De Harem: 07 Vrouweneiland

Dit erotische misdaadverhaal is volkomen uit de duim gezogen. Mocht u menen iets of iemand te herkennen, dan berust dat op toeval. Dit hoofdstuk bevat exhibitionisme, geklede vrouwen naakte man (gvnm), openlijke buiten seks, vernedering, aftrekken en groepsseks.

"L'île des femmes" (Vrouweneiland) wordt nader beschreven in een apart verhaal.

**** Falend gezag ****

In principe probeer ik zonder te discrimineren in harmonie met andere mensen te leven. Dat neemt echter niet weg, dat ik vind, dat ik mij mag verweren wanneer anderen mij of mijn familie of vrienden kwaad willen doen. Normaal gesproken zou je dat aan de overheid moeten kunnen overlaten, maar:

• de overheid gaf geen thuis voor de slachtoffers van de uit de hand gelopen Q-koortsepidemie,

• onze overheid keek met gulden en eurotekens in de ogen toe hoe het gas van de Wadlingers

gestolen werd en was niet bereid om voor veilige huizen te zorgen of aardbevingsschade te

vergoeden,

• de belastingdienst bestempelde tienduizenden mensen zonder enige reden als fraudeur en

bestrafte die mensen daar ook nog voor. Alle redelijkheid was totaal zoek,

• rechters blijken te beroerd te zijn om zelfs maar een dossier te lezen. Ze geven de overheid bij voorbaat gelijk,

• de lamlendigheid van sommige overheidsfunctionarissen is werkelijk weerzinwekkend. Ze

houden hun eigen straatje schoon en doen niets voor een ander, terwijl dat toch hun werk is.

• Nora was eerder ook niet geholpen bij de politie.

Tot nu toe heb ik de rechtsstaat en de democratie altijd vurig verdedigd. Het viel helaas te verwachten, dat bestuurders, politie en rechters mijn vrouwen niet zouden helpen. Op de overheid kan je niet meer bouwen. De motorclub had minimaal twee agenten in hun zak. Nora en Linda hadden bovendien ooit twee door hen bevrijde meisjes afgeleverd op een politiebureau en een uitgebreid verslag over de motorclub naar het Openbaar Ministerie gestuurd. Gevolg: de meisje waren weer bij de motorclub terug en er was niemand gearresteerd of zelfs maar verhoord. Op vragen over de zaak is nooit een antwoord gekomen. De overheid had ook in de kwestie van mijn harem niet thuis gegeven.

Door de gebeurtenis met Pettie, had ik al een extra grote hekel aan kerels die meisjes verhandelen en uitbuiten. Het verhaal van Nora had me nog kwader gemaakt. Het feit dat mijn vrouwen nog steeds angst hadden, dat ze op een dag ontvoerd konden worden, was eigenlijk al meer dan reden genoeg om die nare klootzakken eens goed aan te pakken.

Voor Sharana was het normaal geweest om in een wereld vol hufters te leven. Het was een geweldig lief meisje, dat eigenlijk niet eens kwaad was op haar pooiers. Ze was oprecht verbaast geweest, dat ik aardig was en geen misbruik van haar wilde maken. De gedachte dat de bende elke dag nieuwe slachtoffers zoals Sharana maakte, deed mijn bloed koken. Voor mij stond het vast: Er moest iets gebeuren. De keuze was aan mij en mijn harem: Het lamlendige systeem toch vertrouwen of zelf ingrijpen.

Nu het er voor mijn vrouwen echt op aankwam lag het idee om het recht in eigen hand te nemen voor de hand. Zoiets kan echt niet, ik weet het. In een land waarin iedereen rechter en politieagent is, wil ik niet leven, maar je moet wat. Het hemd is nader dan de rok. Mijn harem zou hoe dan ook door mij beschermd worden tegen vrouwenhandelaren. Zelf als ik daardoor in de gevangenis belandde. 's Avonds in de slaapkuil, toen we met z'n allen gezellig aan de koffie waren, begon ik hierover:

"Vrijdagavond heb ik, zoals jullie weten, de telefoon van het bendelid met het gebroken been ingepikt. Daardoor weet ik nu dat de club een eigen website, met een verborgen gedeelte heeft. Bovendien heb ik de adressen en telefoonnummers van zeker veertig leden. Na een vluchtige bestudering van het clubgebouw van de Saters via Google Maps en de website van de bende heb ik wel een idee hoe we een groot deel van de clubleden zou kunnen overmeesteren. Het probleem is, dat ik niet weet wat we met die lui aanmoeten als we ze eenmaal hebben. Bij de overheid hoeven we niet aan te kloppen. Wat vinden jullie, moeten we die lui aanpakken, of is het beter om ze met rust te laten?"

**** Wat te doen? ****

Bendeleden vermoorden was geen optie. Er was niemand die dat wilde. Veiligheid wilden de meiden wel en wraak ook. Stuk voor stuk. Wraak was misschien een te groot woord, maar de meiden wilden de Saters graag laten voelen hoe het is om vernederd en misbruikt te worden. De vrijheid en veiligheid van mijn vrouwen vond ik belangrijker dan de wet, die verbiedt om eigen rechter te spelen. Zo'n wet is mooi, maar dan moet er wel recht zijn.

In de bunker onder mijn huis zijn voldoende cellen om zelf de bende gevangen te houden en dat besprak ik met mijn vrouwen. Zij hadden er, net als ik, weinig zin in. Goede raad was in dit geval gratis. Maëva stelde voor om de mannen, als we die eenmaal hadden, gewoon te verkopen. Er bestaat een regering die mannen aankoopt: die van de République Des Femmes op het eiland "L'île des femmes". Niemand had hier ooit van gehoord, maar Maëva vertelde dat het echt bestond en dat ze er zelf ooit eens was geweest met haar ouders, toen ze nog heel jong was. Haar vader had willen zien of het eiland geschikt was om daar een bestaan op te bouwen. Hij had het er nog geen dag uitgehouden en was ontzettend blij geweest dat hij de mogelijkheid had om daar weer weg te komen.

**** L'île des femmes (Vrouweneiland) ****

Oorspronkelijk ging het om een onbewoond rotsachtig eiland van ongeveer 46 km² in de Stille Zuidzee, waar ooit een schip verging. De lading bestond uit vrouwelijke criminelen, die bestemd waren voor een Franse strafkolonie. De vrouwen en de bemanning overleefden de ramp. De geschiedenis van het afgelegen eiland vertoont overeenkomsten met die van het eiland Pitcairn, waar de muiters van het schip de Bounty destijds terecht kwamen. (Dat interessante verhaal is op internet eenvoudig te vinden en is echt gebeurd) Net als op Pitcairn werd er op L'île des femmes door de mannen voedsel gestolen, verkracht en zelfs gemoord. De vrouwen, die ruim in de meerderheid waren, kregen daar schoon genoeg van en namen de macht op het eiland over. Elke man werd gevangen en aan het werk gezet. Er werden tien "Mannengeboden" opgesteld die tot op heden nog gelden:

• Mannen hebben geen bezittingen en zijn altijd naakt.

• Mannen moeten elke vrouw gehoorzamen.

• Mannen die niet gehoorzamen krijgen penis- en balpetsen.

• Mannen staan altijd onder vrouwelijk toezicht.

• Mannen zijn in de openbare ruimte altijd aangelijnd.

• Mannen zijn eigendom van hun vrouw.

• Mannen zonder vrouw zijn eigendom van iedere vrouw (tegenwoordig de staat).

• Mannen hebben een penispiercing voorzien van een ring met de naam van hun eigenaresse.

• Mannen zijn altijd voor elke vrouw beschikbaar voor genot of voortplanting.

• Mannen worden niet mishandeld.

Ondanks het feit dat het verboden is om mannen te mishandelen, is er op L'île des femmes een mannen-ambulance nodig. Deze wordt gerund door vrouwen van de mannen bescherming. De mannen-ambulance wordt gewaarschuwd bij gevallen van, geseling, geblesseerde ballen, gescheurde eikels of bijvoorbeeld ernstige ondervoeding. In dergelijke gevallen kan de mannen bescherming zelfs scheiding vorderen en de man onteigenen.

(Als het nodig was werd de ambulance ook gebruikt voor vrouwen, maar dat gebeurde vrijwel nooit. Vandaar mannen-ambulance).

Mannen hebben geen spreekrecht en krijgen alleen onderwijs in die dingen die nuttig zijn voor de gemeenschap, zoals respect voor vrouwen, huishoudelijk werk, ploegen, oogsten, enz. De vrouwen krijgen allemaal gevechtstraining en degenen met talent mogen de opleiding tot staatsmeesteres volgen. Om aan voldoende mannelijke werkkrachten te komen heeft de regering zestien jaar geleden besloten om mannen aan te kopen in het buitenland. Eind 2018 betaalde de République Des Femmes ongeveer 3 Btc (Bitcoin) voor een geschikte man. Dat was toen omgerekend €10.045,--.

Vrouwen die willen trouwen om aan een werkman te komen, kunnen tegen een hele schappelijke prijs met een door de regering aangekochte man trouwen. Veelal stemmen mannen daarin toe, want het is niet prettig om onder toezicht te staan van een bevoegde ambtenares. Deze staatsmeesteressen hadden het opzicht over meerdere mannen en mochten, net als de politie, geweld toepassen in geval van ongewenst gedrag. De meeste vrouwen haten hun mannen niet en zijn van nature niet sadistisch. Het leven van de mannen op het eiland is dan ook niet zo slecht als je misschien zou denken. De mannen en vrouwen weten gewoon niet beter. Het is hun traditionele levenswijze. Dit geldt niet voor immigranten. De aangekochte mannen moeten gedomesticeerd worden voordat ze gelukkig kunnen zijn.

De censuur op het eiland is een groot voordeel. Post wordt gecontroleerd en er is geen telefoon of internetverbinding naar de rest van de wereld. Alleen de presidente heeft een satelliettelefoon en internet. De Saters zouden geen contact kunnen maken met thuis. Het is misschien ongelooflijk, dat er in onze wereld een staat is waar mannen op een dergelijke manier worden behandeld, maar wat als het vrouwen zou betreffen? We weten allemaal, dat ontvoerde Yezidi-meisjes terecht kwamen als seksslavin in een harem of hoerenkast van achterlijke moslims. Behalve Isis zijn er nog meer staten waar vrouwen beroerd worden behandeld:

• Waar vrouwen niet mogen leren.

• Waar vrouwen moeten doen wat hun man zegt.

• Waar vrouwen worden besneden.

• Waar vrouwen niet alleen over straat mogen.

• Waar slavinnen mogen worden verkracht.

• Waar verkrachte vrouwen worden gestenigd.

Mijn opsomming is zeker niet volledig. Er zijn helaas vele voorbeelden van groeperingen en staten waar men "anderen" niet respecteert. Denk bijvoorbeeld ook aan de Taliban in Afghanistan, moslimvrouwen in China, of Boko Haram in Nigeria enz.

**** Een dagje Corsica ****

De République Des Femmes is, naar onze maatstaven, een misdadig regime, dat zeker geen steun verdiend. Echter, beter onze criminelen op dat eiland, dan bijvoorbeeld onschuldige Oeigoeren. Bovendien was de veiligheid van mijn harem voor mij van groter belang dan het boycotten van een foute regering. Het voorstel van Maëva sloeg in als een bom. Iedereen vond het een geweldig idee. De bende zou een koekje van eigen deeg krijgen. Nu de uitvoering nog. Hoe krijg je misschien wel vijftig mannen clandestien en tegen hun zin op een vrijwel onbereikbaar eiland aan de andere kant van de wereld?

Goede raad was in dit geval opnieuw eenvoudig en gratis te verkrijgen. Léria wist wel hoe dat moest. Haar vader vervoerde met zijn schepen wapens voor elke vrijheidsbeweging waar hij sympathie voor kon opbrengen en die voldoende betaalden. Hij had begrip voor rebellen. Zijn eigen vader, Léria's opa, had nog tegen Frankrijk gestreden voor een onafhankelijk Corsica. Léria's vader zag zichzelf als zakenman. Het label crimineel was door de Fransen op hem geplakt en daar had hij lak aan. Léria zei, dat ik haar vader moest vertellen dat hij Léria kon helpen met het vervoer van de criminele motorbende. Als ik dan ook nog zou zeggen dat een en ander tot een betere verstandhouding met zijn dochter zou kunnen leiden, dan zou hij zonder twijfel meewerken. Ik moest het wel zelf regelen, haar vader mocht niet door hebben dat zij er achter zat, want dan zou hij vast eisen gaan stellen en dat wilde ze niet.

Baat het niet, dan schaadt het niet dacht mijn harem. Mijn vrouwen besloten, met mijn instemming, dat ik contact zou zoeken met Léria's vader. We plaatsten het volgende bericht in de Corse Matin:

Geachte heer Pentiloni,

Graag zou ik een veilig e-mail adres van u ontvangen in verband met informatie met betrekking tot uw dochter Léria Pentiloni.

Met vriendelijke groet,

Een vriend van Léria.

E-mail: xxx@yyy.nl

Léria wist zeker dat haar vader de boodschap zou ontvangen en inderdaad, binnen tien minuten na opgave van het bericht ontvingen we we al een e-mail van de heer Pentiloni. Kort en bondig: gebruik Henri@Pentiloni.cs

We stuurden het volgende bericht terug:

Geachte heer Pentiloni,

De veiligheid van uw dochter is niet optimaal. Graag zou ik in een persoonlijk gesprek met u uitleggen, hoe u mij kunt helpen om haar veiligheid en geluk te vergroten. Wanneer u een plaats en een tijdstip doorgeeft dan zal ik er zijn. Ongewapend en alleen. Léria wil uw hulp niet accepteren, daarom weet ze hier niets van. Mocht mij iets overkomen, dan wordt Léria op de hoogte gebracht. Haar reactie zal niet mals zijn.

Met vriendelijke groet,

Een vriend van Léria.

Op Léria's advies hadden we onder het paperclipje een foto van haar en mij toegevoegd. Zij was gekleed en zag er heel goed uit. Ik was naakt en Léria had mijn paal stevig vast. Ons geluk was overduidelijk. Drie dagen later, 's middags om vijf uur precies, arriveerde ik op een terrasje van een herberg aan een plein in de oude hoofdstad Corte van Corsica. Onmiddellijk nadat ik bij een tafeltje op een bankje was gaan zitten werd ik omringd door een aantal mooie meiden. De serveerster verscheen en riep: "Strippen." De mooie meiden trokken me van mijn zitplaats en een ogenblik later stond ik naakt voor de serveerster. Mijn armen werden op mijn rug gedraaid en op mijn hals voelde ik een mes. Mijn ballen werden achterlangs vastgehouden door een van de mooie meiden.

"Hij heeft zo goed als niets bij zich," zei een van de mooie meiden. Mijn hemd, broek en onderbroek werden getoond. Mijn schoenen werden zorgvuldig onderzocht en mijn paspoort, geld en retourticket werden aan de serveerster gegeven. Ze bekeek mijn pas zorgvuldig en zei: "Welkom op Corsica meneer Van Blanswick."

De serveerster leek me iets ouder dan ik. Ze zag er geweldig uit en leek sprekend op Léria. Ik zei: "Aangenaam kennis met u te maken. U moet de moeder van Léria zijn." De moeder van Léria liet mijn pas naar binnen brengen. Inmiddels waren mijn handen op de rug geboeid en was de mooie meid achter mij gaan zitten en had mij aan mijn zak op haar schoot getrokken. Mijn ballen bleven stevig onder haar controle. Opstaan was lastig. Natuurlijk kickte ik op de vernederende situatie en dat was zichtbaar. "Ik kan wel begrijpen waarom mijn dochter zo gelukkig keek op de foto. Neem me niet kwalijk dat ik u op deze manier ontvang," zei mevrouw Pentiloni. "Mijn man komt, nadat hij uw paspoort door de computer heeft gehaald." "Dat kan hij net zo goed laten. Mijn opleiding is basisschool en ik heb geen vaste woon- of verblijfplaats. Mijn ouders of opvoeders zijn onbekend en ik heb geen kinderen. Dat is alles wat hij over mij te weten zal komen. Als u en uw man mij beloven Léria volkomen met rust te zullen laten en alles wat we bespreken strikt geheim te houden, dan vertel ik u waar ze is en wat u en uw man voor uw dochter kunnen doen."

Henri Pentiloni kwam na ruim een half uur naar buiten met mijn pas, een doos Cubaanse sigaren, een dienblad met wat glazen en een bijzondere Corsicaanse wijn. Mevrouw Pentiloni was inmiddels gaan zitten en Meneer Pentiloni nam ook plaats. Tegen de mooie meiden zei hij: "Laat die meneer los en geef hem zijn spullen terug." vervolgens stak hij zijn hand uit en zei: "Hartelijk welkom meneer Van Blanswick of wie u ook bent. U bent vast gevaarlijk, want ik kan niets over u vinden. Omdat mij nog niets is overkomen en omdat u hier naakt zit kan ik slechts concluderen, dat ik u kan vertrouwen en dat u mij ook vertrouwd. Mijn vrouw en ik u nodigen u uit om zolang als u wilt, in onze herberg te verblijven." De mooie meid bij wie ik op schoot zat gehoorzaamde de heer Pentiloni niet. Ze had zich onder mij uit gewurmd en zat nu naast mij te spelen met mijn paal. Ze trok mijn voorhuid naar beneden. Ze liet me niet gaan. Ze kuste me in mijn nek en begon langzaam te pompen.

Ze zei: "Ik weet dat Léria wil dat dit zo verloopt. Pa, je zult moeten accepteren dat onze gast van mij is." Het was dus Léria's zus die mij nu onder controle hield en mij ongegeneerd zat af te trekken. In mijn oor fluisterde ze: "Léria en ik deelden altijd alles en op de foto lijkt u dit soort situaties wel te waarderen. U moet dit gewoon accepteren. Mijn moeder vindt dit geweldig en pa mag niet ingrijpen. Mijn gastvrijheid gebied me aan uw geheime verlangens tegemoet te komen en dit als blijkt van mijn waardering voor u te doen." Vermoedelijk had Léria deze reactie verwacht. Ondanks mijn slechte Frans werd het gesprek met de familie Pentiloni steeds gezelliger. Een tweede fles wijn werd aangebroken.

Zonder teveel details prijs te geven vertelde ik over een paar van mijn belevenissen. Henri vertelde op zijn beurt een aantal ongelooflijke verhalen, die vermoedelijk toch echt waren gebeurd. Natuurlijk kwam Léria ter sprake en wilden de Pentiloni's alles over mijn ontmoeting met Léria weten. Ma had de hele avond met een brede glimlach naar mij en de bezigheden van haar dochter zitten kijken. Pa leek er vrede mee te hebben. Hij verzekerde mij dat hij alles zou doen om Léria te helpen. Verscheping van de Saters kon geregeld worden. Er werd mij ook een aantal mooie meiden ter beschikking aangeboden om me te helpen bij het uitschakelen van de club. Hij zou alle kosten en het loon van de dames betalen. Dat wimpelde ik vriendelijk af. Mijn eigen mooie meiden zouden hun eigen problemen oplossen.

De zus van Léria had de hele avond met me gespeeld, maar me een bevrediging onthouden. De reden van de speciale "gastvrijheid" van de familie was me onduidelijk. Pa, ma en zus hadden mij vermoedelijk wat duidelijk willen maken. Het was laat toen ik op bed ging. Even later ging de kamerdeur open en kwam Léria's zusje binnen. Ze zei niets, ze droeg niets en ze kroop bij me. We hielden ons niet in en deden, dat waar de natuur ons voor had gemaakt.

Ging ik nu vreemd? Het was geen opzet geweest. Het was me overkomen. Net als dat mijn harem mij was overkomen. Het is echt verdraaid moeilijk om uit de problemen te blijven, maar dat wist ik al lang. Eenmaal weer thuis vertelde ik alles. Léria zat enorm te giechelen. Toen ik haar vroeg waarom, zei ze: "niets bijzonders: een binnenpretje dat naar buiten kwam." Hier namen Nora en Linda geen genoegen mee. Ze roken onraad en wilden weten waarom Léria zo'n plezier had. De andere meisjes drongen ook aan. Ze moest er wel mee voor de draad komen.

Léria had contact met haar zus opgenomen en die had op haar beurt hun moeder ingelicht. De bijzondere "gastvrijheid" was opzet. Zusje was erg dominant, net als haar vader en ze had altijd al graag eens een man in het openbaar willen aftrekken zonder dat hij daar wat tegen kon doen. Léria wist dat en ze wist ook dat ik zoiets verrukkelijk zou vinden. Daarom had ze ook geen scrupules gehad. Haar actie had overigens ook een goede praktische reden: het was een test voor haar vader. Nu was gebleken dat pa niet had ingegrepen, was het Léria duidelijk geworden, dat hij vrede had met haar situatie en dat hij die accepteerde.

Mijn harem vond, dat seks die mij buiten mijn harem overkwam, wel door de beugel kon zolang het mijn relatie met hen niet verstoorde. Mannen konden zoiets niet helpen. Nora en Linda waren, naar mijn gevoel, wat minder enthousiast en daar zat ik wel mee. Problemen kunnen immers zomaar spontaan uit de hand lopen.

*** Gevecht met mijn harem ***

Op de website van de bende was een ledenvergadering aangekondigd, die over drie weken op een vrijdag zou plaatsvinden. Op de agenda stonden een paar belangrijke punten. Iedereen moest komen. Na afloop feest op het terrein, met bier en varken aan het spit. De volgende middag een toertocht naar Duitsland met de hele club en zondagavond weer terug. Mijn vrouwen wisten bijna zeker dat alle clubleden zouden komen, maar er kon natuurlijk altijd iemand ziek zijn. Het leek een ideale gelegenheid om de hele motorbende in een keer uit te schakelen.