De Harem: 09 Wraak

**** afwikkeling ****

We wilden de motoren verkopen. Dat was niet eenvoudig. We konden de mannen wel dwingen om hun motor over te schrijven, maar daar zat wel een risico aan. Russen hebben echter overal lak aan. Olga was de taal machtig en we zetten daar de motoren gewoon te koop in een Russisch dagblad. Binnen een dag hadden we contact met een handelaar die ze in een koop wilde hebben. Papieren waren niet nodig. We kwamen uit op € 160.000,-- Een beetje teleurstellend, want het waren mooie motoren. Toch was het geen slechte afspraak. We waren er mooi snel vanaf zonder een spoor achter te laten.

Olga sprak met de handelaar af in een café in de buurt van onze hal. Ze waren overeengekomen dat de handelaar de motoren in geval van verkoop nog dezelfde dag zou ophalen. Je moet Russen nooit zomaar vertrouwen. We hadden dus wat veiligheidsmaatregelen genomen voor het geval dat de Rus vervelende plannen had. Gelukkig liep alles van een leien dakje (Dit speelt meer dan een jaar voordat Putin de oorlog begon). Olga was met de Rus naar onze hal gegaan. De Rus had onmiddellijk betaald en hij liet de motoren meteen afhalen. Olga zwaaide de Rus uit en ik ging de huur van de hal opzeggen.

Een paar dagen later werd op het journaal gemeld dat er een hele club met motorrijders was verdwenen. Er waren de meest wilde theorieën om dit te verklaren. De politie vermoedde echter, dat er sprake zou zijn van geloofswaanzin. De clubleden noemden zichzelf Saters, wat wel een sterke aanwijzing was. Ze zouden zich ergens hebben afgezonderd om zich in alle rust op het einde der tijden voor te bereiden.

**** Het recht van de sterkste ****

Nora wilde graag begrijpen waarom criminelen zich zo gedragen als dat ze doen. Dat is een interesse die heel begrijpelijk is als je officier van justitie wilt worden. Nora ging dan ook regelmatig naar de cellen om met de Saters te praten om te weten te komen wat hen bewoog. Ze had wel enig idee want het afglijden van de club had ze zelf van dichtbij meegemaakt, maar ze wilde het graag van de mannen zelf horen en Nora wilde ook vooral begrijpen hoe ze met hun eigen daden konden leven.

Samen met Linda bracht ze telkens een man naar haar kantoortje om met hem te praten. Het resultaat was ontluisterend. De Saters geloofden niet in god, maar wel in de evolutie theorie. Als je sterk was, dan had je het recht om te overleven. De sterkste mannen mogen paren met alle vrouwen die ze maar wensen en ze hebben het eerste recht op voedsel en andere privileges. Dat was gewoon de wet van de natuur en daar werd naar gehandeld. Het was het recht van de sterkste. Er was niemand die ze tegenhield.

Gewone burgers deden eventueel aangifte van misstanden, soms werden ook de politiek en de media geïnformeerd. De overheid ging echter zelden tot adequate actie over. De Saters vonden de rechtstaat en de democratie een uitvinding van slappelingen die niet zelf voor zichzelf durfden op te komen. Dat soort van recht had met natuurlijke selectie en het recht van de sterkste volgens hen niets van doen, ze konden er smalend om lachen. De Saters vonden dat ze in hun recht stonden.

De gulden regel: "Alles wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook de ander niet." die juist helpt om een samenleving sterker te maken waardoor je als individu in die samenleving een betere kans had, werd door de Saters als complete onzin afgewezen. Toen Nora een keer opmerkte dat de Saters zelf ook als een club handelden, werd ze uitgelachen. Dat was iets heel anders.

Hun gedachtegang had hier en daar wel iets van de opvattingen van de Nazi's, die vonden dat ze übermenschen waren en dus het recht hadden om anderen te onderwerpen en zelfs uit te roeien. Nora had er geen greintje begrip voor.

**** Nog een barbecue ****

Het schip van Henri was een tweemastschoener van 49 meter lang, dat normaal gebruikt werd als opleidingsschip. Althans zo leek het voor de buitenwereld. Henri had een week nodig gehad om het schip een beetje aan te passen zodat het geschikt was om de mannen te accommoderen. Het was een soort slavenschip geworden, maar niet dermate wreed als in vroegere tijden. Het was voor de gevangenen comfortabeler dan op een VOC-slavenschip, maar erg prettig zou een verblijf als gevangene niet zijn. De heer Pentiloni was uitermate verbolgen over het lot dat zijn dochter had getroffen. De bemanning, of eigenlijk bevrouwing bestond uit negentien jonge meiden die stuk voor stuk bijzonder fit overkwamen. Ze zouden weinig problemen hebben met de Saters.

De "Léria" lag afgemeerd in een inham van het toegangskanaal tot de haven van Drontwijk aan Zee. De inham werd vroeger gebruikt door schepen die de bunker bevoorraden. De afstand tot mijn huis was kort. Om het risico te vermijden dat toch iemand zou zien wat de lading was, zouden we de penissen om drie uur 's nachts aan boord brengen.

Nora had de bevrouwing uitgenodigd voor een barbecue in onze tuin. De dames kwamen in gala tenue en mijn vrouwen hadden zich ook chique aangekleed. Zonder dat ze het wisten had ik voor elk van hen wat aparts laten maken waarvan ik vond dat het mooi zou staan. Het was een rip uit mijn lijf, maar dat was het dubbel en dwars waard. Voor de Oki's had ik samoerai zwaarden met foedraal uit Japan laten komen. Ze konden op de rug worden gedragen en pasten prima bij hun zwarte leren broekjes. Zelf droeg ik mijn eigen bekende tenue.

De kapitein bleek Léria's zus te zijn. Ze kwam meteen op me af, trok eens lekker aan mijn piemel en kuste me alsof ik haar nieuwste speeltje was. Een paar andere vrouwelijke matrozen hadden mij herkend en hadden een brede, ietwat jaloerse grijns op hun gezicht. Nadat we klaar waren met eten zette Maëva wat dansmuziek op zodat er gedanst kon worden. Nora kwam meteen op me af om te dansen. Ze wilde graag even dichtbij mij zijn. Nu houd ik niet zo van dansen, maar Nora wilde ik natuurlijk niet weigeren.

Elke keer als ik Nora in haar ogen kijk, dan voel ik een onbedwingbare golf van liefde en hartstocht opkomen. Duidelijk zichtbaar voor iedereen. Nu, tijdens het dansen ook. Nora greep onwillekeurig mijn liefdeslans en zo schuifelden we heel intiem door de tuin. Sharana wilde ook met mij dansen en ook zij kon niet van mij afblijven. Ze smolt helemaal toen ik haar zoende.

Léria had dit allemaal gezien en wilde wel een lolletje hebben. Ze trok me los uit de armen van Sharana en duwde me naar haar zus, die zich geen ogenblik bedacht en me tijdens het dansen langzaam begon af te trekken. Iets waar ze kennelijk veel plezier aan beleefde. Nu was het hek van de dam. De hele bevrouwing van de Léria wilde met me dansen. Léria keek vrolijk toe. Om twaalf uur was het feest voorbij. We moesten de boel opruimen en de bendeleden naar de schuur en vandaar in het schip zien te krijgen.

**** afscheid ****

Het had mijn vrouwen wel leuk geleken om alle mannen met hun piemels aan elkaar te koppelen en ze dan achteruitlopend naar de Léria te brengen. Ze zouden loten wie de mannen mocht leiden. Helaas kwam daar niets van terecht. Het was te lastig. De meeste piemels waren nog niet goed genezen en de mannen konden achteruitlopend in het donker ook niet goed zien aankomen wanneer ze in beweging moesten komen en hoe snel. De kracht op hun piemel kwam dan te plotseling. Ze konden niet snel genoeg reageren om hun piemel schadeloos te houden. De verplaatsing moest gewoon door middel van gekoppelde balzakken.

Mijn harem had de mannen zodanig gedrild dat ze op bevel, zelf hun scrotums met een lichte ketting en tieraps aan elkaar koppelden, waarna ze naast elkaar staand, hun handen achterwaarts door de tralies moesten steken zodat hun eigenaresse hen kon boeien. Vervolgens deed ik de celdeur open en hun eigenaresse zei dan tegen de achterste in de rij: "Wijdbeens," waarna de ballenstrop werd aangebracht. Op deze manier konden vijf mannen tegelijk, achteruitlopend de trap op, naar de schuur worden geleid. Omdat ik niet graag wilde dat de mannen later ooit de locatie van mijn huis zouden kunnen herkennen kregen ze een zak over hun hoofd. Nadat de eerste vijfentwintig mannen naar de schuur waren gebracht, controleerde ik door middel van een drone met infrarood camera of er niet toevallig iemand in de buurt was. Gelukkig was alles veilig.

Mijn vrouwen konden met hun vijf groepen van vijf gevangenen op weg naar het schip. Eerst de eigenaresse met de ballenstrop, dan haar vijf achteruitlopende penissen en daarna een extra vrouw om de stoet voor haar in de gaten te houden en de mannen aanwijzingen te kunnen geven. Enzovoorts. Nadat de eerste vijfentwintig mannen naar hun nieuwe verblijf waren gebracht, kwam de tweede groep aan de beurt.

Er was een gevangene verblijf voor alle penissen op het schip. Binnen mochten de handboeien af. Voorlopig werd elke penis in een hangmat gelegd en met zijn penisring aan de hangmat vastgemaakt en wel op zo'n manier, dat ze er niet uit konden vallen. Om er voor te zorgen dat de bevrouwing zonder gevaar het verblijf met penissen in kon, waren er wat speciale voorzieningen aangebracht. Zo konden de penissen desgewenst aan een ketting worden gehouden. Op de ketting kon schrikdraad spanning worden gezet zodat korte stroomstoten toegediend konden worden. Als je wel eens tegen een schrikdraad hebt gepiest, dan weet je hoe het voelt.

De mannen konden staan of liggen en zelfs wat heen en weer lopen. Aan dek was de reling voorzien van een extra rail die onder stroom kon worden gezet. Ook daar konden de kettingen aan vastgeklikt worden. De penissen konden op die manier gelucht worden en eventueel konden ze ook gebruikt worden voor het verrichten van uiteenlopende klusjes.

Om vijf uur 's ochtends vertrok de Léria. Op de computer kon ik de chips van de mannen nog enige tijd volgen, totdat er geen bereik meer was. Het schip zelf was nog wel te volgen via het automatisch identificatiesysteem (AIS) voor schepen. Na drie maanden kwam het schip op L'île des femmes aan. De betaling voor de mannen verscheen nog dezelfde dag in onze Bitcoinportemonnee.

We zaten nu nog opgescheept met vier vrouwen. Normaal werd de motorclub elk kwartaal een keer per e-mail benaderd door de vrouwen opkopers. Onze gevangenen waren achter in de twintig en wij vermoedden dat de clientèle van de handelaren liever veel jongere meisjes wilde hebben. Daarom besloten we elk aanbod te accepteren. Het was wachten op de mail.

WORDT VERVOLGD.

(Wie wil weten hoe het verder ging met de Saters kan dit lezen in: "L'île des femmes".)