De Furieuze Turnster 07

Bij deze wil ik Erocrat bedanken voor zijn nuttige commentaar.

Deze gedramatiseerde kroniek over een vrouw uit de Duitse Democratische Republiek (DDR) is gebaseerd op gebeurtenissen die werkelijk hebben plaatsgevonden. Het betreft een opmerkelijke liefde en is meer dan alleen een kapstok voor seks. In dit hoofdstuk redt Sven zijn geliefde en hebben ze seks in het water en in de trein. Barbara redt drie kinderen van de dood.

De tekst bevat: één op één seks, buiten seks, exhibitionisme en zes alinea's met zware mishandeling. U wordt hiervoor tijdig gewaarschuwd in de tekst, zodat u dat gedeelte desgewenst kunt overslaan. Om een en ander goed te begrijpen is het aan te raden om de voorafgaande hoofdstukken eerst te lezen.

Om de privacy van mensen te beschermen, moest ik de feiten geweld aan doen. Zo zijn onder meer namen, plaatsen en gebeurtenissen veranderd.

Op een enkele plaats heb ik wat Duitse woorden gebruikt. Ze klinken nog altijd in mijn hoofd. Wanneer de betekenis niet meteen duidelijk is, kan Google Translate wellicht uitkomst bieden.

**** Tsjecho-Slowakije, september 1990 ****

Barbara wilde tijdens onze trektocht door het Tatra gebergte graag foto's maken. Daarom had ik in Nederland een moderne Olympus camera voor haar gekocht. Een compacte halfkleinbeeld camera met zoomlens, waarmee je erg goede foto's kon maken.

Elke dag een flinke wandeling met een rugzak op de rug. 's Nachts sliepen we in het trekkerstentje van Barbara. De meeste trajecten waren eenvoudig te lopen, soms was het wat glibberig. Er waren ook stukken bij die wat meer weg hadden van bergbeklimmen. Het was erg warm en de omgeving was schitterend. We kwamen bijna niemand tegen en daarom durfden we wel wat.

Barbara droeg het riskante hemd en ik liep naakt, met een sportbroekje binnen handbereik. Barbara liep meestal voorop. Zo kon ze het tempo bepalen en kon ik van het uitzicht genieten. Vooral de sterk stijgende stukken waren een lust voor mijn ogen. Haar paradijs, haar deinende billen en de gracieuze manier waarmee Barbara zich voortbewoog door het terrein was een weldaad voor mijn ogen. Zo zeker en precies als ze haar voeten neerzette. Natuurlijk had dat effect op mijn benedenbuurman.

Op de makkelijke, bredere stukken konden we naast elkaar lopen. Barbara's hand zocht dan altijd contact met mijn handvat. Er viel niets te showen vanwege een gebrek aan toeschouwers. Geen probleem. We hadden genoeg aan elkaar. Af en toe, als we een geschikt plekje zagen, hielden we een "liefdes pauze" in de overweldigende natuur.

Barbara durfde en deed van alles. Springen van gladde stenen naar wankele stenen. Ze aarzelde nooit. Ze nam risico's die niet noodzakelijk waren. Misschien als compensatie voor haar angsten en demonen? Of misschien waren dit maar kleinigheden vergeleken met dat wat ze vroeger had meegemaakt. Soms hield ik mijn hart vast, maar het ging nooit mis.

In mijn jeugd was ik ook overmoedig. Het is goed dat mijn ouders niet weten wat ik allemaal heb uitgehaald. In bomen klimmen, zwemmen in stroomversnellingen, tegen rotshellingen opklauteren, trucs met messen, ik deed het allemaal. In de winter van 1963, het was stervenskoud, ben ik als jongetje, springend van ijsschots naar ijsschots, de Rijn overgestoken. Op gewone schoenen en in een zware winterjas. Ik wist heel goed hoe gevaarlijk dat was, maar ik was er zeker van, dat ik niet zou uitglijden en verdrinken. Er kon mij niets gebeuren. Explosieven maakte ik ook zelf. Daar blies ik dan dingen mee op. Gevaarlijk, ik wist het, maar deed het toch. Gewoon uit nieuwsgierigheid. In mijn hand zit nog een klein litteken, veroorzaakt door een scherf die door mijn hand heen was gevlogen.

In mijn legertijd heb ik ook gevaarlijke opdrachten en oefeningen uitgevoerd, maar die waren wel wat minder onbesuisd. Onnodige risico's nam ik al lang niet meer. De Eiger en de Mount Everest konden best zonder mij en een idiote worstelpartij met een krokodil was ook nergens voor nodig. Bang ben ik niet, maar roekeloos ben ik ook niet. Gevaar inschatten is mijn tweede natuur. Eerlijk gezegd vond ik, dat Barbara te veel durfde.

Op een van de lastige rotsachtige trajecten was links van het pad een diep ravijn en rechts een steile wand omhoog. Voor ons stak een enorme rotspunt, over het pad heen. Het was een prachtige plek en Barbara had bedacht dat ze een foto wilde hebben van mij op het pad, terwijl zij bovenop de overhangende rotspunt stond. Het zou net lijken of de foto vanuit een helikopter was genomen.

Barbara deed haar rugzak af. Ze wilde niet het risico lopen dat haar hemd bleef haken, dus dat ging ook uit. Naakt, met alleen schoenen aan en haar fototoestel om haar nek, klom ze heel behendig, met handen en voeten, gebruikmakend van ruwheden en spleten, tegen de verticale wand op, tot ze hoog genoeg was om op de overhangende rotspunt te klauteren. Ze liep zonder enige schroom over de smalle bovenkant naar het uiteinde. Je bent topturnster of je bent het niet. Toen ze op de juiste plaats boven de afgrond stond, vertelde ze waar ik moest gaan staan voor haar foto. Mijn rugzak moest af en ik moest zorgen voor de grootst mogelijke erectie. Het zou een prachtig naakt van mij worden, geplakt tegen de steile wand.

Barbara's evenwichtsoefening bovenop de rotspunt leek mij buitengewoon gevaarlijk. Niet dat ik aan haar balanceerkunst twijfelde, maar de rotspunt zelf leek mij onbetrouwbaar. Als ik haar had gezegd, dat ik liever niet had, dat ze daar op het uitsteeksel balanceerde, dan had ze zonder meer mijn wens gehonoreerd. Barbara's enthousiasme de grond in boren was echter iets, dat ik niet over mijn hart kon verkrijgen. Dat was dom.

Plotseling begon de rotspunt los te raken. Barbara keek me verschrikt aan, maar wist haar evenwicht te bewaren. Het stuk steen kwam verder los en bleef daarna weer even steken. Toen het stuk opnieuw heftig begon te bewegen sprong Barbara er van af in mijn richting. Ze moest wel. Het was me direct duidelijk, dat ze het pad net niet zou halen en dat wist ze zelf ook. Het stuk steen denderde de afgrond in. Tot mijn ontzetting zag ik Barbara's paradijs langs komen, de steen achterna.

De rand van de afgrond langs het pad leek me niet stabiel maar, beter samen naar beneden, dan alleen Barbara. Zonder verder na te denken was ik al op Barbara afgestormd. In haar ogen zag ik in een flits de vertwijfeling. Ze wilde niet dood. Hoe het kan weet ik niet, maar ik dacht nog: gelukkig. Nog een fractie van een seconde en ze zou helemaal verdwenen zijn. Haar rechterarm vloog naar mij en mijn linkerarm vloog opzij naar haar. Mijn hand greep haar pols en klemde zich vast als een bankschroef. Terwijl Barbara's vallende gewicht mijn arm zowat uit de kom trok, liet ik me min of meer gecontroleerd naar de grond vallen.

Met een rotklap kwam ik plat op mijn buik terecht en sloeg Barbara tegen de rotswand. Ik had haar. Heel even gebeurde er niets. Toen trok ze zich op. Haar gezicht verscheen boven de rand. Haar mooie amberbruine ogen keken me verliefd aan. Met een vrolijke glimlach van oor tot oor zei ze enthousiast:

"Wenn du da bist, kann mir nichts passieren."

Ze wist heel zeker, dat haar niks kon overkomen als ik er was om haar te beschermen. Onder het modderige gruis, blauwe plekken, kneuzingen en schaafwonden liepen we verder zonder iets te zeggen. Bij het eerste meertje dat we tegenkwamen hielden we halt om te zwemmen en elkaar voorzichtig schoon te spoelen. Het water was glashelder en ijs- en ijskoud.

Nadat we ons tentje hadden opgezet kropen we in onze slaapzak om weer warm te worden. Een fles met Barbara's favoriete drankje, brandewijn, kwam goed uit. De volgende dag zijn we daar gebleven. We hadden een kater en alles deed ons pijn. Het zou vanzelf wel weer overgaan. Het plekje was prachtig en wij konden op een stukje gras van de zon genieten.

Pijn of geen pijn, kater of geen kater, als onze lichamen bij elkaar lagen, dan kwam van het een het ander. Het was absoluut onmogelijk om elkaars aantrekkingskracht te weerstaan. Hoe meer bewegingsvrijheid we hadden, hoe mooier en heerlijker ons vrijen werd.

Het was benauwd warm weer. Het water van het meertje was koud en glashelder. De oever zat vol aangrijp mogelijkheden, de diepte varieerde. Het water was uitnodigend en schoon. We hadden geen van beide ooit seks gehad in het water. Vrijen in het water was niet helemaal zonder risico. Eventuele parasieten of ander ongemak zou bij Barbara naar binnen kunnen komen en plotselinge onderdompeling in koud water is een belangrijke oorzaak van verdrinking. Je kan een "cold shock" krijgen die in korte tijd de dood kan veroorzaken.

Onze conditie was uitstekend en we waren al enkele malen in het water gesprongen. We kenden het gevoel en onze lichamelijke reactie. Het was beter geweest als er wat mensen bij waren om ons in de gaten te houden, maar die waren er niet. Misschien dom, maar we namen het risico. Beter dood tijdens het vrijen, dan liggend voor de tv. We sprongen het water in. Iedereen die wel eens naakt heeft gezwommen weet hoe goed en heerlijk dat voelt. Het is echt anders dan met een zwembroek.

Barbara zwom meteen bij me weg.

"Als je wilt vrijen, dan zal je me eerst moeten zien te pakken. Dat lukt je nooit, want ik kan heel goed zwemmen."

Een uitdaging die ik niet kon weerstaan. Ze kon inderdaad uitstekend zwemmen, dat zal niemand verbazen. Ze ging er dan ook als een speer vandoor. Voor mij stond vast dat haar uithoudingsvermogen haar niet in de steek zou laten. Er waren vast niet veel mannen die haar konden bijhouden, maar ik wel. Al snel kwam ik dichterbij. Net toen ik een voet wilde grijpen dook ze onder en weg was ze. Althans, dat dacht ik totdat ik haar hand voelde. Ze kneep me ondeugend in mijn ballen. Een scheut van pijn deed me naar lucht happen. Meteen daarna greep Barbara mijn piemel en trok me naar beneden. Toen ik proestend weer boven kwam zag ik haar lachende hoofd een paar meter voor mij.

"Jouw verdediging is waardeloos. Zo krijg je me nooit."

Ze ging er opnieuw vandoor en dook al na een paar meter weer onder. Ze zou het opnieuw proberen, dat wist ik zeker. Het water was glashelder. Het zou geen probleem zijn om haar te zien aankomen. Mijn hand was al bij mijn kruis om haar aanval af te slaan. Deze keer duwde ze me van achteren op mijn schouders en ik ging opnieuw kopje onder. Meteen daarna kneep ze nogmaals in mijn ballen en trok ze me nog een keer aan mijn piemel naar beneden. Weg was ze weer. We doken tegelijk op.

"Een Duitse vrouw krijg je niet zomaar. Je moet beter je best doen," riep ze uitdagend.

Deze keer dook ik onder. Terwijl ik onder haar door zwom draaide ik mij op mijn rug en dook vlak voor haar op. Onze lippen vlogen tegen elkaar. We kusten en haar lust tot ontsnappen was meteen weg. Barbara's borsten leken in het water nog voller en haar tepels waren keihard. Mijn handen wisten wat ze moesten doen. Vol liefde en lust begonnen ze haar lichaam te masseren, kneden en strelen. Een genot voor mijn handen en geest. Barbara's wellust was gewekt.

Mijn liefdeslans was keihard en maximaal. Het topje van mijn eikel kon het pareltje in haar paradijs net kietelen. Barbara kromp ineen, maar ontspande zich daarna weer. Ze was daar te gevoelig voor mijn ruwe aanvallen en probeerde nu zelf om haar paradijs zo te bewegen dat haar pareltje nogmaals, heel voorzichtig, in aanraking kwam met mijn eikel. Het was voor het eerst dat ze dit probeerde. Tot nu toe had ze dit nooit aangedurfd. Opnieuw kromp ze ineen.

Vrij zwevend in het water hadden we alle bewegingsvrijheid die we maar konden wensen, maar we moesten wel zien boven te blijven en dat was nog best lastig en zeker irritant. Subtiele aanrakingen waren uitgesloten.

"Zal ik het eens heel voorzichtig met mijn tong proberen?" vroeg ik.

"Onderwater? Dat wordt niks," zei Barbara.

"Bij de kant is een ideaal plekje voor ons. De diepte varieert en er zijn overal plekken waar je je aan vast kan grijpen."

Het plekje dat ik bedoelde was volmaakt. Het was een soort van copuleer meubel, maar dan een dat je niet in een winkel kon kopen. Midden in de inham lag een smal, langgerekt plateau onder water. Het leek wat op een aflopende kromme strijkplank die ondersteund werd door de kiel van een zeilbootje dat op haar beurt weer met de bodem was verbonden.

Nadat ik haar op haar rug had gedraaid manoeuvreerde ik Barbara, met mijn neus in haar paradijs, naar de kant op de "strijkplank". Haar bovenlichaam kwam uit het water en haar hoofd lag op de kant. Barbara's armen lagen uiteen op de kant en met haar handen had ze houvast aan wat uitsteeksels. De bovenkant van Barbara's venusheuvel lag net niet onder water. Haar dijen lagen over mijn schouders en omdat ik net kon staan werd ik niet onderwater geduwd. We konden elkaar in de ogen kijken terwijl ik mijn mond tegen haar hemelpoort duwde. De liefde die ik in haar blik zag maakte me helemaal week, behalve op een plek, waar juist het tegenovergestelde gebeurde.

"Niet kietelen," riep Barbara. "Daar kan ik niet tegen."

Ze rook wat anders dan normaal, heel fris, wat vermoedelijk door het water kwam. Hoe dan ook. Het bleef een woest erotische gewaarwording.

Haar gevoelige plekje lag onbeschermd voor me. Barbara vertrouwde me. Mijn tong, tanden en lippen konden hun werk doen, maar deden niets. De spanning groeide en was duidelijk te zien op Barbara's gezicht en op haar borsten. Plotseling blies ik wat adem tegen het wateroppervlak en haar paradijs. Kleine ondeugende golfjes water begonnen rond haar pareltje te kabbelen. Heel even zag ik schrik in haar ogen. Schrik die al direct overging in acceptatie en overgave. Haar dijen trokken een beetje, maar mijn hoofd belette, dat ze haar benen sloot. Meer en grotere golfjes stuurde ik het paradijs in. Minutenlang ging ik door, totdat ik zag, dat Barbara's ogen mij om meer vroegen. Mijn tong werd door mij ingezet. Niet om te likken, maar om op het water te slaan. Eerst op enige afstand van haar gevoelige plekje, maar langzaam maar zeker kwam mijn tong dichterbij.

Barbara had haar ogen gesloten. Het was duidelijk dat de behandeling haar beviel dus ik ging er gewoon mee door. Na enige tijd begon Barbara meer met haar dijen te trekken en te schokken. Haar ogen gingen open en smeekten me om nog meer. Mijn tong kwam steeds dichterbij. Zo dichtbij, dat ik niet zeker weet of ik haar pareltje al dan niet raakte. Ze keek me vol verbazing aan en plotseling riep ze met bevende stem:

"Niet stoppen."

Het leek of haar dijen tevergeefs probeerden mijn hoofd te pletten. Gelukkig was ik uitgerust met een keiharde kop. Ze kon al haar krachten gebruiken, mijn hoofd gaf geen krimp. Mijn tong ging door en mijn lippen sloten zich terwijl ik haar genotsknobbeltje naar binnen zoog. Ze kon het hebben en ze kon het niet hebben. Een explosie van haar blanke vloeistof spoot in mijn mond en Barbara raakte in ongecontroleerde bewegingen van gekronkel en stuiptrekkingen. Ze was zo wild, dat ik bang werd dat ze met haar hoofd tegen de stenen zou staan. Volkomen van de wereld, maar niet bewusteloos, riep ze verdwaast:

"Je moet in me komen, je moet in me komen, snel."

Vlak voor het uiteinde van de "strijkplank" lag nog een "strijkplank", maar dan dieper. Omgekeerd, met mijn schouders nog boven water en mijn rug tegen de natuurlijke rugleuning ging ik er op zitten. Ik greep Barbara bij haar heupen, trok haar over me heen, draaide haar en duwde haar naar beneden.

Voor ze het besefte had ik haar doorboord en zat ze op mijn schoot. Ze was bijna gewichtsloos. Wat een heerlijk gevoel! In het ijskoude water zat ze met haar buik tegen mijn buik, haar borsten tegen mijn borst. Onze monden zogen zich vast. Het copuleren koste nauwelijks energie. De wereld, het hele heelal verdween en tenslotte verdween zelfs de tijd. Het enige dat bleef waren Barbara's felle amberbruine ogen, waaraan ik niet kon en niet wilde ontsnappen. Ogen die me dwongen om dat te doen wat ze graag wilde. Er ontstond een soort twee eenheid van twee mensen die elkaar helemaal aanvoelen.

De volgende dag moesten weer verder. Onze voorraad was beperkt. Als het 's avonds wat kouder werd kropen we in onze slaapzak. We konden les in de Nederlandse taal combineren met seks. Als Barbara teveel fouten maakte, dan ging ze over de knie. Barbara was goed gemotiveerd en erg taalgevoelig. Het ging best goed en de gedachte dat we spoedig samen konden wonen maakte ons blij. De sfeer werd nog extra verhoogd door de fles brandewijn.

**** Treinreis Tsjecho-Slowakije - DDR, eind september 1990 ****

De laatste nacht van onze trektocht door het Tatra gebergte hadden we ons trekkerstentje dicht bij een plaatsje met een station opgezet, zodat we de volgende ochtend de eerste trein konden nemen. Het was mijn bedoeling om nog dezelfde dag thuis te komen.

De trektocht was prachtige geweest. Stil en verzonken in mijn eigen gedachten, was ik me er bewust van, dat we weer enige tijd zonder elkaar zouden zijn. Barbara had haar hoofd op mijn schouder gelegd en ik had mijn arm om haar heengeslagen. Ze was in slaap gedommeld en ik durfde me nauwelijks te bewegen want ik wilde haar niet wakker maken. Barbara had een strak zittende lichtblauwe spijkerbroek aan met een hoog gesloten witte blouse. Ze zag er stoer en een tikkeltje autoritair uit. Ze wist heel goed wat dat met me deed. Af en toe kuste ik haar voorzichtig op haar hoofd. Haar haren roken naar haar eigen woeste lichaamsgeur en de shampoo waarmee ze zich vanochtend had gewassen. Alles bij elkaar maakte me door en door dol. Mijn broek vulde zich met een enorme paal. Het was duidelijk zichtbaar, maar verder wist ik me te beheersen en liet Barbara met rust.

Dat de natuur ons samen had gebracht, was niet te bevatten. Ze was aan de Stasi ontsnapt, had mij ooit enkele minuten gezien en heeft mij een jaar later opgespoord. Op goed geluk heeft ze honderden kilometers gereisd om mij nog eens te ontmoeten. Ze had mij nodig en dat had ze direct geweten. We zijn allebei een beetje apart. Het klikte tussen ons en hoe.

Barbara bewoog wat. Ze had kennelijk door in wat voor staat ik mij bevond. Even later verdween haar hand in mijn broekzak. Ze begon te spelen en keek voor de zekerheid even om zich heen. Er waren zat mensen in de trein maar, niemand had zicht op ons. Barbara trok haar speelgoed uit mijn gulp en begon te kussen.

"Wat zal ik je gaan missen Sven, ik wil je graag in me voelen. Zou dat lukken?" vroeg ze zachtjes.

Mijn lans was goed toegankelijk, maar de rits van de gulp van Barbara's broek kwam niet laag genoeg, om mij gemakkelijk toegang te bieden. Mijn lans moest een s-bocht maken om bij Barbara's spelonk te komen en daar was hij niet geschikt voor.

Haar broek moest iets zakken, waardoor Barbara niet goed op mijn schoot kon zitten. Rokken of jurken zijn veel handiger. We moesten gaan staan. Het lukte me om het paradijs te bereiken, maar ik kwam nog niet ver genoeg. Het was een enorm gedoe. We keken elkaar in de ogen en we zoenden elkaar. We moesten zelfs wat lachen om ons onhandige gestuntel. Het duurde even voordat we zo ver waren, dat mijn lans door haar hemelpoort naar binnen gleed. Het voelde anders, maar wel verrassend aangenaam. Waardoor dat kwam weet ik niet, maar ik herinner het me nu nog.

We raakten net op stoom, het moment, dat de seks echt lekker begint te worden en je bijna niet meer kunt stoppen, vlak voor het moment dat de passagiers en de wereld zouden verdwijnen. Het was Barbara goed aan te zien dat ze wild begon te worden. De trein begon af te remmen. We dachten dat we het net zouden redden voor de volgende halte. Op dat moment kwamen twee Oost-Duitse douanebeambten langs, die kennelijk al voor de grens met de DDR waren ingestapt. Een beroerder moment hadden ze niet kunnen uitkiezen. De specialiteit van DDR beambten.

"Paspoorten," snauwde een van de twee.

Barbara reageerde bliksemsnel. Ze trok haar broek wat op, ging zitten, greep haar tasje en legde die op haar schoot om haar pas te pakken en haar open broek te camoufleren. Mijn paal moest met grote snelheid worden opgeborgen. Met mijn gezicht stond ik richting Barbara en het raam. Daardoor was het zicht op Barbara en mijn kruis wat belemmerd. Het zou kunnen dat de beambten niets gemerkt hebben.