De Furieuze Turnster 01

Bij deze wil ik Erocrat bedanken voor zijn nuttige commentaar.

Deze gedramatiseerde kroniek is gebaseerd op gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden en beschrijft de opmerkelijke liefde tussen een geterroriseerde vrouw uit de Duitse Democratische Republiek (DDR) en een onalledaagse Nederlander.

Om de privacy van mensen te beschermen, heb ik een aantal namen en feiten veranderd zonder het verhaal geweld aan te doen.

Het eerste hoofdstuk verteld over de kennismaking van Barbara, een Oost-Duitse turnster en Sven, een ex-commando die niet goed in onze maatschappij past. Het is liefde op het eerste gezicht. Onbedwingbare buitenseks en plein public is uiteindelijk het gevolg.

§1.1 Nederland, een mooie dag eind april 1990.

De telefoon op mijn bureau rinkelde. In gedachten verzonken en ietwat geïrriteerd, haalde ik de hoorn van de haak.

"Sven van Larwick," zei ik automatisch.

"Hallo, Barbara Bannaloni hier," kwam vrolijk in het Duits uit de telefoonhoorn. "Ik ben nu in West-Duitsland vlak bij de grens met Nederland, waar ik familie van mij heb bezocht. Mensen die ik nog nooit had gezien."

Na een aarzeling: "Zou ik misschien twee of drie nachten bij jullie kunnen komen logeren?" Haar stem klonk nu een beetje vertwijfeld.

Wie ze was, waar dit over ging en waarom ze wilde komen was me volkomen duister. In mijn beste Duits herhaalde ik, dat ik Sven van Larwick was en vroeg haar of ze misschien verkeerd had gedraaid.

"Nee, nee, nee" zei ze. "We hebben elkaar ontmoet bij Meike. Zij heeft me jouw nummer gegeven."

Dat was vreemd. Meike wist heel goed dat ik dat niet wilde. Ze zou nooit zomaar mijn telefoonnummer geven. Wie had ik in vredesnaam aan de lijn?

Plotseling ging er een lampje branden. Een adrenalinestoot werd in mijn bloedvaten geïnjecteerd en mijn maag trok samen. Hoe was het mogelijk dat ik niet onmiddellijk had geweten wie ze was? Ze zat elke dag in mijn hoofd, al meer dan een jaar.

Het was de furieuze en bloedstollend mooie collega van Meike uit de DDR.

§1.2 DDR, februari 1989.

Het was een regenachtige avond. De tegelkachel straalde een gezellige warmte uit en de geur van brandende bruinkool was in de hele stad te ruiken. De kamer werd verlicht door een vooroorlogse hanglamp. Meike, haar man Werner en ik zaten samen aan de tafel. Zij was verpleegster en hij was beheerder van een sportcomplex. Afgelopen week had ik bij hen gelogeerd. Ze waren allebei vriendelijk en attent.

De volgende dag moest ik beslist terug naar Nederland, hoewel ik zelf graag wat langer was gebleven. Mijn visum zou verlopen en ik was absoluut niet langer welkom in de DDR. Eigenlijk was ik nooit welkom geweest, maar ik had toch een visum bemachtigd. Corruptie heeft ook voordelen.

Van een bevriende hoofdredactrice had ik de opdracht gekregen om een stuk te schrijven over Oost-Duitse sportpraktijken. Het ging haar niet om mijn teksten. Die waren niet briljant. Ze had mijn neus nodig. Ze wilde weetjes, feiten en zaken, die niet door de beugel konden. Zaken waar een luchtje aan zat. Het was mij al vaker gelukt om dat soort zaken aan het licht te brengen. Vooral vrouwen vertelden mij van alles zonder dat ik er naar vroeg. Een meelevende glimlach en een aanmoedigende blik doet soms wonderen.

Voor mijn bezoek aan de DDR had ik een naar en ongunstig vooroordeel over Oost-Duitsers: gesloten, vijandig, iedereen voor zichzelf en elke vijfde inwoner was een verrader voor de Stasi, de Oost-Duitse inlichtingendienst. Toch waren de inwoners, met name de naoorlogse jongeren, aardige, gastvrije mensen die een hekel hadden aan de Russische bezetters en de regering van Erich Honecker.

Nadat ik het land wat had leren kennen, begreep ik goed waarom de bevolking zo onaangenaam leek. Elk huis werd afgeluisterd. Het was in die tijd van groot belang om niets negatiefs over de regering te zeggen. Mensen die dat toch deden werden met ernstige pesterijen of zelfs opsluiting gestraft. Geen wonder, dat men zich argwanend en gesloten gedroeg. Ondanks alles kon je toch merken, dat de bevolking de repressie zat begon te worden. Er wat broeide wat.

De bel ging en Meike liep naar de deur. Even later kwam er een oogverblindend mooie vrouw, met de gratie van een ballerina, de kamer binnen wervelen. Ze was waanzinnig fit, slank en ongeveer 1,60 meter lang. Kracht en souplesse spatte van haar lichaam. Haar leeftijd was ongeveer 25 jaar, misschien iets ouder. Het uiterlijk van de schoonheid vertoonde een sprekende gelijkenis met Sofia Loren in haar beste jaren. Eigenlijk doe ik haar daarmee nog te kort.

(Om enigszins te begrijpen wat mij die avond overkwam, kan het helpen om een aantal foto's uit de jaren vijftig van Sofia te bekijken).

Vervolgens zei ze tegen Barbara: "Dit is Sven, de Nederlander waarover ik je verteld heb. Wil je een kop koffie?"

Meikes collegaatje zweefde naar me toe en ik stond op. Het meisje kwam vlak voor me tot stilstand en gaf me een ferme handdruk. Met een zelfverzekerde blik, zonder enige gêne, werd ik onderzoekend door haar opgenomen. Ze had stralende, extreem heldere amber bruine ogen.

De ogen van Mona Lisa konden in de verste verte niet aan de hare tippen. Die ogen ... die ogen hielden mijn ogen vast. Zelfs knipperen was onmogelijk. Haar verschijning maakte een verpletterende indruk. Alles klopte tot in perfectie. Wat een uitstraling en wat verschrikkelijk jammer, dat ik morgen weg moest zonder kans om haar nog ooit weer te zien.

Barbara vroeg me hoe ik woonde, of ik getrouwd was en of ik kinderen had. Ik vertelde dat ik wel een vrouw had, maar geen kinderen.

"Waarom bent u in de DDR en hoe is het u gelukt om het land binnen te komen?"

Ze keek me vragend aan met een ravissante en belangstellende blik. Was ze met me aan het flirten? Ze had overduidelijk belangstelling voor mij, zonder dat ik het destijds door had. In dat soort zaken ben ik nogal naïef.

"Bij de grens heb ik een douanebeambte omgekocht om een visum te bemachtigen. Jullie regering wilde mij het land niet in laten, omdat ik vorig jaar een stuk heb geschreven over het schandalige beleid waarmee de DDR de sport besmeurt: sporters die doping krijgen en met staatsbemoeienis op onsportieve wijze medailles binnen slepen", zei ik heel zachtjes (we werden afgeluisterd).

Misschien dat ik het niet helemaal goed had geformuleerd, want mijn Duits is niet al te best. Hoe dan ook, Barbara stampte met haar voeten op de vloer, het bloed trok uit haar gezicht. Ze was witheet en rook, ik kan het niet anders zeggen, woest erotisch. Het leek wel of we naar elkaar toe werden gezogen. Met gebalde vuisten strekte ze haar armen strak langs haar lichaam. Ze verstijfde en keek nog altijd omhoog, recht in mijn gezicht. Haar furieuze helder bruine ogen schoten bliksemschichten. Ze kon me elk moment aanvliegen. Ik stond perplex.

Op dat moment sprong er bij mij een vonk over en raakte ik, zonder het te beseffen, stapelverliefd. De woeste schoonheid van de bliksemende ogen in haar schitterende gezicht zou ik van mijn leven niet vergeten. Wat een temperament!

In mijn broek ontstond een enorme erectie en ik raakte volledig van de kaart. Heel kort was er een mysterieuze glimlach op haar gezicht zichtbaar en meteen daarna verschenen er tranen in haar ogen. Ze kromp ineen, draaide zich abrupt om en verdween als een aangeschoten poema door de deur, die ze met een klap achter haar dichtsloeg. Weg was ze :-(

De sfeer in de kamer verkilde. Bijna vijandig zei Meike, dat Barbara een bijzonder aardig meisje was, haar beste vriendin.

"Wat heb je gezegd?" Werner en Meike keken mij onderzoekend aan.

Compleet van mijn stuk stamelde ik, nog steeds heel zachtjes, dat ik haar had verteld, dat ik het dopinggebruik en de sportiviteit van de DDR selecte had afgekraakt. De sfeer klaarde wat op.

"Zeg me alsjeblieft wat er aan de hand is," zei ik ontgoocheld.

"Barbara is elf jaar geleden zomaar uit onze nationale turnploeg gezet. Daardoor maakte ze geen kans meer om mee te mogen doen op de Olympische Spelen. Het heeft haar vreselijk pijn gedaan. Ik wil er verder niet over praten," zei Meike.

De volgende dag brachten Werner en Meike mij naar het station. Buiten werden we niet afgeluisterd en Meike was een stuk toeschietelijker dan gisteren. Ze vertelde, dat Barbara al vanaf haar achtste had getraind en dat haar hele leven nu door treiterende ambtenaren verpest werd. Ze mocht niet studeren, ze werd continu in de gaten gehouden en als ze naar een instantie moest of iets speciaals wilde kopen, dan waren er altijd problemen.

Als voorbeeld vertelde Meike, dat een paar weken geleden Barbara's strijkijzer het had begeven. Ze was naar de winkel gegaan om een nieuwe te kopen. De verkoper zei echter, dat er geen strijkijzers meer waren, terwijl ze gewoon op de plank achter hem lagen.

Meike was ook al eens benaderd door een haar onbekende, uiterst onaangename vrouw, die haar met klem had aangeraden om wat meer afstand te nemen van Barbara. Iedereen in de buurt mocht Barbara graag, maar ze werd gemeden als de pest.

Met het huwelijk van Barbara ging het ook niet goed. Meike begreep niet goed waarom. Haar man was ontzettend aardig en wilde alles voor haar doen. Ze kenden elkaar al hun hele leven. Meike had er vaak genoeg naar gevraagd. Barbara zei altijd, dat het niet aan hem lag. Daarna was ze steevast urenlang stil en in zichzelf gekeerd.

Na het verhaal van Meike was ik flink van streek en voelde ik me behoorlijk lullig. Barbara mocht het land niet uit en ik kwam er niet meer in. Het was duidelijk dat ik haar nooit weer zou zien en daarom vroeg ik aan Meike of ze mijn excuses wilde overbrengen, want ik had haar echt niet willen kwetsen.

§1.3 Nederland, eind april 1990, terug naar het telefoongesprek.

"Ben je mij vergeten Sven? Meike wist heel zeker, dat je je mij wel zou herinneren," klonk de stem van Barbara uit de telefoonhoorn.

"Natuurlijk weet ik nog wie je bent. Jouw telefoontje overviel me nogal. Dat ik ooit weer iets van jou zou horen had ik nooit verwacht," zei ik in het Duits en vervolgde: "Het gaat tussen mij en mijn vrouw niet helemaal lekker. Het is niet zeker dat ze goed vindt, dat je komt logeren, maar ik kan vast wel een adresje voor je vinden waar je terecht kan. Bel me vanavond na achten even weer, dan heb ik het wel geregeld. Hoe gaat het met jou en met Meike en haar man?"

"Mijn munten zijn op. Als ik bij je ben, dan praten we verder. Om acht uur bel ik je weer," zei de stem van Barbara uit de telefoonhoorn. Klik, tuut, tuut...

Moest ik haar wel laten komen? Onze eerste en tevens laatste ontmoeting was heel kort geweest en niet goed afgelopen. Ze was enorm door mij gekwetst. Waarom wilde ze mij überhaupt nog zien?

Met goed fatsoen kon ik Barbara eigenlijk niet weigeren, want ik was haar nog een excuus verschuldigd. Bovendien was ik bijzonder nieuwsgierig naar Barbara. Het beeld van haar woedende, felle heldere amber bruine ogen en de herinnering aan haar woest erotische geur kwamen nog elke dag terug in mijn gedachten. Ze was echt bloedstollend mooi. Nee, ik was haar absoluut niet vergeten. Integendeel. Ze zat rotsvast in mijn hoofd en in mijn hart, maar van dat laatste was ik mij niet bewust.

Mijn vrouw bleek in een prima humeur en is altijd wel in voor ontmoetingen met andere mensen. Ze wilde graag kennis maken en logeren was absoluut geen probleem. Om acht uur belde Barbara weer.

"Leuk dat je komt. Je kan bij ons slapen," zei ik en vroeg wanneer ze wilde komen.

"In tien minuten ben ik er," zei Barbara.

Het voelde een beetje vreemd om iemand, die je niet kent en met wie de verhouding niet vriendschappelijk is, opeens thuis te logeren te krijgen. Gelukkig weet mijn vrouw altijd het ijs te breken. Ze bracht meteen een gesprek op gang. Ik hoefde alleen maar te luisteren.

Barbara lag in scheiding en nu de muur was gevallen en ze de DDR uit kon, was ze min of meer gevlucht. Ze had, behalve Meike, geen vrienden of vriendinnen. Waar kon ze heen? Haar West-Duitse familie had haar bezoek na een paar dagen wel lang genoeg gevonden. Nederland had haar altijd al aangetrokken. Nederlanders waren zo "Locker". Ze was de ontmoeting met mij nooit vergeten. Er was meer aan de hand, dat voelde ik duidelijk. Mijn vrouw had niets in de gaten en ik vroeg niet door.

De volgende ochtend wilde Barbara wel wat winkels bekijken. Mijn vrouw moest naar haar werk, dus we gingen met ons tweeën de stad in. Het was een lust voor het oog om te zien hoe sierlijk Barbara zich verplaatste. Ze bewoog door de drukte als een bootje in een beekje en als ze een stevige leuning of een bankje zag, dan wipte ze erop om te balanceren. Enthousiast als een kind.

Na enige tijd vroeg ze of we arm in arm konden lopen, dat vond ze gezelliger. Zoiets zou ik sowieso geen enkele vrouw weigeren en in dit geval al helemaal niet. Welke man wil er nu niet zo'n oogverblindend mooie vrouw aan zijn zijde hebben? We praatten over van alles en nog wat, maar echte vragen durfde ik niet te stellen. Het leek me ongepast, om Barbara met haar opmerkelijke boze reactie tijdens onze eerste ontmoeting, te confronteren. Barbara moet wel aangevoeld hebben dat de situatie wat vreemd was. Zij spendeerde er echter geen woord aan.

's Middags moest ik naar een hockeytoernooi om een verslag te schijven voor een lokale krant. Barbara wilde wel mee. Sport interesseerde haar uiteraard en ze wist dat het hockey in Nederland op een hoog niveau gespeeld werd. Aan het eind van de middag was het behoorlijk afgekoeld en ze zei, dat ze het koud kreeg. Haar harde tepels drukten duidelijk zichtbaar tegen de stof van haar dunne en vrij korte zomerjurkje. Na mijn opmerking, dat ik wel had gezien dat ze het koud had, beet ik mezelf direct op mijn tong. Stom, stom, stom. Barbara keek me met een vertederende glimlach aan. Ze zei niets.

"Het duurt nog ongeveer een half uur," zei ik en ik gaf haar mijn zware leren jas, die ze meteen aantrok. Ze verzoop er in en zag er heel aandoenlijk uit.

Nadat het toernooi voorbij was spoedden we ons naar huis. We waren met mijn fiets. Zij zat op de bagagedrager en klemde zichzelf met beide armen strak tegen mij aan. Elke keer dat Barbara me aanraakte of zelfs maar aankeek kreeg ik een erectie. Nu ook. Haar handen drukten door mijn broek heen op mijn lul. Ze rilde even. Ze heeft het flink koud, dacht ik.

§1.4 Wat achtergrondinformatie over mezelf.

Je ziet niet dat ik bijzonder sterk ben. Mijn uiterlijk is doorsnee: bijna 1,90 meter lang, slank, niet bijzonder gespierd, heldere lichtblauwe ogen, blond haar en een niet al te grote leuter in slappe toestand. Die leuter kan wel tot een stevige paal van bijna 20 cm uitgroeien. Niet extreem, maar groot genoeg.

Toen ik nog naar school moest, werd in ons land originaliteit of talent nauwelijks gewaardeerd. Men keek vooral naar wat je niet kon. De lessen omvatten destijds veertien vakken. Voor de exacte vakken had ik steevast een tien op mijn schoolrapporten. Voor Nederlands, Frans, Duits, en Engels had ik zware onvoldoendes. De schoolleiding vond mij lui en dom. Onterecht, maar wel einde onderwijs. Met leren ben ik echter nooit gestopt.

Ik weet niet veel, maar ik weet meer, dan degenen die niet weten, dat ze niet veel weten (deze uitspraak is gebaseerd op een uitspraak van Socrates denk ik). Hoe dan ook: ik ben anders en in onze maatschappij is eigenlijk geen plaats voor mensen zoals ik.

Na mijn schooltijd moest ik in dienst en kwam uiteindelijk bij het Korps Commandotroepen terecht. Het was een prima tijd.

Zonder diploma's krijg je geen leuke baan, dus ik ben freelance gaan werken als probleemoplosser: een soort "klusjesman" voor technische, juridische en veiligheids-problemen, het maakte niet uit. Mijn klanten waren erg tevreden, maar hadden niet elke dag een probleem dat moet worden opgelost. Rondkomen was lastig.

Vrouwen zijn stapelgek op mij. Op school al, kwamen de meisjes giechelend bij me staan. Ze knipten mijn haren en op hun feestjes werd ik altijd uitgenodigd. Vrouwen doen echt alles voor mij. Nog altijd. Wat ze in mij zien? Ik heb werkelijk geen idee. In dat soort zaken ben ik een volslagen onbenul.

Van sterke, intelligente vrouwen raak ik helemaal hoteldebotel. Ze zijn onweerstaanbaar. Natuurlijk wil ik mijn eigen vrouw geen verdriet doen. Om problemen te vermijden hield ik contacten met andere vrouwen zo oppervlakkig als mogelijk.

In de tijd dat dit verhaal speelt, was ik 37 jaar en ging het niet goed met mij. Mijn vrouw moest alle rekeningen betalen en ik was niet gelukkig. Mijn vrouw was het helemaal zat. Soms schold ze me uit voor werkloze schlemiel of profiteur. Af en toe wilde ze zelfs niet voor mijn eten betalen, dan kocht ze alleen wat op voor zichzelf. Haar respect voor mij was totaal weg.

Als beide partijen dat echt willen, dan is een huwelijk bijna altijd te redden, maar als het respect voor elkaar weg is, dan is het huwelijk verloren. Hoewel ik, tegen beter weten in nog van mijn vrouw hield, realiseerde ik me destijds, dat we moesten scheiden. Probleem was dat ik geen geld had, maar wel een huis en dat mijn vrouw geen huis had, maar wel een baan. Vanwege de woningnood zou ze niet snel een andere woning kunnen vinden. We zaten met elkaar opgescheept en scheiden zou niet direct wat oplossen. Het probleem had ik al geruime tijd voor mij uitgeschoven.

§1.5 Nederland, eind april 1990, terug naar het verhaal.

De volgende dag zou het schitterend weer worden. De eerste zomerse dag van het jaar. Rokjesdag. Het leek mij wel wat om een kanotochtje te maken in de omgeving. Barbara was enthousiast.

"Barbara," zei ik: "Je moet er rekening mee houden dat je nat kan worden. Zelf trek ik weinig aan, want dan ben ik zo weer droog."

Barbara had niet veel bij zich en droeg hetzelfde korte zomerjurkje als gisteren. Een hemd met een simpel ruim zittend sportbroekje was alles wat ik droeg. Commando. Voor onderweg nam ik een waterdichte tas mee met twee warme vesten, een hele grote badhanddoek, wat broodjes en limonade.

Achter het huis liep een brede sloot en daar lag mijn kano. Een ruime Canadees.

"Ik heb nog nooit in een kano gezeten," zei Barbara.

"Kan je zwemmen? Voorzichtig met instappen, zo'n kano is niet erg stabiel," riep ik.

Te laat. Ze zat al.

Barbara was ontzettend lenig en snel. De zelfbeheersing en controle die zij bezat verraste me elke keer weer. Later die dag zou ik daar nog een staaltje van te zien krijgen. Barbara imponeerde me enorm en ik voelde dat ook meteen in mijn sportbroekje. Het was gênant en ik hoopte dat ze het niet zou zien.

Het was al flink lang geleden dat mijn vrouw en ik seks hadden gehad, dus het was wel te begrijpen, dat ik enorme zin had in een erotisch avontuurtje. Het zou echter niet netjes zijn om Babara voor zoiets te gebruiken.

Barbara keek me aan en glimlachte vertederend, net als gisteren. Dit maakte de situatie nog erger. Die verbijsterend mooie, felle, amber bruine ogen! Als de sodeju stapte ik in. Het was beter geweest als ik wat meer had aangetrokken dacht ik nog.

Barbara pakte een peddel en ik duwde af. Uitleg was overbodig. We peddelden zo weg. Het was me al eerder opgevallen dat Barbara behoorlijk gespierd was en dat was te merken ook. Met flinke snelheid schoot de kano door het water. Zelf hoefde ik bijna niets te doen. Dat zo'n tenger meisje zoveel kracht en energie had, was werkelijk wonderbaarlijk.

Barbara straalde en was vrolijk, ze vond ons tochtje geweldig en ik ook. Kanoën met zo'n fantastische vrouw. Zoiets overkomt je maar één keer in je leven (als je heel veel geluk hebt).

Na enige tijd vroeg ze of ik het erg vond, dat ze zo stil was.

"Helemaal niet,'' antwoordde ik. "Praten, alleen om de stilte te verdrijven is nergens voor nodig. Je moet je niet gedwongen voelen om wat te zeggen. Zelf ben ik ook geen drukke prater. Stilte in zo'n mooie omgeving is vanzelfsprekend."

"Nederland is zo prachtig," zei ze. "De wolken zijn zo wit, de hemel en het water zijn zo reusachtig blauw en het gras is zo overdonderend groen. Zulke intense kleuren heb ik nog nooit eerder gezien."