Marieke, Deel 01

Terwijl zijn lul verslapte, kwam hij met gesloten ogen weer op adem. Hij knoopte zijn broek dicht en nam uitgebreid de tijd om het prachtige vrouwenlichaam aan alle kanten filmen met zijn iphone, hij had immers nog tien minuten de tijd. Daarna ging hij uitgebreid zijn handen wassen.

Marieke was wakker en keek een beetje beduusd rond toen hij terugkeerde.

"Wel, hoe voelen we ons?" Vroeg hij met zijn breedste glimlach: "Probeer eens op te staan. Het kan zijn dat jij je een beetje duizelig voelt, maar dat gaat zo voorbij."

"Mijn kutje voelt een beetje pijnlijk aan." Klaagde Marieke, terwijl dokter Nulman haar ondersteunde terwijl ze van de gynaecologische stoel afstapte.

"Dat gaat zo voorbij en van je ontsteking zal je morgen geen last meer hebben." Zei de dokter: "Ik heb een krachtig zalfje ingebracht."

Hij gaf haar een speelse tik op haar kont. Marieke keek hem dankbaar glimlachend aan.

"Ik moet je wel zeggen dat je best een dag of twee geen seks hebt."

"O, dat is geen probleem, ik heb toch niemand."

"Kleed je nu maar aan. Ik maak ondertussen je prikpil klaar en leg een afspraak voor de volgende kaar vast."

Verlangend keek hij naar haar wiebelende kont terwijl ze naar de kapstok met haar kleren liep.

Terwijl Marieke in het bushokje, vijftig meter van de dokterspraktijk, voelde ze zich verward, leeg en onwerkelijk, alsof haar lichaam heel de tijd bij de dokter geweest was en haar geest niet. Dat gebeurde wel vaker wanneer ze zich in een ongemakkelijke of onaangename situatie bevond. Achteraf herinnerde ze zich de meeste dingen, maar als in een soort van waas.

Ze had nooit gedacht dat ze er zoveel plezier aan zou hebben zich uit te kleden voor een vreemde. Sinds haar huwelijk had ze zich enkel naakt vertoond aan haat man. Dokter Nulman had haar professioneel aangeraakt, maar op een liefdevollere manier dan dat haar man haar ooit gestreeld had. Zelfs zijn vinger in haar kontje had ze aangenaam gevonden. Ze had alleen maar geprotesteerd omdat ze bang was zijn vinger vuil te maken. Ze was nog beschaamd over hoe opgewonden ze was toen de dokter zijn onderzoek uitvoerde. Zou hij haar een slet gevonden hebben? Ze dacht van wel, hij moest eens weten.

Sinds de dood van haar man was ze snel en vaak seksueel opgewonden. Toch had ze geen behoefte om op mannenjacht te gaan Ze dacht niet dat ze zich ooit nog zou kunnen hechten en een vreemde bij zich toelaten. Ze had de dokter willen vragen hoe het komt dat ze zo vaak aan seks dacht, maar dat had ze niet gedurfd. Als ze over neuken fantaseerde was dat met jonge mannen, de klasgenoten van haar zoon die soms op bezoek kwamen, die ze had leren kennen toen ze nog een gezin met aanzien waren die in een grote villa met zwembad woonden. Nu zag niemand hen meer staan natuurlijk. Niet dat ze hen mistte, ze vond het heerlijk om met haar zoon alleen te zijn. Het was geen ouder-kind relatie meer, maar wel een relatie tussen vrienden die langzaam intiemer met elkaar werden. Ze gaf hem alle affectie die hij de afgelopen jaren had gemist, en omgekeerd was ook het geval. Ze wou dat dit nooit zou ophouden. Hun relatie was ook zeer fysiek. Ze wist dat de meeste mensen dit niet normaal, zelfs ziekelijk vonden. Ze probeerde zich hun afschuw voor te stellen als ze zouden weten dat ze de laatste tijd meer en meer begon te fantaseren over seks met haar zoon Wim, vooral als ze samen knuffelden.

Drie korte claxonstoten deden Marieke uit haar gedachten opschrikken. Een kleine, lichtblauwe wagen was bij het bushokje gestopt en een jonge vrouw die ze vagelijk herkende boog zich zijwaarts om de passagiersdeur te openen.

"Rij je mee? We gaan dezelfde kant uit?" Zei de vrouw.

Dankbaar stapte Marieke in, blij dat een ongemakkelijke busrit en anderhalve kilometer te voet haar bespaard werden.

'Ik ben Rita, je buurvrouw, we hebben nog niet met elkaar kennis gemaakt." Stelde de vrouw zich voor.

"Ik ben Marieke." Marieke schudde de smalle hand met de uitzonderlijk lange vingers die haar werd toegestoken.

Rita was een slanke vrouw met kortgeknipt zwart haar en kleine borsten. Ze had een bleke huid en een kleine mond met smalle lippen. Ze had een kleine wipneus en donkerbruine ogen. Ze was gekleed in een lichtgeel kleedje met een abstract motief. Het kleedje was zo kort dat ze zoom bijna tot aan haar kruis opgekropen was. Ze was best wel een knappe vrouw, zonder dat je haar een adembenemende schoonheid kon noemen.

"Mijn man Marcel heb je ongetwijfeld al op zijn tractor zien voorbijrijden." Zei Rita, terwijl ze in de achteruitkijkspiegel keek en wegreed.

Marieke herinnerde zich een knappe, blonde man van een dertigtal jaar en knikte. Rita en Marcel waren trouwens hun enige buren, het volgende huis stond vierhonderd meter verder.

"Jullie zijn dus landbouwers?"

"Ja, al generaties lang, maar mijn man doet het meeste werk. We hebben geen dieren, we verbouwen alleen fruit en gewassen. Om vijf uur opstaan om koeien te melken, daar hadden we geen van de twee zin in. En jij?..."

"Ik werk halftijds als schoonmaakster op de dorpsschool, maar dat is maar tijdelijk. Ik vervang een zieke, het kan ieder moment stoppen volgens het contract."

"Die knappe jongen die ik soms zie binnen- en buitengaan, is dat je zoon?"

"Ja, we zijn daar komen wonen sinds mijn man stierf en ons met alleen maar schulden opzadelde. Gelukkig hebben we dat nog." Zuchtte Marieke.

Zoals steeds sprak ze er met tegenzin over. Ze was er zeker van dat Rita op de hoogte was van het schandaal rond de dood van haar man, net zoals de rest van het dorp.

"Het ziet er leuk uit, met die grote tuin, en met lekker veel privacy, met die hoge afsluiting en die hoge hagen."

"Ja, mijn man was nogal op privacy gesteld."

"Je kunt ongeveer alles doen wat je wil bij jullie zonder dat iemand het ziet." Zei Rita lachend: "Bij ons kunnen de mensen van alle kanten op het erf kijken."

"Gelukkig wonen we in een doodlopende straat en zien we alleen af en toe wandelaars."

Het gesprek viel stil, tot ze de metalen poort aan de ingang van Mariekes bungalow bereikten.

"We zouden eens bij elkaar op de koffie moeten komen en nader kennis met elkaar maken, dan hebben we beiden iemand om tegen te praten."

"Dat is een goed idee."

"Kom je dan eens langs bij me? Past morgen in de namiddag?"

Marieke knikte: "Ik werk tot 11 uur, verwacht me rond een uur of twee."

Ze stapte uit en liep naar de overkant van de straat. Ze opende de brievenbus en zag dat er twee brieven waren. Een was afkomstig van een voor haar onbekend adres -- ze hoopte maar dat het geen schuldeiser was -- de ander was een brief van de advocaat die zich bezig hield met de zaak van haar overleden man. Haar hart sloeg een slag over, hoewel de advocaat gezegd had dat er nu alleen maar goed nieuws zou komen.