Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.
Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.
Klik hier
§2.4 Wandeling door de stad.
Het werd tijd voor het avondeten. Omdat we nog lang niet klaar waren met elkaar, besloten we om een Grieks restaurant te zoeken. Snel, lekker en niet te duur. We hadden wel even wat tijd nodig om ons wat te fatsoeneren. Barbara's kapsel was door mij verpest en we waren absoluut niet fris meer.
Barbara zei, dat ze wat voor me had: Een prachtig zijden overhemd met donkerbruine koopjes. Heel erg Duits en veel mooier dan mijn eigen hemd. Barbara vond dat zijde veel prettiger aanvoelde dan de stof van mijn eigen overhemd. Als ik het droeg, kon ze mijn huid veel beter voelen wanneer ze mij aanraakte.
Na alles wat ze in bed verteld had, was ik wel benieuwd hoe ze zou reageren, als ik me wat bazig en eigengereid zou gedragen. Terwijl Barbara zich wat aan het opfrissen was, verstopte ik haar slipje, bh, jas en tas. Ze had op het perron een riskant kort jurkje aan gehad, zwart, mouwloos en dun met een laag uitgesneden voorkant en een erg blote rug. Een beetje doorschijnend ook. Ze had er oogverblindend uitgezien. Het was duidelijk een jurkje dat bedoeld was om mannen, mij, gek te maken. Dat jurkje was het enige kledingstuk, dat ik over de stoel liet hangen. Zelf was ik al aangekleed, maar zonder onderbroek.
"Waar is mijn ondergoed?" vroeg Barbara.
"Dat riskante jurkje is het enige dat je nodig hebt," zei ik quasi bars, terwijl ik naar de stoel wees. "Wie met vuur speelt moet de consequenties aanvaarden."
Ze zei niks, glimlachte vertederend en trok het jurkje aan. De zon was doorgebroken en er stond een ondeugend zomerbriesje. Af en toe woei de onderkant wat op. Van voren gezien kon de bos haar op Barbara's venusheuvel nog wel voor een tanga worden aangezien. Aan de achterkant liet het uitzicht niets aan duidelijkheid te wensen over. Wanneer Barbara in het zonlicht liep, was het doorschijnende jurkje eerder doorzichtig te noemen.
"Moeten we even terug gaan opdat je wat ondergoed aan kan doen?" vroeg ik. "Dit is wel erg opzichtig."
"Kun je het niet aan? Als een man met vuur speelt, dan moet hij de consequenties aanvaarden. Het is jouw taak om mij te beschermen, grote Seebär." Barbara keek me aan als een strenge schoolmeesteres.
Naast mij liep een zeer zelfbewuste godin. Soepel, sierlijk en gracieus. Ze was nergens bang voor. Haar Seebär zou haar beschermen. Mijn paal was maximaal en Barbara had weer die lieve vertederende glimlach. Er kwam een ouder echtpaar aan. De vrouw riep iets van "onbeschaamd" of zo en haar man liep tegen een plantenbak. Barbara trok zeker de aandacht, maar verreweg de meeste mensen deden net of ze niets zagen. Ze keken weg, maar keken even later wel opnieuw. Nu moet ik wel opmerken, dat in Oost Duitsland heel wat luchtiger werd omgegaan met naaktheid, dan in de meeste andere landen. De meeste Duitsers maken er niet zo'n punt van.
De wandeling was geweldig en ik was trots, dat ik haar begeleider was. Barbara leek het ook naar de zin te hebben. Elk geschikt hekje of leuning, was voor haar een evenwichtsbalk waar je op kon balanceren. Ze was heel speels. Ze schaamde zich absoluut niet. Barbara dartelde van etalage naar etalage. Ze vloog me regelmatig om mijn hals om me te kussen. Iedereen mocht weten, dat we bij elkaar hoorden. Ons geluk en onze verliefdheid was voor iedereen duidelijk.
"Vind je het fijn om op deze manier met mij door de stad te lopen?" vroeg ik.
"Vraag toch niet zoveel. Je hoeft niet alles te weten," zei ze.
Om zekerheid te krijgen greep ik even naar haar kruis. Het jurkje had veel voordelen. Barbara liet mijn vrijpostigheid zonder een spier te vertrekken toe. Drijfnat. Het vocht liep zelfs al wat langs haar benen. Ik pakte een zakdoek, veegde het af en kreeg een kus.
"Het schijnt je wel te bevallen," zei ik.
Barbara besprong me. Benen om mijn middel en haar armen om mijn nek. Haar jurkje schoof wat omhoog. Ze zat er niet mee. Ze begon me opgewonden te zoenen.
"Je bent ongelooflijk, echt ongelooflijk. Je permitteert je alles. Je bent hondsbrutaal. Jij bent mijn Seebär. Je bent honderd procent man. Ik doe echt alles, alles, alles voor jou," fluisterde ze in mijn oor.
"Hoe wist je dat ik dit graag wilde?"
"Het was een vermoeden en toen dacht ik: ik probeer het gewoon," zei ik met een brede arrogante glimlach.
Ze gaf me een draai om de oren. "Je bent onuitstaanbaar. De brutaliteit."
Ze begon me meteen weer onstuimig te kussen.
"Sorry Sven, ik weet niet wat er met me aan de hand is. Het gebeurde zomaar. Ik houd echt heel, heel, heel erg veel van jou" en het vurige kussen ging verder.
"Als er iets is of als ik iets doe dat je niet leuk vindt, dan moet je me dat wel vertellen, dan stop ik. Een vrouw zoals jij heb ik altijd al gewild, maar dat zo'n vrouw zou bestaan had ik nooit gedacht. Je bent heel bijzonder. Ik wil je nooit meer kwijt," zei ik.
Daar stond ik dan, met een half blote vrouw in mijn armen. Een vrouw waarmee ik nog maar een paar dagen samen was geweest en waar ik nog niet veel van wist. Ons gezamenlijke leven bestond voor een belangrijk deel uit neuken. Een goed begin natuurlijk, dat wel. Ze had me compleet betoverd. Mijn leven dat eerder vooral bestond uit "verder leven" was verandert in een roes van geluk.
Diep van binnen besefte ik, dat onze liefde niet helemaal normaal was. Het kon me niets schelen. Barbara wilde mij en ik zou alles voor haar doen. Het leek me beter om dat laatste niet te laten blijken. Liefde maakt blind, maar mijn verstand was nog niet helemaal verdwenen. Ze moest niet gaan denken, dat ik net zo was als Walt. Haar gelukkig maken werd mijn levensdoel, maar dat mocht ze niet ontdekken.
Barbara was een bijzonder complex meisje en ik moest er zo snel mogelijk achter komen wat haar dreef en hoe ze in elkaar zat. Het was me duidelijk, dat ik in ieder geval niet al te meegaand moest worden. Dat kon ze niet goed hebben. Het initiatief en de leiding moest van mij uitgaan en ik moest raden wat ze leuk zou vinden. Ingewikkeld en opwindend.
§2.5 Avontuur in een Grieks restaurant.
Een geschikt restaurant was snel gevonden. Het was er gezellig en het eten was prima. Ons ontging dat. We waren in elkaar verdiept. Natuurlijk heb ik, net als iedereen, geheime fantasieën die ik normaal nooit aan iemand vertel. Barbara zou ik echter in vertrouwen nemen en zodoende hoopte ik, dat zij mij dan ook wat zou vertellen over haar diepste gevoelens en verlangens. Misschien dat we elkaar tegemoet zouden kunnen komen, misschien hadden we wel gemeenschappelijke dromen.
"Barbara ik moet je wel waarschuwen dat ik een paar verlangens, fantasieën heb die door sommige mensen niet begrepen worden, maar ik wil niemand kwaad doen en jou zeker niet. Je vertrouwd me toch hè?"
"Natuurlijk Sven, helemaal. Zeg maar wat ik moet doen."
"Dat bedoel ik niet. Je hoeft niets te doen, alleen maar even luisteren. Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld. Je moet weten dat ik graag naakt ben, ook als er vrouwen bij zijn, maar niet zoals een potloodventer. Het is niet mijn bedoeling om vrouwen te laten schrikken of om ze angstig te maken. Dat wil ik juist niet. Het is gewoon prettig om geen kleren aan te hebben als dat niet hoeft. Zwemmen in een zwembroek vind ik idioot, zelfs hypocriet. Het voelt vreemd om gekleed in gezelschap van vrouwen te zijn. Een winkelier legt zijn artikelen toch ook niet onzichtbaar ingepakt in de etalage? Het is een fijn gevoel als ik naakt ben in vrouwelijk gezelschap. Voor mij voelt dat, alsof het zo hoort. Meer is het eigenlijk niet."
"Dat is niets bijzonders," zei Barbara. "Vroeger ging ik altijd met mijn ouders en broers naar Rügen op vakantie. Daar waren we dagen achter elkaar naakt. Tot een paar jaar geleden gingen we nog. Daar ging ik ook wel met jongens om. Naakt is voor mij heel gewoon. Daar heb ik totaal geen moeite mee. Er zijn trouwens veel Duitsers die naakt zonnen of zwemmen"
"Dat is nog niet alles," zei ik. "Het lijkt me heel opwindend om een keer door een sterke vrouw onderworpen te worden zonder dat ik daar iets tegen kan doen. Gewoon omdat ze sterker is dan ik. Ze grijpt me bij mijn ballen en gaat me dan aftrekken, zodat ik gedwongen klaar kom. Soms fantaseer ik ook over Amazones die mij vangen omdat ze mijn zaad nodig hebben. Het is raar, maar zulke vernederingen vind ik opwindend. Zoiets gebeurt natuurlijk nooit, er zijn helemaal geen vrouwen die zoiets willen, maar in de fantasie kan alles. Waarom het zo is weet ik niet, maar vrouwen die sterk en slim zijn trekken me enorm aan."
"Wat me ook opwindt, is een vrouw die word mishandeld en die niet zielig om genade vraagt, maar juist weerstand biedt, een vrouw die zich verzet. Bijvoorbeeld als ze met de zweep krijgt of als ze met een hele harde waterstraal wordt bespoten. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet niet van het martelen of het lijden van die vrouwen en ik wil zoiets ook absoluut niet zelf doen. Vrouwen pijn doen vind ik juist een onprettig idee. Als ik zou ontdekken, dat zoiets gebeurt, dan zal ik ook zeker ingrijpen. Waar het me om gaat is het gevecht, om het bieden van onverzettelijk weerstand, om pure moed."
"Vrouwen die het moeilijk hebben, maar die zich niet laten kennen. Vrouwen die zich verzetten en die terug vechten. Die vrouwen bewonder ik. Van zo'n fantasie kan ik enorm opgewonden raken. Dat soort vrouwen is onweerstaanbaar. Het is echt niet mijn bedoeling om iemand kwaad te doen hoor en dat heb ik ook nog nooit gedaan."
"Nu weet je wat voor verlangens en fantasieën er in mij leven. Als je mij nu niet meer wil, dan vind ik dat heel vervelend, maar ik vond dat je moest weten met wie je van doen hebt. Verder ben ik gewoon een normale man, de man die je hebt ontmoet, die je kunt vertrouwen. Iemand die geen enkele vrouw tot iets wil dwingen, dat ze zelf niet wil."
Barbara toverde een ondoorgrondelijke glimlach op haar gezicht.
Ze leek nu toch even van streek te zijn en had wat tijd nodig om mijn onthullingen te verwerken en zei uiteindelijk:
"Je bent helemaal niet gewoon. Je bent werkelijk heel bijzonder. Niemand is zoals jij, zo sterk, zo rustig en zo wijs. Ik voel me juist buitengewoon veilig bij jou," zei Barbara verliefd.
"Zou je me iets willen beloven?" vroeg ik.
"Alles wat je vraagt," zei Barbara welwillend.
"Beloof me dan, dat je het me eerlijk zal zeggen, als ik iets doe dat je niet prettig vindt, als ik ergens te ver mee ga, of als ik je pijn doe. Dat moet je me echt beloven, want anders dan durf ik bijna niets. Als er iets is, dat je juist wel prettig vindt, dan moet je me dat ook vertellen. Je hoeft je nergens voor te schamen. Wil je me dat beloven?" vroeg ik.
"Sven," Ze wilde zoenen, maar de tafel was net iets te breed. "Dat beloof ik je."
"Sven, ik moet je dan meteen wat vertellen. Je moet het niet verder vertellen hoor, ik vind het ook wel prettig als ik vernederd word. Waarom dat zo is weet ik niet. Het is een behoefte, waar ik gelukkig van word."
We konden dus beide genieten van vernedering. Dat leek me wel goed voor ons wederzijds begrip en vertrouwen.
"Volgens mij heb ik zoeven je wens om vernederd te worden al een beetje vervult, maar ik deed het ook omdat ik je graag wil etaleren," fluisterde ik.
"Je hebt me helemaal niet vernederd," zei Barbara. "Integendeel. Het maakte me juist trots, dat iedereen kon zien, dat ik iemand heb waar ik helemaal veilig bij ben. Als jij bij me bent, dan durf ik alles."
Het lag bij Barbara telkens net wat anders, dan je aanvankelijk zou verwachten.
"Sven, ik moet je nog wat vertellen. Je hebt me de eerste keer, op onze kanotocht erg pijn gedaan."
Daar schrok ik van.
"Dat was niet de bedoeling," stamelde ik. "Wat deed ik dan?"
Barbara keek me een beetje verlegen aan en zei heel zacht en met zware stem: "Je bent zo groot. Als je dat," ze duwde met haar voet ik mijn kruis, "helemaal in mij steekt, dan raak je mijn baarmoeder uitgang. Dat gevoel heb ik nog nooit eerder gehad. Het is vooral achteraf pijnlijk. Dan voel ik het diep in mijn buik."
Dat ik er niets van had gemerkt terwijl ik toch zo goed oplette wat ze leuk en niet leuk vond was akelig. Mijn seksstaaf was net wat langer dan normaal en zeker niet extreem. Goed dat ik dit nu wist. Dat zou me niet weer gebeuren. Dat soort pijn was alleen maar naar. Pijn kan ook prettig zijn, maar dan moet het opzettelijk zijn en door allebei gewenst.
"Sorry Barbara, als ik je weer pijn doe, dan moet je het meteen zeggen. Het spijt me echt. Dat was absoluut niet mijn bedoeling. Dat wil ik niet nog een keer laten gebeuren," fluisterde ik.
"Het is niet erg hoor, met pijn kan ik uitstekend omgaan. Als iets verschrikkelijk pijn doet, dan zet ik in mijn hoofd altijd mooie muziek aan en dan sluit ik mij af voor de pijn. Voor mij werkt dat heel goed. Op die manier kan ik de hevigste pijn uren lang verdragen. Uiteindelijk houdt het altijd op. Je moet er alleen even doorheen en dat is best te doen," zei Barbara.
Hier schrok ik enorm van en ik wilde hier meer van weten, maar op dat moment kwam de serveerster met het eten...
Wanneer silicone borstvullingen juist zijn aangebracht door een vakkundige chirurg, dan kan het resultaat er geweldig uitzien. Dat soort kunstborsten vind ik meestal iets te groot en ze staan bijna altijd te strak vooruit in het vel. Het is jammer dat die borsten niet soepel bewegen. Ze zijn te stijf. Ze "wiebelen en wobbelen" naar mijn mening, niet genoeg.
Barbara had vrij grote, natuurlijke borsten. Groot, maar niet te groot. Vaak gaan de wat grotere borsten vrij snel hangen. Bij Barbara was daar nog geen sprake van. Tijdens het diner wiebelden en wobbelden die borsten voortdurend voor mijn ogen. Bij elke hap, bij elk woord, bij elke ademtocht bewogen de boebels erotiserend over mijn netvlies. Mijn gezicht wilde die mooie boebies graag ontmoetten, om er in begraven te worden, maar de tafel was een te grote hindernis.
De aanblik werd me tenslotte teveel. Gelukkig zaten we een beetje achteraf en was er niet al te veel licht. Af en toe greep ik naar haar borsten en liet ze brutaal in mijn handen rusten, alsof ik op de markt pompoenen aan het beoordelen was. Onbehoorlijk en respectloos. Af en toe streek ik door Barbara's haar en langs haar oren. Ze reageerde dan net als een kat. Ze gaf kopjes en leek te spinnen. Mijn gegraai stoorde haar totaal niet, maar dat ze niks kon terug doen stoorde haar wel.
Barbara boog zich voorover en fluisterde: "Sven, je bent gemeen, ik kan nergens bij. Doe je broek los."
Als Barbara mij aankijkt met haar ondeugende ogen is het onmogelijk om haar iets te weigeren. Meteen deed ik mijn broekriem los, opende de knopen van mijn broekrand en deed de rits van de gulp naar beneden.
Mijn paal stond recht overeind. Klaar voor gebruik.
Barbara stapte uit haar schoenen en duwde met kracht één van haar voeten in mijn kruis. Haar grote teen floepte aan de ene kant langs mijn paal, de naastliggende teen ruste op het uiteinde van mijn voorhuid en de volgende teen drukte tegen de andere kant van mijn paal. Zelfs haar tenen bleken lenig te zijn. Mijn eikel werd gemasseerd en Barbara begon me onder de tafel af te trekken. Met haar voet! Het leek me erg lastig, maar ze deed het. Even een been omhoog doen en aan mijn piemel schudden is nog wel te doen, maar om het masseren en aftrekken vol te houden, dat is lang niet eenvoudig. Pure krachtpatserij.
Na korte tijd wisselde ze van voet. Met een verbeten blik en ogen vol vuur was ze aan het werk. Zo had ik haar al eens eerder gezien. Op het veldje, tijdens onze kanotocht. Ze zou pas opgeven als ze haar missie had volbracht. Voor haar was het buigen of barsten. Mijn benen waren te lang en ik kreeg mijn schoenen ook niet een-twee-drie uit. Barbara had me te pakken en ik was weerloos. Met een brede glimlach keek ze me triomfantelijk aan. Zonder dat ik wat kon terug doen werd ik afgerukt. Het wond me mateloos op en het was duidelijk, dat ik het niet erg lang kon verdragen. Het was geen keuze. Het overkwam me. Een wens kwam uit en één van haar wensen ook. Volkomen onmachtig liet ik haar haar gang gaan. Barbara's borsten vlogen wild op en neer. Ze zag dat ik het moeilijk kreeg, maar ze hield zich niet in. Integendeel, haar gepomp werd nog wilder en gemener. Ik was van haar, ze mocht alles met me doen en dat deed ze. Zonder erbarmen.
Barbara keek me gebiedend aan en riep keihard:
"Abspritzen, jetzt."
Ze had mijn zwakke plek ontdekt en ik kwam op haar commando klaar. De tafel schudde. Er viel een bord kapot. Barbara's voet schoot los en kwam onbedoeld op mijn zak terecht. Een ijselijke kreet van pijn ontsnapte aan mijn keel. Iedereen keek naar ons. Het schaamrood steeg me naar de kaken.
"Nu heb ik je eindelijk te pakken," riep Barbara triomfantelijk uit.
Het meisje van de bediening had door wat er was gebeurd. Ze had ons al de hele tijd in de gaten gehouden en kwam nu met een stralende glimlach op haar gezicht naar ons toe. Ze gaf me een papieren servet en vroeg of ik verder nog wat wenste. Barbara giechelde besmuikt en de serveerster lachte voluit met haar mee.
"Het is duidelijk wie hier de voetveeg is," zei ze.
Stiekem probeerde ik mijn piemel weer in de broek te krijgen. Natuurlijk lukte dat niet. Barbara en de serveerster kregen de slappe lach. Ze stikten er zowat in.
"Zal ik even helpen met opruimen?" vroeg het meisje.
Barbara en de serveerster kwamen niet meer bij van het lachen. Ik geneerde me dood en tegelijkertijd genoot ik er ook van. De vernedering was compleet en toch was ik er trots op dat zo'n adembenemend mooie vrouw mij had afgetrokken. Ondanks de misselijk makende pijn in mijn ballen, begon mijn penis alweer te groeien, toch kreeg ik hem terug in mijn broek.
Bij het verlaten van het restaurant, kwam de serveerster nog even langs en vroeg of alles naar wens was geweest. Ze greep naar mijn kruis en zei met een uitdagende glimlach, dat ze ons graag nog eens terug zag.
§2.6 Terug naar het hotel.
Buiten ritste Barbara meteen mijn gulp weer open en trok mijn genotsknots naar buiten.
"Hij is van mij," riep ze enthousiast.
"Eerlijk gewonnen," riep ze luid lachend. De hele wereld mocht het weten.
Barbara vond het geweldig dat ze mij had laten spuiten, zonder dat ik haar tot een orgasme had kunnen brengen. Het was haar eerste overwinning op mij. Haar eer als vrouw was gered. Eindelijk. Als een persoonlijke slaaf werd ik aan mijn lekkernij meegetrokken. Ze was zo bij als een puppy met een kluif.
Het feit dat ik gedwongen en op bevel was klaargekomen en dat ik nu door een mooie vrouw aan mijn handvat door de straat werd meegesleurd wond mij opnieuw enorm op en om het nog erger te maken was Barbara begonnen om de knoopjes van mijn nieuwe zijden overhemd los te maken.
De hele avond, al vanaf het moment dat Barbara het hotel had verlaten in haar riskante, onthullende jurkje, was ze door mij opgehitst. Onze beider wilskracht werd zwaar op de proef gesteld. Het gevoel bekroop me, dat we bijna op het punt waren, dat we ons niet meer zouden kunnen beheersen. Dat was ons op het kanotochtje ook overkomen. Destijds was dat geen probleem geweest, maar hier in het centrum van de stad lag dat anders. Bovendien was de bestrating lang niet zo aantrekkelijk als een grasveldje met een grote badhanddoek.
De natuurlijke driften in ons waren gevaarlijk sterk. Er moest snel een oplossing worden gevonden. Over enkele ogenblikken zouden we onbedwingbaar samen over de straat rollen. Mijn liefdeslans zou Barbara's hemelpoort doorboren en de rest van de wereld zou, althans voor ons, verdwijnen. We zouden beslist moeilijkheden krijgen.
Tot mijn grote opluchting zag ik een poort die toegang gaf tot zo'n markante Duitse binnenplaats. De grote deuren stonden open. Het riskante jurkje van Barbara trok ik over haar hoofd en voor ze kon reageren sleurde ik haar mee achter een van de grote deuren. We waren uit het zicht! Liggen op de kinderkopjes leek me niks. Het moest staand gebeuren. Voor mij was dat nieuw. Barbara was gelukkig klein, licht en sportief. Het zou vast wel lukken. Barbara was inmiddels toegekomen aan mijn broek, die afzakte tot op mijn enkels.
