Marieke, Deel 01

Om tien voor vijf opende Dokter Nulman zijn elektronische agenda. Marieke Bauwens, zijn laatste afspraak van de dag, zou er binnen tien minuten zijn. Omdat hij haar zich niet direct voor de geest kon halen, opende hij het elektronische patiëntendossier. De uitvergrote pasfoto naast haar persoonlijke gegevens, toonde een breed glimlachende vrouw met een onberispelijk gebit. De trieste blik in haar ogen gaven deze glimlach echter iets onecht. Ze had een ovalen gezicht, expressieve bruine ogen en donkerblond, krullend haar op schouderhoogte geknipt. Hij herinnerde zich ook dar ze er een heel stuk jonger uitzag dan haar 37 jaar en een verdomd goed figuur bezat, dat hij alleen maar in zijn volle glorie had kunnen bewonderen negentien jaar geleden, bij de geboorte van haar zoon.

"Ach ja, die verdomde vent van haar. Je kan je afvragen waarom een vrouw daar bij blijft." Mompelde dokter Nulman voor zich heen. "Maar die is nu verleden tijd, een maand of drie geleden verongelukt. Is me dat een schandaal geweest."

Grinnikend haalde hij zich alle details die hij zich herinnerde voor de geest. Na zijn dood bleek dat hij een hele hoop schulden had, meestal louche speelschulden en dure hoertjes, die hij voor een groot deel betaalde met geld dat hij verduisterde van de investeringsmaatschappij bij wie hij werkte, waar zijn familie nota bene hoofdaandeelhouder van was. Nagenoeg zijn hele bezit was in beslag genomen. Het enige wat overbleef was een uitgewoonde bungalow, waar ze nu met haar zoon verbleef.

Hij zag Ernest Meeus nog voor zich, een norse, zwaargebouwde man bij wie de arrogantie en agressie zo van afdroop. Hij was zeer bezitterig en controlerend naar Marieke toe. Uit verhalen van een paar vrienden, had Nulman vernomen dat hij haar zelfs opdroeg welke kleding te dragen, hooggesloten en alles verhullend, en in een blinde woede kon ontsteken wanneer zijn vrouw naar zijn zin te vriendelijk deed naar andere mannen, zelfs naar de vrienden van haar zoon. Ook in het kabinet van Dr. Nulman -- Marieke kwam om de drie maand voor een prikpil -- hield Ernest Meeus zijn vrouw nauwgezet zijn vrouw in de gaten, sprak doorgaans in haar plaats, en wees op een barse toon waar niemand iets tegenin wou brengen, alle onderzoeken af waar een kledingstuk bij moest verwijderd worden, behalve indien het niet anders kon. Hij had ook wel eens blauwe plekken en blauwe striemen bij haar opgemerkt, dus mishandeld werd ze ook.

"Terwijl mijn eigen vrouw dreigt met haar koffers te pakken, wanneer ik alleen nog meer mijn stem verhef." Zuchtend schudde Dr. Nulman het hoofd.

De bel van de patiëntendeur rinkelde om klokslag vijf uur. Omdat zijn receptioniste al een uur naar huis was, moest hij zelf gaan opendoen.

"Ze ziet er stralend uit voor een weduwe." Dacht de dokter, terwijl hij opzij stapte om haar binnen te laten.

In het verleden schuifelde ze verlegen, met gebogen hoofd, achter haar man aan. Nu wenste ze hem een goede namiddag en keek hem lachend aan, alsof hij haar dag had goedgemaakt. Ze moest zelfs een beetje neerkijken, want ze was een vijftal centimeter groter dan de meter zeventig van de dokter. In plaats van een sjofele jeans en een tot in de hals geknoopte lederen vest. Nu droeg ze een frivool rood mantelpakje en een laag uitgesneden blouse.

In de praktijkruimte schuifelde Marieke zenuwachtig heen en weer eer ze ging zitten. Voor het eerst in 21 jaar kwam ze immers alleen op medisch consult.

Dokter Nulman vlijde zich op zijn beurt neer en haalde zijn beste professionele glimlach boven.

"Ik zie dat het precies drie maanden geleden is sinds we elkaar voor het laatst zagen." Zei hij: "En ondertussen zijn er een heleboel schokkende dingen gebeurd. Hoe voel ij je, ben je er al een beetje overheen, als ik vragen mag?"

Marieke Bauwens zuchtte en wendde haar blik af: "Mijn man is verongelukt de dag na mijn bezoek. Ik ben alles kwijt, behalve dan het krot waar ik nu woon. Onze vrienden en familie hebben het contact met ons verbroken. Je weet wel, in nood leert men ze kennen Maar ja, u hebt het verhaal ongetwijfeld al gehoord..."

Ze keek de dokter aan en kleurde lichtjes: "Maar als ik eerlijk mag zijn, aan de andere kant was het de beste dag van mijn leven, geen schijnheilig gedoe meer, niet meer aan de leiband moeten lopen, niet meer geslagen of mishandeld te worden. Ik mag zeggen dat het de gelukkigste dag van mijn leven was, wat men er ook mag van denken."

"Je zoon woont dus nog bij jou?"

"Ja, hij is een grote steun voor mij. We staan erg dicht bij elkaar. Hij heeft me over een paar moeilijke momenten heen geholpen."

"Moeilijke momenten?... Je bedoelt depressies of angsten?... Als gynaecoloog is het natuurlijk mijn vakgebied niet, maar ik kan je wel een adres geven als je hulp nodig hebt."

"Nee, nee, zo erg is het niet." Marieke schudde het hoofd, maar haar gezichtsuitdrukking leek iets anders te suggereren.

"Ja, het is belangrijk iemand te hebben op wie ja kan terug vallen." Dokter Nulman schraapte zijn keel: "Maar waarmee kan ik je helpen?"

"Wel, het is toch tijd voor mijn volgende prikpil?"

"Inderdaad, maar ik wou vragen of er een bijzondere reden is waarom je een prikpil laat zetten, Waarom neem je niet de gewone pil?"

"Daar heb ik nog niet over nagedacht. Het is mijn man die het me opgedrongen heeft. Hij haatte het als ik mijn maandstonden had."

"Goed, het is dus niet uw eigen keuze geweest."

"Nee." Zuchtte Marieke: "Maar dan moet ik opnieuw dagelijks dat pilletje nemen. Soms ben ik vergeetachtig, weet u wel."

"Inderdaad, maar het is bewezen dat maandstonden belangrijk zijn voor je geestelijke en lichamelijke gezondheid. Of je kunt er ook voor kiezen te stoppen met een voorbehoedsmiddel, nu je geen partner meer hebt."

"Nou, misschien later. Geef me deze keer nog maar eens de prikpil." Zei Marieke beslist.

Dokter Nulman glimlachte en spreidde zijn handen: "Ja, maar ik moet je wel onderzoeken."

Terwijl Marieke het nieuws op zich liet inwerken, bedacht hij dat dit misschien wel de uitgelezen kans was om haar eindelijk eens uit de kleren te krijgen. Volgens hem was ze ook zeer naïef en beïnvloedbaar. Misschien was het ook eens de gelegenheid om eens te kijken hoe ver hij met dit knappe leeghoofdje kon gaan.

"Als het niet anders kan." Ze glimlachte haar grote, witte tanden bloot.

Dokter Nulman wierp een blik op zijn computerscherm: "Ik zie in je dossier dat het al sinds je zwangerschap geleden is dat je een volledig gynaecologisch onderzoek hebt ondergaan. En dat is toch al veel te lang geleden. Je bent ondertussen ook al zevenendertig. Zelfs als je geen klachten hebt, is het nu nuttig en nodig geworden om regelmatig te kijken of alles in orde is. Ik zou je aanraden om het te laten uitvoeren, nu je toch hier bent."

"En wat houdt dat in?" Vroeg Marieke, die een beetje bang geworden was: "Gaat het pijn doen?"

Dokter Nulman moest hier hartelijk om lachen.

"Helemaal niet, hoogstens gaat het eventjes ongemakkelijk aanvoelen. Ik ga je borsten en je vagina onderzoeken onder andere. Je bent op een leeftijd gekomen dat je dat best jaarlijks laat doen."

"Mij goed."

Dokter Nulman wees naar een kleine inspringing rechts van zijn bureau, waar een metalen kapstok en een stoel stond.

"Goed, je kan daar je spullen kwijt. Het is wel nodig dat jij je helemaal uitkleed... Je kan ook eerst naar het toilet gaan als je dat wil."

Marieke knikte, stond op en tippelde naar de hoekruimte. Ze keek de dokter terwijl ze de knopen van het vestje van haar mantelpak losmaakte, verlegen en tegelijk glimlachend. Als ze eerlijk was vond ze bet best opwindend om zich voor een vreemde uit te kleden. Ze vroeg zich af of de dokter haar knap vond, of het hem nog wat deed een naakte vrouw te zien na dertig jaar in dit beroep. In ieder geval, terwijl hij enkele notities maakte op een klembord,. hield hij haar vanuit een ooghoek goed in de gaten, alsof dat haar niet opviel. Het hing de vest op een de kapstok, gevolgd door de blouse. Ze schopte haar schoenen uit en deed haar pantalon uit, langzaam om hem niet te kreukelen, want morgen wou ze het mantelpak opnieuw dragen op een receptie waar ze was uitgenodigd.

"Moet ik de rest ook al uitdoen?" vroeg ze, toen ze alleen maar in haar ondergoed stond.

Dokter Nulman liet zijn blik ongegeneerd over haar lichaam glijden. Het donkergroene, satijnen lingeriesetje deed haar bleke huid goed uitkomen. Werkelijk een prachtwijfje, dacht hij, geen spoor van zwangerschapsstrepen, platte buik als een meisje van achttien, hij was best bereid om een paar honderd euro aan haar te besteden in ruil voor enkele uren op een hotelkamer. Vrouwtjes waren immers niet alleen zijn beroep, maar ook zijn passie.

'Ja, ja, doe alles maar uit, dan kunnen we beginnen." Reageerde hij.

Is ze me aan het uitdagen of niet, vroeg hij zich af. Ongegeneerd bleef hij toekijken hoe ze haar beha losknoopte en een paar volle, rechtopstaande borsten liet zien. Ze draaide zich om en liet haar slipje zakken, langzaam terwijl ze zich voorover bukte. Ook haar kont, breed en gevuld, kreeg van de dokter grote onderscheiding.

Dokter Nulman nam zijn klembord en stond op.

"Ga op het matje in het midden staan." Zei hij, zijn blik op de volle, donker bos schaamhaar gericht toen Marieke deed wat haar gevraagd werd.

"Rechtop, handen langs je zijde." Instrueerde hij, terwijl hij achter haar kwam staan en zijn instrumentenkar naar zich toetrok: "Ik zal eerst je bloeddruk en je hartslag controleren."

Dokter Nulman legde zijn linkerhand op haar schouder. Hij merkte dat ze een beetje trilde.

"Tracht je te ontspannen en haal normaal adem." Zei hij.

Ze schrok een beetje toen het koude metaal haar rug raakte.

"Een beetje koud, hé." Lachte hij: "Het is zo voorbij."

Een beetje later was haar hartslag en bloeddruk normaal bevonden.

Daarna boog Marieke zich op verzoek van Dr. Nulman voorover, tot ze met de vingertoppen de vloer raakte en deed haar voeten wat uit elkaar, zogezegd om haar evenwicht te controleren. Dr. Nulman voelde zijn lul langzaam stijf worden, toen hem een royale aanblik werd geboden op een appelvormige kont. Hij kneep en drukte wat op haar heupen en onderrug en vroeg of het pijn deed.

Toen Marieke ontkennend schudde, hielp hij haar overeind.

"Tot nu toe is alles normaal." Lachte de dokter.

Zijn patiënte was wat rood aangelopen door de vermoeiende en ongemakkelijke pose. De dokter maakte een paar aantekeningen op zijn klembord en liet haar even op adem komen.

"Goed." Zei hij dan: "Laten we dan het borstonderzoek doen, dat gebeurt ook best rechtstaand. Leg je handen in de nek en steek je ellebogen naar boven."

Marieke willigde het verzoek in en de dokter kwam van achter haar rug vandaan. Hij nam haar borsten in zijn handpalmen en liet ze een paar keer op een neer stuiteren.

"Met je borstspieren zit het in ieder geval goed. Ze zullen niet snel gaan hangen." Zei hij met een geruststellende glimlach.

Marieke glimlachte onzeker terug, terwijl dokter met zijn vingertoppen overal onder haar oksels begon te drukken, blij dat ze zich tenminste geschoren had voor ze naar hier kwam. Ze keek naar beneden, toen hij aan de zijkanten van haar borsten begon te voelen. De dokter had grote handen met dikke vingers, toch voelde zijn aanraking zacht aan, bijna als de streling van een minnaar.

Marieke hield ervan als er met haar borsten gespeeld werd, iets wat haar man onzaliger gedachtenis erg weinig had gedaan. Inwendig kreunde ze toen ze haar poesje langzaam nat voelde worden. Ze hoopte maar dat de dokter er niets van zou merken.

Maar de dokter had slechts aandacht voor hard geworden tepels. Drukkend, zoekend naar bultjes of oneffenheden maar vooral genietend, liet hij zijn vingers duwend, strelend en knedend in concentrische cirkels over haar borsten gaan. Dan omvatte hij met beide handen haar borsten en liet zijn duimen heen en weer over haar tepels gaan, die nu stijf naar voren staken, de lichtroze tepelhoven groter dan een muntstuk van twee euro. De muskusgeur die zijn sensitieve neus bereikte verraadde haar opwinding nog verder. Verdomd, flitste het door hem, ik heb dat teefje geil gemaakt.

"De tepelreflex is in orde en ik heb niets abnormaals gevoeld. Laat je armen maar zakken." Tevreden knikkend liet hij haar borsten los en zette een stap achteruit. Er was een roze blos op de wangen van Marieke verschenen en ze ontweek verlegen zijn blik.

"Heb je op enig moment pijn of ongemak gevoeld?" Vroeg hij.

Marieke schudde het hoofd. De professionele glimlach van de dokter transformeerde zich in een sardonische grijns.

"Straks gaan we op de gynaecologische stoel, maar eerst moet ik je anus onderzoeken." Kondigde de dokter aan.

Een beetje angstig keek Marieke naar de beugels waar straks haar benen in gelegd zouden worden, terwijl ze zich naar het lage onderzoekstafeltje liet leiden in de hoek ernaast.

Dokter Nulman wees naar de kleine opstapladder: "Ga op je ellebogen en je knieën zitten, met je gezicht naar de muur. Het duurt maar eventjes."

Marieke kroop op de tafel en nam de haar gevraagde positie aan.

"Laat je hoofd op het tafelblad rusten en steek je kont wat meer omhoog. Doe ook je knieën wat meer uit elkaar." Beval Dr. Nulman, terwijl hij zijn rubberen handschoenen aandeed en een tube vaseline uit zijn zakken haalde.

Hij keek even naar haar gezicht. Ze had haar ogen gesloten en was duidelijk beschaamd. Hij ging achter haar staan en liet zijn grijns de vrije loop, terwijl hij zijn ogen over haar bleke, brede appelvormige kont liet glijden. Haar kutlipjes glinsterden van het vocht. Hij legde zijn handen op haar beide bilhelften en liet zijn blik goedkeurend over haar strakke, donkerroze anale sterretje gaan. Wat een wijf, wat een manier om je dag af te sluiten, zei hij tegen zichzelf.

Hij deed wat vaseline op de top van zijn wijsvinger en deed met de vingers van zijn andere hand haar bilspleet wat uit elkaar.

"Ik zal wat vaseline op ja aarsje doen, dan is dat aangenamer voor jou." Zei hij, terwijl hij haar achterpoortje wat open rekte en een royale kwak vaseline uitsmeerde.

Haar sluitspier verstrakte toen hij zijn middelvinger langzaam naar binnen werkte. Haar anus was strak, enorm strak, aan anale maagd constateerde de dokter. Dat had hij niet verwacht. Jammer dat hij dat euvel niet kon verhelpen.

"Au, het doet pijn dokter." Marieke probeerde zich met een ruk van de indringer te ontdoen die al een vijftal centimeter opgerukt was.

"Nooit problemen met de stoelgang gehad of bloedverlies?" Vroeg dokter Nulman, terwijl hij met een propje watten haar anale opening schoonmaakte.

Marieke schudde ontkennend het hoofd en liet zich van de onderzoekstafel glijden.

"Dat is ook probleemloos verlopen. Dit was meteen het meest onaangename deel van het onderzoek." Legde de dokter uit. "We zijn er bijna klaar mee. Ga nu maar op de stoel zitten en leg je achterover... Tracht vooral te ontspannen."

Marieke glimlachte al toen de dokter haar benen in de beugels legde. Hij ging op een laag stoeltje zitten, met zijn gezicht dertig centimeter van haar schaamstreek verwijderd. De geur van haar kutje was indringend, maar vooral opwindend. Dit duifje zou niet lang van het weduwschap genieten, daar was hij zeker van, en haar volgende kerel zou haar ook van de ene hoek van de kamer naar de andere slaan. Hij had het in gelijkaardige situaties keer op keer weten te gebeuren.

"Lig je op je gemak?" Vroeg dokter Nulman.

"Uhum." Reageerde Marieke.

Ze had de ogen gesloten, de armen op de leuningen.

"Goed, laten we beginnen... Geen last van buikpijn, of een branderig gevoel bij het plassen?"

"Nee, nee, nooit gehad."

"Des te beter."

De vingers van de dokter woelden door haar overvloedige schaamhaar, dat echter verrassend zacht aanvoelde, helemaal niet stug.

"Ik ben er zeker van dat jij nooit gaat zonnebaden."

Marieke schudde het hoofd, dat ze zich in een bikini aan anderen vertoonde zou haar overleden man nooit toegestaan hebben. Ze herinnerde zich maar al te goed dat hij haar billen bont en blauw geslagen had zes maanden geleden, toen ze voorovergebogen in haar bloemenperk een vriend van haar zoon per ongeluk een blik op haar behaloze borsten had gegeven.

"Nee, ik zie er te bleek uit, dat ziet u wel." Zuchtte ze: "Maar ik ben het wel van plan te doen, nu het weer warmer aan het worden is."

"Je moet dan wel een hoge factor zonnecrème kopen en niet te lang in de zon gaan liggen. Ik denk dat je veel te snel gaat verbranden." Waarschuwde de dokter haar, zijn ogen gefixeerd op haar uitgelezen juweeltje.

"Ik zal dan ook mijn kut moeten scheren, dat heb ik ook nooit gedaan." Giechelde ze.

"O, nee?"

"Nee, mijn man hield van een harige muis."

Dokter Nulman deed haar kutlipjes van elkaar tot haar kleine schaamlippen zichtbaar werden.

Hij liet zijn vinger op en neer gaan aan de binnenkant van haar schaamlippen die hij vochtiger voelde worden. Mariekes ademhaling werd zwaarder. Haar opwinding werd alleen maar groter.

"We gaan op zoek naar kloofjes of oneffenheden." Zei de dokter. "Nu ga ik je vaginale reflexen testen."

Marieke kreunde en begon zwakjes met haar heupen te draaien toen de dokter een paar maal zacht over haar opgerichte clitoris wreef. Ze merkte niet eens dat de dokter geen handschoenen aan had. De vinger waarmee hij haar beroerde glinsterde van het vocht. Dezelfde vinger vulde een ogenblik later haar opengesperde vagina. Ze heeft best wel een strakke kut, stelde de dokter verbaasd vast. Langzaam vingerde hij haar, tot zijn middelvinger bijna helemaal in haar druipende, hete schede was verdwenen.

Marieke kreunde wat harder nu en haar kont wipte op en neer op.

"Heb je pijn of ongemak?" Vroeg dokter Nulman.

"N... Nee..." Bracht ze moeizaam uit: "Do... dokter... het is fijn."

"Dat is dan een gezonde reactie, niets om beschaamd over te zijn." Stelde de dokter haar gerust: "Nooit pijn gehad bij het vrijen?"

Marieke schudde het hoofd.

"Bereik je gemakkelijk een orgasme?"

"O ja, maar mijn man deed het meestal veel te snel. Hij stak hem er direct in en dacht alleen aan zijn eigen genot."

"Wat een domoor."

Marieke richtte haar hoofd op om hem lachend aan te kijken.

Hij stak zijn vinger weer helemaal in haar kut en hield hem stil.

"Oké Marieke, span je vaginale spier nu zo hard op als mogelijk."

Dokter Nulman genoot even van het strakke gevoel en trok zijn vinger dan langzaam terug. Zijn lul was nu zo stijf geworden dat hij bijna uit zijn broek leek te barsten.

"Nu komt werkelijk het laatste deel van het onderzoek." Zei hij, met moeite zijn stem onder controle houdend: "Ik ga nu het speculum aanbrengen en je baarmoeder bekijken."

"O, dat koude ding."

"Ik gebruik er van plastic, die nemen direct je lichaamstemperatuur aan."

Dokter Nulman bracht het speculum en en schroefde het open. Hij pakte zijn onderzoekslamp en nam een kijkje, natuurlijk was er niets te zien. Dan drong zich impulsief een plan op, iets wat hij nooit gedaan had in zijn bijna dertigjarige carrière en nooit had gedacht ooit te doen.

"Oei." Riep hij uit.

De alarmbelletjes gingen direct af bij Marieke.

"Is er iets mis?... Is er iets mis?..."

Dokter Nulman tikte geruststellend op haar kont.

"Ik zie achteraan je vagina een kleine ontsteking. Het is niks ergs, maar het moet wel behandeld worden."

Hij stond op en kwam naast haar staan. Geschrokken keek zijn patiënte naar het mondmasker dat hij in zijn handen hield.

"Ik moet je een lichte verdoving toedienen, anders is het te pijnlijk voor jou. Je zal maar een minuutje of vijf van de kaart zijn."

Zonder haar reactie af te wachten, drukte hij het masker tegen haar gezicht en drukte op de knop die het verdovingsmiddel vrijmaakte. Marieke zou geen vijf minuten, maar eerder vijftien minuten weg van de wereld zijn.

"Verdomde slet, je gaat krijgen waar je om gevraagd hebt."

Dokter Nulman kwam tussen de gespreide dijen van Marieke staan en haalde zijn stijve lul te voorschijn. Hij stak hem in een keer in de druipende, opengesperde schede en begon hard te stoten. Hij klemde zijn handen om haar heupen, om te beletten dat het bewusteloze lichaam zou verschuiven of zelfs uit de stoel zou glijden. Al na een paar minuten kwam hij met een rouw keelgeluid klaar, diep in het kutje van zijn patiënte.