Note: You can change font size, font face, and turn on dark mode by clicking the "A" icon tab in the Story Info Box.
You can temporarily switch back to a Classic Literotica® experience during our ongoing public Beta testing. Please consider leaving feedback on issues you experience or suggest improvements.
Click here
"डोन्ट वरी, किशोर... मी तिच्या मनाविरुद्ध काही करणार नाही..." मोहनसर आनंदाने माझा हात दाबत म्हणाले...
अश्या तऱ्हेने आम्हा दोघांच्यात ते 'डिल' नक्की झाले!... आता पुढे काय आणि कसे होतेय ह्याची उत्सुकता मनात लागून राहिली... पुढे थोडा वेळ आम्ही दोघे ड्रिंक्स घेत हळु हळु गप्पा मारत राहिलो... मोहनसरांच्या गप्पांमध्ये माझ्या बायकोचाच विषय होता... माझ्या बायकोबद्दल कोणी इतके चावट आणि घाण बोललेले मी कधी ऐकले नव्हते त्यामुळे मला ते ऐकायला एक वेगळीच उत्तेजना वाटत होती!...
नंतर मग कल्याणीने बाहेर येवून सांगितले की जेवण तयार झाले आहे... आम्ही मग किचनमध्ये डायनींग टेबलवर बसून जेवण केले... जेवताना पुर्ण वेळ मोहनसर कल्याणीशी वडिलकीच्या नात्याने बोलत होते... जणू ते तिचे वडिल आहेत अश्या तऱ्हेने ते प्रेमाने तिच्या स्वयंपाकाची तारीफ करत होते, तिची स्तुती करत होते... त्यांच्या बोलण्याची कल्याणीला मजा वाटत होती आणि स्वत:ची स्तुती ऐकून ती सुखावत होती... तिला मोहनसरांचे वडिलकीचे बोलणे इतके भावले की ती आपल्या माहेरच्या, लग्ना आधीच्या अनेक गोष्टी त्यांना सांगायला लागली... जेवण झाल्यावर आम्ही सगळे पुन्हा हॉलमध्ये येवून बसलो आणि गप्पा मारू लागलो...
कल्याणी तिच्या कॉलेजच्या गोष्टी त्यांना सांगत होती आणि ती कॉलेजमध्ये असताना कशी 'कब्बडी'च्या टिमची कॅप्टन होती ते तिने त्यांना सांगितले... स्पोर्टसचा विषय निघाला तसे मोहनसर अजुनच बोलके झाले आणि ते कल्याणीला कब्बडी विषयी अनेक प्रश्न विचारायला लागले... कल्याणी उत्साहाने त्यांना आपल्या जुन्या आठवणी सांगू लागली... मोहसर इतक्या इंटरेस्टने विचारत होते आणि स्पोर्टसबद्दल तिच्याशी कधी कोणी इतक्या इंटरेस्टने बोलले नव्हते तेव्हा ती खूपच उत्साहाने त्यांना सगळे सांगत होती... कल्याणी त्यांनी म्हणाली,
"थांबा हं... मी तुम्हाला माझा कॉलेजच्या दिवसातील अल्बम दाखवते... मी कब्बाडी टिमची कॅप्टन होती तेव्हा..."
"हो जरूर जरूर... मला पहायला आवडेल..." मोहनसर आनंदाने म्हणाले.
कल्याणी उठून लगबगीने अल्बम आणायला आत गेली... ती आत गेली तसे मोहनसर हळुच मला म्हणाले,
"तुझी बायको बाहेर आली की तू काही कारण सांगून आत जा आणि लवकर बाहेर येवू नकोस..."
"का हो?... तुमचा काही करायचा विचार आहे का?" मी उत्सुकतेने विचारले.
"आहे तर खरा... पण बघू कितपत चान्स मिळतो ते..." मोहनसर उत्साहाने म्हणाले.
मी 'ठिक आहे' म्हटले... माझ्या मनात पण उत्सुकता होती की मोहनसर माझ्या बायकोवर कसा चान्स मारतात त्याची... कल्याणी अल्बम घेवून बाहेर आली आणि तिने तो मोहनसरांच्या हातात दिला... मोहनसर अल्बम उघडून एक एक फोटो निवांतपणे पाहू लागले आणि कल्याणीला एक एक फोटोबद्दल माहिती विचारू लागले... मी तेवढ्यात 'आलोच हं टॉयलेटला जावून' असे म्हणत तेथून सटकलो आणि आत गेलो... आत येवून मी हॉलच्या दरवाज्याच्या मागे उभा राहिलो आणि परद्याच्या फटीतून हॉलमध्ये बसलेल्या मोहनसर आणि कल्याणीला गुपचूप पाहू लागलो...
कल्याणी उत्साहाने मोहनसरांना एक एक फोटोची माहिती सांगत होती आणि मोहनसर प्रत्येक फोटोबद्दल जास्तीत जास्त प्रश्न विचारत होते... कल्याणी सोफ्यावर त्यांच्या बाजुला त्यांना चिकटून बसली होती आणि वाकून त्यांना फोटोतील व्यक्तींबद्दल सांगत होती... मोहनसरांनी मुद्दाम फोटोचा अल्बम आपल्या पायावर थोडा लांब धरला होता तेव्हा कल्याणीला बोट ठेवून फोटोतील व्यक्तीबद्दल सांगताना थोडे पुढे झुकावे लागत होते. त्याने कल्याणीच्या पदराआडचा छातीचा उभार पुर्ण दिसायचा आणि मोहनसरांची कामूक नजर त्यावर जायची... ती अजुन पुढे झुकली की ते आपला हात पुढे करायचे आणि तिचा तो मांसल गोळा त्यांच्या हातावर दबला जायचा...
मोहनसर कल्याणीच्या वडिलांसारखे होते म्हणून तिला त्यांना चिकटून बसायला काही वाटत नव्हते आणि त्यांच्या अंगाला तिच्या भरगच्च गोळ्यांचा स्पर्श होत होता त्याचा ती बाऊ करत नव्हती... अल्बम बघून झाल्यावर ते तसेच बसून राहिले आणि पुढे गप्पा मारत राहिले... मोहनसर एकदम चालू होते आणि मस्त ॲक्टिंग करत होते... जणू ते तिचे वडिल आहेत असे प्रेमाने ते तिला 'बेटी बेटी' करत तिच्याशी गुलुगुलू बोलत होते... बोलता बोलता त्यांनी तिचा हात हातात घेतला तरी ते कल्याणीच्या लक्षात आले नाही... तिने हात काढून घेतला नाही की काही प्रतिक्रिया दर्शवली नाही...
मग मोहनसरांनी अजुन धाडस दाखवले आणि तिच्या खांद्यावर हात टाकून तिला कवेत घेतले... त्याने कल्याणी थोडी बावरली आणि तिच्या चेहऱ्यावरील भाव बदलले! पण ती तशीच बसून राहिली... मोहनसरांनी तिला प्रेमाने विचारले,
"कल्याणी बेटी... तू अगदी माझ्या मुलीसारखी आहेस!... मी आयुष्यभर ब्रम्हचारी राहिलो... जर मी लग्न केले असते तर मला तुझ्यासारखी मुलगी असली असती..."
त्यांच्या बोलण्याने कल्याणीला काय बोलावे ते सुचेना... ती नुसतीच हसली आणि त्यांच्या कवेत थोडी संकोचून बसून राहिली... मोहनसरांनी तिला अजुन जवळ घेत विचारले,
"बेटी, तुझे वय काय म्हणालीस तू?"
"मी कोठे काही म्हटले?" कल्याणीने उलट प्रश्न केला.
"नाही म्हणजे... मागे कधीतरी तू सांगितले होतेस.. काय वय सांगितले होतेस?"
"३२..." कल्याणी म्हणाली.
"बत्तीस??... खरच!... वाटत नाही... मला तू हार्डली २५ ची वाटतेस..." मोहनसर तिची स्तुती करत म्हटले.
"काहितरीच काय... मी २५ ची कशी वाटेल?... तुम्ही माझी मस्करी करताय..." कल्याणी त्यांच्या स्तुतीने किंचीत मोहरून म्हणाली.
"अग खरच... मी मस्करी नाही करत... खरच तू तुझ्या वयापेक्षा लहान दिसतेस..."
त्यावर कल्याणी काही बोलली नाही आणि नुसतीच हसत राहिली... मोहनसरांनी तिचा चेहरा आपल्याकडे वळवून हळुच म्हटले,
"आणि तू किती सुंदर दिसतेस!... खरच! मी जर लग्न केले असते तर तुझ्यासारख्या सुंदर मुलीशीच केले असते!"
त्यांचे बोलणे ऐकून कल्याणी शरमेने लाल झाली आणि तिची नजर खाली झुकली... तिचा तो मोहक चेहरा पाहून बहुतेक मोहनसरांचा स्वत:वरील ताबा सुटला!... त्यांनी पटकन आपले ओठ कल्याणीच्या ओठांवर ठेवले आणि ते तिला किस करून लागले... कल्याणीला किस करताना त्यांचा एक हात तिच्या नितंबावर होता तर दुसरा तिच्या पदराआडच्या गोळ्यावर होता... कल्याणीला काही क्षण कळलेच नाही काय चालले आहे ते... जेव्हा तिला कळले तेव्हा तिचे डोळे विस्फारले!... तिच्या चेहऱ्यावरील भाव बदलले आणि ती रागाने लालबुंद झाली! झटकन ती मागे झाली आणि तिने एक जळजळीत कटाक्ष मोहनसरांकडे टाकला!...
"खटॅकऽऽऽऽऽ" मोहनसरांच्या मुस्काटात एक मारून कल्याणी उठली आणि तरातरा चालत आत आली... तिला येताना पाहून मी पटकन आत पळालो आणि आमच्या बेडरूममध्ये शिरलो... बेडरूममधील टॉयलेटमधून जस्ट बाहेर येतोय असे दाखवत मी बाहेर आलो आणि कल्याणी माझ्यावर धडकली... मी तिला 'काय झाले?' म्हणून विचारले तर ती रागारागाने मला म्हणाली,
"त्या म्हाताऱ्याला चळ भरलाय... त्याला निघून जायला सांग..."
मी साळसुदपणे बाहेर आलो... मोहनसर ऑलरेडी जागेवरून उठले होते आणि निघायच्या तयारीत होते... त्यांच्या जवळ गेल्यावर कसे रिॲक्ट करावे ते मला कळेना... आत बायकोला ऐकू जाईल असे त्यांना झाडून घराच्या बाहेर काढावे की माझ्या बायकोवर ते चान्स मारत होते आणि त्यात ते अयशस्वी झाले म्हणून त्यांचे सांत्वन करावे की त्यांना 'बेटर लक नेक्स्ट टाईम' बोलून त्यांना पुन्हा कधीतरी चान्स घ्या म्हणावे?... पण माझ्या प्रश्नातून मोहनसरांनीच माझी सुटका केली! ते काही न बोलता तसेच निघून गेले...
नंतर मग जेव्हा मी आत बेडरूममध्ये गेलो तेव्हा कल्याणी मोहनसरांच्या नावाने बडबड करू लागली... नंतर तिने मध्यरात्र होईपर्यंत त्यांच्या नावाने खडी फोडली आणि मी तिला समजावून सांगायचा प्रयत्न करत होतो... ते प्यायले होते आणि दारूच्या नशेत त्यांनी तसे वर्तन केले असावे हे कसेबसे मी तिला पटवून दिले तेव्हा कोठे ती शांत झाली!...
*******
दुसऱ्या मोहनसर जेव्हा मला स्कूलमध्ये आमच्या रूममध्ये भेटले तेव्हा आमची झाल्या प्रसंगाबद्दल चर्चा झाली... मोहनसरांना कल्याणीने थप्पड मारली त्याचे काही वाटले नाही पण आता ती त्यांच्याबरोबर संबंध तोडून टाकेल ह्याची त्यांना भिती वाटली... पर्यायाने मलाही त्यांच्याबरोबर संबंध तोडून टाकावे लागणार होते म्हणजे त्यांच्यामुळे मला जी स्कूलमधील मुलींबरोबर मजा करायला मिळत होती ती बंद होणार होती... सगळ्या गोष्टींचा सारासार विचार केल्यानंतर मी मोहनसरांना म्हटले की तुम्ही कल्याणी भेटली की तिची माफी मागा... मी नशेत होतो तेव्हा माझ्याहातून तसे वर्तन घडले असे सांगून तिची क्षमा मागा... जोपर्यंत ती क्षमा करत नाही तोपर्यंत तिच्या मागे लागा...
मोहनसरांनाही ते पटले आणि ते कल्याणीला भेटण्याचा चान्स पाहू लागले... यथावकाश स्कूलमध्ये त्यांची भेट झाली अणि मोहनसरांनी कल्याणीची माफी मागितली... पहिल्या वेळी कल्याणी त्यांना काही बोलली नाही आणि तशीच रागाने निघून गेली... पण पुढिल आठवडाभर जेव्हा जेव्हा त्यांची भेट होत होती तेव्हा तेव्हा ते तिची माफी मागत राहिले... मला ते मोहनसरांकडून कळत होते आणि कल्याणीकडूनही कळत होते... मोहनसरांची बाजू मजबूत करण्यासाठी मी पण कल्याणीला समजावू लागलो की 'जावू दे, ते वयस्कर आहेत... ते इतकी मनापासून माफी मागत आहेत तर माफ कर..." वगैरे...
शेवटी कल्याणीने मोहनसरांना माफ केले!... नंतर मग त्यांच्यात काही काळ दुरावा राहिला पण हळु हळु त्यांचे संबंध पुर्ववत सुरळीत झाले... मला दोघांकडून त्याचा रिपोर्ट मिळत होता आणि मनातल्या मनात मी खूष होत होतो... मोहनसरांबरोबर कल्याणीचे संबंध पुन्हा ठिक झाले म्हणजे त्यांना तिच्यावर चान्स मारता येणार होता आणि पर्यायाने मला पूजावर चान्स मिळणार होता हे गणित मला माहीत होते... आता ते कसे घडणार होते ते फक्त मोहनसरांनाच ठाऊक होते पण मी सुद्धा आशेवर बसलो होतो...
******
एकदा अशीच पूजा मोहनसरांकडे एक 'प्रॉब्लेम' घेवून आली होती आणि मोहनसरांनी तिला काही एक्जरसाईज करायला लावून मला तिच्या नितंबाचे, आतील पॅन्टीचे दर्शन घ्यायचा चान्स दिला... माझ्यासमोर त्यांनी तिच्या स्कर्टमध्ये हात घालून नितंब दाबले आणि तिच्या योनीवर बोटे फिरवली... मी सगळे लांबून बघत होतो आणि माझा कडक लंड दाबत होतो... मग पूजा निघून गेल्यावर मोहनसर माझ्या जवळ आले आणि चेअरवर बसत मला म्हणाले,
"काय मग... कसा वाटला शो?"
"एकदम मस्त!..." मी खुषीत म्हणालो.
"मग... तिला चोदावेसे वाटते की नाही? पाहिजे ही चोदायला??"
"ऑफकोर्स!... मी कधीही तयार आहे..." मी पटकन म्हटले.
"मग तुझ्या बायकोचे काय?... तिच्यावर मला चान्स दे ना..." ते हसत म्हणाले.
"मोहनसर... तुम्हाला माहीत आहे ती कशी आहे ते... तुम्ही चान्स घ्यायचा प्रयत्न केला ना?... काय मिळाले तुम्हाला?... मला नाही वाटत ती काही करायला तयार होईल..." मी विषन्नपणे म्हणालो.
"होईल होईल... नक्की तयार होईल..." मोहनसर हसत म्हणाले.
"अहो पण कशी?? मला तरी काही सुचत नाही..."
"होणार... तशी सिच्युएशन क्रिएट करावी लागते... परिस्थिती निर्माण केली तर भल्या भल्या सतीसावित्री आपली लाजलज्जा सोडून रांडा बनतात..." मोहनसर आत्मविश्वासाने म्हणाले.
"अहो कसे होणार ते? अशक्य आहे ते..."
मी त्यांच्यावर अविश्वास दाखवत म्हटले... माझी बायको रांडेसारखी वागेल?... कदापी शक्य नव्हते ते... पण मोहनसरांना भलताच आत्मविश्वास होता!... ते म्हणाले,
"किशोर... माझ्या डोक्यात एक मास्टर प्लान आहे!... जर तुझी मला साथ मिळाली तर तो यशस्वी होईल..."
"कसला प्लान आहे?... आधी सांगा मग ठरवतो साथ द्यायची की नाही ते..." मी म्हणालो..
"ओके!... सांगतो... तुला बारावीच्या क्लासमधल्या 'अमिशा' आणि 'रिया' ह्या दोन मुलीं माहीत आहेत ना?"
मोहनसरांनी ज्यांची नावे घेतली त्या दोन्ही मुलीं माझ्या नजरेसमोर उभ्या राहिल्या... दोघीही सुंदर आणि सेक्सी होत्या!... अमिशा थोडी लाजरी-बुजरी वाटायची तर रिया एकदम डॅशींग होती... दोघीही स्पोर्टसमध्ये ॲक्टिव होत्या आणि स्कूलच्या कब्बडी टिममध्ये खेळत होत्या... कल्याणी कब्बडी टीमला ट्रेन करत होती आणि ह्या दोघी तिच्या एकदम आवडत्या प्लेअर होत्या... मी अनेकदा त्यांना कल्याणीबरोबर प्रॅक्टीस करताना पाहिले होते... फ्रॅन्कली सांगायचे तर माझ्या बायकोपेक्षा माझी नजर त्या दोघींवर जास्त असायची... खेळताना दोघींच्या मांडा हलायच्या, छातीचे गोळे उसळायचे आणि मागून कुल्ले असे थिरकायचे की लंडात सणक जायची!... त्या दोघींची नावे जेव्हा मोहनसरांनी घेतली तेव्हा मी उत्साहीत झालो आणि त्यांचा काय प्लान आहे ते ऐकू लागलो...
"हे बघ किशोर... ह्या दोघीं एकदम सेक्सी आहेत आणि ह्या दोघींना चांगली चोंबळायची माझी खूप दिवसांची इच्छा आहे... ह्या दोघींच्या लिस्टमध्ये आता तुझ्या बायकोचे नाव पण ॲड झाले आहे, ज्यांना मला चोंबळायचे आहे... माझ्या डोक्यात जो प्लान आहे तो यशस्वी झाला तर ह्या तिघींबरोबर आपल्याला मजा करता येईल... म्हणजे तुझ्या बायकोबरोबर तू मजा करतोस पण तुला ह्या दोघींना घेता येईल... आणि मला तिघींना..."
"प्लान काय आहे ते तर सांगा..." मी उत्सुकतेने विचारले.
"सांगतो... हे बघ... होळीचा सण पुढच्या आठवड्यात येतोय... मी माझ्या घरी एक खास धुळवड सेलिब्रेशन आयोजित करतो आणि सगळ्यांना आमंत्रित करतो... तसे मी सगळ्यांना बोलावतोय असे सांगेल पण प्रत्यक्षात फक्त सिलेक्टेड व्यक्तींनाच मी बोलवेल... तु, तुझी बायको... अमिशा आणि रिया... आणि मुलांच्या कब्बडी टिममध्ये खेळणारे तुला माहीत असलेले २ स्टुडंट... म्हणजे राज आणि राहुल... आणि अर्थात मी... आपण इतकेच ह्या सेलिब्रेशनला असू..."
"ते ठिक आहे... पण नक्की करायचे काय?" मी उत्सुकतेने विचारले...
"सांगतो ना... तुला तर माझे घर माहीत आहेच... माझ्या घराच्या मागच्या बाजुला मोकळे आवार आहे... आवाराला भिंतही आहे तेव्हा बाहेरून कोणाला आतले काही दिसत नाही... तसेही माझे घर एका टेकडीवर आहे तेव्हा कोणी तिकडे जास्त येत नाही... तर त्या आवारात आपण धुळवळ साजरी करायला जमायचे... नॉर्मल धुळवळ खेळता खेळता आपण सगळ्यांना सरबत पाजुया... सरबतामध्ये 'भांग' टाकलेली असेल ज्याने सगळे झूम होतील आणि आपण काय करतोय ह्याचे कोणाला भान रहाणार नाही..."
"मग मी 'कब्बडी'चा विषय छेडून तुझ्या बायकोशी चर्चा चालू करेल... मुली मुलांपेक्षा चांगली कब्बडी खेळु शकत नाही असे बोलून मी तुझ्या बायकोला उकसवेल आणि मुला-मुलींची कब्बडी मॅच खेळायला चॅलेंज करेल... मला माहीत आहे ती डिवचून लगेच तयार होईल... मग तुझी बायको, अमिशा आणि रिया ही मुलींची टीम होईल आणि तू, राज व राहुल ही मुलांची टिम तयार होईल... मी म्हातारा असल्याने बाहेर उभा राहून पंच बनेल... आणि मग आपण मस्त 'कब्बडी' खेळुया..."
मोहनसरांनी त्यांचा प्लान शेवटी सांगितला!... तो ऐकून मी अवाक झालो!... इतके सगळे कसे काय जमणार ह्याचेच मला नवल वाटत होते... अर्थात! अमिशा व रिया मुलींच्या कब्बडी टिममध्ये होत्या आणि राज व राहुल मुलांच्या टिममध्ये होते... माझी बायको तर कब्बडी चॅम्पियन होती आणि मी पण कॉजेलमध्ये असताना कब्बडी खेळलो आहे... तेव्हा आमच्यात कब्बडी मॅच होणे तितके अवघड नव्हते... पण एवढे सगळे करून काय खेळायचे तर 'कब्बडी'... त्यात काय इतकी मजा??... तेव्हा मी मोहनसरांना म्हटले,
"अहो कब्बडी मॅच ठिक आहे... पण त्याने काय होणार आहे... उगाच आपली कब्बडी खेळायची आणि दमून घ्यायचे... फार फार तर एकमेकांना पकडायच्या उद्देशाने इकडे-तिकडे हात लावायचा... बस तेवढेच!..."
"हांऽऽ... तीच तर मजा आहे!... ॲटलिस्ट सुरुवातीला त्यांना नुसते हात तर लावायला मिळेल... बाकी पुढचे काम ती सरबतात मिसळलेली 'भांग' करेल... तू बघ तर खर... पुढे काय काय आणि कसे कसे इंटरेस्टींग घडत जाते ते..." मोहनसरांनी पुर्ण आत्मविश्वासाने म्हटले...
मग आम्ही त्यांच्या प्लानवर थोडी चर्चा केली... मी माझ्या सगळ्या शंका बोलून दाखवल्या आणि मोहनसरांकडे सगळ्यावर उत्तर होते... शेवटी मला त्यांचा प्लान मान्य करण्यात काही प्रॉब्लेम वाटला नाही... मी विचार केला की हे सगळे घडून पुढे काही फायदेशीर घडले नाही तरी काही तोटाही होणार नाही... तेव्हा मी मोहनसरांच्या प्लानला मान्यता दिली!... तसेही जे करायचे होते ते सगळे मोहनसरांना अरेंज करायचे होते... मला फक्त माझ्या बायकोला घेवून त्यांच्या घरी धुळवड खेळायला जायचे होते जे मी मॅनेज करू शकत होतो...
मग पुढच्या काही दिवसात आम्ही आमच्या प्लानवर चर्चा करून एक एक गोष्ट ठरवत गेलो... मोहनसरांकडे ही 'प्रायव्हेट धुळवड' दुपारच्यावेळी अरेंज करायची असे आम्ही ठरवले... दुपारपर्यंत इतरत्र धुळवड खेळुन दुपारी त्यांच्याकडे जायचे असे ठरले... मग यथासांग 'सगळ्यांना' आमंत्रण दिली गेली... मोहनसरांनी कल्याणीला खास आमंत्रण दिले आणि तिने खुषीत ते मान्य केले... आता मी आणि मोहनसर धुळवडीच्या दिवसाची चातकासारखी वाट पाहू लागलो...
*****
शेवटी तो दिवस उजाडला!... होळीच्या दुसऱ्या दिवशी सकाळी आम्ही धुळवड खेळायला बाहेर पडलो... आम्हाला आमंत्रित करण्यात आलेल्या ३/४ ठिकाणी आम्ही गेलो आणि मनसोक्त धुळवड खेळलो... कल्याणी आज खास मूडमध्ये होती आणि भरपूर एंजॉय करत होती... तिने पंजाबी सूट घातला होता आणि तो रंगून, ओला होवून तिच्या अंगाला असा चिकटला होता की तिच्या अंगाचा एक एक अवयव उठून दिसत होता!... तिने आत घातलेली ब्रा आणि पॅन्टी स्पष्टपणे दिसत होती... पण ती चांगल्या मूडमध्ये होती तेव्हा त्याबद्दल तिला काही वाटत नव्हते... पण तिला बघणाऱ्या पुरुषांची आणि मुलांची हालत होत होती... कित्येकजण तिला रंग लावायच्या उद्देशाने तिच्या अंगचटीला येत होते आणि तिला इकडे-तिकडे हात लावायला बघत होते... ते पाहून मी उत्तेजीत होत होतो आणि आपली बायको सगळ्यांना चाळवतेय हे पाहून मी भलताच खूष होतो...
दुपारी आम्ही घरी आलो आणि फ्रेश वगैरे होवून मोहनसरांकडे धुळवड खेळायला निघालो... मी कल्याणीला मुद्दाम टि-शर्ट आणि ट्रॅक पॅन्ट घालायला लावली... तसेही ते कपडे थोडे सुटसुटीत होते तेव्हा तिने ते घालायचे मान्य केले... मग आम्ही मोहनसरांच्या घरी पुढची धुळवड खेळायला गेलो... ठरल्याप्रमाणे मोहनसरांनी आपल्या घराच्या मागच्या आवारात सगळी अरेंजमेट करून ठेवली होती... आम्ही आलो तेव्हा त्यांनी हसतमुखाने आमचे स्वागत केले... तेथे ऑलरेडी बरीच माणसे उपस्थित होती पण आम्ही ठरवले होते त्यापैकी कोणीही नव्हते...
ते पाहून मला आश्चर्य वाटले आणि मोहनसरांनी प्लान चेंज तर केला नाही ना अशी मला शंका आली... मोहनसरांनी मला रंग लावून शुभेच्छा दिल्या... मग माझ्या बायकोच्या गालाला रंग लावून त्यांनी तिलाही शुभेच्छा दिल्या... कल्याणीनेही त्यांच्या गालाला रंग लावून त्यांना शुभेच्छा दिल्या... मग आम्ही त्या लोकांच्यात सामील झालो आणि धुळवडाची मजा घेवू लागलो... मध्येच मी चान्स मारून मोहनसरांना एका बाजुला एकटे गाठले आणि त्यांना आपल्या प्लानबद्दल विचारले... तसेच तेथे असलेल्या इतर माणसांबद्दलही मी त्यांना विचारले... त्यांनी हसत मला उत्तर दिले...
"किशोर... मी मुद्दाम ह्या माणसांना आधी बोलावले आहे जेणेकरून वाटावे की ह्या सेलिब्रेशनला अनेक जण उपस्थित आहेत... आपण ठरवलेल्या स्टुडंट मुला-मुलींना मी थोडे ऊशीरा बोलावले आहे... ते आता एवढ्यात येतील... ते आले की ही माणसे थोड्या वेळात एक एक करून निघून जातील... मग फक्त आपण ठरवलेली माणसेच फक्त रहातील... आणि मग आपली खरी मजा चालू होईल..."
त्यांच्या भन्नाट चालण्याऱ्या डोक्याला मी मनोमन दाद दिली! मग त्यांनी सांगितले तसे घडतेय की नाही हे मी धुळवड खेळता खेळता पाहू राहिलो... त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे घडू लागले... थोड्याच वेळात 'राज आणि राहुल' तेथे आले... मोहनसरांनी त्यांचे स्वागत केले आणि ते आमच्यात धुळवडीत सामील झाले... कल्याणी आणि मी दोघेही त्यांचे टिचर होतो तेव्हा ते आधी आमच्याशी थोडे संकोचुन खेळत होते पण हळु हळु त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला...
मग 'अमिशा आणि रिया' ह्या दोघींचे आगमन झाले!... त्या दोघींना पाहून मी मनातल्या मनात खूष झालो आणि मोहनसरांची कळी सुद्धा चांगली खुलली!... मोहनसरांनी त्या दोघींचे स्वागत केले आणि त्या दोघींना माझ्या बायकोच्या 'स्वाधीन' केले... त्या दोघींची कंपनी मिळाली म्हणून माझी बायको पण खूष झाली!... त्या तिघी एकत्र राहून धुळवडीची मजा घेवू लागले... आम्ही ठरवले होते ते सगळे आता आले होते आणि आता मी आमची खरी मजा कधी चालू होतेय ह्याची वाट पाहू लागलो...
मोहनसर मध्येच आम्ही ठरवलेले खास 'सरबत' घेवून आले आणि आग्रहाने सगळ्यांना पाजू लागले... सगळे थोडे तहानलेले होते तेव्हा सगळ्यांनी आवडीने ते सरबत घेतले... मोहनसर माझ्या बायकोला आणि अमिशा-रियाला खास आग्रह करून भरपूर सरबत पाजत होते... त्यांचा आग्रह न मोडता त्या ग्लासा मागोमाग ग्लास सरबत पित होत्या... सरबतात मिसळलेली 'भांग' आपला असर दाखवू लागली... माझी बायको आणि अमिशा-रिया जास्तच खुलून बोलायला लागल्या आणि एकदम मोकळेपणे वागायला लागल्या... ते पाहून मी मनातल्या मनात खूष झालो आणि मोहनसरही आनंदून मला गुपचूप डोळा मारून इशाऱ्यात सांगू लागले की 'आपला प्लान काम करतोय'...
जसे मोहनसरांनी सांगितले होते तसे इतर लोक हळु हळु जायला लागले... लोक कमी होत होती हे आधी कोणाच्या लक्षात आले नाही... पण नंतर ते राहिलेल्या सगळ्यांच्या लक्षात येवू लागले... काही जणांनी मोहनसरांना त्याबद्दल विचारले तर ते म्हणाले की बहुतेक त्यांना कोठे दुसरीकडे जायचे असेल... नंतर मग शेवटी एकदाचे आम्ही फक्त सात जण राहिलो!... अमिशा, रिया आणि माझी बायको कल्याणी... राहुल, राज आणि मी... आणि अर्थात मोहनसर...
मोहनसरांनी सगळ्यांना मागच्या आवारातील एका शेडखाली स्नॅक्स खायला बोलावले... तेथे असलेल्या खुर्च्यांवर बसून आम्ही सगळे स्नॅक्स खाऊ लागलो... पेय म्हणून मोहनसरांनी फक्त सरबतच ठेवले होते जेणेकरून सगळ्यांनी ते सरबत भरपूर प्यावे... गप्पा मारत, विनोद करत आम्ही हसत-खेळत खात होतो... मोहनसर आणि त्यांच्याबरोबर मी आता थोडे चावट आणि पांचट बोलायला सुरुवात केली होती आणि इतर सगळे आमचे बोलणे एंजॉय करत होते... ते सुद्धा आमच्याशी थोडे पांचट बोलायला लागले... सगळे सरबतात मिक्स केलेल्या भांगेच्या अंमलाखाली बरळत होते... इव्हन माझी बायको सुद्धा पांचट जोक्स करायला लागली होती...
शेवटी मोहनसरांनी शेवटचे 'अस्त्र' बाहेर काढले!... त्यांनी 'कब्बडी'बद्दल चर्चा चालू केली... कब्बाडी हा विषय तेथे हजर असलेल्या सगळ्यांचा आवडीचा विषय होता तेव्हा सगळे भरभरून बोलायला लागले... भांगेच्या प्रभावाखाली असल्याने सगळ्यांचा आपल्या जीभेवरचा ताबा सुटत चालला होता आणि सगळे पांचटपणे बरळू लागले होते... मोहनसर जाम खूष होते की त्यांना हवे तसे सगळे घडत होते... त्यांची कब्बडीची चर्चा त्यांना हवी त्या दिशेला वळत चालली होती... आणि मग त्यांनी शेवटची धोबीपछाड टाकायला सुरुवात केली...
"पण काहीही म्हणा, कल्याणी मॅडम... मुलांच्या कब्बडीत वेगळे डावपेच असतात आणि मुलींच्या कब्बडीत वेगळे डावपेच असतात... मुलींची कब्बडी तितकी रंगतदार नसते..." मोहनसरांनी साळसुदपणे कल्याणीला म्हटले.
"नाही मोहनसर... तुम्ही चुकीचे बोलताय... डावपेच दोन्हीकडे सेम असतात..." कल्याणी उत्तेजीतपणे म्हणाली.
"नाही मॅडम... मुलांची कब्बडी मुलींच्या कब्बडेपेक्षा एकदम वेगळी असते... मी तुम्हाला पटवून देतो..."
असे बोलून मोहनसर कल्याणीला पटवून देवू लागले की कसे मुलांची आणि मुलींची कब्बडी वेगवेगळी आहे ते... कल्याणी त्यांचे सगळे पॉईंट खोडून काढू लागली... मोहनसर आपलेच म्हणणे खरे करू लागले... मग कल्याणीच्या मदतीला मुलीं आल्या आणि त्या तिच्या बाजुने बोलू लागल्या... मग मोहनसरांच्या बाजुने मुलें बोलू लागली आणि दोन्ही गटांमध्ये चांगलीच जुंपली... मी पुरुष होतो पण कल्याणी माझी बायको असल्याने मी तिच्या विरुद्ध बोलू शकत नव्हतो... तेव्हा मी तटस्थ राहून त्यांची बाचाबाची ऐकत होतो... शेवटी मोहनसर सगळ्यांना गप्प करत म्हणाले,
"ओके ओके, कल्याणी मॅडम... क्षणभर आपण मान्य करुया की मुला-मुलींच्या कब्बडीचे डावपेच सेम असतात... पण तुम्हाला वाटते का ते सेम डावपेच वापरून मुली मुलांना कब्बडीमध्ये हरवू शकतात?"
