Vlinder

03-12-2016

Ik weer, vermaak je met dit verhaaltje, of niet, kijk maar :^P

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als je jong bent en nog gelooft in je idealen, je nog uitgaat van de goede intentie van mensen is het leven eenvoudig. Liefde is iets kosmisch en voor eeuwig. Vertrouwen is iets vanzelfsprekends.

Ik was 17 en woonde samen met de liefde van mijn leven, mijn soulmate zoals dat heet, eeuwige liefde.

Mijn ouders hadden het afgekeurd, maar ik hield van haar en zij van mij. Samenwonen was logisch. Ze was een stuk ouder dan ik en ze had alles al goed voor elkaar terwijl ik net begon aan mijn studie.

Niets was een belemmering, niets!

Zelfs niet de zwangerschap van Denise dat eerste jaar, we zouden dit samen aankunnen dat wisten we zeker.

Ik herinner me de geboorte van Amanda als de dag van gisteren, de oerkrachten die vrijkwamen. Het kosmische gevoel als je voor het eerst je eigen dochter in je armen sluit, de eerste luier, de eerste fles. Amanda was prachtig, net als haar moeder.

Amanda was de mooiste baby op aarde.

Het bijzonderste van Amanda vond ik de vlindervormige lichtbruine pigmentvlek op de binnenkant van haar dijbeentje, het was niet heel groot en zeker niet ontsierend. Het was alsof god zelf vond dat dit meisje speciaal was, een vlinder. Alsof hij zijn merkteken op haar had gezet.

Er werd gesproken over lasertherapie, maar beiden vonden we dit onnodig en als ze het later zelf wilde weghalen was het haar beslissing.

We koesterden ons gezonde meisje met ons hart.

Nu is het in Nederland zo dat je als ongetrouwde vader je kind kan erkennen maar dan heb je nog geen ouderlijke macht, dat moet via een rechtbank.

In mijn onbezonnenheid en mijn grenzeloze vertrouwen schoof ik dat voor me uit, het leek me een futiliteit, ik kon me niet voorstellen dat ik ooit mijn recht zou moeten halen.

Ik hield van Denise en zij van mij en zelfs als het ooit mis zou gaan kon ik me niet voorstellen dat ze me Amanda zou ontnemen.

Een baby krijgen en verzorgen is zwaar, daar verkijk je je op. Zo ook voor ons, die eerste maanden draaide alles om Amanda.

Bij wie de fout lag weet ik achteraf niet zo duidelijk meer maar die maanden groeiden Denise en ik uit elkaar. Het ging zo langzaam dat ik het in het begin niet eens in de gaten had.

Op een vrijdag kwam ik uit school. Het huis was leeg, er lag een briefje van Denise, dat het haar speet, dat het niet werkte tussen ons en dat ze weg was, met Amanda.

Het huis was gehuurd en de huur was nog voor één maand overgemaakt zodat ik, inclusief de maand op borg, twee maanden de tijd had om iets voor mezelf te zoeken.

Ik stortte in en belde mijn moeder die direct naar me toe kwam, natuurlijk nam ze het me kwalijk dat ik niets had geregeld, het was haar kleinkind die ik me had laten ontnemen. Maar ze wilde me helpen. Die maand trok ik weer in bij mijn ouders en zetten we alles op alles om Denise en Amanda op te sporen, er was echter geen spoor. Ze had dezelfde dag haar baan opgezegd en leek van de aardbodem verdwenen.

Na vier maanden gaven we het op, een privédetective had niets kunnen vinden, het leek wel of ze waren opgelost.

Die maanden nam mijn vrees ook toe, wat als ze iets verschrikkelijks had gedaan? Je leest wel eens van die verhalen, een moeder of vader die zijn kind meeneemt de dood in, maar ik kon het me niet voorstellen, niet van Denise, maar ik had me natuurlijk eerder vergist in haar.

Uiteindelijk was het enige dat ik hoopte te vinden een teken van leven van Amanda, de bevestiging dat mijn vrees ongegrond was, dat ze ergens gelukkig was, maar er kwam niets, nooit.

Jaren verstreken en de herinnering Amanda werd gereduceerd tot een litteken op mijn ziel. Een herinnering dat mensen niet zijn te vertrouwen, dat idealisme een naïef iets is.

Mijn vlinder was gevlogen.

***

Ik stond weer eens in de eindeloze file vanaf mijn werk. Nerveus tikte ik mee met het ritme van de liedjes op de radio. Ik keek naar het klokje op het dashboard, al een half uur stond ik in deze zinloze polonaise van loonslaven.

Ik wisselde van baan om vervolgens de rij waar ik net in stond voorbij te zien rijden, godver!

Ik probeerde weer in te voegen. Ik zette mijn knipperlicht aan en wilde net invoegen toen er een harde dreun klonk gevolgd door gerinkel en getoeter.

Ik keek in mijn achteruitkijkspiegel, een knalgele Ford Kia stond wel heel dicht op mijn auto, iets te dicht.

Vloekend gooide ik mijn alarmlichten aan en loodste naar de vluchtstrook, gevolgd door de kleine Ford Kia die zich net in mijn kofferbak had proberen te boren

Ik stapte uit aan de passagierskant en liep naar de auto achter me. Ik zag net op tijd dat het meisje aan de bestuurderskant wilde uitstappen en snel schreeuwde en gebaarde ik naar haar en wees naar de passagierszijde.

Net nadat ze haar deur geschrokken dichttrok raasde een vrachtwagen rakelings langs haar auto. Geschokt stapte ze uit, ze trilde.

"Jezus.. Ik... dat scheelde niets" haar stem trilde.

"Ja ik schrok me rot toen ik zag dat je zo de snelweg op wilde stappen"

Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen en dirigeerde haar achter de vangrail..

"Rustig aan he, het is maar blik."

Ze keek me aan en knikte "ja... ik...het was dom, ik dacht niet na."

Ik haalde mijn schouders op en keek naar de achterkant van mijn auto, de schade viel mee, wat krassen maar niets bijzonders. Haar auto echter zat goed in de kreukels, haar voorwiel was deels geblokkeerd door verwrongen blik. Ze keek ernaar en begon te huilen.

Ik ging naast haar staan "ben je verzekerd?'

Ze knikte "ja, maar dit gaat niet gedekt worden, ik heb een heel hoog eigen risico en.. ik reed achterop..."

Ik knikte en kreeg medelijden met haar "ja... dat is wel rot voor je..."

De politie kwam al snel en samen vulden we onze formulieren in. Ik stond naast haar toen haar auto werd weggetakeld.

"Wil je een lift?"

Ze keek op naar me en knikte. Ze zag er lief uit met haar gebreide muts en haar vuurrode neus van de kou en verdriet. Voorzichtig voegde ik weer in en zette de muziek zachter, toen we weer reden stak ik mijn hand uit "Mark" zei ik.

Ze glimlachte flauw "Mandy" zei ze zachtjes.

"Waar moet je heen brengen?" ik hield mijn blik op de weg

Mandy noemde een adres wat naar bleek bij mij in de buurt was, ik stopte op een parkeerplaats voor haar deur en ze stapte uit.

Ze stond met de deur in haar hand en keek glimlachend naar me "dank je Mark"

Ik knikte en startte de motor weer maar Mandy bleef met de deur in haar hand staan. Ik keek haar vragend aan.

Ze keek me zwijgend aan, ze nam me op "wil je misschien wat drinken?" ze vroeg het met een zachte stem.

Ik dacht even na, was dit niet vreemd? Zou het vreemd zijn als ik mee zou gaan met zomaar een meisje? Zou het vreemd zijn als ik zou weigeren?

"Ok gezellig Mandy" zei ik na een paar momenten.

Ik stapte uit en liep naast haar naar de deur van het appartementencomplex.

Ze woonde klein, een éénkamerappartement met een keukentje aan de woonkamer vast. Ze had weinig meubels, alles oud, een tv uit de vorige eeuw. Op de vloer versleten vloerbedekking, waarschijnlijk ouder dan ze zelf was. De ramen bedekt met even oude gordijnen.

Ik zat op haar bank en keek naar haar, ze rommelde wat in de koelkast en draaide zich om.

"Ik ehm... wil je misschien water?"

"Ja hoor, prima" zei ik, ik bladerde wat in een blaadje dat op haar tafel lag.

Ze zette het glas neer voor me en ging zelf op de tweezitsbank zitten die haaks op de bank waar ik in zat stond.

Ze grinnikte even zenuwachtig "wat een gedoe he"

Ik knikte "ja zeker voor jou, het spijt me van je auto"

Ze zuchtte en nam een slok water "Ja dat is echt heel vervelend, ik zit nog in mijn proeftijd en ik heb geen idee hoe ik nu naar mijn werk moet komen"

Ik keek even naar mijn glas en nam een slok, ik dacht na "ja... ehm... als je het niet raar vindt wil ik je morgen wel op komen halen, ik moet toch dezelfde kant op"

Mandy lachte breed "zou je dat willen doen?"

Ik knikte "ja hoor, geen probleem, waar werk je?

Ik kende het bedrijf waar ze werkte, het was op hetzelfde bedrijventerrein als waar mijn werk zat.

"Ok, dan carpoolen we tot je auto weer gemaakt is"

Mandy keek me aan en kantelde haar hoofd iets, ze keek me vragend aan.

"ik neem aan dat ik je kan vertrouwen?"

Ik schoot in de lach "nee eigenlijk zorg ik altijd dat jonge dames hun auto total-loss tegen me rijden en me dan thuis uitnodigen. Dan bied ik ze meestal een carpool afspraak aan om ze te ontvoeren en te verkopen als ananas aan rijke Peruanen"

Mandy schoot in de lach "ik ben een heel beroerde ananas hoor"

Ik keek even naar haar "tja, beetje tegenvallende vangst vandaag" ik haalde teleurgesteld mijn schouders op en keek even naar haar.

Ze grinnikte en sloeg haar glas water achterover "ik mag je geloof ik wel, je bent grappig"

Ik lachte naar haar en sloeg ook mijn water achterover "hoe laat morgenochtend?" vroeg ik terwijl ik opstond.

"Ik moet acht uur beginnen, jij?" Vroeg ze terwijl ze met me meeliep naar de deur

"Ik werk flexibel, ik kan beginnen en stoppen wanneer ik wil, als ik maar 40 uur per week boek" antwoordde ik terwijl ik mijn jas aantrok "morgen kwart voor zeven beneden?"

Mandy knikte en hield de deur voor me open "Dank je Mark, je bent aardig"

Ik grinnikte "wacht maar tot je in Peru als ananas wakker wordt"

***

Om kwart voor zeven stipt stond ik voor haar deur en even stipt stond zij op de stoep te wachten, een brede lach toen ze me zag en een klein huppeltje in haar tred toen ze naar de auto liep, alleen een goed observant zou het hebben opgemerkt, maar ik zag het, ze was blij. Ik glimlachte om haar, ik vond het ook leuk haar te zien, ze deed iets met me.

"Mogge mark" zei ze toen ze naast me ging zitten.

"Mogge Mandy" ik keek naast me en wachtte met wegrijden tot ze haar riem om had en haar tas op de grond had staan.

De rit was gezellig, Mandy was een makkelijke prater, vaak schoot ze in de lach om de presentatoren op de radio en ze kende bijna elk nummer, dat ze dan ook ongegeneerd mee zong, ze was mal.

Ik zette haar vlak voor haar bedrijf af en we spraken een tijd af waarop ik haar weer zou oppikken.

De rit terug was net zo gezellig als de heenweg en zelfs de file deed me niets, ik vond het eigenlijk wel prettig, ze was leuk om om me heen te hebben, ze spetterde van levendigheid.

Veel te snel stond ik voor haar appartementencomplex en spraken we een tijd af voor de volgende ochtend.

Voor het geval dat er iemand verhinderd was vonden we het verstandig elkaars telefoonnummer te weten. Ik gaf haar mijn telefoon en ze toetste haar nummer in, ze belde zichzelf en sloeg mijn nummer op. Glimlachend gaf ze me mijn telefoon terug.

"tot morgen Mark" zei ze zacht en ze glimlachte toen ze de passagiersdeur sloot.

Ik keek haar na tot ze het appartementencomplex in was. Peinzend reed ik naar huis. Het was een lief meisje en ik betrapte mezelf erop dat ik haar leuk vond, ze had iets.

De rest van de week verliep volgens hetzelfde ritme. Elke ochtend haalde ik haar op en elke avond zette ik haar weer af.

Die vrijdag zette ik haar weer voor haar deur af en vroeg of ze volgende week weer wilde carpoolen.

Ze lachte breed "Ja heel graag, hoe moet ik je ooit bedanken Mark?".

Ik haalde mijn schouders op "ach ik vind het wel gezellig Mandy, het is geen moeite, tot maandag, prettig weekend"

"Ja jij ook Mark, tot maandag, zelfde tijd?"

Ik knikte "zelfde tijd".

Uit gewoonte wachtte ik tot ik de deur van het complex achter haar zag dichtslaan, gewoon om zeker te zijn dat ze veilig was en ik trok op en reed naar mijn eigen woning.

***

Zaterdagmiddag rond vier uur hoorde ik een hoop sirenes langskomen, ik gaf er geen aandacht aan.

Ik was bezig met het eten voor die avond en de komende avonden, ik kookte meestal een aantal porties eten op zaterdag en zondag. Die ik dan de rest van de week at, je moet wat he als je alleen woont.

Ik hoorde mijn telefoon overgaan, ik droogde mijn handen af en liep naar de woonkamer waar mijn telefoon lag.

Het was Mandy, ik keek even naar het scherm en nam op.

"Hey Mark.. ik ehm.. Ik weet niet wie ik moet bellen.. Ik..." ze barstte in huilen uit aan de telefoon, er kwam geen zinnig woord meer uit.

"Mandy, ik kom naar je toe" snel draaide ik het gas uit en binnen een paar minuten stond ik buiten, even overwoog ik de auto te pakken, maar lopen was sneller.

Waarom weet ik niet, maar ik mocht haar heel graag en haar paniek zorgde ervoor dat ik in een draf naar haar huis liep, toen ik de de straat in liep zag ik het al, haar complex stond in brand, drie brandweerwagens waren bezig met blussen, buiten stonden een aantal bewoners waaronder Mandy. Ze zag me en rende naar me toe.

"Mark... mijn... alles is weg... mijn onderburen hadden de frituurpan aangelaten" ze snikte en trilde met haar hele lijf.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en keek samen naar de vlammen die uit haar appartementje sloegen.

Ik vond het echt klote voor haar, echt alles zat tegen, eerst haar auto en nu dit weer.

Ik dacht even na en keek haar toen aan "Kom, je kan bij mij even op adem komen en wat eten"

***

"Eet smakelijk" zei ik terwijl ik mijn wereldberoemde nasi saté op haar bord schepte, ik ging zitten en keek naar haar.

"Dank je Mark... jij ook" ze keek me dankbaar aan en at daarna zwijgend haar eten. Ze at snel en grote happen.

"Mmh lekker..." mompelde ze met volle mond.

"Wil je meer?" vroeg ik glimlachend toen ze de restjes van haar bord schraapte.

Ze knikte "ja heel graag, het is lekker en ik heb al een paar dagen niet gegeten"

Ik schepte op en keek naar haar "echt? Waarom?"

Ze goot wat sojasaus over haar rijst en keek me aan "ik ben aan het sparen om mijn auto te laten maken"

Ik keek een tijdje naar haar, ik overwoog wat dingen. Ik speelde met wat gedachten, ik mocht haar graag.

***

"Ben je verzekerd voor die brand?"

Mandy keek me aan en schudde haar hoofd "Nee, ik moest alles nog regelen.."

Ik schudde mijn hoofd "dat is niet zo mooi, de woning zelf is voor de verhuurder, maar je bent al je spullen kwijt dus?"

Ze snikte en keek me aan "ja ik heb niets meer, behalve wat ik aan heb"

ik glimlachte naar haar "kop op, ik wil je wel helpen"

Mandy keek me vragend aan "Hoe dan?"

Ik glimlachte naar haar "Nou kijk, ik heb een kamer vrij staan, het is ingericht met een bed, een bureau en wat kasten die grotendeels leeg staan.

Daarnaast wil ik je best geld lenen om je leven weer op de rails te krijgen, je zal toch spullen nodig hebben"

Ze keek me een tijdje aan "en wat verwacht je van me in ruil?"

Ik keek haar een tijdje aan "af en toe gezelschap, als je er zin in hebt. Kom ik laat je de kamer zien, dan kan je altijd beslissen"

Ik stond op en wenkte haar, ze aarzelde en keek me onzeker aan. Ik lachte "kom, ik doe je niets"

We stonden samen in de logeerkamer en ik toonde haar het slot op de deur, "kijk, aan de buitenkant is het een blinde plaat, maar aan de binnenkant kan hij op slot, ik denk dat de vorige eigenaar dit huis verhuurde, in ieder geval, je kan hier veilig slapen."

Mandy keek rond in de kamer "het is groter dan mijn appartement, en Mark, ik ben niet bang van je, maar... je hoort weleens verhalen... en dan denk je, hoe kon ze daar intrappen en dit lijkt te goed om waar te zijn."

Ik knikte en keek een tijdje naar haar "snap ik, maar vannacht moet je sowieso ergens slapen. Misschien vertrouw je het morgen meer."

"Waarom doe je dit voor me?" Mandy keek me onderzoekend aan.

Ik haalde mijn schouders op "ik mag je graag denk ik". Het was waar, ik mocht haar heel erg graag, de afgelopen dagen had ik haar leren kennen als een vrolijk en lief meisje en de pech die ze had was sneu, ik had medelijden met haar en hoopte haar een beetje te kunnen helpen.

"Hoe denken je vrouw en kinderen over zoiets, ineens een jong meisje in huis?"

Ik schoot in de lach "ik heb geen vrouw... of kinderen" mijn lach stierf meteen weg, eeuwenoude pijn trok door mijn ziel.

Snel draaide ik me om en liep naar de gang. "Kom, ik moet even beddengoed voor je pakken en misschien wil je nog wat drinken?"

Mandy knikte en volgde me zwijgend.

Op de gang had ik drie grote schuifkasten. Ik verzamelde wat beddengoed, een stel handdoeken en een stapeltje witte t-shirts.

"Hier, als jij je bed vast opmaakt dan... oh, de badkamer is daar, die kan ook op slot"

Ik grijnsde een beetje gemeen naar haar.

Ze sloeg haar ogen neer "Dank je Mark... ik ehm... het spijt me dat ik je niet vertrouw, ik heb gewoon nooit geluk..."

Ik knikte "kop op Mandy, het komt allemaal in orde"

Mandy knikte en draaide zich even om "vind je het erg als ik eerst even douche? Ik ruik naar rook."

Ik schoot in de lach "nee natuurlijk niet, oh wacht, ik heb nog wel een broek voor je die je waarschijnlijk past, eeuwenoud, toen ik nog mooi was"

Ik rommelde wat in de kast en trok een Adidas joggingbroek uit de kast "hier" ik legde hem bovenop de stapel.

***

Na een half uurtje kwam Mandy de kamer in in een veel te groot shirt en mijn oude joggingbroek

"hey Mark"

Ik keek op van mijn boek "Hey, wat wil je drinken?"

"Wat heb je?" vroeg ze terwijl ze naast me op de bank plofte

"Ehm.. ik euh..." geschrokken sprong ik op en liep naar de keuken "Chocomel?"

"Mmmh heb je wijn?"

Ik stak mijn hoofd uit de keuken "mag je dat wel?"

Mandy schoot in de lach "ik rij auto weet je nog? Ik ben ruim achttien"

"Oh ja..." grinnikte ik

Ik zette een glas rode wijn en een schaal met toastjes en verschillende soorten kaas en olijven neer en ging zelf op de andere bank met een glas whiskey zitten.

"Je hebt een mooi huis mark"

Mandy keek rond en knikte bewonderend.

"Veel ruimte voor een man alleen. Waarom ben je eigenlijk niet getrouwd?"

Ik keek naar mijn glas "ach gewoon, nooit de juiste tegengekomen denk ik"

"En jij? Je bent ook aardig alleen merk ik, geen familie?"

Mandy keek me aan "nee... nou ja... ik ben weggelopen toen ik zeventien was, mijn vader was een alcoholist die agressief werd van alcohol... en mijn moeder is overleden toen ik veertien was, dus ik ben vertrokken, ik heb verder niemand en tot nu liep het allemaal prima"

Na een tijdje keek ze me aan "mag ik nog een glas pakken?" ze draaide haar lege glas rond in de lucht.

"Natuurlijk Mandy, ik vind het heel prettig als je je hier thuis voelt, scheelt me een hoop geloop"

Mandy lachte "jij nog wat?"

Ik schudde mijn hoofd "nee, straks voer je me dronken"

Mandy giechelde "shit, plannetje mislukt, zo even wat Peruanen afbellen"

Na een paar uurtjes en een hoop gekwebbel zei ik dat ik moe was, wat niet eens gelogen was. Ik stond op en rekte me uit.

"doe je de lichten uit als je gaat slapen?"

Mandy stond ook op "ik ga ook slapen, ben versleten"

***

Zondagochtend was ik als eerste wakker, ik had voor het eerst in jaren een ontbijttafel gedekt en wachtte rustig met mijn krant tot Mandy verscheen.

Ik moest even slikken toen ze de keuken inliep met alleen het witte shirt aan. Mijn ogen gleden over haar slanke lijf. Mandy was klein maar rank, ze had iets van een elfje.

Beschaamd keek ik weg.

"Mogge Mark" Zei ze en ze rekte zich uit.

"Mogge Mandy, lekker geslapen?"

"Ja heerlijk, jij?"

Ik knikte "ga zitten, ik heb ontbijt gemaakt. Ik gebaarde naar de stoel tegenover me.

Ze glimlachte naar me en keek naar de ontbijttafel "jeetje... lekker"

Ze ging tegenover me zitten en viel meteen aan.

Ik keek naar haar terwijl ze een glas sinaasappelsap inschonk.

Mandy had een zeldzame schoonheid, hoge jukbeenderen, rood blonde krullen en de meest fantastische sproetjes.

Ik richtte me weer op mijn krant, ik moest uitkijken dat ik niet ging staren, vrouwelijk schoon om me heen was zeldzaam, zeker van dit kaliber.

"Je logeerbed slaapt lekker" zei Mandy terwijl ze haar broodje smeerde