Wens

03-12-2016

Gewoon een pretentieloos verhaaltje over een neef en een nichtje, ik hoop vermakelijk, laat het me maar weten :^)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Anders ga je met ons mee, het is jaren geleden dat je erbij was. Misschien wel leuk om je familie weer eens te zien, Michel"

Mijn moeder keek me aan, ze zat tegenover me aan tafel en roerde gedachteloos door haar koffie, haar lippen samengeknepen in een fijn lijntje. Ik las verder in de krant, een achterlijk opiniestuk maar alles beter dan deze discussie weer voeren.

Natuurlijk had ik geen zin om mee te gaan, achterlijke gedoe, elk jaar hetzelfde liedje, al sinds mijn vroege jeugd gingen we elk jaar een lang weekend naar een vakantiepark in de Ardennen samen met mijn moeders broer en zus en aanhang, die in de loop der jaren steeds groter werd.

Mijn moeder was de oudste en ik was dan ook de oudste van alle neefjes en nichtjes, het was altijd saai geweest, ik had geen aansluiting met het jonge grut en geen aansluiting met de volwassenen. Meestal was ik er dan ook in mijn eentje op uit getrokken die dagen.

Toen ik eenmaal uit huis was gegaan was ik blij dat ik niet meer mee hoefde, en nu, 29 jaar oud, zat ik hier, nou goed, niet voor lang meer want begin volgende maand zou mijn huis worden opgeleverd, een nieuwbouwwoning in Haarlem, vlakbij mijn werk.

Ik woonde sinds drie maanden tijdelijk thuis, mijn relatie was op de klippen gelopen. Maaike, waar ik drie jaar mee had gehad, was van de een op de andere dag tot de conclusie gekomen dat ik niet de ware was.

Aangezien haar ouders het huisje hadden gekocht voor haar zat er voor mij niets anders op dan te vertrekken. Daar zat ik dan, bijna 30 en bij mama thuis. Wat een leven...

"Er zijn voldoende huisjes he, desnoods ga je in een eigen huisje Michel, dan heb je privacy en kun je je eigen gang gaan"

Ik schudde mijn hoofd "er is daar niet zoveel gang te gaan ma, het is in the middle of nowhere"

"Toch denk ik dat het goed is dat je weer eens mee gaat Michel, je ziet je familie nooit meer de laatste tijd, familie is belangrijk he"

Ik knikte, ze had ook wel gelijk, maar god, om nu meteen een paar dagen met een berg mensen opgescheept te zitten waar ik helemaal niets mee had was wel het andere uiterste.

"Ik zou het fijn vinden als je meeging Michel, je zou me echt een plezier doen, zeker nu je vader..."

Ah fuck nee he, ze trekt de 'mijn man is dood' kaart, ik ben genaaid, ik heb geen argumenten.

Natuurlijk vond ik het rot voor haar, god, ik bedoel het was ook mijn vader geweest. En natuurlijk probeerde ik zo vaak als ik kon bij te springen op die momenten dat ze mijn vader nodig had, maar de kaart nu trekken was onder de gordel.

Zuchtend keek ik haar aan en knikte "ok, jij wint, ik ga mee, maar ik ga in een eigen huisje"

Mijn moeder lachte breed "oh Michel, je doet me echt een plezier" en ze stond op om me te kussen.

"Het is goed ma" mompelde ik en las verder in de krant.

Vrijdag 12 juli 2012

Er was echt niets veranderd in al die jaren hier. Ik keek rond me heen, een aantal kleine boshutjes op een redelijk groot terrein, omringd door bossen. In de verte de glooiende Ardennen. De geur van het bos en de zomerlucht vulde mijn brein met herinneringen aan jaren terug.

Ik haalde de sleutels op van onze huisjes en ruimde samen met mijn moeder de wagen uit, ik hielp haar met haar koffers en ruimde toen mijn eigen huisje in. Ik liep een rondje door het huisje, het was klein maar compleet, alles van hout, muren, meubels. De geur van hout en schoon gewassen textiel.

Het huisje had een slaapkamer, een woonkamer met keukentje en een kleine badkamer. Mijn huisje had fantastisch uitzicht, als enige was de veranda niet richting het terrein gericht maar ik had uitzicht over de eindeloze glooiingen van de Ardennen.

Ik nam even plaats op één van de stoelen toen ik klaar was met uitpakken en genoot van het uitzicht. Misschien toch niet zo gek idee om mee te gaan bedacht ik mezelf toen ik de rust over me heen voelde zakken.

Op de achtergrond hoorde ik een paar keer een auto stoppen en mijn moeders enthousiaste stem als er weer een familielid was gearriveerd. Ik had niet echt behoefte me ermee te mengen, ik bedoel, ik zou ze sowieso vanavond zien tijdens het diner in het restaurantje een stukje heuvelopwaarts, de vaste stek waar vandaan alle gezamenlijke, ril, activiteiten werden ontplooid.

***

Precies zoals vroeger zaten we aan de lange houten eettafel in de tot eethuis omgebouwde berghut. Op tafel schalen brood en verschillende soorten kaas en ham. Verschillende flessen wijn en karaffen water.

Ik zat naast mijn moeder en naast haar mijn tante Debbie, mijn moeders zus, met haar man John. Tegenover hen hun drie kinderen Bernard, net 14, Sofie rond de 12 schatte ik haar in en Michael, de oudste, een jongen van een jaar of 15.

Aan mijn andere kant zat mijn oom Berend, mijn moeders broer met zijn vrouw Magda. Tegenover hen hun kinderen, Richard een puisterige puber van net rond de 14, Gerben een grappig ventje van 8 en hun oudste zus Emma.

Emma was de enige waar ik vaag wat herinneringen aan had. De laatste keer dat ik erbij was geweest was ze een jaar of dertien geweest, ze was na mij de oudste van alle neefjes en nichtjes, maar we scheelde ruim elf jaar. Ik had met haar gepraat die laatste keer, over dingen die ze leuk vond op school, maar god, ik was 24 toen en de belevingswereld van een dertienjarige en iemand van 24 heeft weinig raakvlakken. Ik weet dat ze grappig was, maar verder had ik weinig herinneringen aan haar.

Emma zat schuin tegenover mij en keek een paar keer verlegen naar me, alsof ze iets wilde zeggen. Ik schonk er weinig aandacht aan, ik ben introvert en voel zelden behoefte met iemand in gesprek te komen, ook nu dus niet.

Ik zag wel dat Emma groot geworden was, of nu ja, ouder. Ze was nog steeds erg klein, maar een echte jonge dame en knap. Blonde krullen en sprankelende blauwe ogen in een knap gezichtje.

Ik schonk mezelf een tweede glas wijn in toen Emma haar glas naar me uitstak en glimlachend naar me keek.

"schenk mij ook in alsjeblieft?"

Ik knikte en pakte haar glas aan om het te vullen.

"Leuk dat je er weer eens mij bent Michel" zei ze terwijl ik haar glas vulde.

Ik glimlachte naar haar en pakte een stuk brood en een reep gerookte ham.

"Kun je mij er ook een aangeven?" vroeg ze met een grijns

"oh sorry.. Ik..."

Emma giechelde "echt manieren heb je niet he Michel?"

Rood aangelopen gaf ik haar mijn stuk en pakte zelf een nieuwe "sorry" mompelde ik en nam een hap.

***

De berghut is een gemoedelijke gelegenheid, geen vaste plekken en voldoende mogelijkheden voor de jongste kinderen om na het eten rond te rennen en te spelen in de aangrenzende stallen. Op een gegeven moment zaten dan ook alleen nog de volwassenen aan de tafel terwijl de kinderen op avontuur waren op de boerderij en de aangrenzende wei.

Mijn moeder raakte in gesprek met Magda en ging tegenover haar zitten terwijl ik nog wat wijn inschonk voor mezelf.

"Mag ik ook nog wat?" zei Emma terwijl ze naast me kwam zitten en me haar glas aanbood.

Ik knikte "natuurlijk" en ik schonk haar glas vol en gaf het aan haar.

"Tijdje niet gezien Michel" zei ze grinnikend terwijl ze een slok wijn nam.

"Klopt Emma, ik denk dat je dertien was de laatste keer"

"Ja kan wel kloppen ongeveer, er is een weinig veranderd in die jaren he?"

Ik keek even naast me, mijn ogen meanderden over haar lijf zonder dat ik er erg in had.

Emma giechelde even "ik bedoelde hier, deze plek, ei" en ze sloeg vriendschappelijk tegen mijn schouder.

Ik schoot in de lach, een zenuwachtige lach "ja sorry, ik..."

Emma keek me aan "ik plaag je Michel, niet zo verlegen".

"Wat doe je tegenwoordig?" vroeg ze terwijl ze me aankeek vanachter haar glas wijn, haar felblauwe ogen twinkelden.

"Ach werk en verder weinig, ja heen en weer rijden tussen mijn werk en mijn tijdelijke onderkomen bij ma"

Emma lachte "je woont thuis?"

"Ja, tijdelijk.... Gedwongen door persoonlijke omstandigheden" ik keek weg en dacht aan Maaike, ik miste haar, voor mij was het als een schok gekomen toen ze zei dat ze niet verder wilde, na al die maanden deed het nog steeds pijn.

"Oh ok... relatieproblemen?" Emma keek ernstig

Ik knikte "ja... teleurstelling alles... maar goed volgende maand mijn eigen huisje, en van daaruit alles weer langzaam opbouwen"

"Oh leuk, waar?"

"Haarlem, vlakbij mijn werk, gaat me uren reizen schelen" glimlachte ik

"Haarlem? Toevallig..."

Ik keek naar haar "Toevallig?"

Emma knikte "ja, ik volg bedrijfseconomie in Haarlem, hogeschool hoor, geen universiteit zoals jij"

Ik haalde mijn schouders op "universiteit klinkt fantastisch maar uiteindelijk kwijn ik ook elke dag weg als een kantorslaaf hoor"

Emma grinnikte "als je voldoende rode wijn in huis haalt wil ik heus wel een keer op visite komen hoor"

Ik schoot in de lach "had ik je uitgenodigd dan?"

Emma keek me aan met een grijns "nee, maar dat ga je nog wel doen"

"Jij?" vroeg ik haar om van onderwerp te veranderen.

"Oh, nou ja ik ga dus naar school in Haarlem en ik heb daar sinds een paar maanden een kamer in een studentenhuis. Verder.. Tja... saai leven he, school en huiswerk en een bijbaantje als serveerster"

Ik knikte "ok.. Leuk?"

"Moa... kan altijd beter he, wat doe je eigenlijk voor werk?"

"Mijn bedrijf is gespecialiseerd in windmolens, we ontwerpen ze en bouwen ze, ik zit bij de ontwerpafdeling, ik reken de ontwerpen door"

"Leuk?" vroeg Emma grinnikend

"Moa, mijn collega's maken het leuk, het werk zelf is saai"

Ze knikte "nee ik heb geen vriend"

Ik keek met een ruk naar haar "vroeg ik dat?"

Emma grijnsde "nee, maar dat ging je vragen"

Ik keek een tijdje naar haar "je bent een rare" ik schudde mijn hoofd en nam een flinke slok wijn.

Emma grinnikte "zit in de familie denk ik" ze stootte met haar schouder tegen mijn schouder.

"Ik ben blij dat je erbij bent Michel, eindelijk iemand van mijn eigen leeftijd"

Ik schoot in de lach "we schelen 11 jaar Emma, Michael is meer jouw leeftijd"

Emma keek me fel aan "Dat is een kind"

"Jij ook kleintje"

"Nietes" pruilde ze

Ik schoot in de lach "awh.. moet je een snoepje?"

Emma grijnsde "ehm... een lekkere lolly lust ik wel" ze likte sensueel langs haar lippen en knipoogde naar me.

Het was de manier waarop ze het zei, de suggestie, waardoor ik rood aanliep en wegkeek.

Emma hikte van het lachen "dat hoofd" en hing giechelend achterover in haar stoel "priceless"

Ik mopperde een beetje "wat hoofd? ... alsof jij volle zalen trekt"

Emma grinnikte na-hikkend van het lachen "ach, ik heb zo mijn fans" en ze knipoogde weer naar me.

Emma schonk nog een glas in "jij nog?" ik knikte en hield mijn glas op

"Slaap je bij je moeder in het huisje?"

Ik schudde mijn hoofd, "nee ik heb het huisje dat uitkijkt over de Ardennen"

"Oh.. beter, wij zitten in het grote huisje bij de rand van het meertje"

Ik knikte "gezellig"

"Moa... het is dat ik ze doordeweeks nooit zie, maar mijn broertjes zijn blagen... ik ben van plan ze hier in het bos te laten verdwalen en achter te laten"

Ze grinnikte even "nee...awh"

Ik begon de wijn te voelen en mijn moeder ook want ineens hing ze tussen ons in, een arm om onze schouders "gezellig jongens?"

"Heel gezellig Tante Marjan, ik ben blij dat uw zoon er weer eens bij is, we hebben echt een klik" giechelde Emma en kneep in mijn bovenbeen "toch? Michel?"

Ik schrok van haar aanraking en verslikte me in een slok wijn, Emma brulde weer van het lachen en met haar mijn moeder.

"awh, je moet die jongen niet zo pesten Emma" gierde mijn moeder terwijl ik vocht voor mijn leven, tunnel van licht, alles...

Hoestend in een zakdoek kwam ik een beetje bij en keek naar Emma, ze knipoogde weer naar me "ok ik zal hem niet meer plagen, ok?" en weer streelde ze over mijn bovenbeen.

Ik wist me geen houding te geven en stond op "ik.. Ehm.. ik ben moe, ik loop terug naar het huisje, ik zie jullie morgen wel weer"

Verbouwereerd keken Emma en mijn moeder me na "Michel..." hoorde ik mijn moeder nog zeggen maar ik was het zat, Emma begon onder mijn huid te kruipen en blijkbaar was het grappig. Voor hen.

***

De sterrenhemel is prachtig hier, ik was het vergeten maar nu ik hier weer liep in het donker verwonderde ik me weer over de eindeloze schoonheid, de peilloze dieptes van ijskoude onverschilligheid.

De lucht was nog warm van de zomerzon en ik genoot van de geur van de bossen en de weiden om me heen, zonder mijn familie zou het best leuk zijn hier bedacht ik me toen ik voetstappen achter me hoorde

"Michel... wacht" het was Emma, ik voelde haar hand rond mijn arm "wacht even Michel" ze hijgde.

"Ey.. het spijt me... ik plaagde je wat..." zei ze terwijl ze naast me kwam lopen

Ik zweeg en liep door.

"Ah kom Michel, ik zei toch dat het me speet.."

"Prima Emma" zei ik met een vlakke stem

Emma liep zwijgend naast me "he fuck.. Ik heb het verpest he Michel" zei ze na een tijdje.

Ik keek naast me "Er valt niet veel te verpesten Emma, we kennen elkaar amper"

Emma keek me aan en mompelde "jammer genoeg" met een zachte stem.

"Wat bedoel je precies?"

Emma pakte mijn arm "dat ik je heel graag mag, dat ik sinds de laatste keer dat je erbij was elke keer hoopte dat je er weer bij was en dat ik zo blij was dat je nu mee was gekomen. Je mag mij dan wel amper herinneren, ik herinner me jou wel"

Ik grinnikte "nou zo bijzonder ben ik niet hoor"

Emma pakte mijn arm en haakte haar eigen arm eromheen "dat maak ik zelf wel uit Michel"

Het huisje van Emma stond het meest dichtbij de ingang van het terrein en ik liep met haar mee naar de deur, ze draaide zich naar me "ben je niet meer boos op me?"

Ik glimlachte "nee, ik was sowieso niet boos, meer verward"

"Verward?" Emma kantelde haar hoofd en keek me vragend aan.

"Ja verward..." ik draaide me om en liep naar mijn eigen huisje "welterusten Emma"

"Welterusten Michel" hoorde ik voor ze haar deur sloot

Verward ja.. Ik was verward. In een paar uurtjes hier zat Emma onder mijn huid, haar lach, haar sproetjes, haar sprankelende ogen. Haar hele manier van doen en haar voorkomen werden door mijn hersens geïdealiseerd tot een manifestatie van perfectie, als zinnebeeld van goddelijke vrouwelijke schoonheid.

Was het de aandacht die ze me gaf of de rafelige wond die Maaike had achtergelaten die me openstelde voor deze incestueze verliefdheid?

Mijmerend liep ik naar mijn huisje, deze dagen beloofden lange dagen te gaan worden vreesde ik.

Zaterdag 13 juli 2012

De volgende ochtend was ik vroeg wakker en smeerde wat broodjes voor mezelf terwijl de koffie doorliep. De douche was oncomfortabel geweest, een miezerig straaltje en door mijn lengte had ik half gebogen moeten staan om mijn haar te kunnen wassen.

Net toen ik mijn laatste broodje smeerde hoorde ik iets bewegen buiten op de veranda, ik opende de deur en keek meteen in twee stralend blauwe ogen "mogge Michel" ik keek toe hoe Emma naar binnen stuiterde en een broodje pakte "mmh lekker" zei ze met haar mond vol terwijl ze een kop koffie inschonk voor zichzelf.

Verbouwereerd keek ik toe hoe ze weer naar buiten stuiterde en op één van de stoelen ging zitten met haar, mijn, koffie en haar, mijn, broodje. Ik schudde mijn hoofd en begon opnieuw met smeren. Wat een figuur.

Ik ging in de stoel naast die van Emma zitten en keek naar de heuvels voor ons, Emma keek schuin opzij naar de broodjes op mijn bord, zonder te kijken waarschuwde ik haar.

"waag het!" gromde ik.

Emma giechelde "of anders?" en ze strekte haar hand uit naar een broodje

PETS ik sloeg met mijn vlakke hand op haar hand

"jezus, bruut... je kan toch geen vrouwen slaan!" pruilde ze terwijl ze over haar hand wreef.

Ik schoot in de lach "ik had je gewaarschuwd he"

"Ja maar ik heb honger" pruilde ze en keek weer naar mijn broodjes "Ok, als ik er nog één mag, mag je me slaan, maar dan kies ik de plek, deal?" giechelde ze

Meteen bonsde mijn hart weer in mijn keel, wat was dat met dat kind? Hoe kreeg ze het voor elkaar om alles zo te buigen dat ik me ongemakkelijk voelde? Of ongemakkelijk is het woord niet, meer dat ze het voor elkaar kreeg een verboden gevoel in me te laten ontwaken en op te stoken.

Morrend gaf ik haar een broodje "hier, en sorry, ik zal je niet meer slaan"

Emma nam het aan "dank je, en jammer"

Deed ze het weer! Ik keek even naast me en keek in het grijnzende gezicht van Emma, ze knipoogde naar me en nam een slok koffie.

De zon stond al vrij hoog aan de hemel en het beloofde een warme mooie zomerdag te worden. Ik liep naar binnen en pakte de zak met broodjes.

"jij nog één?"

Emma kwam achter me staan "we kunnen er een paar smeren en gaan wandelen, ik weet een paar leuke plekjes"

Ik draaide me om en keek haar aan "hadden we geen plannen als familie dan?"

Emma haalde haar schouders op "ja zwemmen in het meer met de kinderen, maar ik heb geen zin in dat gegil en gedoe, jij?"

"Nee niet echt, ok, ik ga met je mee"

"Yes"

Emma sprong stuiterend op en neer en lachte breed. Haar vrouwelijke vormen bewogen in een traag ritme mee met haar bewegingen. Ze was slank en klein, maar haar borsten, mijn hemel, niet gigantisch, maar op haar kleine lijfje waren ze perfect, stevige kussentjes van pure pracht. Mijn ogen gleden over haar lijf en ik slikte... mijn god.. Snel draaide ik me weer naar het aanrecht.

"hoeveel broodjes wil jij?" wist ik uit te brengen met een dichtgeknepen keel.

"Doe maar twee als je genoeg hebt"

Emma kwam dichterbij staan en drukte zich tegen mijn rug, haar armen rond mijn middel, haar borsten tegen mijn rug gedrukt en haar gezicht tegen me aan. Ze wreef met haar lijf tegen me aan "Ik ben zo blij dat je erbij bent Michel" kirde ze met een klein stemmetje.

Mijn bloed stroomde naar allemaal plekken waar ik het niet wilde, althans, niet zoveel. Rood aangelopen en met een legendarische erectie smeerde ik onze broodjes en probeerde mijn lijf te kalmeren, een hopeloze zaak met haar lijf tegen me aan, mijn god... haar borsten waren zacht en stevig tegelijk.

"Ehm.. Emma... broodjes smeren gaat makkelijker als je niet zo aan me hangt" probeerde ik na een tijdje.

"Ow sorry hihi ik.. ehm... sorry" Emma stapte naar achter en ging op een stoel aan de tafel zitten.

"Zo, Jut en Jul hebben elkaar weer gevonden hoor" lachte mijn moeder terwijl ze mijn huisje binnenliep "gaan jullie zo mee naar het meer?"

"Nee we gaan wandelen en picknicken tante Marjan, Michel smeert net de broodjes" zei Emma met haar heldere stem.

"Oh gezellig, nou veel plezier dan, vanavond eten we in het dorp, als jullie op tijd zijn kunnen jullie mee, en anders kunnen jullie natuurlijk naar de berghut lopen, kijk maar"

"Is goed tante Marjan, veel plezier"

"Ja jullie ook" mijn moeder kuste mijn wang en kneep in mijn schouder.

***

Ok, ik had gevoelens voor Emma, dat was duidelijk. Vaak liep ze voor me uit en had ik zicht op haar prachtige ronde billen in haar korte spijkerbroek die net haar vrouwelijke heupen bedekte, de overgang van haar volle billen naar haar slanke dijen vol in zicht. De spieren in haar slanke kuiten en dijen, haar roomblanke huid.

Haar slanke taille, geaccentueerd door het strakke shirtje die met moeite haar volle borsten bedekte. Mijn hemel, wat een mooie vrouw. Alsof haar uiterlijk niet voldoende was had ze ook nog eens een sprankelende manier van doen, haar lach en haar optimisme waren aanstekelijk. Ik moest grinniken om hoe ze op me stond te wachten om de zoveel meter, stuiterend en lachend.

Mijn gevoelens waren lastig, aan de ene kant wilde ik bij haar zijn, zo dichtbij als ik kon. Aan de andere kant wilde ik dat ik haar nooit had leren kennen, dat ik niet had geweten van het bestaan van dit perfecte wezen.