De Furieuze Turnster 07

Het heeft ze in ieder geval wel nieuwsgierig gemaakt. De beambten begonnen ons te ondervragen. Wie we waren, wat we in het land hadden gedaan, waar we heen wilden en ik weet niet wat nog meer. De trein stopte bij het grensstation en de douaniers lieten ons even alleen. Toen de trein weer reed, kwamen de heren nog twee keer terug om nog meer te vragen. Kennelijk hadden we hun achterdocht gewekt. Iets dat je echt niet wilt. Een kwartier later verlieten de douanebeambten de trein. We moesten vreselijk lachen, maar we bleven wel achter met de frustratie dat we de vrijpartij, waar we zo'n behoefte aan hadden, niet konden afmaken.

Bij het volgende station moest Barbara overstappen. Ik hielp haar nog even met haar rugzak. De trein zette zich weer in beweging, we zwaaiden nog even en weg was ze :-(

**** Nederland, dinsdag 16 oktober 1990 ****

Alweer enige tijd thuis, maar nog geen brief van Barbara. Het duurde deze keer wat langer, vermoedelijk vanwege de ontwikkeltijd van de vakantie foto's. Toen ik omstreeks vijf uur 's middags naar de brievenbus liep, hoopte ik dat haar brief met de foto's er zou zijn.

Soms spannen toeval en onheil samen. Er lag een rouwkaart van de familie Bannaloni in de bus. Barbara was dood en begraven. Het werd zwart voor mijn ogen. Mijn maag trok zich samen en ik viel flauw.

Barbara was overleden op 3 oktober 1990: Tag der Deutschen Einheit. Natuurlijk wilde ik weten wat er was gebeurd. Meike was onmogelijk te bereiken. Walt was niet te bereiken. Barbara's moeder heb ik geprobeerd te bellen. Het nummer van de apotheek heb ik wel gevonden, maar ook zij was niet te bereiken. Na een dag belde Henrike. Ze had me gemist op de begrafenis en vroeg zich af of ik wel wist dat Barbara was overleden.

Henrike vertelde mij, dat ze op de begrafenis had gehoord, dat Barbara getuige was geweest van een kettingbotsing op de snelweg. Barbara had gezien dat in een van de achterste autowrakken drie kinderen opgesloten zaten. Ze had zich geen ogenblik bedacht en een ruit ingetikt. De eerste twee kinderen had ze naar de berm gestuurd. Het laatste kind was lastig los te krijgen. Barbara was blijven proberen. Opgeven stond niet in haar woordenboek. De kleuter was los gekomen. Barbara had het kind op het laatste moment nog in de berm kunnen gooien. Daarna werd ze verpletterd door een vrachtwagen die op de autowrakken inreed. Ze moet het hebben zien aankomen, anders dan had ze niet met het kind gegooid. Barbara was op slag dood.

**** Nederland, december 2020 ****

Het coronavirus waart rond. Het ziet er naar uit dat er in Nederland over enkele maanden gevaccineerd kan worden. Of we er dan vanaf zijn? Ik vrees van niet.

Barbara zit in mijn hoofd en ik ben nog steeds verliefd op haar. Heel apart. Ze is nog net zo jong, vrolijk en sprankelend als weleer. De tijd heeft geen vat op haar. Ik mis Barbara verschrikkelijk en ik zou er alles voor over hebben als ik nog een keer een paar uurtjes bij haar zou kunnen zijn, niet voor de seks, maar gewoon om bij elkaar te zijn.

Toch praten we nog elke dag met elkaar. In het Duits. Als ik een woord niet weet, dan moet ik het opzoeken. Anders dan snapt Barbara me niet. Best wel vreemd. Regelmatig vraag ik, wat ze ergens van vindt en als ik wat bijzonders zie, dan maak ik Barbara daarop attent.

Waardering voor het redden van de kinderen of een excuus van de overheid voor haar behandeling heeft Barbara nooit gekregen. Een enkele keer vraag ik wat haar is overkomen toen ze nog van de Stasi moest trainen om turnkampioene te worden. Natuurlijk komt er geen antwoord, maar ik voel haar pijn.

WAARSCHUWING: DE VOLGENDE ZES ALINEA'S BEVATTEN ZWARE MISHANDELING.

Het is speculatie, maar volgens mij is Barbara meerdere malen zwaar mishandeld, verkracht en gewaterboard en wie weet wat nog meer. Of ze ooit een van haar folteraars te pakken heeft genomen weet ik niet, maar als ik terugdenk aan alles, dan zou het me niet verbazen.

Inmiddels is er wel wat bekend over de praktijken van de Stasi met betrekking tot de sportmeisjes. Ze moesten elke dag trainen, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Ze werden uitgescholden, ze waren dik en dom en als ze zich bezeerden, dan moesten ze gewoon door gaan met de training. Dit soort methoden waren mij al bekend, maar dat was helaas nog niet alles.

De mishandelingen waren veel erger dan ik had gedacht. Opgelopen kneuzingen werden niet behandeld. Daar werden de meisjes hard van en wanneer een meisje een breuk opliep, dan werd ze voor haar onvoorzichtigheid gestraft. De verhalen van meisjes die het hebben overleefd zijn meer dan verschrikkelijk. Verkrachting, bezwangeren en abortus hoorden ook bij de training. Zwanger worden was goed voor de hormoonhuishouding. De meisjes zouden er sterker van worden. In werkelijkheid ging het gewoon om kwaadaardige sadistische martelpraktijken. Walgelijk! Verder kregen ze experimentele doping toegediend, waarvan je op latere leeftijd akelige klachten kon krijgen. Soms met de dood tot gevolg.

Atleten waarvan gedacht werd, dat ze wilden vluchten, werden gezien als "verraders". Bewijs was niet van belang. De Stasi had speciale "terror agenten" om die atleten te intimideren en mishandelen. Een van de dames verklaarde, dat bij een operatie haar hele buik, inclusief spieren en organen, kapot was gesneden. Ze heeft er lichamelijke en psychische klachten aan overgehouden en heeft jarenlang gekampt met extreme kolieken. Haar organen zijn met elkaar vergroeid. De Stasi gebruikte dit soort methodes om er voor te zorgen, dat een atleet geen prijzen zou kunnen winnen voor een andere natie en ook om schrik aan te jagen bij sporters die misschien "verkeerde gedachten" zouden hebben.

Lezers die hier meer over willen weten kunnen eens googlen op: "ddr sport doping"of "boek sport was een dictatuur binnen de DDR-dictatuur". Even goed zoeken en de misselijk makende berichten komen tevoorschijn.

Je zou verwachten dat de sadistische folteraars wel opgepakt en berecht zouden worden, maar zo zit de wereld niet in elkaar. Tienermeisjes mishandelen is geen enkel probleem, als je zorgt dat je een goede smoes hebt. De criminelen lopen tussen ons. Nog altijd. Het Stasi dossier van Barbara had ik graag eens willen doorspitten. Hoewel de dossiers tegenwoordig openbaar zijn, werd mijn verzoek tot inzage afgewezen. Misschien maar goed ook. Een naam ken ik echter: Erich Mielke. Hij was destijds het hoofd van de Stasi en heeft voor zijn gruwelijke misdaden, waaronder moord, zes jaar in de gevangenis gezeten.

VANAF HIER IS DE TEKST WEER GEWELDLOOS.

Wat Barbara destijds precies is aangedaan weet ik niet. Lichamelijk is ze wel gezond gebleven. Dat is duidelijk. Of ze psychische schade heeft opgelopen? Ik denk van wel. Het bestaan van de "violente Barbara" doet het sterk vermoeden, maar bewijzen kan ik het niet. Gelukkig heb ik de furieuze kant van Barbara na de "verkrachting" niet meer gezien. Het leek of de innerlijke woede wat was gezakt, maar de tijd die ons restte was te kort om er iets zinnigs over te kunnen zeggen.

Barbara is er, gelet op andere slachtoffers, erg goed vanaf gekomen. Misschien had ze wel meer aan haar foute oma te danken, dan we ons destijds hebben gerealiseerd.

De vernederingen, seks en de liefde van mij, heeft Barbara tot op de laatste dag nodig gehad. Destijds begreep ik niet waarom Barbara zo genoot en opgewonden raakte, als ik haar over de knie nam. Nu denk ik dat het misschien kwam omdat ik Barbara niet kon breken. Ze zei, dat ik sloeg als een mietje en dat was ook zo. Ik wilde niet harder slaan. Het zou ook zinloos zijn geweest. Ze zou nooit toegeven. Volgens mij was dat, waar het om ging. Voor haar was het een overwinning. Een daad van verzet. Niet tegen mij, maar tegen haar kwelgeesten.

Soms vraag ik mij af of ik Barbara ooit verkeerd heb behandeld. Dat soort gedachtes zitten mij nog wel eens dwars. Toch heb ik geen spijt. We waren zielsgelukkig met elkaar en dat kan niet verkeerd zijn.

Vrouwen zijn nog altijd gek op mij en ik ben nog altijd dol op vrouwen. Toch wil ik niet intiem worden. Dat voelt als verraad. Na de laatste treinreis met Barbara heb ik nooit meer seks gehad. Slapen met Barbara op mijn borst en mijn liefdeslans in haar paradijs was het mooiste wat mij in mijn leven is overkomen.

Wat het betekend om echt gelukkig te zijn weet ik en in die zin ben ik dat niet, maar verder gaat het goed met mij. Mijn gezondheid is in orde en ik heb geld, een huis en een auto, dus ik mag niet klagen.

Een titel of zelfs maar diploma's heb ik niet, maar mijn klanten zijn content. Mijn ex niet. Voor haar ben ik een teleurstelling. Zij was het echter, die mij niet steunde toen het niet goed met me ging. Helemaal onbegrijpelijk was dat niet, want er was wel veel geduld nodig voordat ik uit de problemen raakte. Aan een kant is het jammer, dat ze dat niet kon opbrengen, aan de andere kant voelde ik me daardoor wel vrij om Barbara te leren kennen en dat had ik absoluut niet willen missen.

Liefde is als porselein. Wanneer het in scherven ligt, dan kan je het misschien nog lijmen, maar de schade blijft zichtbaar. Voor mijn ex voel ik nog altijd liefde, maar wat kapot is, is kapot.

Van een vaste baan, was ik vast niet gelukkig geworden. Banen waar geen diploma voor nodig is, zijn meestal niet de beste banen. Mijn soms absurde perikelen als "klusjes man", hebben me veel plezier gebracht. Zo heb ik ooit meegemaakt dat twee withete agentes, de stoom kwam ze uit de oren, elkaar op de bon slingerden, alleen omdat ik een vraag stelde. Er zijn genoeg belevenissen om een boek mee te vullen.

De "Ossie's" konden zich niet allemaal even makkelijk aan onze Westerse samenleving aanpassen. Als gevolg van de "Wende" zijn er veel scheidingen geweest in Oost-Duitsland. Werner en Meike zijn daar ook het slachtoffer van geworden. Het contact met hen ben ik kwijt geraakt. Vreemd, dat de relatie met getrouwde kennissen vaak verbroken raakt als ze gaan scheiden.

Met Henrike heb ik nog wel af en toe contact. We sturen met kerst nog kaartjes.

Bedankt voor het lezen van dit verhaal. Commentaar is welkom en sterren ook.