar goed tussen paste. Van alle medewerkers werkte jij er het langste, en dus was er een soort onbesproken regel dat jij als een soort 'supervisor' over je collega's ontfermde.

Een van die nieuwe collega's was ik. Voor mij was dit baantje een nieuwe start, een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik had net mijn opleiding afgerond en woonde nog steeds bij mijn ouders. Mijn intentie was om genoeg geld te gaan verdienen om het huis uit te gaan. Zeker was ik een beetje nerveus. Ik kende helemaal niemand, en vanuit een of ander gehucht naar de grote stad was best wel spannend. Maar ik probeerde een goede 1e indruk achter te laten. Je ontving mij in elk geval wel heel vriendelijk. Je gaf me een rondleiding en was erg behulpzaam.

Je 1e indruk van mij was goed. Niets speciaals ofzo. Je vroeg je wel af of ik geschikt was voor het werk, aangezien ik net was afgestudeerd enzo, en ik was ook een beetje verlegen. Ik zag er jonger uit dan ik werkelijk was, en je vroeg je af of ik wel volwassen genoeg was. Toch probeerde je open van geest te blijven, en mij zo goed mogelijk in te werken.

Toen je hoorde dat ik jouw Iris al kende was je erg verbaasd. Hoe dan? vroeg je je af. Nou ja, ik kende haar al van een vorige baan toen ik nog maar net begon met werken. Toen die tijd waren we al goede vriendinnen geworden, maar zijn elkaar uit het oog verloren toen ik ging studeren. Het brak in elk geval wel het ijs tussen ons, waardoor mijn verlegenheid iets verdween.

3 maanden later was ik volledig ingeburgerd in het werkteam. Ik vond het erg fijn werken daar en ik had een goede werkrelatie met alle collega's, jou inclusief. In het begin hadden we nog niet zoveel contact, totdat onze baas ons de opdracht gaf om het magazijn aan de achterkant samen eens op te ruimen. Dat zou de hele dag gaan duren, en aangezien we maar met z'n tweeën waren, raakten we aan de praat.

Ik kan me nog herinneren dat ik het best wel spannend vond. Ik keek een beetje tegen je op. Je had namelijk veel ervaring, en daarnaast was je een soort van 'leidinggevende'. En nu moest ik samen met jou hier de hele dag in deze ruimte doorbrengen.

Ik wist me niet echt een houding te geven, maar je stelde mij op mijn gemak door je echt een beetje open op te stellen. Je vertelde over je leven en over Iris. Ik vond je met de minuut aardiger worden, en begon het stiekem zelfs erg te vinden als de dag voorbij zou zijn.

Toch waren er een aantal andere nieuwe ontwikkelingen. Het was wel duidelijk dat je goede vriend Dave me wel erg leuk vond. Hij had vaak gesprekken met jou over mij, en wist niet zeker wanneer hij zijn slag zou moeten gaan slaan bij mij. Je adviseerde hem om maar gewoon met de 'flow' mee te gaan. Eigenlijk dacht je er niet zo heel veel van. Je wist dat het voor Dave eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was om een date te regelen, omdat hij toch een beetje een womanizer is. Dave date bij het leven. Diep van binnen was je zelfs een tikkeltje jaloers op hem dat het bij hem altijd zo makkelijk ging, aangezien jij 4 jaar lang energie in Iris hebt moeten steken eer zij overstag ging. Maar ja, we zijn niet allemaal hetzelfde, dacht je. Waarschijnlijk zou het toch niets worden, aangezien Dave nogal eens snel wisselde van dame. Bovendien, wie zei dat ik hier lang zou blijven werken? Je was zeker nog niet helemaal van mij overtuigd, al moest je toch wel toegeven dat het werken met mij in die ene ruimte toch wel wat andere perspectieven over mij bood. Het was sowieso geen straf om met mij te werken. Vanaf die dag was er ook wel iets veranderd tussen ons. Ons contact werd langzaam maar zeker toch iets minder formeel en meer vriendschappelijker. Iets wat iedereen eigenlijk wel prettig vond.

Maar na 3 maanden was het Dave nog steeds niet gelukt om mij uit te vragen. Wat was hier nu weer aan de hand? dacht je. Nou ja, om eerlijk te zijn vond ik hem maar irritant. Ik hou niet zo van womanizers. Je vond het eigenlijk stiekem wel grappig. Eindelijk moet hij er ook eens voor werken, dacht je. Maar Dave was toch wel een beetje gefrustreerd, en vroeg om je advies. Je beloofde hem om eens met mij over hem te praten. En dat deed je ook. Je vertelde me op subtiele manier dat Dave eigenlijk best wel een goeie jongen was. Oke, hij is een beetje een macho, maar diep van binnen heeft hij zijn hart op de goede plaats. "Je zou echt eens een keertje uit moeten gaan met hem, je kan hem altijd nog afwijzen als je het niets vind" zei je. "Haha, da's waar" zei ik "ik zal er eens over denken".

Na een paar weken hadden jullie mij dan toch zover gekregen dat ik een keer uitging met Dave. Één avond, was mijn intentie. Voor mij was het eerlijk gezegd eigenlijk alleen maar een manier om jullie op te laten houden met erover te beginnen, want ik vond het soms best wel irritant worden eerlijk gezegd.

Wat er toen gebeurde was iets wat ik niet gepland had, maar ik viel als een blok voor Dave. Je had gelijk, hij is een super jongen qua hart, en dat macho gedoe is eigenlijk gewoon een masker om zijn eigen gevoeligheid te maskeren. Toen ik eenmaal door het masker heen keek, zag ik wat jij altijd in hem zag: een werkelijk goeie vriend, die door het vuur gaat voor anderen. Waarschijnlijk had hij jouw advies wel ter harte genomen, door zijn macho gedoe een klein beetje in te dammen, aangezien jij allang gezien had dat hij mij daar niet mee voor zich zou kunnen winnen.

Nou allemaal hartstikke mooi toch. Jij een vriendin, ik een vriendje, iedereen gelukkig. Een heel jaar ging zo voorbij en met z'n viertjes werden we echt goeie vrienden. We gingen uit met elkaar, kwamen op elkaars verjaardagen, hielden barbecues......

In dit jaar ontwikkelde onze vriendschap zich verder. Jij en ik werden echt maatjes van elkaar. Het was echt niets seksueels ofzo. Er ontstond echt een hele bijzondere band tussen ons, waar we zo naar elkaar toe groeiden, dat we met elkaar alles konden bespreken. Vaak hoefden we nog niet eens echt te praten om elkaar te begrijpen, en hadden we aan een half woord al genoeg.

Wat en wanneer er nou precies veranderde kan ik niet met zekerheid zeggen, aangezien het een beetje vaag is. Voor mijn gevoel kwam het wel een beetje 'out of the blue', toen Iris ineens problemen met ons begon te krijgen. Het was best wel raar eigenlijk, en wat nog vreemder was is dat zowel Iris als jij op dat moment eigenlijk zelf ook niet echt doorhadden wat er aan de hand was. Zelfs tot op de dag van vandaag kan ik niet echt zeggen wat nou precies de aanleiding is geweest. Ik begrijp namelijk nog steeds niet goed hoe een perfect koppel ineens zoveel problemen krijgt.

Maar als je het mij vraagt, denk ik dat Iris gewoon een beetje jaloers begon te worden op de band die er tussen ons ontstond. Ik bedoel, je werd inderdaad echt een goeie vriend van me. We deelden veel met elkaar, en we hadden eigenlijk ook best veel gemeenschappelijkheden door dezelfde interesses en leerervaringen. Iris is altijd erg onzeker over zichzelf geweest en in het algemeen. Niet dat dit raar is ofzo, ik bedoel elke vrouw heeft wel zo haar onzekerheden, dat is normaal. Ik denk dat Iris gewoon een extra gevoeligheid had ofzo. Ik kan daar echt wel begrip voor hebben.

Tegen de tijd dat Iris haar frustratie steeds meer begon te uiten, pikte jij het eigenlijk niet zo heel erg goed op. Niet dat ik jou daarop zou veroordelen, ik bedoel wat verwacht je nou? Vrouwen zijn best wel rare wezens. Soms denken ze dat jij hun gedachten wel kunt lezen. Zelfs ik als vrouw zijnde begrijp af en toe niets van vrouwen. Je handelde op een manier zoals jij dacht dat het goed was. Probeerde Iris de bevestiging te geven die ze nodig had door steeds maar weer uit te leggen dat ze geen reden voor ongerustheid had. Er was toch immers niets anders dan pure vriendschap aan de hand tussen ons? Zij was toch het meisje van je dromen, de moeder van je kinderen?

Toch, waar het allemaal op neer kwam was dat Iris waarschijnlijk erg veel frustratie opbouwde elke keer als ze ons 2 samen zag. Ze begon het ook steeds meer onder woorden te brengen en naar ons toe te uiten. Ze begon steeds vaker ruzies die dan uiteindelijk weer resulteerden in zij huilen, jij haar geruststellen tot ze weer kalm was, en weer verder kon. Natuurlijk zat het jou vaak ook wel dwars, en praatte je er met mij over. Ook Dave merkte dat er steeds vaker wrijvingen waren, en zo kwam het dat ik er met hem ook steeds vaker gesprekken over had.

Dave vroeg me of er niet toch iets tussen ons kon zijn. Mijn 1e reactie was dat ik hem uitlachte. "Kom op, Esther" zei hij "echt niet? Ik bedoel, ik ben niet compleet blind hoor! Ik zie wel hoe de mannen elke keer naar jou kijken! Ja ze kijken naar jou, naar je sexy lichaam, en ze proberen hun stijve lul in hun broek wel verborgen te houden, maar ik zie het wel!" "omg! Echt, wat een overdreven reactie zeg!" zei ik. Ik probeerde hem uit te leggen dat er echt niets tussen ons kon zijn. Ik was nog niet eens aangetrokken tot jou op die manier, echt niet! Je was niet mijn type, en bovendien was je ook nog onze supervisor, en had je een vriendin. Mijn beste vriendin Iris. Dat is wat ik altijd tegen Dave zei, en ik meende het ook. Ik kon niet geloven dat Dave al die dingen zei. Vooral misschien ook dat ik het zelf niet kon geloven dat het waar kon zijn. Ik bedoel, ik kon het me gewoon niet voorstellen! En bovendien, kijken mannen echt op die manier naar mij? Keek jij wel eens zo naar mij? Nou ja oke, ik weet ook heus wel dat ik niet de meest lelijke vrouw op aarde ben ofzo, maar ik ben toch ook echt geen sexbom hoor. Althans, zo zag ik mezelf echt niet!

Ik wilde het niet toegeven, maar eerlijk gezegd zette het me wel aan het denken. Ben ik nou zo naief en blind? Of is het waar wat Dave en Iris allemaal zeggen? Zijn we werkelijk té close met elkaar? In mijn hoofd ging ik alle jaren doorheen dat we elkaar hebben leren kennen en hoe onze vriendschap zich ontwikkelde. Ik begon te twijfelen aan dingen. Ik kon me inderdaad wel een paar keer herinneren dat ons oogcontact soms best wel eens intens kon zijn. Nou ja, je hebt natuurlijk ook wel mooie ogen. Ogen die dwars door me heen konden kijken, en me werkelijk konden zien. Maar ja, was dat seksuele aantrekkingskracht?

Natuurlijk waren er momenten dat onze lichamen elkaar aanraakten. De eerste keer dat het gebeurde werd ik er verlegen van en kreeg ik blosjes op m'n wangen. Maar dat is normaal toch? Ik heb dat bij haast iedereen. Ik bedoel, ik laat niet zomaar iedereen in mijn zone toe. De eerste keer dat zoiets gebeurt is het altijd een beetje awkward, dat je denkt, kan het wel of niet? Vind ik het prettig of niet? Na een paar keer wordt het gewoon, en voor je het weet geef je elkaar een knuffel en een kus op de wang alsof het altijd zo is geweest. Het betekent toch verder niets?

Oke, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik je mannelijk behaarde armen en je perfecte kaaklijn niet op zouden vallen. Vooral als je een baardje van 2 dagen erop hebt staan, want dat is gewoon sexy. Ondanks dat je lichaamstype niet het type is waar ik meteen voor zou vallen, ben je geen onaantrekkelijke man. Ik vind het sowieso al aantrekkelijk dat je een stuk groter bent dan mij. Het is als wanneer ik je knuffel, ik helemaal in je kan verdwijnen, en dat geeft me een fijn gevoel. En ja, natuurlijk was ik wel benieuwd hoe groot je pik zou zijn, maar dat is toch de nieuwsgierigheid van elke vrouw als ze een man zien? Net zoals mannen zich altijd blind zullen staren op borsten, vragen wij ons dikwijls af hoe die shorts gevuld zijn. Dat is toch normaal? Wij vrouwen letten altijd op bobbels in spijkerbroeken, dat is zeg maar een soort van compliment. En geloof me maar, ja daar zijn wij vrouwen gevoelig voor. Maar ja al dit soort dingen zijn eigenlijk toch gewoon instincten toch? Het heeft niets te maken met emoties of iets dergelijks. Omdat ik het idee tussen jou en mij op die manier zo belachelijk vond, probeerde ik het te negeren, en daardoor ook Dave en Iris.

Ondertussen ervaarde jij ongeveer hetzelfde. Omdat de woorden van Iris je ook steeds meer aan het denken zette. Was je aangetrokken tot mij? Nou ja, het is niet zo dat ik onaantrekkelijk was nee. Je rook wel eens aan mijn haar, omdat je de geur van mijn shampoo zo lekker vond. Maar dat is toch gewoon zintuigelijk plezier toch? Je vond het wel mooi om te zien hoe mijn stijle blonde haar glinsterde in de zon of waaide op de wind, of in mijn gezicht hing wanneer we bezig waren op het werk. Het leek altijd net op de juiste manier te vallen.

En natuurlijk kreeg je wel eens een stijve lul als je mij zag, vooral als ik dat kleine schattige rode jurkje droeg op onze jaarlijkse barbecue, waar mijn kleine tietjes zo mooi er uit staken en waar mijn benen extra lengte kregen als ik mijn witte plateau pumps eronder droeg.

Als je me dan een knuffel gaf, en je je handen rond mijn middel legde om controle over mijn bewegingen te hebben, en je mijn ribben onder je handen voelde, ja dan was het nou niet bepaald dood daar beneden. Je was altijd voorzichtig omdat je een of andere raar idee had dat je me zou kunnen breken als je me te hard vast zou pakken. Maar dat is normaal toch? Je bent een normale jonge man, en elke normale gezonde man weet dat als je mooie meisjes knuffelt, je je heupen een klein beetje naar de zijkant draait, want stel je voor dat ze je stijve zouden kunnen voelen?! Dat is gewoon algemene kennis elke jongen leert in zijn leven. Het is niet dat je mij een lange broek en een trui kan laten dragen op hete dagen. Je hebt sowieso geen controle over die kleine jongen in je broek daar beneden, dus waar hebben we het hier in godsnaam over?

Bovendien, elke gezonde jongen maakt tenminste een lijst van al zijn vrouwelijke vrienden, met wie hij het zou kunnen doen en met wie niet. Dat is normaal. Het gaat vanzelf. Soms ben je je er zelfs niet eens van bewust. Het is gewoon een systeem dat huist in elke gezonde jonge man. Iris kan toch niet van je verwachten dat je minder mannelijk zou zijn? Oke, in het verleden heb je wel eens problemen gehad omdat je volgens haar teveel naar porno keek. Maar dat probleem heb je opgelost, door haar te laten begrijpen dat het echt niet zo abnormaal is, en zij uiteindelijk haast meer verslaafd is geraakt dan jij. Dus, waar de fuck hebben we het toch over? Pff, het ziet er naar uit dat je het niet kunt vinden, bovendien ben je allang weer afgeleid door je taken en denk je er niet meer aan.

Nog een jaar ging er over heen. Soms ging het beter, soms kleine frustraties kwamen wel eens naar boven. Maar niet echt iets intens ofzo. Als Iris haar onzekerheid weer eens naar boven kwam en Dave begon op te stoken, vonden we het allebei zo belachelijk, en probeerden we zo goed en zo kwaad als het kon ze allebei gerust te stellen, tot de gemoederen weer zakten. We begrepen allebei totaal niet waar zij zich druk om maakten. We waren gewoon vrienden en meer niet. Oke, we waren dan wel best wel close vrienden, maar er was geen seksuele spanning tussen ons, toch? Ja, tuurlijk fantaseerden we misschien wel eens over elkaar, maar dat doet iedereen toch?

Toen, een avond, was ik met je aan het praten via de MSN. Het was laat, ik denk rond 1 uur 's nachts. Mijn ouders dachten dat ik al op bed lag. We waren gewoon aan het chatten, niet zo bijzonder. Toen je een beetje begon te geinen. Omdat Iris nachtdienst had, begon je beetje te geinen dat je nu toch wel heel erg zielig en alleen was. Ik reageerde daarop door een beetje met je mee te doen. Ik provoceerde je een beetje door te zeggen van nou ja, ik heb natuurlijk wel een auto, zal ik naar je toe komen? "ja, waarom niet" zei je.

Ik vroeg mezelf dezelfde vraag; ja waarom niet? En als in een impulsieve actie, het volgende moment pakte ik mijn jas en startte mijn auto. Ik reed naar je toe, belde aan, je opende de deur. Een beetje verbaasd. "tataa hier ben ik haha, had je niet verwacht he?" zei ik

Je lachte en liet me binnen. We ploften op de bank, zoals we dat al zo vaak overdag gedaan hadden en we begonnen te praten. En we praatten, we praatten nog meer en we bleven praten. Hele diepe gesprekken. We praatten de hele nacht lang, totdat we opeens de zon op zagen komen. Shit, het is al 6 uur! Merkte ik ineens op. Het voelde alsof we nog maar een uur aan het praten waren. "Ik moet echt terug naar huis, m'n ouders denken dat ik boven lig" zei ik. "is goed, ik zie je wel op het werk" zei je.

Een paar maanden gingen weer voorbij, en het begon me op te vallen dat mijn Dave en jouw Iris blijkbaar eindelijk begonnen te begrijpen dat ze zich druk om niets maakten. Ze hadden het er al een aantal weken niet meer over gehad! Halleluja! Eindelijk snappen ze het! Jij dacht er hetzelfde over. We hadden het er zelfs met hun over, en ze zeiden dat ze allebei er zich nu gewoon bij neer hadden gelegd bij het idee dat wij gewoon een bijzondere vriendschapsband hadden, maar meer niet.

Nou ja, geweldig toch? Het was een fijne tijd. Het ging zelfs zo goed, dat Dave en Iris helemaal niet meer moeilijk deden als wij elkaar buiten het werk nog zagen of als we vrij waren. Dingen doen die alleen wij 2 leuk vonden, zoals samen naar presentaties gaan over ons vakgebied. Het was gewoon perfect. Vooral ook omdat wij beiden eigenlijk vrij serieus in het leven stonden. Het leven is bedoeld om serieus te nemen. Het kon gewoon niet dat wij toevallige, impulsieve, spontane, instinctmatige gevoelens voor elkaar zouden hebben. Zo zijn wij niet. Toch?

Ja, zo dachten we toen inderdaad. En om eerlijk te zijn, kan ik daarom ook nog steeds niet geloven wat er enkele maanden daarna gebeurde! Het was zo onwerkelijk!

Want, alles was goed, totdat je mij op een middag opbelde. Ik hoorde direct aan de manier van praten dat er iets mis was, al hoorde ik ook dat je jezelf nog inhield. Zonder te vragen zei ik dat ik al onderweg was en naar je toe kwam.

Binnen 15 minuten zat ik bij je thuis op de bank, niet wetend wat je zou gaan zeggen. Ik vond het ongelofelijk om je zo te zien. Ik had je nog nooit zo overstuur gezien! Je wist niet waar je moest beginnen, en werd ineens erg emotioneel. Ik had je nog nooit zo gezien! Normaal gesproken hou ik niet van mannen die emotioneel zijn, ik vind dat gewoon niet mannelijk. Maar bij jou, op dat moment om je zo te zien, brak er iets in mij.

Je vertelde me dat jouw Iris iets verschrikkelijks had gedaan. Ze ging vreemd met een andere jongen. Ik kon het niet geloven! Notabene zij! Zij die zelf zo bang was om in de steek gelaten worden door jou ging nu vreemd met een andere vent?! Je zei dat je bewijs had. Ze had namelijk niet doorgehad dat de computer haar chatsessies had opgeslagen, en je al haar conversaties kon lezen. Nou, dat loog er niet om! Ze hadden vandaag afgesproken, waarschijnlijk voor seks.